Prologue

Lost in the clouds of thoughts, walking in an endless void.

Hindi na alam ni Blaire kung gaano na kalayo ang nalalakad niya, basta nalang siyang nagpadala sa agos at kung saan siya dadalhin ng kanyang mga paa. Malamig ang simoy ng hanging dumadampi sa kanyang balat, ang malamig na tubig ay paminsan-minsang humahagod sa naninigas niyang talampakan, habang ang anino niya ay unti-unting kinakain ng kadiliman.

“Blaire!”

Huminto siya nang marinig ang kanyang pangalan, blangko ang ekspresyong nilingon niya ang pinanggalingan ng boses. Mula sa hindi kalayuan ay may isang lalaki na humahangos, tila napakalayo ng tinakbo nito para lang maabutan siya.

“You’re late…” mahinang usal niya. Napakagaan ng mga salita niyang tila inilipad lang ng malakas na hangin, “...again.” Hindi niya alintana ang ilang hibla ng kanyang buhok na nililipad sa kanyang maamong mukha.

“I-I’m sorry,” namamaos ang boses nito. Naglakad ito palapit sa kanya, hindi siya gumalaw o nagkaroon ng ibang reaksyon. Pinanood niya lamang ang lalaki hanggang sa tuluyan itong makalapit sa kanya, ipinatong nito ang hawak na coat sa balikat niya.

Hindi niya napigilang matawa ng mapakla, nang magtama ang mga mata nila sa malapitan ay biglang nabuhay ang emosyong kanina niya pang pilit na ibinabaon sa limot. Inalis niya ang coat na isinuot nito sa kanya, hinayaan niya iyong malaglag sa malamig na tubig dagat. Natigilan ito sa ginawa niya pero hindi rin ito nagsalita, nanatili itong tahimik na mas lalong nagpapainit ng kanyang ulo.

“Did you win the trial?” tanong niya.

Lumunok ito ng ilang beses, kapansin-pansin ang pag-aalinlangan sa mukha nito. Marahan itong tumango, may mababakas na pag-aalala sa mukha nito.

“Good for you. Me? I just lost my child,” bulong niya. Malayo ang kanyang tingin, para bang hindi ang nasa harapan niya ang kausap kung hindi ang kanyang sarili. Bigla na namang parang may pumipiga sa puso niya, nahihirapan siyang huminga dahil doon. Ramdam din niya ang pamamasa ng kanyang mga mata, kasunod ang pagtulo ng mga luha niyang walang abiso.

“I’m sorry, I really am sorry.”

Sumama ang tingin niya rito. “Sorry? Anong magagawa ng sorry mo? Maibabalik ba niyan ang anak ko?” Muli siyang natawa ng nakakaloko. “Sabihin mo sa akin, Elion. Maibabalik ba niyan ang anak natin?!”

Umiling ito ng paulit-ulit, puno ng pagsisisi ang makikita sa mga matang minsan ay humipnotismo sa kanya. Pero hindi na ngayon, dahil isa na iyon sa kinamumuhian niyang makita.

“Wala akong ibang mairarason, mali ako… patawarin mo ako, Blaire.”

Malakas siyang tumawa na parang nasisiraan ng ulo, hilam na ng luha ang kanyang mukha. “Putangina, Elion! Sorry? Anak ko ‘yon, anak natin ang nawala. Nasaan ka noong mga panahong kailangang-kailangan ka namin?”

Nagsimula na ring tumulo ang luha sa mga mata nito, pero ni wala siyang naramdamang awa rito. Nang tangkain nitong hawakan ang mukha niya ay mabilis siyang umatras palayo rito.

“Huwag na huwag mo akong hahawakan, wala kang karapatan kahit idikit man lang ang balat mo sa balat ko. Mas makabubuti pang mawala ka nalang din sa buhay ko.”

“Blaire…” Nanginginig ang boses nito. Kung siguro noong hindi pa nawawala ang anak nila ay tinakbo niya na ito para bigyan ng mahigpit na yakap, but he already lost it. Her love for him is now gone, and was replaced by so much hatred.

“Siyam na buwan… ang tagal kong hinintay ang pagdating niya sa mundo. Kahit na madalas ay mag-isa lang ako at hindi ka mahagilap, kuntento na ako sa pag-iisip na darating ang araw ay magkakaroon ako ng batang magiging kanlungan ko. Noong dumating siya, kahit papaano ay naging masaya ang buhay ko. Hindi ko naman akalaing babawiin siya ng maaga, sa panahong kailangang-kailangan ko siya.” Nagpakawala siya ng malalim na hininga, saka tumingala sa madilim na kalangitan.

Napakadilim ng langit, wala ni kahit isang bituin na magsisilbing palamuti nito. Kahit ang paligid ay naiintindihan siya, pero hindi nang taong dapat ay mas makakaintindi sa kanya.

“It was late when I read your messages, kasalukuyan akong nasa trial nang tumatawag ka kaya hindi ko nasagot.”

“And you expect me to accept your reason?” Nagbaba siya ng tingin para muling tignan ito. “Ilang beses akong nagmakaawa sa ‘yong ipagpaliban muna ang trabaho mo, kailangan kita at ng anak natin. But you still chose your career, bakit nga naman hindi? Matagal mo nang pangarap ‘yon, kaya nga napilitan kang pakasalan at buntisin ako, ‘di ba? Marahil iyon ang dahilan kaya palagi kang walang oras sa amin at isinasantabi palagi, I get it now…”

“Alam mong hindi ‘yan ang totoo, Blaire. Mahal kita, kayo ng anak natin.”

“Putangina. Mahal?! Paano kang magmahal, Elion? Ganito ka ba kasakit magmahal? Huwag nalang hoy! Hindi ko kailangan ng pagmamahal mo,” sigaw niya.

“Kahit kailan ay hindi ko ginustong mawala ang anak natin, naghihintay rin akong gumaling ito at sobra-sobra ang pag-aalala ko. Maniwala ka sa akin.”

Sumalampak siya sa buhangin, agad na nabasa ang kalahati ng katawan niya. Naaalarmang naupo rin ito at dinaluhan siya, pero marahas niyang tinabig ang mga kamay nito. Napasabunot siya sa mahahabang buhok.

“Alam mo ba kung gaano kasakit para sa isang magulang na makita ang anak nilang naghihirap pero wala siyang magawa? I watched him suffer all night, sigaw ito ng sigaw… tinatawag ang pangalan mo dahil ikaw lang ang wala sa tabi nito. Ilang beses kitang tinawagan, nanakit na lang ang kamay ko kaka-message sa ‘yo pero wala akong nakuhang sagot. Kahit noong mga oras na naghihingalo na ito, ikaw pa rin ang hinahanap hanap niya.” Pumikit siya nang mariin at inalala ang huling usapan nila ng kanyang anak. “Nasan si daddy? Hindi ba ako mahal ni daddy, mommy? Kahit minsan ay hindi niya ako binisita simula nang mapadpad ako sa lugar na ito, siguro abala lang ako sa kanya. Pero kahit gano’n ay mahal na mahal ko siya, mommy. Gusto kong maging katulad niya, isang matalino, gwapo at malakas na lalaki. Iyong tipo ng taong kayang ipanalo lahat ng kaso para sa kapakanan ng ibang tao, pero sana pati ikaw ay magawa niyang maipanalo, mommy. Kahit hindi na ako, ikaw nalang.” Tinignan niya ito, nanlulumo ang mukha nitong nakatunghay lang sa kanya. “Iyon ang mga huling sinabi niya tungkol sa ‘yo, but you know what, Elion? Noong mga oras na iniignore mo kami, unti-unti kanang natatalo sa amin. At nang mga panahong bawian ng buhay ang anak natin, tuluyan kanang natalo sa akin.”

Nanatili itong tahimik, tanging ang hampas ng alon ang pumupuno sa katahimikang namamagitan sa kanila. Hindi nila alintana ang malamig na simoy ng hangin, o ang panlalamig dahil sa basang katawan.

“Let’s go back inside.” Ito ang unang bumasag ng katahimikan, sinubukan siya nitong hawakan pero mabilis niya lang ulit na tinabig ang mga kamay nito. Hindi siya kumilos kahit na ilang beses itong sumubok na itayo siya.

“Leave me alone,” walang emosyong anas niya. Tumingin siya sa malawak at malalim na dagat, gusto na lamang niyang maging isa dito. Kung gagawin niya iyon ay baka magkaroon pa siya ng tyansang makapiling ng mas matagal ang kanilang anak.

“Hindi kagaya mo na mataas ang pangarap, simple lang ang hinihiling ko… isang masayang pamilya. Akala ko ay sa ‘yo ko mahahanap iyon, but I was wrong. Hindi pala ikaw ang tamang tao para sa akin, at hindi rin ako ang taong kayang pumuno ng mga kulang sa ‘yo.”

Lumuhod ito sa harap niya, nakayuko ito pero alam niyang umiiyak ito. Panay ang taas baba ng balikat nito.

“I have no words to say, but please… give me a chance to fix my mistake. H-huwag mo akong iiwan, Blaire. Gagawin ko ang lahat para sa ‘yo, hindi ko kayang wala ka.”

“Paano? Kung ang pinaka-malaking pagkakamali mo ay wala na sa mundong ito, sige nga, Elion. Paano mong itatama ang pagkakamaling hindi na nag-eexist sa mundong ito, susundan mo ba ang anak natin sa kamatayan para lang maisakatuparan ang sinasabi mo?”

“If I have to…just say the words. Kung kinakailangang lunurin ko ang aking sarili sa harapan mo, I’ll do everything.”

Muli siyang natawa. “But that’s not enough, hindi sapat ang isang sakit lang para sa mga kasalanang nagawa mo.”

“Then inflict pain on me, you can kill me after. Basta huwag ka lang aalis, mamuhay ka sa paraang gusto mo, gawin mo ang lahat ng naisin mo sa akin… pero sa oras na mag-desisyon kang wakasan ako, promise me. Ipangako mo sa aking bubuuin mo ang mga pangarap mong sinira ko, at hahanapin mo sa iyong puso ang kapatawaran. Kahit hindi na sa akin, gusto kong patawarin mo ang iyong sarili. Kasalanan ko ang lahat, wala kang pagkakamali, Blaire. Nagmahal ka lang ng maling tao.”

Sadyang mapaglaro ang tadhana nang gabing iyon, dahil kasabay nang muling pagbagsak ng mga luha niya ay ang pagbuhos ng malakas na ulan. Walang kahit na anong indikasyon na uulan, pero parang nakikiramay ito sa pagkawala ng dalawang taong minsan ay minahal niya ng buong puso. Ang isa ay sapilitang kinuha sa kanya ng mundo, habang ang isa ay nakaluhod sa harapan niya at nagmamakaawang wasakin niya.