05

"You're always welcome, my only princess. I'll miss you. I can't believe it. Ang araw na kinatatakutan ko ay nangyari na. Iiwan mo na ang tabi ng dad."

I could feel the genuine sadness in his voice. After the death of the love of his life, he treasured Rendyl so much, especially because she was the only family he has left.

Medyo kinakain ako ng konsensya ko at nasasaktan para sa kaniya tuwing iniisip na darating ang araw na malalaman niya ang totoo. Tuluyan na siyang nawalan ng pamilya. Ang kaisa-isang anak niya ay matagal nang wala at huwad lang ang kasama niya.

I can't imagine the pain and grief he will go through after losing his only daughter.

I bit my lower lip to stop the urge to apologize to him.

"I will always be your princess, Papa. And don't worry, I will visit you often. Don't be sad, okay?" Kahit nagpapanggap lang ako ay ramdam ko ang pagmamahal niya para sa anak niya.

Lalo na't noong hinatid niya ako papuntang altar ay napansin ko pang napapaluha siya. He was hesitant about letting me go and placing my hand on Maetel's palm. I know that behind his ruthlessness, he was also a loving father and a caring husband. What destiny had in store for him was really cruel.

"You should focus on your family. I will be the one to visit you once I have the time. Just make dad proud by giving me beautiful and handsome grandchildren. I can't wait to meet them."

Agad akong namula sa sinabi niyang grandchildren.

Grandchildren po talaga? Isa muna po bago maghangad ng marami lalo na't mukhang malabo na magkaroon pa siya ng apo dahil hindi naman namin balak ni Maetel na mag-anak. Our relationship and marriage is purely contractual. One of the conditions was that we won't be having unnecessary physical contact.

Nakaramdam tuloy ulit ako ng guilt dahil lalabas na pinaglalaruan ko lang ang feelings niya. At ngayon lang ako natauhan na ang laking tanga ko pala talaga dahil pinasok ko itong sitwasyon na ito.

"If I give you a grandchildren, I'm afraid I'll become the least favorite," pagbibiro ko sa kaniya.

"Well, you're right," pagsasakay nito sa biro ko.

"Papa!" ani ko na may bahid na tila napipikon.

Nagpapanggap man ako ngunit genuine 'yong pinaparamdam ko sa kaniya. Matamis din ang suot kong ngiti sa harap niya. Napawi lamang iyon nang naramdaman ko ang pamilyar na bisig sa baywang ko. Nalaman kong tama ang kutob ko kung sino ito dahil sa tingin dito ni dad.

"What?" I asked him while still smiling.

Nakatingin pa naman si papa sa amin. Itong lalaki na 'to, bigla na lang sumusulpot. Hindi rin nakakatuwa ang pagiging clingy niya. Oo, kahit pa makisig ang braso at katawan niya.

"Mom wants to talk you," he whispered to my ear with a husky tone that gave me the shivers. Bahagya niya pang ginawaran ng halik ang tenga ko.

Narinig kong tumikhim si papa. At huli na nang napagtanto ko ang nangyayari. Sobrang pula tuloy ng pagmumukha ko.

Nakakahiya!

"Congratulations, son," nakangiting bati ni dad kay Maetel. Bumitaw ito sa pagkakahawak sa baywang ko at bahagyang niyakap si papa while giving his thanks.

I saw my father starting to feel emotional. Naaalala na naman yata na iba na ang magtatanggol at magbubuhos ng pagmamahal sa prinsesa niya. Bago pa ako mahawa sa pagiging emosyonal niya ay mabilis na akong nagpaalam kay dad para makausap 'yong parents ni Maetel.

"Papa, I'll just talk his parents," pagpapaalam ko bago hinalikan ulit siya sa may pisngi.

Bahagya pa akong napairap dahil sa dimuhong lalaki na 'to. Bahagya akong niyakap na tila ayaw malayo sa'kin.

Galing naman umarte nito.

Narinig ko ang pagtawa ni papa.

"Tsk, young love," he said while looking at us with amusement. Behind it, I could sense his longing. Maybe he remembered his deceased wife.

"I'll be back," pagpapaalam ko sa lalaking ito para matigil sa kalokohan.

Taas noo akong naglakad papunta sa kinaroroonan ng De Vistal couple. Nakita kong may kinakausap ang mga ito na alam kong mga kaibigan nila.

Hindi naman ito ang first meeting at talk namin pero kinakabahan pa rin ako.

"Oh, dear, you're here," bungad sa'kin ni Mrs. De Vistal nang mapansin akong papalapit sa kanila. She kissed my cheeks and hugged me tight after. "Welcome to the family, hija."

I hugged her back.

"Thank you, tita," I said sincerely.

"Silly, call me mom from now on. At last, I have a daughter. Bago talaga mapanganak si Maetel, I thought he was a girl. We ended up with a healthy baby boy instead, but well, I'm the one to blame. I didn't let anyone check or tell me what my baby's gender was going to be," ani ni Mrs. De Vistal habang tila hiyang-hiya sa ginawa dati. "I'm really happy that you're finally a part of our family. I hope my future grandchildren take after you. You're so beautiful. You have beautiful genes, and I don't want my grandchildren to be like my aloof son."

Halata sa boses niya ang kaligayahan. From her tone, na-sense ko rin na sakit sa ulo talaga si Maetel habang lumalaki kaya natawa pa ako.

"Welcome to the family, hija," ani naman ni Mr. De Vistal, ang papa ni Maetel. I guess Maetel took after him. He has a cold stare and a dangerous aura. Makisig rin at halatang mas gwapo ito noong twenties nito.

Pero kahit nasa late fifties ay maganda at gwapo pa rin ang mga magulang ni Maetel.

"Thanks, dad," I said while hugging him back. Pagkatapos ay kaniya-kaniya na itong nakipag-usap sa mga kakilala nila sa business. Mayro'n pang nakipag-usap sa'kin. Pagkatapos ay unti-unting naubos ang tao sa simbahan dahil ang iba ay nagsipunta na ng reception.

"Shall we?" tanong agad sa'kin ni Maetel nang makalapit na sa kinaroroonan ko.

Mas nauna na ring pumunta ang parents niya kasama ang ama ni Rendyl.

Nasa isang limousine na kulay puti kaming dalawa. Hindi talaga maipagkakaila na bigtime sila.

"How is it?" He initiated our conversation.

"What do you mean?" tanong ko na naguguluhan pa. At dahil medyo pagod ako ay wala ako sa mood na pahabain 'yong pakikipag-usap sa kaniya.

I saw how pissed he was. Clueless naman talaga ako kung tungkol saan ba ang tinatanong niya. Hindi na ako nagtanong pa muli dahil halata talaga sa pagmumukha niya ang kawalan ng mood.

Nanahimik lang ako sa buong byahe. Baka kapag nagsalita ako ay mas lalo pa siyang magalit at maisipan niya biglang barilin ako. Dala pa naman niya 'yong baril niya.

Wala kaming imikan pagkarating sa venue ng reception. At pagkapasok ay, we flashed our smiles again. And as usual, clingy na naman ang lolo niyo.

Hawak na naman niya ang baywang ko kaya ang bilis tuloy ng tibok ng puso ko.

"Oh, here come the newlyweds," pagwe-welcome ng host ng event.

When I heard her voice, mas lalong nanuot sa utak ko na totoo ang lahat ng nangyari kanina. Hindi ko in-expect na dito ko unang mai-experience na ikasal. Dati ay wala talaga sa plano ko na magkasal dahil marami na akong nasaksihan na heartbreaks. Inalis ko talaga sa isip ko 'yong relationship and commitment. I was happy with my freedom and enjoyed the career I chose.

Habang papalapit kami sa harapan kung nasaan ang table namin ay nakikita kong mayro'ng mga babae na umiirap tuwing nagtatama ang mga tingin namin. Halata sa mga mata nila ang inggit.

Mayroon din ang mga pamilyar na mukha na nakausap ko kanina sa simbahan. Akala mo talaga ay nagbibigay ng best wishes pero ang totoo ay pinaplastik lang talaga ako sabay bitaw ng mga nakakainsulto na salita. I knew they were fans of Maetel. Sila ang mga taong naghahangad na sana ay sila 'yong nasa sitwasyon ko.

If only they knew who the real Maetel De Vistal was.

After faking a smile, I just ignored them.

'Hate me all you want. I don't care at all. Nasa akin ang korona,' I said childishly in my head.

Katulad lang ng mga nasaksihan kong kasal dati ang na-experience ko. From the garter and throwing of the bouquet. Tapos mayro'n pang mga best man and bridesmaids na palaro. From slicing the cake at nakipag-subuan din ng cake with Maetel. Hanggang nagtapos 'yong event.

Smooth ang lahat at walang problemang nangyari. Maliban nga lang sa paningin ko ngayon na bahagyang umiikot dahil naparami ang nainom kong wine. Sumabay pa 'yong puso ko na hindi magawang kumalma.

Hawak ako ni Mr. De Vistal sa may baywang ko. Favorite spot niya ata. Habang nagpapaalam na kami sa parents namin, nagawa pa talagang sabihan ako ng 'good luck' ni Mrs. De Vistal.

Hindi na kami nagpansinan pa ni Maetel sa sasakyan habang papunta na sa mansion niya—na simula ngayon ay magiging bahay naming dalawa sa loob ng isang taon.

Sa sobrang kaba ko kanina sa reception at pilit na pinapakalma ang puso ko. Hindi ko napansin na naparami na ang inom ko. Pero wala pa rin namang naging saysay 'yong alak. Wala kasi itong epekto at hindi nito napigilan sa pagkabog nang malakas ang dibdib ko.

I can't stay calm dahil mapapasabak ako sa wedding night.

Ang huling parte pa naman sa libro na nabasa ko bago mapunta dito ay bed scenes.

Halos mapatalon ako sa kinauupuan nang tuluyan nang tumigil ang sasakyan sa harap ng mansion ni Mr. De Vistal.

Pinilit kong gawing blangko ang expression ko kahit na sa loob ay halos mangiyak-ngiyak na ako sa kaba. Pero mabilis rin naman itong napalitan ng inis.

Hindi man lang ako pinagbuksan ng pintuan.

Kaya lumabas na rin ako ng sasakyan. Napaka-ungentleman talaga. Kahit nasa tamang wisyo naman ako, tila sumasayaw ang paligid at 'yong nilalakaran ko.

What the heck?

Mabagal akong naglakad lalo na't naramdaman ko na ang panghihina ng mga binti ko.

Ayan, inom pa.

Ramdam ko 'yong sagabal na suot kong stilletos kaya huminto muna ako sa paglalakad at hinubad ito.

Gusto kong mapaungol sa kaginhawaan na naramdam ko.

Napansin ko na natigilan rin sa paglalakad si Mr. De Vistal at walang emosyong pinanood ako.

Kunot-noo ko siyang tiningnan pabalik. Pagkatapos ay naglakad na ulit ako papalapit sa kaniya.

Habang naglalakad ay napansin ko kung gaano kalaki ang mansion. Kasya ata ang isang buong baranggay dito.

Hindi ba siya nabo-bored lalo na't siya lang ang nakatira dito? I heard from his parents na may kaniya-kaniya silang mansyon at ito ang tirahan ni Maetel at ng magiging pamilya niya.

Nakita kong may limang mga katulong na naka-maid uniforms pa na naghihintay sa entrance.

"Good evening, Mr. De Vistal and Madame Rendyl Revamonte-De Vistal," pagbati nila sa amin nang makalapit na kami sa harap ng double doors. Unang tingin pa lang ay halatang gawa ito sa mamahalin na kahoy. From the material and the carvings engraved on it, sumisigaw na professional talaga ang gumawa nito.

Madame talaga ang tawag sa'kin? Ang sosyal naman.

"Escort her to her room," utos ng katabi ko.

They answered with tones full of respect. Bahagya pa silang nag-bow nang dinaanan sila ni Maetel habang tahimik lang akong nakasunod at nagmamasid.

"This way, madame." Isang short-haired girl ang lumapit sa akin sabay lahad sa dadaanan ko. May kasama itong bahagyang nakayuko at nakapusod ang buhok na maid rin.

"Okay."

Agad naman akong sumunod sa kanila. Napansin ko na sa ibang dereksyon papunta si Maetel.

Don't tell me na kakain siya nang wala ako? Oras na rin kasi para sa hapunan at pareho kaming hindi masyadong kumain sa reception. Akala ko, maghahapunan pa kami pagdating namin dito.

At isa pa, hula ko kasi, 'yong parte ng bahay na pinuntahan niya ay isang dining area. Iyon pa naman ang nakikita ko palagi sa palabas.

"Don't worry about Mr. De Vistal, madame. He just has work to do."

Napansin ata ng kasama kong maid ang expression ko. Hindi ko napansin na naalis 'yong pagtatago ko ng maskara.

"It's okay," tanging sagot ko lang at sumakay na sa kakabukas lang na elevator. Hindi na talaga ako nagulat pa nang malaman na may elevator dito. Sa sobrang laki, at dahil may kahabaan 'yong hagdan, kailangan talaga ng elevator or escalator. Baka abutin pa ako ng umaga kapag ginamit namin 'yong hagdan.

Sa loob ng elevator ay tahimik na pinapakiramdaman ko lang ang mga kasama ko dahil pagkatapos kasi noon, hindi na ulit kami nag-usap. Mahiyain ata sila.

Mabuti na lang talaga ay ilang sandali lang ang hinintay at narating namin ng tuloyan ang tamang floor—sabay bumukas na 'yong pintuan ng elevator.