02

"Ms. Tina, tulungan niyo po a-ako."

I saw my personal assistant, Mary, standing before me and looking at me with pleading in her eyes. Puno ng mantsa ng dugo ang buong katawan niya.

I felt so terrified as I watched her beg desperately for her life. Just hearing her voice filled with pain was enough to break my heart.

Ramdam ko ang panginginig at ang panlalamig ng buong katawan ko. Malalaki rin ang mga butil ng pawis na tumutulo sa noo ko. Tila mawawalan na lang ako bigla ng malay.

Ngunit mas nilakasan ko ang loob ko. Kahit na walang tigil ang panginginig ng buong katawan ko ay sinubukan ko pa ring iabot ang kamay ko sa kanya.

Pero sa tuwing pinipilit kong abutin ang kamay niya ay palaging bigo ako. Tila ba may humahadlang at pumipigil sa'kin na mahawakan siya. Hanggang sa nahalata kong mas lumalayo ako sa kinatatayuan ni Mary.

I watched her helplessly hanggang sa mawala na siya sa paningin ko.

Kahit alam kong malabong maabot at makita ko pa siya ay hindi ko pa rin ibinababa ang kamay ko. Patuloy sa pag-agos ang mga luha ko.

Ramdam ko ang lamig na dulot ng bawat butil ng pawis sa katawan at mukha ko nang magising ako mula sa bangungot. Naramdaman ko rin ang bigat ng dibdib ko. Pilit kong hinahabol ang aking hininga.

Napansin kong nakataas pa rin 'yong kamay ko na para bang may inaabot pa rin. At pagkatapos ay naramdaman ko ang mainit na likido na walang tigil sa pag-agos sa magkabilang pisngi ko galing sa mga mata ko.

Bigo kong ibinaba ang kamay ko at doon ko pa lang naramdaman ang pananakit ng ulo ko. Mas lumala 'yong sakit nang makita ko ang hindi pamilyar na kisame. Naramdaman ko na ang kaninang kumakalma na puso ay nagsisimula na namang tumibok nang mabilis.

Agad akong bumangon sa pagkakahiga at inilibot ang tingin sa paligid. Mas kinabahan pa ako nang sobra dahil hindi pamilyar sa'kin ang lahat ng nasa silid na 'to.

Wala akong oras na inaksaya pa at hinanap ko na agad ang bag ko para tawagan si Mary o ang mga magulang ko. Nagbabaka-sakali ako na alam nila kung nasa'n ako.

Sa halip na mahanap ang nawawalang bag ay mas napansin ko ang suot kong damit. Hindi ito ang suot ko kanina at mas lalong hindi naman ito mukhang hospital gown.

Napansin ko rin ang nakakabit na swero sa kanang kamay ko. Nakita ko kung paanong nabahiran ng pulang dugo ang malinaw na puting likido dahil sa agresibo kong paggalaw.

Pinilit kong pakalmahin ang sarili dahil nararamdaman ko 'yong pananakit ng kamay ko. Pakiramdam ko ay parang may humihigop ng dugo ko. Mariin akong pumikit nang napagpasyahan kong alisin at hilahin 'yong swero.

Nakaramdam lang ako ng kaunting kirot pero kalaunan ay nawala lang rin. Hindi katulad kanina na tila sumasabay sa bawat pagpitik ng puso ko 'yong sakit.

Naagaw ng malaking window glass ang atensyon ko. Sa hindi kalayuan ay nakikita ko ang malawak at asul na asul na karagatan. May iilang ibon pa na lumilipad sa himpapawid.

Habang nakatitig sa labas ay mabilis na napasapo ako sa ulo ko. Biglang sumagi sa isip ko ang nangyari.

Naalala ko na nasa kotse ako kasama sina Mary at ang driver namin. Papunta kami sa location ng set. Aliw na aliw ako sa binabasang libro. Pagkatapos ay naaksidente kami at nawalan ako ng malay bago pa may dumating na tulong. Si Mary, dugo, usok, libro at ang sirang-sira na kotse ang huli kong nakita bago nagdilim ang paningin ko.

Mahina akong napadaing ng tila binibiyak ang ulo ko sa sakit nang isa-isang pumasok sa isip ko ang bawat imahe ng aksidente.

Narinig ko ang marahang pagpihit ng doorknob sa kwartong 'to na siyang nag-distract sa akin mula sa sakit.

Sa sobrang gulat at takot ay mabilis akong humiga ulit upang magkunwaring tulog. Baka ano pa ang gawin sa'kin ng taong papasok kapag nakita niyang gising na ako. Hindi ko pa naman alam kung sino o anong klaseng tao ang nagdala sa'kin dito.

Hindi ko magawang agad na magtiwala sa taong makikita ko ngayon. Ito ay dahil hindi mukhang ospital itong pinagdalhan niya sa akin kaya naman ay nakapagtataka talaga.

Pagkatapos kong ayusin ang sarili sa pagkakahiga ay tamang-tama rin na narinig ko ang pagbukas ng pinto. Tuluyan nang na-activate ang acting skills ko. Hindi na bago sa'kin ang magtulug-tulugan. Maraming palabas ang may ganitong scenes kaya perpekto at kabisado ko na ito.

Marahan ang paghinga ko. Tila kalmadong natutulog lang pero alerto ang isip at katawan ko habang pinapakiramdaman ko ang paligid.

Ilang segundo lang ang lumipas ay naramdaman ko na mayro'ng papalapit sa kama na kinahihigaan ko ngayon. Mula sa mahihinang yapak ay alam kong hindi siya mag-isa.

"She really looks like her." I heard an unfamiliar voice. It was so cold that it gave me chills.

"How is she? Why is she still unconscious?" sunod nitong ani.

"She's stable now. She only had a few minor injuries, so the healing process will go smoothly. She's just exhausted and taking a rest now," ani ng isang lalaki na halatang may katandaan na ayon sa timbre ng boses nito.

"Make sure she wakes up today. Unless you want to end up taking her place in this bed and never waking up again. You know I am running out of time. Do your f*cking job."

Tila nag-echo sa tainga ko ang mga salita nito. Sa boses pa lang niyang puno ng babala ay ramdam ko na agad kung gaano siya kadelikado.

Nanigas ako sa kinahihigaan nang marinig ang pagtataas niya ng boses. Muntikan pa akong mapaigtad dahil sa gulat. Mabuti na lamang ay agad akong nakabawi.

Sa sobrang lakas ng kabog ng puso, pakiramdam ko ay maririnig na nila. Grabe ang pagpipigil-hinga na ginawa ko para patuloy na makinig sa usapan nila. Subalit lumipas ang ilang minuto ay wala nang nagsalita pa.

Narinig ko ang ingay ng mga footsteps nila. Hindi nagtagal ay sunod kong narinig ang tunog ng pagbukas at pagsara ng pinto.

Minulat ko ang mga mata ko nang masigurado kong wala na talaga sila.

"How weird," I mumbled.

Marahan akong bumangon at napabuntong-hininga na lamang. Sapo ko pa 'yong dibdib ko gamit ang kaliwang kamay ko habang pilit uling pinapakalma ang sarili. Sobrang bilis ng pintig ng puso ko dahil hindi pa rin ako nakaka-get over sa gulat at kaba.

Tiningnan ko ang kanang kamay ko na halos hindi ko maramdaman dahil sa pamamanhid nito.

Nakapagtataka lang dahil hindi man lang nila pinansin 'yong duguang swero sa tabi ko. Hindi rin nila ginamot ang duguan kong kamay. Pero dapat na rin akong matuwa dahil hindi ako nabuking sa pagpapanggap ko. Hindi ko alam kung nasaan ako ngayon pero alam kong hindi ako ligtas dito.

At kanino kaya ang mga boses na narinig ko kanina? Ano ba talaga ang pakay nila sa'kin at bakit nila ako dinala dito?

"I need to get out of here as soon as possible," I murmured.

"So you're awake after all," a voice suddenly said which made me almost jump out of the bed.

Kung hindi lang talaga ito king-sized, baka kanina pa ako nahulog sa gulat.

Hindi ko man lang napansin na mayro'n pa palang tao sa kwarto. The worst part is that I got caught from acting.

Isang matalim na tingin ang sumalubong sa'kin nang subukan kong tingnan ang may-ari ng mapanganib na boses na iyon.

Hindi lang pala boses niya ang may bahid ng panganib. Buong mukha at pangangatawan niya ay sumisigaw rin ng babala na hindi siya dapat banggain.

Mabilis kong iniwas ang tingin sa kaniya at yumuko. Napansin ko agad na nakatambad ang kaunting bahagi ng dibdib ko dahil nagulo ang robang suot ko.

Mabilis ko itong inayos. Pagkatapos ay napakunot ako ng noo dahil naramdaman kong wala akong ibang saplot sa ilalim ng puting robang ito.

To make sure, I tried slightly pulling the hem of my robe. I almost gasped when I felt the soft fabric on my skin. I'm really not wearing anything else aside from the robe!

What the heck?

Sa sobrang gulat ko ay nawala sa isip ko na may tao palang nakatingin sa bawak kilos ko. Mabilis akong tinubuan ng hiya at agad na namula.

"Look at me," malamig ngunit may panganib niyang utos.

Ayaw ko mang gawin ang demanda niya, pero dahil gusto ko pang mabuhay ay marahan akong tumingin sa gawi niya kahit na namumula na ako sa kahihiyan.

Halos mahigit ko pa 'yong hininga ko dahil sa sobrang kakisigan at kagwapuhan nito. Nakasisilaw ang ganda nito pero manyak ata. Major turn off pa naman sa'kin iyon.

Hindi ko alam kung bakit niya ako dinala dito kahit sigurado akong hindi kami magkakilala. Hindi ko pa siya nakikita sa tanang buhay ko. Tanging mayro'ng masasamang balak lang ang gumagawa nito. Sa itsura niya pa lamang ay halata mo na agad na manyakis.

Kahit na sabihin pang 'don't judge a book by its cover' ay hindi pa rin ako magpapaloko dahil lang sa gwapo ito.

I clenched my fist while looking at him intently. I couldn't help but stare at his almost perfect features. He has a button type of nose. Makakapal na kilay. Deep gray eyes. Thin lips that looked naturally tinted with red.

He also has a strong and rectangular jawline. Mas lalo pang dumepina 'yong kagwapuhan niya dahil sa side part na buhok. And lastly, his built was a mesamorph type na halatang alagang gym.

Nasa may kaliwang hita niya nakapatong 'yong kaliwang kamay niya. Habang may bitbit naman 'yong kanang kamay niya ng isang mamahalin na rock glass na may tequila. Ang tapang niya siguro na handa kang ipaglaban sa kahit ano dahil walang yelo-yelo 'yong whiskey niya.

Connect?

I started arguing with my inner self.

"Enjoying the view?" he sarcastically said with a smirk.

"Yes," wala sa isip kong sagot. Pero agad naman akong natauhan at agad na binawi 'yong sagot.

"Where am I?" Pagpapalit ko ng topic.

"House," walang emosyon naman nitong sagot. Hula ko ay pinaglihi ito sa sama ng loob kaya sobrang tipid ng emosyon na ipinapakita.

"Kita ko nga. I mean, bakit nasa bahay mo 'ko or who knows kung kaninong bahay ito? Dapat nasa hospital ako ngayon after the incident. And why I am fully naked?" naguguluhan kong tanong. Pero si kuya niyo, naging mute kasi hindi sumagot.

"....."

Parang ginto naman ang lumalabas na mga salita sa bibig nito kaya siguro maikli parati 'yong sagot.

"Ito na lang. Ano ang ginagawa ko dito?"

Pinipilit kong pahabain ang pasensya ko sa lagay na 'to. Feeling ko kasi sinusubok ako nito.

"You look like her," tipid pa rin nitong sagot.

"Huh?" naguguluhan kong ani habang nakakunot na ang noo.

"Manyak ka ba?" wala sa sarili kong tanong. Kusa kasing lumabas sa bibig ko.

Mabilis kong tinakpan ang bibig ko at takot na tiningnan siya.

"What the fuck?" pagmumura niya at hindi makapaniwala sa narinig.

I saw how he slowly lost his patience. Bahagya niya pang hinilot 'yong sentido niya. Nakita ko rin ang pagsasalubong ng mga kilay niya at matalim na tingin ang ipinukol niya sa akin.

Kung nakamamatay lang talaga ang tingin ay baka kanina pa ako pinaglalamayan.