"Help me," the lady begged helplessly. I opened my mouth to speak, but no sound came out. All I could do was watch as she continued to cry and beg for help.
I tried approaching her running figure, but my legs wouldn't budge. Once again, I could do nothing but watch as she tried to get away. From where I stood, I couldn't see what or who she was running from.Gusto ko siyang tulungan ngunit wala akong magawa. Patuloy ko na lamang siyang sinundan ng tingin habang paulit-ulit na sumisigaw sa isip na sana ay makaligtas siya.Nang mapatakbo siya sa gawi ko, unti-unti ko nang naaninagan ang kanyang mukha. Nanlaki ang aking mga mata nang tuluyang makilala kung sino siya. A girl who looked exactly like me! Her cheeks were wet with tears and her body was covered with blood.Nang makalapit siya sa akin, sunod kong namukhaan ang taong humahabol sa kanya. Sa pigura nito ay nalaman kong isa itong lalaki na may hawak na baril. Nakaangat ang kamay niyang may bitbit na baril at nakatutok ito sa akin.Sa akin talaga! Akala ko sa babae na kamukha ko na hinahabol niya kanina. Tila isa akong kaluluwa na nakatayo sa gitna ng daan dahil tumagos lamang sa'kin 'yong babae. Wala akong naramdaman na kahit ano nang tumagos siya sa'kin.Nakita ko ring tumigil sa kahahabol 'yong lalaking walang mukha. Iyong babaeng kamukha ko kasi ay naglaho na lang bigla pagkatagos sa akin.Huminto ang lalaki sa harapan ko. Napasinghap ako nang makita itong kumasa at muling itinutok sa akin ang baril.Nakita kong bahagya niyang kinalabit ang gatilyo. Kasabay noon ay halos mabingi ako sa lakas ng putok ng baril na nanggaling dito. Alam kong ako talaga iyong gusto niyang patamaan kaya mariin kong ipinikit ang mga mata ko.Ilang segundo na ang nakalipas pero wala pa ring tumatama sa akin at wala rin akong naramdamang sakit. However, I still felt an impact which caused me to stumble and fall.Mabilis akong napabalikwas mula sa pagkakahiga. Isang bangungot lang pala ang lahat na agad kong pinagpasalamatan.Subalit mabilis pa rin ang tibok ng puso ko dala ng takot at kaba. Pinunasan ko ang pawisan kong mukha at pinakiramdaman ang basang likod ko. Habol ko ang aking hininga at tila pasan ko ang mundo sa bigat ng katawan ko.Hindi pa rin ako kumakalma sa mga nasaksihan ko sa panaginip. Tila totoo rin iyong putok ng baril dahil sa matining na tunog sa tenga ko.Maya-maya ay nagsimula na akong huminahon. Napansin ko na ang kanina ko pang naririnig na ingay ay galing pala sa alarm clock ko na nasa side table.Ramdam ko ang pagod sa buong katawan ko. Parang ilang milya ang tinakbo ko gayong natulog lang naman ako. Mabilis kong pinunasan 'yong pawis na unti-unting tumulo sa may sentido ko.Pagkatapos ay tuluyan na akong bumangon at nag-stretching ng konti. Para naman mawala 'yong pamamanhid ng katawan ko. Mali ata ang higa ko kagabi. Akala mo kasi ay gymnast ako sa sobrang likot ko sa kama tuwing natutulog. At para na rin mawala na sa isip ko iyong mga pangyayari sa panaginip ko.Pagkatapos kong mag-stretching ay inayos ko naman ang kama ko. Pagkuwan ay pumasok na ako ng banyo para makapaghanda na. Ramdam ko na rin kasi ang panlalagkit ng buong katawan ko. Tagaktak ba naman ako ng pawis pagkagising.Binuksan ko na 'yong shower at ni-check kung tama lang ba ang temperatura ng tubig. Pagkatapos ay mabilis akong naghubad at tumayo sa ilalim ng shower.I finally started to relax. The water slowly washed away the tension from my body.Hindi naman ako masyadong nagtagal sa pagligo dahil baka mahuli pa ako sa trabaho ko. Pinatay ko lang 'yong shower at pagkatapos ay lumapit sa may malaking salamin sa harap ng sink para mag-toothbrush.Nakikita ko sa repleksyon ko mula sa salamin ang mga mata kong mayro'ng bitbit na bag. Medyo nagpuyat kasi ako kagabi tapos nadagdagan pa ng stress na dulot ng bangungot.Matapos magsipilyo ay tumungo na ako sa aking walk-in closet para magbihis. Tamang-tama rin na paglabas ko ay nakita ko na ang ipinadalang mensahe ng personal assistant ko na si Mary.'Good morning, Miss Tina. I'm on my way na po,' text niya sa'kin. Tanging 'okay' at 'ingat sa byahe' lang ang isinagot ko bago nagpatuloy sa paghahanda.Nagsuot lang ako ng Korean style na black floral dress. Ang ipinares ko rito ay isang white stilettos. Bahagya kong kinulot 'yong ibaba ng buhok ko na lagpas dibdib ang haba.Naglagay rin ako ng hugis laso na mga hair clips para sa side bangs ko. May disenyo itong mga maliliit na artificial diamond beads. I usually don't wear makeup kapag papunta pa lang ng set. Pero para hindi halatang puyat ako at para maitago ang pamumutla ko, naglagay ako ng konting kolorete sa mukha.Pagkatapos kong maghanda ay lumabas na ako ng kwarto. Dumating na rin si Mary. At dahil hindi naman ako sanay mag-agahan ay umalis na agad kami. Bitbit ko ang libro na kinuha ko kanina sa may side table ko. Nakasabit naman sa may braso ko 'yong black purse ko.Sumakay na kami ng elevator at bumaba sa basement kung nasa'n 'yong parking lot.Pagkarating namin ay nakita ko agad ang driver na maghahatid sa amin. Binati niya kami ni Mary nang mamataan niya kaming papalapit. Binati ko rin siya pabalik kasi hindi naman ako pinanganak na cold at ma-attitude na tao. Baka sumakit na naman 'yong singit ko kay Mama kapag nalaman niyang lumaki akong walang modo."Miss, here's your schedule for today. After po ng shooting ng dalawang scenes sa series mo, you have a contract meeting regarding your upcoming photoshoot sa brand ng isang sponsor. This afternoon po ang dental appointment mo. Lastly, may reunion gathering po kayo with your friends tonight," agad na paliwanag ng dedicated personal assistant ko pagkasakay namin ng kotse. Ni hindi pa nai-start ng driver ang kotse."Okay," maikling sagot ko bago nagsimulang magbasa ng libro. Ayaw kong ma-bored sa byahe kaya mahilig akong magbaon ng librong mababasa ko sa kotse.Naiisip ko pa lang na hectic na naman ang araw na ito pagkatapos ng nightmare na 'yon ay ramdam ko na agad ang pagod. Pero dahil gusto ko rin naman ang ginagawa ko ay ayos lang.I immediately busied myself by reading the book that I just bought, or should I say, that my PA bought for me from the National Book Store yesterday. Isa kasi ito sa mga best-selling books ngayong taon. Dahil gusto ko rin naman 'yong genre ay hindi na ako nagpahuli pa at bumili na rin ako bago pa maubusan ng copies.Kagabi ko pa ito sinimulang basahin pagkatapos kong mag-practice ng mga script lines ko. At ngayon ko lang pinagpatuloy na basahin dahil kailangan kong maagang matulog kagabi. Inabot pa rin ako ng madaling araw dahil hook na hook talaga ako sa kwentoKung hindi lang talaga masyadong hectic 'yong schedule ko ngayon at pwede akong magpuyat ay baka natapos ko na ito kagabi pa. Habang nagbabasa ako at sobrang aliw na aliw ay hindi ko na nagawang pansinin pa ang paligid ko.Plano ko talagang tapusin ito ngayong araw. Kung maaari ay bago ako makarating sa location ng set at magsimula ng shoot ay matapos ko na sana. Kapag natapos ko talaga 'to at nagustuhan ko 'yong ending, tiyak na mas gaganahan pa akong magtrabaho ngayon.Bahagya akong napalunok ng laway nang maging intense na 'yong binabasa ko. Medyo nagulat pa ako dahil nakalimutan ko na R-18 'tong libro. Hindi ko inaasahan na may bed scene akong mababasa.Naramdaman ko tuloy 'yong pamumula ng pisngi ko. Hula ko ay parang kamatis na naman ako sa pamumula."Ayos ka lang, Miss Tina?" may pag-alalang tanong ng PA ko nang mapansin niya ang biglaang pamumula ko."Oo. Medyo naiinitan lang," sagot ko habang pinipilit ang sariling tingnan siya nang diresto sa mata para maipakitang ayos lang talaga ako.Mabilis niyang sinabihan 'yong driver na lakasan ang air-conditioning ng sasakyan.Kahit kailan, napaka-attentive talaga palagi nitong si Mary.Actually, Mary is my nanny's only daughter, and I'm just a year older than her. Close na kami noong bata palang kami hanggang napagpasyahan niya na samahan niya ako sa pagkamit ng mga pangarap ko. Iyong una ay pinipigilan ko talaga siya at gusto kong abutin niya ang sarili niyang mga pangarap. Pero sa sobrang katigasan ng ulo ay wala na akong nagawa pa.Medyo naiilang pa ako kapag tinatawag niya akong 'miss' kaysa 'yong nakasanayan kong tawag niya sa'kin na 'ate'.Kinagat ko ang ibabang labi ko para pigilan 'yong nagbabadyang gustong kumawala na ngiti sa mga labi ko. Pilit ko ring kinokontrol ang ekspresyon ko lalo na't hindi lang ako mag-isa sa loob ng sasakyan. Napaka-observant pa naman ni Mary.Sa sobrang aliw sa pagbabasa, huli ko nang napansin 'yong hindi inaasahang pangyayari na magiging dahilan kung ba't tuluyan ko nang hindi matatapos 'yong libro.Masyadong mabilis ang mga pangyayari. Sa isang iglap, naramdaman ko na lamang ang pamamanhid ng buong katawan ko. Liyong-liyo ako habang pinipilit na manatiling nakabukas ang mga mata ko.Bahagya kong hinanap si Mary na siyang katabi ko kanina. Kahit nahihirapan, pilit kong pinanatiling bukas ang mga mata ko para hanapin si Mary at ang driver. Una kong nahanap si Mary. Nakita ko siyang nakapikit, duguan ang buong mukha, at wala nang malay. Hindi ko na makita 'yong driver sa sobrang pagkasira ng sasakyan.Sinubukan kong abutin si Mary upang tulungan siya pero hindi ko maigalaw ang mga kamay ko. Tila may mabigat na nakadagan sa akin na umiipit sa mga kamay ko kaya bigo ko na lamang siyang tiningnan.Hindi ko pa rin masyadong maintindihan ang mga nangyari. Pero kita ko ang mga basag na glass galing sa sasakyan na nagkalat. Mas lalo akong nag-alala nang maaninagan ang dugong unti-unting kumakalat.Nang tuluyan nang pumasok sa isip ko ang nangyari ay napansin kong nakabaliktad kami. Hindi ko alam kung anong nangyari pero may mas malaking sasakyan atang nakabangga sa amin. Sa lakas ng impact ay tumilapon ang sinasakyan naming van.Matapos maintindihan ang mga pangyayari ay nakaramdam ako bigla ng antok. Unti-unti na ring bumibigat ang talukap ng mga mata ko.Ramdam ko ang pamimigat sa puso ko at tila kinakapos na ako ng hininga.Bago ako tuluyang mawalan ng malay, nakita ko pa ang libro na binabasa ko kanina lang. Ang mga pahina nito ngayon ay unti-unti nang nababahiran ng dugo at dumi.Shit. I'm doomed!Mas mauuna pa yatang matapos ang buhay ko kaysa sa binabasa ko!"Ms. Tina, tulungan niyo po a-ako."I saw my personal assistant, Mary, standing before me and looking at me with pleading in her eyes. Puno ng mantsa ng dugo ang buong katawan niya.I felt so terrified as I watched her beg desperately for her life. Just hearing her voice filled with pain was enough to break my heart.Ramdam ko ang panginginig at ang panlalamig ng buong katawan ko. Malalaki rin ang mga butil ng pawis na tumutulo sa noo ko. Tila mawawalan na lang ako bigla ng malay.Ngunit mas nilakasan ko ang loob ko. Kahit na walang tigil ang panginginig ng buong katawan ko ay sinubukan ko pa ring iabot ang kamay ko sa kanya.Pero sa tuwing pinipilit kong abutin ang kamay niya ay palaging bigo ako. Tila ba may humahadlang at pumipigil sa'kin na mahawakan siya. Hanggang sa nahalata kong mas lumalayo ako sa kinatatayuan ni Mary.I watched her helplessly hanggang sa mawala na siya sa paningin ko.Kahit alam kong malabong maabot at makita ko pa siya ay hindi ko pa rin ibinababa ang kamay
"Are you dumb?" nauubusan ng pasensya niyang tanong.Ako pa talaga 'yong dumb. Siya nga 'yong walang kwentang kausap dahil hindi nagsasalita nang maayos. "Hindi. Ikaw nga diyan. Walang kwenta na ngang kausap, manyak pa," mahina kong ani.Tila tuluyan na siyang hindi nakapagtimpi. Biglang may hinigit na lamang siya sa likod niya na agad na nagpanginig ng buong katawan ko.Agad kong itinaas ang dalawang mga kamay ko. Ramdam ko 'yong tumulong pawis sa noo ko kahit malakas naman ang air-conditioning dito."Now tell me if you don't want to live anymore. I'll grant your wish," malamig at nagbabanta niyang ani habang nakatutok pa rin sa akin ang baril.Sa loob ng takot at panginginig ay nakaramdam ako na tila hindi ito ang unang beses na tinutukan niya ako ng baril."No, I'm just kidding. And put that gun down, please. I didn't mean to offend you. I'm just really confused. Why am I here? I'm supposed to be in the hospital. And where's Mary? The driver? Are they still alive?" sunod-sunod kon
"Now let us humbly invoke God's blessing upon this bride and groom, that in His kindness He may favor with His help those on whom He has bestowed the Sacrament of Matrimony," the priest started his speech.How did I end up in this situation?Hindi ko maiwasang mapatunganga dahil sa bilis ng mga pangyayari. Wala ako sa sarili sa loob ng seremony. Pagkatapos ibigay sa'kin 'yong papel ay napansin ko na lang na nasa isang shotgun wedding na ako."You need to sign here to officially make this contract confidential. If you fail to keep this secret, you will have to pay with your life," walang emosyon habang may pagbabanta niyang sabi kahapon.Nalilito at nangangapa pa nga lang ako ng pwedeng isagot tapos sinabi niya na agad 'yong plano at may halong pagbabanta pa. Akala niya siguro na tatanggapin ko 'yong offer niya."What do you think you're doing? When did I agree to this bullshit agreement?" Sa sobrang kalituhan ay napamura tuloy ako. Stressed na stressed 'yong brain cells ko sa mga na
"You're always welcome, my only princess. I'll miss you. I can't believe it. Ang araw na kinatatakutan ko ay nangyari na. Iiwan mo na ang tabi ng dad."I could feel the genuine sadness in his voice. After the death of the love of his life, he treasured Rendyl so much, especially because she was the only family he has left.Medyo kinakain ako ng konsensya ko at nasasaktan para sa kaniya tuwing iniisip na darating ang araw na malalaman niya ang totoo. Tuluyan na siyang nawalan ng pamilya. Ang kaisa-isang anak niya ay matagal nang wala at huwad lang ang kasama niya.I can't imagine the pain and grief he will go through after losing his only daughter.I bit my lower lip to stop the urge to apologize to him."I will always be your princess, Papa. And don't worry, I will visit you often. Don't be sad, okay?" Kahit nagpapanggap lang ako ay ramdam ko ang pagmamahal niya para sa anak niya.Lalo na't noong hinatid niya ako papuntang altar ay napansin ko pang napapaluha siya. He was hesitant abo
Tahimik ko silang sinundan. Sa dami ng pinto na nadaanan namin ay ilang beses akong sumubok na hulaan kung alin ba ang tamang pinto sa magiging silid ko at iyon ngalang ay ilang beses din akong nagkamali. "Ano pala 'yong mga pangalan niyo?" pagbabasag ko ng katahimikan sa aming tatlo.Medyo nakakaramdam na kasi ako ng pagkabagot dahil hindi pa rin kami tumitigil sa isang silid.Natigilan sila sa paglalakad. Mabilis silang humarap sa'kin at yumuko."My apologies, madame. I am Shelley," mabilis na sagot ng short-haired na babae."And I am Jessa, madame," ani naman ng naka-pusod 'yong buhok."Matagal na kayo dito?" pagtatanong ko ulit.Bawal talaga akong binabagot dahil dumadaldal ako. Isali pa na medyo tipsy ako."Ilang taon na kayo?" halata kasi na mas bata sila sa'kin ng ilang taon."Bago lang po kami, madame. I'm 19. Jessa is 21." Si Shelley 'yong sumagot.Ang babata pa nga nila. Mas matanda
Kulay itim at abo na motif ang tumambad sa'kin pagkarating namin sa dining area.May kahabaan 'yong table at mamahalin 'yong nakahilera na mga gamit sa paligid. From the utensils to the equipments. Mamahalin at maganda rin ang pagkaukit ng disenyo sa mga upuan at mesa. Sumisigaw na mas mahal pa sa buhay ko.Sa haba ng table at maraming upuan, baka kasya pa 'yong buong baranggay.Mayro'ng mga maid na nakatayo sa paligid at nakayuko sa pagpasok namin.Nakita ko agad 'yong gitna ng mesa na may iba't ibang putahe. Hindi lang sumisigaw sa mamahalin 'yong gamit. Pati rin ang mga pagkain ay halatang isang legendary chef ang nagluto.Sinusubukan ko pa na manatiling nakatago ang emosyon ko kahit sobrang tuwa at halos maglaway ako sa mga pagkain na nasa harapan ko. Tiyak na masarap iyon lahat.Umupo sa pinakadulo o reign's chair sa mahabang mesa si Maetel. Habang umupo naman ako sa may right side and one seat apart from him.Ang m
Malakas na singhap na agad na pinigilan ang gumising sa akin. Hindi ko na ata mabilang kung ilang singhap pa ang maririnig ko.Maaga akong nakatulog kagabi kaya medyo sensitive ang tenga ko ngayon. Konting ingay lang ay nagigising agad ako.Napansin ko na umaga na dahil sa ilaw na nanggagaling sa malaking glass wall na hindi natakpan nang maayos ng kurtina. Tiningnan ko ang nagmamay-ari ng boses na iyon at nakita ko si Shelley. Bakas sa mukha niya ang gulat. Gamit ang dalawa niyang mga kamay ay tinakpan niya ang kanyang bibig.I wasn't fully awake yet when I started to feel a chill on my forehead. It was damp from sweat, and it felt so sticky. Though what was more uncomfortable was the hot breath on the hollow of my neck.Wait, what?!A "hot breath on the hollow of my neck"? I was horrified as I slowly digested this realization. Naramdaman kong kumabog nang malakas ang puso ko. Nararamdaman ko na kasi ang init na dumad
Nagsimula na akong galawin ang mga pagkain na nakahanda. Wala pa ring imikan ang nagaganap sa aming dalawa.Wala rin naman akong maisip na pwedeng pag-usapan kaya mas inabala ko na lamang ang sarili sa mga pagkain.Habang kumakain ay nakikita ko sa may peripheral vision ko na hindi pa rin siya matigil sa katitingin ng mga papeles.Halos dumikit na ang pagmumukha niya sa mga papel.Kumunot ang noo ko habang tinitingnan siya. Kung hindi rin naman siya matigil sa kakatrabaho, edi sana hindi na siya kamo pumunta dito. Doon na lang siya sa opisina niya.Nakaka-distract pa naman siya ng taong kumakain. Nagmumukha kasi siyang yummy. Ang seryoso kasi ng pagmumukha niya. Tapos ang hunk pa niyang tingnan sa suot niyang kulay puti na long sleeves na nakatupi hanggang bandang siko niya. Mas nadedepina tuloy ang makisig niyang mga braso. May ilang butones ding hindi maayos ang pagkakalagay kaya may nakikita akong konting balat sa may dibdib
“They got your looks, babe. Ang daya, ako 'yong nagdala sakanila ng nine months tapos wala man lang silang nakuha galing sa'kin,” bagnot ang mukha kong sabi. Dahil kamukhang-kamukha talaga ni Maetel ang dalawa. Kahit kulay man lang ng buhok ko o kahit kakapalan na lamang ng buhok ay hindi man lang namana sa'kin sa kambal. Nakakatampo lang rin lalo na't nagsisimula ng nagpapakita ng favoritism 'yong dalawa. Masyadong napaghahalataan na mas malapit pa ang loob nila kay Maetel kaysa sa'kin. "No, I think they got your gorgeous look," nakangiti naman niyang sagot.Agad kong kinagat ang ibabang labi ko para pigilan na mapangiti."'sus! Nambola pa talaga. E' halata naman na kamukhang-kamukha ka nila," nagkukunwaring mataray na ani ko at bahagya siyang inirapan.Mahina na napatawa naman siya.Austel and Maetina was such a daddy's girl and daddy's boy. Lumalapit lang ang dalawa kapag nagugutom at kailangan kong i-breast feed silang dal
Hi! This will be the last chapter of RATSWOAMB's main story. Thanks for reaching this far with me ~-At first marriage will never my thing, but if it's her. I will do everything for her. I will not let her go without carrying my last name, unless she wish that she don't want to change her surname for me. I will respect her own preference.I can feel the anticipation that starting building up inside of me while I was waiting her inside of the church where will be held our solemn wedding. I was sweating colds. Natatakot na baka magbago ang isip niya at makapagdesisyon na hindi na siya tutuloy.She was almost on her 3rd trimester right now, at hindi ko maiwasan na mag-alala para sa kalagayan niya. Gusto ko g i-postpone at pagkatapos na lamang niyang manganak. However, she wished to be wedded with me while pregnant with our children. Her belly were starting to expanded more for our twins who's getting grow.I remember how she cried when she
“The enemy is on the move, Boss.” Ron said, one of my men who's occupying the passenger seat.I was clenching my jaw to suppressing the anger. This is starting to getting to my nerves.“You know already what to do,” malamig kong ani.Prente akong naka-upo sa backseat ng sasakyan habang may hawak sa kamay na mga papeles. Mabilis ko itong itinapon sa tabi ng mabasa na puro walang kwenta iyong prino-propose.Damn this all piece of shits! All they want is only to fill and make it more fat their pockets.Bahagya kong minamasahe ang noo ko ng maramdaman ko ang pagsakit nito.Tinignan ko agad ang labas at napansin na wala na masyadong tao ang dinadaanan ng sasakyan.I let a deep sigh.These flies who've been following me intently. They deserve to be mourned today.After we reached from a remote road, the driver stop midway. Later on I heard from Ron that some of my men did a great job from blocking the flies.
"Don't sleep yet! You're not allowed to sleep! Come on, love. Smile for me. Please don't leave me." basag ang tinig na ani Maetel ng magkaroon ako ng malay.Nakita ko ang puting kisame at maging nakakasilaw na ilaw na nadadaanan namin sa hallway ng Hospital. Nakahiga ako ngayon sa isang stretcher. Nararamdaman ko ang panglalamig sa kamay ni Maetel kaya bahagya ko siyang nginitian para pagaanin ang loob niya kahit nahihirapan parin akong panatilihin nakabukas ang mga mata ko. Ramdam ko ang pamimigat ng mga talukap ng mga mata ko-hanggang sa tuloyan akong kainin ulit ng antok. Ngunit bago pa ako mawalan ng malay ay may ibinilin ako kay Maetel."If t-there's a time that y-you need to chose between me and the baby. P-please chose me. I'm sorry," nanghihina at naluluha kong bulong sakaniya. "Pero gagawin ko ang lahat ng makakaya ko para pareho kaming makaligtas at makabalik sa mga bisig mo," desidido kong pagdudugtong. -"The veteran actress' Faustina Vill
WARNING! : This chapter may contains of strong language and uncomfortable scenes.—“HIJA, I cooked some sopas that's good for you after the morning sickness.” Bungad sa'kin ng Ina ni Maetel ng makalabas ako sa banyo pagkatapos kong sumuka.“Thank you, Tita,” nanghihina kong ani.“'lika na, kumain kana habang mainit pa ito,” nakangiti niyang sabi at inakay ako papalapit sa kama. Sa side table nito ay may nakalapag na isang tray na may laman na sopas na niluto niya.Nang maka-upo ako sa kama ay hindi ko mapigilan ang sarili na mapatingin ulit sa oras. Dahil hanggang ngayon ay hindi parin kasi nakakabalik si Maetel.“Careful, medyo mainit pa.”Ngumiti lang ako at tinikman iyong sopas. Hinihipan ko rin ito bago isinubo. Bahagya pa akong napapatango dahil sa nagustohan ko ang pagkaluto nito. Pagkatapos kong kumain ay ininom ko na agad iyong mga vitamins na pinapa-inom ng doctor sa'kin. Napagpasyahan rin namin ng Ina ni
After I got the news from Lessia, I can't get her out of my mind. Hindi na ako lumalabas ng silid namin ni Maetel, at mabuti nalang talaga ay laging nasa tabi ko si Maetel para i-comfort ako. But today was different, nagpaalam siya na may urgent na gagawin siya sa kompanya kaya isang maid ang naghahatid ng pagkain.I can't help to always overthinking, the fear were consuming me and didn't realize that I was over stressing myself that makes me end up from fainting.The maid saw me laying from the cold tiles on my bathroom when she can't find me from the bedroom. Sabi niya ay hinintay niya akong lumabas ngunit lumipas ang ilang minuto ay wala siyang nakukuhang sagot mula sa'kin at hindi pa ako lumalabas ay doon siya naglakas loob na pumasok para tignan ang kalagayan ko. Kaya mabilis nilang tinawag ang family doctor ni Maetel, maging iyong doctor sa hospital ay pinatawag rin ni Maetel. Nang magising ako ay labis nalang na pangamba ang nararamdaman ko para sa
Bored na bored akong nakatanaw sa malawak na karagatan. Malamig ang simoy ng hangin at nililipad 'yong buhok ko kaya bahagya ko itong sinakop at inilagay sa kabilang balikat.Linggo na rin ang nakalipas pagkatapos tuloyan na akong makapag-discharged sa hospital.Nakabalik na ulit ako sa Mansion ni Maetel na akala ko'y kahit kailan ay hindi na ako makaka-apak pang muli dito. Gustohin ko man sa condo ko titira ako pero hindi ko magawa lalo na't sa tuwing iniisip ko na doon ako titira ay biglang babalik sa ala-ala ko ang mga nangyari at bumabaliktad ang sikmura ko.Marahan kong tinapik-tapik ang bahagyang dibdib ko para pigilan ang nararamdaman na masuka.Inayos ko na rin yinakap sa sarili ko ang suot kong jacket. Maaga akong nagising and as usual, binungad agad ng morning sickness. Kahit inaantok pa ay nawalan ako ng gana para matulog ulit.Minamasdan ko ang magandang sunrise sa hindi kalayuan. It has a breathtaking beauty. Bahagya akong na
“Eat more,” he said with his usual cold tone, pero ramdam ko parin ang pagiging malambot nito hindi katulad sa dati na malamig na nga, sumisigaw pa ng ubod ng kaseryosohan.Umismid ako ng hindi magustohan ang pinipilit niya. Busog na busog na busog na ako, tapos isali pa 'yong hindi ako sanay sa pananalita niya at pagsusubo pa sa'kin ng pagkain. May kamay naman ako kaya medyo hindi pa 'ata ako matutunawan sa pinanggagawa niya.“I'm already full, Maetel. H'wag mo nga akong pilitin,” puno ng iritasyon kong ani.Binababa naman niya 'yong disposable spoon na may laman na sopas. Nakikita ko lang ito at naiisip 'yong lasa ay parang bumabaliktad na ang sikmura ko sa sobrang umay na nararamdaman.Medyo hindi parin ako sanay na maraming nakain dahil napag-alaman kong maga-anim na linggo rin ako sa laging matigas na tinapay lang ang kinakain ko sa loob na basement na iyon.“Nga pala, anong nangyari don sa lugar na iyon bago ako mawalan ng malay? Ho
I was feeling empty and dead inside. Wala na 'ata akong mailu-luha pa sa lagay na ito. Namamanhid rin ang buong katawan ko.Sa madilim na basement na ito, gusto ko nalang maglaho na tila isang bula. I feel so hopeless right now.Walang buhay na ang mga mata ko, mugtong-mugto ito sa kakaiyak at humahapdi na rin. Hindi ko alam kung hanggang saan nalang ang makakaya ko. Dahil lumipas ang oras at maging araw ay hindi ko na kaya.“Arck!” I wipe my mouth using the back of my hand. I can't take this unbearable feeling. I always feel queasy and nauseated. Hindi nakakatulong sa'kin ang pagsusuka at halos nawawalan pa ako ng malay dahil sa sobrang pagkahilo.Pinagpapasalamat ko nalang siguro ngayon dahil ilang araw na ang nakalipas yung huling punta ni Lessia dito. Tanging si Shelley lang rin ang pabalik-balik dito para hatidan ako ng pagkain, iyon ngalang ay ilang oras na ang nakakalipas matapos hatiran niya ako ng pangtanghalian ay hindi na siya nakakabal