Mahigpit kong hinawakan ang tali ng paperbag na nakalapag sa lap ko. Ramdam ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko habang abala parin makipag-debate sa sarili.
Hindi ko alam kung tama ba ang ginagawa ko at sinisisi ang sarili kung bakit nagpatalo ako sa mga maid ni Maetel.Mas inabala ko na lamang na tumitingin sa labas, ito rin pala ang unang beses na nakalabas ako sa bahay. Matapos rin kasi ng maikasal ako ni Maetel, ay hindi man lang ako nabigyan ng pagkakataon para makapasyal.Hindi lumalayo sa totoong mundo na pinanggalingan ko ang mundo na ito.Kung hindi ko lang talaga alam na nasa libro ako ay baka mas iisipin ko pa na nasa alternative universe lang ako. Ngunit sa pagkaalam ko rin kasi na iyong time, settings at ibang place ay hamak na gawa lamang sa imahenasyon ng Author. Isa na ang malaking kaibahan ay ang mundo na ito ay mas high technology pa kumpara sa nakasanayan ko. Mula sa gadgets, fashion hanggang sa pamamalakad dito.Tinignan ko ang maliit na monitor na nasa ibabaw ng pintuan ng elevator at lumalabas 'yong numero kung saa'ng floor na kami ngayon.Nakita kong nasa 50 floors pa kami out of 170 floors sa kompanya na ito. Sobrang taas kasi nito at halos buong mundo ko na 'ata ang makikita ko dito. "The D.V Company is the tallest company in the whole world, Madame," pagsasalita ulit ni Jayme.Napansin niya 'ata ang gulat at pagkamangha sa pagmumukha ko.Nakuha rin kasi ang atensyon ko sa labas ng see through na elevator kaya nakikita ko ang mga tanawin sa labas. At habang mas paitaas kami na floors ay mas nakaramdam ako ng pagkalula.Medyo tinuboan ako ng takot dahil baka kapag nabasag ito ay tiyak na hindi na ako humihinga kapag nahulog ako at lumanding sa baba.Pa-simple akong humawak sa isang handle sa loob ng elevator. May kahigpitan ko itong hinawakan na tila nakasalalay ang buhay ko dito.Napalunok ako sa laway ko dahil t
Tahimik lang akong nakasunod sa likod niya. Malalaki ang hakbang niya kaya medyo nahuhuli ako. Kahit naman long legs ako at kaya ko naman humabol sa lakad niya ay hindi ko ginawa dahil kailangan kong panatilihin ang maayos na posture sa paglalakad kahit buhay ko na ang nakataya.Pagdating namin sa harap ng opisina niya ay binuksan niya ito at pumasok na hindi man lang ako tinignan o maging gentleman para hintayin ako.Hindi na rin naman ako masyadong nag-inarte at pumasok na ako sa loob at ako na rin yong nag-sirado ng pintuan. Gawa sa semento pa 'ata itong pintuan dahil sa kabigatan nito. Hindi ko tuloy napansin na nai-lock ko pa.Taas noo akong humarap sakaniya. Nakita kong wala na yong babaeng kalandian niya kanina at 'yong sekretarya niya.Hinintay kong sabihin niya na umupo ako sa isang couch na nandito sa opisina. Dahil ang tamang etiquette na napag-aralan ko ay hindi basta bastang uupo if you're guest at hindi pinapa-upo. Minuto
Tumambad sa'kin ang maaliwalas na atmosphere. The inside of the mall was so spacious and looks so luxurious. Yes, luxurious talaga. Lalo na't nakita ko yong kumikinang na chandelier na alam kong mamahalin. Kumikinang pa ito na tila isang tunay na brilyante. Napaka-liwanag rin sa loob at kahit marami-rami yong mga tao sa loob, malalasap mo parin yong sariwang hangin at nakaka-excited na vibes dito. Nakikita ko pang may mga couple, friends o family na nagta-take ng pictures habang sa likod nila ay ang isang indoor water fountain. Sobra akong namamangha sa paiba-iba ng kulay nito. May red, green, yellow, blue, pink at iba pang kulay. The water of it was sparkling, parang may pixie dust ni Tinkerbell. That's makes to be more appealing and exciting feature of the mall. I think this is the biggest mall in this world and most expensive sa pag-gawa nito.Nagpatuloy na ako sa paglalakad at mangha-mangha parin ako sa mga dinadaanan ko. Naka-take note talaga sa uta
"I just got bored." Mas inuna kong reply-an ang may pangalan na Lessia.Sunod naman iyong Nathalie."I forgot," ito na 'ata ang pinaka-bobo kong sagot.Lumipas ang ilang segundo ay mabilis agad itong nag-seen at nag-reply."Wow! You're hurting me, you know? How did you forgot this beautiful face?" Pagdadrama ni Nathalie."I'm just kidding. Biglaan kasi at alam kong nasa Germany ka ngayon at abala sa requirements mo."Mabuti nalang talaga ay naging malaking parte sila sa libro kaya alam ko ang mga nangyayari sa buhay nila. Sila rin kasi ang isa sa mga sumusuporta sa relasyon nina Rendyl at Maetel.Nag-pop up naman sa notification ang message ni Lessia, bubuksan ko sana ang message niya ng marinig kong tinatawag 'yong pangalan ko para sa in-order ko.Lumapit ako sa may counter at kinuha ang order.Habang naglalakad papalapit sa kinau-upoan ay napahinto ako ng may isang katangkaran na lalaki ang kuma-usap
"What do you think you're doing? Did you step a poop or something?" mahihimigan ang kagulohan na tanong ko.Hindi lamang siya sumagit."So, saan ang punta natin ngayon? Ba't hindi nalang tayo sumabay sa tauhan mo na halatang papunta rin naman ng parking lot? At may emergency ba, para ikaw pa talaga ang sumundo sa'kin?" sunod-sunod kong tanong sakaniya. "Go home," maikli nitong sagot.Tila nagpanting ang tainga ko sa ikli ng sagot niya kaya halos pumutok ako sa inis."You know what? Ang sarap mong kausap kahit kailan talaga," napipikon kong ani."Not only from talking," out of nowhere, he said with a playful smile plaster on his lips."Huh?" nagugulohan ko pang asik pero ilang minuto ay tuloyan ng nag-sink sa isip ko ang sinabi niya.Naramdaman ko ang pamumula sa dalawang pisnge ko."So Mr. Maetel De Vistal knows how to joke?" pangaasar ko kahit halos lumabas na sa ribcage ang puso ko sa malakas na kabo
Lampas sa binti ko yong wool coat na suot ko na agad kong pinasasalamatan sa isipan ko ang tauhan na nagbigay sa'kin nito. Dahil pagkalabas ko pa lamang sa eroplano hanggang naglalakad na sa loob ng airport ang tumambad sa'kin ay ang ubod na lamig na ihip ng hangin.Medyo nagsisisi pa ako kung bakit naka-dress ako ngayon. Pero mas sinisisi ko talaga si Maetel dahil siya ang dahilan kung bakit nasa ganitong sitwasyon ako ngayon. May pa impromptu na trip pa sa ibang bansa pa kasing nalalaman.Ramdam ko parin ang kalamigan sa may binti ko. Halos manigas pa ito dahil hindi talaga ako sanay sa malamig.Nasa Narita International Airport kami ngayon at naglalakad palabas ng airport. Hindi naman masyadong crowded sa loob ng airport dahil hindi naman hectic ang araw na ito. Halos dugoin pa ako ng ilong dahil iba't ibang lenggwahe ang naririnig ko. Maliban sa English, ang ibang lenggwahe ay hindi ko na maintindihan at nagpapasakit ng ulo ko dahil
Hindi kami masyadong nagtagal sa Restaurant, pagkatapos namin kumain ni Maetel ay napagpasyahan na rin namin na umuwi na. Parang nasa kabaling kanto lang ang pinuntahan namin.Busog na busog akong lumabas sa Restaurant. Halos puputok na yong tiyan ko sa sobrang busog. Medyo nakaramdam rin ako ng konting pagka-hilo dahil sa ininom kong sake kanina, para sa cleanser na kinain ko. Sikat kasi yong sake dito sa Japan at dahil nandito rin naman ako ay sinulit ko na. Gusto ko rin sanang gumala kaso hindi naman ako ganoong kakapal ang mukha para gawin itong bakasyon ko.We bid our goodbyes and gratitude for the foods and their warm hospitality from the one of the owner of the restaurant. Sumakay na ulit kami sa sasakyan at kanina ko pang napapansin ang katahimikan ni Maetel. Alam kong hindi talaga siya pala-salita pero ubod talaga siyang tahimik. Maiksi rin parati ang sagot niya sa kasama namin. Dobleng lamig ang lumalabas sa bibig niya sa tuw
Bitbit ko sa may braso ko yong wool coat na hinubad ko kanina sa eroplano habang pababa na sa hagdan.Ramdam ko ulit ang katamtamang init galing sa araw. Kaya medyo nagigising ako lalo.Walang lingon akong sumakay agad sa kotse na naka-handa para sa'min ni Maetel. Hindi ko sana siya hihintayin at sasabihan yong driver na umalis na kami sa hiyang nararamdaman kung hindi ko naalala na patient pala ang kasama ko.Ilang ko siyang sinulyapan ng maka-upo na siya sa tabi ko. Isinarado ni Maetel ang pintuan ng sasakyan at naramdaman ko na ang pag-andar ng kotse.Tumikhim ako ng isang beses habang nakatutok sa labas ang paningin ko.Medyo nababagabag parin ako sa naging panaginip ko. I feel an ominous about it.Ang creepy lang dahil natutuwa ang nararamdaman ko ng makitang kong nakalundasay at walang buhay kong katawan sa damo. Nasisiyahan ako na hindi ko mawari. Bahagya kong minasahe ang sentido ko ng makara
“They got your looks, babe. Ang daya, ako 'yong nagdala sakanila ng nine months tapos wala man lang silang nakuha galing sa'kin,” bagnot ang mukha kong sabi. Dahil kamukhang-kamukha talaga ni Maetel ang dalawa. Kahit kulay man lang ng buhok ko o kahit kakapalan na lamang ng buhok ay hindi man lang namana sa'kin sa kambal. Nakakatampo lang rin lalo na't nagsisimula ng nagpapakita ng favoritism 'yong dalawa. Masyadong napaghahalataan na mas malapit pa ang loob nila kay Maetel kaysa sa'kin. "No, I think they got your gorgeous look," nakangiti naman niyang sagot.Agad kong kinagat ang ibabang labi ko para pigilan na mapangiti."'sus! Nambola pa talaga. E' halata naman na kamukhang-kamukha ka nila," nagkukunwaring mataray na ani ko at bahagya siyang inirapan.Mahina na napatawa naman siya.Austel and Maetina was such a daddy's girl and daddy's boy. Lumalapit lang ang dalawa kapag nagugutom at kailangan kong i-breast feed silang dal
Hi! This will be the last chapter of RATSWOAMB's main story. Thanks for reaching this far with me ~-At first marriage will never my thing, but if it's her. I will do everything for her. I will not let her go without carrying my last name, unless she wish that she don't want to change her surname for me. I will respect her own preference.I can feel the anticipation that starting building up inside of me while I was waiting her inside of the church where will be held our solemn wedding. I was sweating colds. Natatakot na baka magbago ang isip niya at makapagdesisyon na hindi na siya tutuloy.She was almost on her 3rd trimester right now, at hindi ko maiwasan na mag-alala para sa kalagayan niya. Gusto ko g i-postpone at pagkatapos na lamang niyang manganak. However, she wished to be wedded with me while pregnant with our children. Her belly were starting to expanded more for our twins who's getting grow.I remember how she cried when she
“The enemy is on the move, Boss.” Ron said, one of my men who's occupying the passenger seat.I was clenching my jaw to suppressing the anger. This is starting to getting to my nerves.“You know already what to do,” malamig kong ani.Prente akong naka-upo sa backseat ng sasakyan habang may hawak sa kamay na mga papeles. Mabilis ko itong itinapon sa tabi ng mabasa na puro walang kwenta iyong prino-propose.Damn this all piece of shits! All they want is only to fill and make it more fat their pockets.Bahagya kong minamasahe ang noo ko ng maramdaman ko ang pagsakit nito.Tinignan ko agad ang labas at napansin na wala na masyadong tao ang dinadaanan ng sasakyan.I let a deep sigh.These flies who've been following me intently. They deserve to be mourned today.After we reached from a remote road, the driver stop midway. Later on I heard from Ron that some of my men did a great job from blocking the flies.
"Don't sleep yet! You're not allowed to sleep! Come on, love. Smile for me. Please don't leave me." basag ang tinig na ani Maetel ng magkaroon ako ng malay.Nakita ko ang puting kisame at maging nakakasilaw na ilaw na nadadaanan namin sa hallway ng Hospital. Nakahiga ako ngayon sa isang stretcher. Nararamdaman ko ang panglalamig sa kamay ni Maetel kaya bahagya ko siyang nginitian para pagaanin ang loob niya kahit nahihirapan parin akong panatilihin nakabukas ang mga mata ko. Ramdam ko ang pamimigat ng mga talukap ng mga mata ko-hanggang sa tuloyan akong kainin ulit ng antok. Ngunit bago pa ako mawalan ng malay ay may ibinilin ako kay Maetel."If t-there's a time that y-you need to chose between me and the baby. P-please chose me. I'm sorry," nanghihina at naluluha kong bulong sakaniya. "Pero gagawin ko ang lahat ng makakaya ko para pareho kaming makaligtas at makabalik sa mga bisig mo," desidido kong pagdudugtong. -"The veteran actress' Faustina Vill
WARNING! : This chapter may contains of strong language and uncomfortable scenes.—“HIJA, I cooked some sopas that's good for you after the morning sickness.” Bungad sa'kin ng Ina ni Maetel ng makalabas ako sa banyo pagkatapos kong sumuka.“Thank you, Tita,” nanghihina kong ani.“'lika na, kumain kana habang mainit pa ito,” nakangiti niyang sabi at inakay ako papalapit sa kama. Sa side table nito ay may nakalapag na isang tray na may laman na sopas na niluto niya.Nang maka-upo ako sa kama ay hindi ko mapigilan ang sarili na mapatingin ulit sa oras. Dahil hanggang ngayon ay hindi parin kasi nakakabalik si Maetel.“Careful, medyo mainit pa.”Ngumiti lang ako at tinikman iyong sopas. Hinihipan ko rin ito bago isinubo. Bahagya pa akong napapatango dahil sa nagustohan ko ang pagkaluto nito. Pagkatapos kong kumain ay ininom ko na agad iyong mga vitamins na pinapa-inom ng doctor sa'kin. Napagpasyahan rin namin ng Ina ni
After I got the news from Lessia, I can't get her out of my mind. Hindi na ako lumalabas ng silid namin ni Maetel, at mabuti nalang talaga ay laging nasa tabi ko si Maetel para i-comfort ako. But today was different, nagpaalam siya na may urgent na gagawin siya sa kompanya kaya isang maid ang naghahatid ng pagkain.I can't help to always overthinking, the fear were consuming me and didn't realize that I was over stressing myself that makes me end up from fainting.The maid saw me laying from the cold tiles on my bathroom when she can't find me from the bedroom. Sabi niya ay hinintay niya akong lumabas ngunit lumipas ang ilang minuto ay wala siyang nakukuhang sagot mula sa'kin at hindi pa ako lumalabas ay doon siya naglakas loob na pumasok para tignan ang kalagayan ko. Kaya mabilis nilang tinawag ang family doctor ni Maetel, maging iyong doctor sa hospital ay pinatawag rin ni Maetel. Nang magising ako ay labis nalang na pangamba ang nararamdaman ko para sa
Bored na bored akong nakatanaw sa malawak na karagatan. Malamig ang simoy ng hangin at nililipad 'yong buhok ko kaya bahagya ko itong sinakop at inilagay sa kabilang balikat.Linggo na rin ang nakalipas pagkatapos tuloyan na akong makapag-discharged sa hospital.Nakabalik na ulit ako sa Mansion ni Maetel na akala ko'y kahit kailan ay hindi na ako makaka-apak pang muli dito. Gustohin ko man sa condo ko titira ako pero hindi ko magawa lalo na't sa tuwing iniisip ko na doon ako titira ay biglang babalik sa ala-ala ko ang mga nangyari at bumabaliktad ang sikmura ko.Marahan kong tinapik-tapik ang bahagyang dibdib ko para pigilan ang nararamdaman na masuka.Inayos ko na rin yinakap sa sarili ko ang suot kong jacket. Maaga akong nagising and as usual, binungad agad ng morning sickness. Kahit inaantok pa ay nawalan ako ng gana para matulog ulit.Minamasdan ko ang magandang sunrise sa hindi kalayuan. It has a breathtaking beauty. Bahagya akong na
“Eat more,” he said with his usual cold tone, pero ramdam ko parin ang pagiging malambot nito hindi katulad sa dati na malamig na nga, sumisigaw pa ng ubod ng kaseryosohan.Umismid ako ng hindi magustohan ang pinipilit niya. Busog na busog na busog na ako, tapos isali pa 'yong hindi ako sanay sa pananalita niya at pagsusubo pa sa'kin ng pagkain. May kamay naman ako kaya medyo hindi pa 'ata ako matutunawan sa pinanggagawa niya.“I'm already full, Maetel. H'wag mo nga akong pilitin,” puno ng iritasyon kong ani.Binababa naman niya 'yong disposable spoon na may laman na sopas. Nakikita ko lang ito at naiisip 'yong lasa ay parang bumabaliktad na ang sikmura ko sa sobrang umay na nararamdaman.Medyo hindi parin ako sanay na maraming nakain dahil napag-alaman kong maga-anim na linggo rin ako sa laging matigas na tinapay lang ang kinakain ko sa loob na basement na iyon.“Nga pala, anong nangyari don sa lugar na iyon bago ako mawalan ng malay? Ho
I was feeling empty and dead inside. Wala na 'ata akong mailu-luha pa sa lagay na ito. Namamanhid rin ang buong katawan ko.Sa madilim na basement na ito, gusto ko nalang maglaho na tila isang bula. I feel so hopeless right now.Walang buhay na ang mga mata ko, mugtong-mugto ito sa kakaiyak at humahapdi na rin. Hindi ko alam kung hanggang saan nalang ang makakaya ko. Dahil lumipas ang oras at maging araw ay hindi ko na kaya.“Arck!” I wipe my mouth using the back of my hand. I can't take this unbearable feeling. I always feel queasy and nauseated. Hindi nakakatulong sa'kin ang pagsusuka at halos nawawalan pa ako ng malay dahil sa sobrang pagkahilo.Pinagpapasalamat ko nalang siguro ngayon dahil ilang araw na ang nakalipas yung huling punta ni Lessia dito. Tanging si Shelley lang rin ang pabalik-balik dito para hatidan ako ng pagkain, iyon ngalang ay ilang oras na ang nakakalipas matapos hatiran niya ako ng pangtanghalian ay hindi na siya nakakabal