Pagpasok ko sa opisina kinabukasan, agad kong naramdaman ang tensyon sa hangin. Si Mr. Martinez ay nasa harap ng conference table, naghahanda para sa isang malaking presentation. Isa sa mga kliyente namin, si Mr. More, na asawa ni Sophia, ay naroon din, kasamang ibang mga board members. Alam kong magiging crucial ang meeting na ito para kay Mr. Martinez, at kailangan niyang ipakita ang pinakamagandang performance niya.Tahimik akong naupo sa likod ng conference room, nagmamasid. Mukhang composed si Mr. Martinez, kahit alam kong hindi madaling makatrabaho ang asawa ng ex-girlfriend niya. Hindi man siya nagpapakita ng anumang emosyon, alam ko mula sa mga dati naming pag-uusap na hindi siya basta unaffected sa presensya ni Sophia at sa bagong realidad ng kanilang sitwasyon."Alright, let's get started," sabi ni Mr. Martinez, ini-scan ang room ng mga executives at clients. "Our proposal for this project is innovative and scalable. With the strategies we've laid out, your company stands to
Bago pa ako makapagsalita, dumating na ang pagkain namin. Inilapag ng waiter ang mga pinggan sa harap namin, at agad na bumalot ang mabangong aroma sa buong paligid. Paborito ni Mr. Martinez ang steak, at napansin kong may wine rin sa gilid ng mesa, bagay na hindi ko inaasahan.Tahimik kaming kumain sa loob ng ilang minuto, pareho kaming tila nasasarapan sa mga pagkain. Pero habang kumakain, hindi ko maiwasang bumalik sa mga sinabi niya kanina tungkol sa pag-move on. Naisip ko ang sarili kong mga pinagdaanan, lalo na kay Kurt, ang dati kong nobyo. Napatitig ako sa wine glass ko, iniisip kung talaga bang makakalimutan ko rin ang lahat ng sakit gaya ng ginagawa ni Mr. Martinez.“Evelyn,” biglang tawag niya sa akin, binasag ang katahimikan.Tumingin ako sa kanya, medyo nagulat sa biglang pagtawag. “Yes, sir?”“I don’t want to talk about business tonight,” sabi niya, medyo seryoso. “Let’s talk about something else. Something lighter.”Napangiti ako nang bahagya. "Well, ano pong gusto niyo
Kinabukasan, dumating ako sa opisina nang maaga tulad ng dati. Pero kahit maaga pa, alam kong may kakaibang nangyari mula sa gabing iyon. Hindi ko maiwasang maalala ang mga naging usapan namin ni Mr. Martinez. May kakaibang pakiramdam sa loob ko—parang hindi na lang ako basta empleyado niya, parang may mas malalim na koneksyon sa pagitan namin.Pagpasok ko sa loob ng opisina, nandoon na si Mr. Martinez, nakaupo sa kanyang desk at tila abala sa pagbabasa ng ilang papeles. Bumati siya sa akin ng isang mabilis na tingin, pero napansin ko ang kakaibang init sa kanyang mga mata. Hindi ito tulad ng dati na parang walang emosyon, ngayon ay parang mas kalmado at mas personal."Evelyn," tawag niya habang ako'y papalapit. "Can you come here for a minute?"Agad akong sumunod at tumayo sa harap ng mesa niya. “Yes, sir?”Tumingin siya sa akin, at sa unang pagkakataon, tila hindi siya ang cold, detached na boss na nakilala ko. May kakaibang lambing sa kanyang tinig. “I just want to thank you again
Habang nagpapatuloy ang gabi, sinakay ako ni Mr. Martinez pabalik sa kotse. Hindi niya sinabi kung saan kami tutungo, pero kitang-kita sa mga mata niya ang tiwala at kumpiyansa na alam niya ang tamang lugar para sa amin. Habang nagmamaneho kami sa mga maliliwanag na kalsada ng lungsod, tila lumuwag ang tensyon sa pagitan namin. Ramdam ko na parang ibang-iba ang gabing ito mula sa mga nakaraang interaction namin sa opisina.Pagkalipas ng ilang minuto, napansin ko na dumadaan na kami sa isang lugar na hindi ko pamilyar—mas tahimik, malayo sa gulo ng siyudad. Maya-maya, huminto kami sa harap ng isang eksklusibong rooftop bar, na overlooking ang buong lungsod. Ang mga ilaw mula sa malayo ay tila mga bituin, at ang malamig na hangin sa itaas ay nagpapaganda ng ambiance.Pagpasok namin, pinalapit kami ng waiter sa isang pribadong booth, may magandang view ng skyline. Tahimik na umupo si Mr. Martinez, at itinuro niya ang tanawin."Nice, right?" tanong niya, halos bulong ang boses.Tumango ak
Pagpasok ko sa loob ng bahay, dahan-dahan kong isinara ang pinto at tiningnan ang kahon na inabot ni Sebastian. Muli akong napaisip kung ano nga ba ang laman nito. Tumayo ako sa sala, hindi alam kung bubuksan ko ba agad o maghihintay pa ng kaunting panahon.Huminga ako ng malalim at naupo sa sofa. Nakatingin ako sa maliit na box na hawak ko, iniisip kung ano kaya ang gustong iparating ni Sebastian sa pagbibigay nito. Hindi ko inaasahan na magiging ganito ang gabi namin. Kung tutuusin, si Sebastian Martinez ay isang taong laging nakasuot ng maskara—seryoso, malamig, at laging nakafocus sa trabaho. Pero kanina, para bang ibang tao siya. Mas malumanay, mas maaliwalas. Hindi ko alam kung ano ang magiging epekto nito sa trabaho namin, lalo pa’t pinili niyang isama ako sa ganitong personal na event."Okay, Evelyn," bulong ko sa sarili. "Ano bang iniisip mo? It's just a gift."Nagpasya akong buksan ang kahon. Maingat kong hinila ang ribbon at binuksan ang takip. Pagkasilip ko, bumungad sa ak
Kinabukasan, ramdam ko ang kakaibang tensyon sa opisina. Matapos ang nangyari kahapon, hindi pa rin mawaglit sa isip ko ang mga tingin at pahiwatig ni Sophia kay Sebastian. Para bang may mga bagay na hindi pa lubusang tapos, at nasa pagitan kami ng isang kwento na hindi ko alam kung saan patungo.Tahimik akong nagtatrabaho sa desk ko nang bigla akong tawagin ni Sebastian.“Evelyn, can you come in here?” Nang pumasok ako sa opisina niya, nakita ko siyang nakaupo sa tabi ng mesa, naka-cross arms, at tila malalim ang iniisip. “Yes, Mr. Martinez?” tanong ko, sinusubukang maging kalmado kahit na nararamdaman ko ang bigat ng kanyang presensya.Tumingin siya sa akin, at pansamantalang tumahimik bago nagsalita. “I just want to check... how are you doing with everything?”Nagulat ako sa tanong niya. Hindi ko akalain na tatanungin niya ako ng personal. “I’m doing fine,” sagot ko, kahit na may halong kaba sa loob ko. “How about you, sir?”Tumingin siya sa akin ng diretso, na para bang iniisip
Kinabukasan, maaga akong nagising. Hindi ko pa rin maalis sa isip ko ang mga nangyari kagabi—ang dinner namin ni Sebastian, ang pag-amin niya ng nararamdaman, at ang halik na iyon bago kami naghiwalay. Parang ang dami-daming nangyari sa isang gabi. Hindi ko alam kung paano ko ito haharapin sa trabaho ngayon.Pagdating ko sa opisina, tahimik lang akong naupo sa desk ko, sinusubukang mag-focus sa trabaho. Pero halos imposible dahil bawat minuto, iniisip ko kung ano kaya ang magiging reaksyon ni Sebastian. Magiging awkward ba? Magiging professional pa rin kaya kami? Hindi ko alam.Habang abala ako sa pag-aayos ng mga papeles, bigla akong nakatanggap ng message mula kay Sebastian.**Sebastian:** "Good morning, Evelyn. Let’s have a quick meeting later. I have something important to discuss with you."Napatingin ako sa telepono ko, at agad kong naramdaman ang kaba. Ano kayang pag-uusapan namin? Tungkol ba ito sa nangyari kagabi?---Lumipas ang oras, at sa wakas ay dumating na ang oras ng m
Pagkatapos ng araw na iyon, naging mas malalim ang relasyon namin ni Sebastian, pero maingat pa rin kami sa harap ng mga kasamahan sa trabaho. Tulad ng dati, nagagawa namin ang aming mga tungkulin nang walang sagabal, pero may mga simpleng bagay na dati ay hindi namin ginagawa—mga ngiti, tahimik na pagtingin, o pag-aalala sa isa’t isa na hindi maitago.Isang araw, habang abala ako sa pag-aayos ng mga dokumento sa aking mesa, pumasok si Sebastian sa opisina ko. Medyo mas maaliwalas ang mukha niya ngayon kumpara sa dati."Evelyn, I need you to come with me to an event tonight," sabi niya.Nagulat ako. "Anong event?""It’s a charity gala. It’s for one of our biggest clients, and they expect us to be there."Na-realize ko na hindi lang ito basta meeting. Ang mga ganitong event ay madalas ginaganap ng mga mayayamang kliyente ng kumpanya ni Sebastian, at malaking bagay ito para sa kumpanya."Okay," sabi ko, pilit na nagtatago ng kaba. "Anong oras tayo aalis?""Be ready by seven. I’ll pick y