CLAIRE POVTahimik ang buong paligid nang dumating ako sa bahay ni Paolo ng buong tapang. Ang init ng araw ay tila nawalan ng saysay sa bigat ng nararamdaman ko. Sa likod ng tahimik na pintuang iyon, naroon ang isang taong minsang pinagkatiwalaan ko—isang taong naging bahagi ng muling pagbangon ko, pero ngayon ay isa na ring mitsa ng sakit na dinadala ko. Hindi ko alam kung paano niya nagagawang mamuhay nang parang walang nangyari. Hindi ko alam kung paano niya nagagawang huminga nang normal matapos ang lahat ng nagawa niya.Huminga ako nang malalim bago kumatok. Ilang sandali lang, bumukas ang pinto, at nandoon siya—si Paolo. Kita ko ang gulat sa kanyang mga mata. Halata ang pag-aalala sa ekspresyon niya."Claire," mahina niyang tawag sa pangalan ko.Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. "Kailangan nating mag-usap," sabi ko, diretso ang tingin sa kanya.Hindi siya tumanggi. Tumango lang siya at binuksan nang mas maluwang ang pinto, iniimbita akong pumasok. Ang bahay niya ay simple at p
Claire POVAng tensyon sa courtroom ay parang isang mabigat na ulap na bumabalot sa bawat isa. Sa bawat sandali, nararamdaman kong umiigting ang laban, parang isang digmaan na walang pisikal na armas tanging mga salita, ebidensya, at testimonya ang pinanghahawakan.Nagsimula ang araw sa pagtindig ng abogado ni Lexie, si Atty. Morales, isang kilalang eksperto sa legal tactics. Malamig ang kanyang presensya, at ang kanyang pananalita ay punong-puno ng kumpiyansa. Lumapit siya sa witness stand kung saan si Paolo ay nakaupo pa rin, mukhang kinakabahan pero nagpupumilit na manatiling matatag."Mr. Paolo ," panimula ni Atty. Morales, may bahagyang ngiti sa kanyang labi, "Aminin na natin—ang lahat ng iyong sinasabi laban kay Ms. Lexie ay walang basehan maliban sa sariling opinyon mo, tama ba?"Napakunot ang noo ni Paolo, pero bago siya makasagot, sumingit ang abogado namin, si Atty. Ryan. "Objection, Your Honor. Leading the witness."Tumango ang hukom, ang kanyang tinig ay mahigpit. "Sustain
CLAIRE POV Pagkatapos ng gabing puno ng pag-iisip at plano, nagising akong mas maaga kaysa sa karaniwan. Isang pakiramdam ng kasiguraduhan at tensyon ang sabay na bumalot sa akin. Alam kong hindi na pwedeng patagalin pa ang pag-aaksyon. Si Lexie, sa kabila ng lahat ng kaguluhan na nilikha niya, ay may kasanayang unahan ang mga kalaban niya bago pa man sila makapag-isip nang maayos. Mula sa umaga, nagkita-kita kami nina Edward, Atty. Ryan, Paolo, at iba pang mga taong may mahalagang papel sa laban na ito. Ang layunin namin ay malinaw—hindi lang ang pagtalo kay Lexie sa korte, kundi pati sa larangan ng opinyon ng publiko. Habang nasa conference room, inisa-isa ni Atty. Ryan ang mga kaso laban kay Lexie. Sa board, nakalatag ang timeline ng bawat hakbang na kailangang gawin, kasabay ng mahahalagang ebidensyang hawak namin. "Si Lexie ay hindi basta-bastang kalaban," sabi ni Atty. Ryan, habang itinuro niya ang isang diagram na nagpapakita ng mga transaksyon ni Lexie. "Sanay siyang magta
Edward POVAng araw ng hatol ay inaasahang magiging maingay, ngunit hindi ko inasahan ang kaguluhang mangyayari sa loob ng courtroom. Nasa pinakamataas na antas ng tensyon ang paligid habang nakaupo kami ni Claire, hinihintay ang desisyon ng hukom. Naroon din si Paolo, tahimik na nakamasid, habang si Lexie ay nasa kabilang dulo, matikas pa rin ang tindig, ngunit kita ang bahagyang pangangatog sa kanyang mga daliri.Nang simulan ng hukom ang pag-anunsyo ng hatol, ramdam ko ang kaba na bumalot sa buong silid. "After reviewing the evidence presented," sabi niya, "this court finds Lexie Carter guilty of fraud, embezzlement, and defamation. The court hereby sentences her to 25 years in prison without the possibility of parole for the first 10 years."Napuno ng bulong ang courtroom. Narinig ko ang paghigpit ng hawak ni Claire sa kamay ko. Hindi namin inasahan ang haba ng sentensiya, ngunit ramdam ko ang bigat ng hustisya sa bawat salitang binitiwan ng hukom. Sa wakas, ang taong sumira sa na
EDWARD POVCanada: Ang Winter WonderlandPaglapag pa lang namin sa Canada, mula sa bintana ay tanaw na ang kakaibang mundo na naghihintay sa amin isang paraiso na puno ng snow at malamig na hangin na parang tahimik na bumubulong ng bagong simula para saming dalawa ni Claire.Kitang kita ko ang kislap ng mga mata niya habang nakamasid sa bintana. Tuwang tuwa siya sa mga nakikita niya.Ang paligid ay parang isang obra maestra malalawak na kabundukang kumikislap sa ilalim ng araw, may mga pine tree na nababalutan ng makapal na niyebe, at ang asul na kalangitan na tila mas maliwanag kaysa sa karaniwan. Puting puti ang buong paligid para kaming nagbalik sa pagkabata. Ito pala ang unang beses ni Claire na makakita ng snow. Pagdating namin sa bahay ay agad na nag-aya si Claire sa labas para makapaglaro sa snow, saktong umuulan ng malakas na snow ng mga oras na iyon."love, thank you.... hahahhaa ang saya saya dito, halika dali" Tuwang tuwa ako kay Claire ng makita ko siyang nagpagulong gulon
CALIRE POVTahimik ang buong paligid namin. Ang tanging maririnig lamang ay ang pusaok ng kahoy sa fireplace, parang himig na nagpapakalma sa akin. Nakaupo ako sa malambot na carpet, nakabalot sa makapal na kumot para labanan ang lamig ng gabi. Si Edward naman ay nasa harap ng maliit na mesa, abala sa pagbukas ng bote ng red wine.Ang mga mata niya ay naglalaro sa anino ng apoy, Ang bawat kilos niya pati ang paraan ng paghawak niya sa bote at ang marahang pag-abot niya sa baso ay may halong pag-aalaga at kakaibang lambing.Nang tuluyang mabuksan ang bote, iniabot niya ang isang baso sa akin at ngumiti. “Para sa atin,” aniya, habang umupo siya sa tabi ko.“Para sa atin,” sagot ko, at sabay naming tinikman ang alak. Ang lasa nito ay may bahagyang tamis, ngunit mas ramdam ko ang init na dumadaloy sa katawan ko—hindi mula sa alak kundi mula sa presensya niya.Hinawakan niya ang kamay ko, marahan, at hinaplos ng hinlalaki ang likod nito. Napatingin ako sa kanya. “Claire,” bulong niya, mala
Kinapitan niya iyon at ibinuka gamit ang kaniyang mga daliri. Sabay ng paglalaro ng kaniyang dila sa aking perlas ang malandi kong pagsubo sa kaniyang matigas na talong. Ramdam na ramdam ko ang lalong paglaki nito sa loob ng aking bibig. Halos hindi na ito magkasya sa loob ng aking bibig. Parehas kaming lunod na sa pagnanasa. Kaya naman mabilis niya akong inangat at pinahiga. Pumatong siya sa aking ibabaw“I love you love!” Malambing niyang bulong sa aking bibig“I love you too love!” Walang ano-ano ay itinutok na ni Edward ang kaniyang talong at mabilis itong pinadausdos sa loob ng aking perlas. Bahagya akong napaurong sa sakit. Kahit paulit ulit na kaming nagtatalik ay hindi ko pa rin maiwasang hindi mapaurong sa unang pagpasok niya sa aking katawan. Makalipas ang mahabang panahon ito na lang ulit ang unang beses na nakipagtalik ako.“Ahhh love, ang sikip sikip mo . Mmm aaahhh….” Madiin ang bawat pagbayong ginagawa niya sa aking loob . Bawat pagbayo niya ay may dalang kakaibang ki
Claire POV Isang linggo na ang lumipas mula nang magkaruon kami ng meeting nina Ate Christy at Janice sa coffee shop para magplano sa aking kasal. Kinikilig pa rin ako hanggang ngayon tungkol sa mga ideya at detalye na patuloy na umiikot sa aking isipan. Nagpaka hands on ako dahil ang kasal namin ni Edward ay nangyari lang dahil sa kasunduan. At masayang masaya ako dahil pakakasalan ko ang dream guy ko, ang childhood sweetheart ko na nuon pa man ay pinangarap ko ng maging asawa. Mula sa kulay ng motif, ang mga paborito naming pagkain, at syempre, ang bawat hakbang patungo sa pinakamahalagang araw ng buhay namin ni Edward. Kahit na madaming ngyari at naging struggles sa paghahanda para sa kasal namin ni Edward ay na-enjoy ko namana ng journey, naramdaman ko ang matinding suporta mula sa aking pamilya, sa pamilya ni Edward at mga kaibigan namin. Hindi ko na kayang itago ang saya na aking nararamdaman. A WEEK EARLIER AT THE RESTO “Claire, anong mga flowers ang gusto mong maki
“Mas malalim na pagsusuri?” tanong ko nang malamig. “Hanggang kailan niyo gagawin yan? Ilang buhay pa ang kailangang mawala bago kayo magising at kumilos?” Hindi makasagot si Dr. Mendoza. Halatang alam niyang may punto ako. Nakita ko rin ang ibang miyembro na tila nahihiya sa sitwasyon. “Ang gusto ko ay aksyon, hindi pangako. Kung wala kayong kongkretong plano para ayusin ang problema sa ospital na ito, walang patutunguhan ang mga sinasabi niyo. At kung hindi ako makakakita ng resulta, hindi lang tayo sa pag-uusap na ito matatapos,” patuloy ko. Nagkatinginan muli ang mga direktor. Ilang sandali ang lumipas bago may sumagot. Si Dr. Hernandez, isa pang opisyal ng ospital, ang naglakas-loob na magsalita. “May mga hakbang na kaming ginagawa, Mr. Drake,” sabi niya, halatang pilit pinapakalma ang sarili. “Inatasan na namin ang ilang staff na sumailalim sa masusing pagsasanay at pagsusuri. Alam naming hindi sapat ang magbigay lang ng paliwanag, kaya gagawin namin ang lahat para mapan
Isang araw, nakatanggap kami ng tawag mula sa ospital. Nalaman naming may mga empleyadong natanggal dahil sa mga pagkukulang nila noong araw na iyon. Unti-unti kaming nakakakuha ng mga sagot, at ramdam ko ang bahagyang kaginhawaan kahit papaano. Matapos ang ilang buwan ng pakikibaka at paghahanap ng hustisya, unti-unti kong naramdaman ang mas magaan na pakiramdam. Alam kong hindi na maibabalik si Mama, pero ang pagkamit ng hustisya ay tila pag-ahon ko mula sa sakit. “Drake, salamat sa lahat ng ginawa mo para sa akin. Kung wala ka, baka hindi ko makakayang lampasan ang lahat ng ito,” sabi ko sa kanya habang magkasama kaming nakaupo sa paborito naming lugar sa parke. Tumingin siya sa akin at ngumiti, “Maya, hindi mo kailangang magpasalamat. Ginawa ko ito dahil mahal kita, at gusto kong makita kang ngumingiti ulit. Alam kong si Mama, masaya siya dahil natutunan mo nang bumangon muli.” Habang nakaupo kami sa ilalim ng mga bituin, naramdaman kong unti-unti nang naghilom ang mga sug
AFTER FEW HOURS SA LOOB NG OSPITAL “Anong nangyari? Akala ko okay na si Mama Selya? Bakit biglang wala na siya?” humahagulgol kong tanong kay Drake. Mahigpit niya akong niyakap, hinayaan akong ilabas ang lahat ng sakit at hinanakit na nararamdaman ko. “Huwag kang mag-alala, Maya,” mahina ngunit matatag ang tono ng boses niya. “Sisiguraduhin kong mananagot ang may kagagawan nito. Hindi ko hahayaang makalusot ang sinuman na responsable sa krimen na ito.” Sa kanyang mga mata, kitang-kita ko ang determinasyon. Alam kong gagawin niya ang lahat para makamit namin ang hustisya. Ngunit sa kabila ng lahat, alam kong walang sinuman ang makakapuno sa kawalan ng isang ina sa buhay ko. Hindi man siya ang nagsilang sakin pero kay Mama Selya ko nakita ang buhay na nuon pa man ay pinagkait na sa akin. Pagkatapos ng libing ni Mama, para bang nag-iba na ang lahat. Ang makulay na mundo ko noon ay biglaang naging madilim at tahimik muli. Wala akong makita ni kaunting liwanag ng pag-asa. Nandiya
Habang abala kami sa ngiti at pag-uusap, biglang nag-ring ang cellphone ko. Napaangat ako at agad itong kinuha mula sa gilid ng kama. Naka-display ang pangalan ng ospital, at biglang bumigat ang pakiramdam ko. Natigilan ako, at napansin ni Drake ang pagbabago sa ekspresyon ko.“Maya, sagutin mo,” mahina niyang sabi, mahigpit na hawak ang kamay ko bilang suporta.Dahan-dahan kong sinagot ang tawag. “Hello?”Isang malamig at pormal na boses ang sumagot mula sa kabilang linya. “Hello, si Ms. Maya po ba ito? Ako po si Dr. Mendez mula sa ospital kung saan naka-confine ang Mama niyo.”Ramdam ko ang bigat ng kaba sa dibdib ko. “Opo, ako nga po,” sagot ko, pilit na pinipigilan ang panginginig ng boses ko. “Bakit po kayo tumawag?”Narinig ko ang mahinang paghinga ng doktor, at bawat segundo ng katahimikan ay parang bumibigat sa akin. “Ms. Maya,” mahinahon ngunit seryoso niyang sabi, “I’m sorry to inform you, pero ang Mama niyo po is pronounce dead. Nagkaroon ng komplikasyon ang sitwasyon niya
DRAKE POVSa totoo lang kanina habang nananahimik ako sa harapan niya ang daming naglaro sa isip ko. Hindi ako makapaniwala sa lahat ng sinabi ni Maya. Parang isang bahagi ng mundo ko ang biglang bumaligtad nang marinig ko ang mga lihim na itinago niya sa loob ng mga panahong magkasama kami. Ang daming bagay na hindi ko kailanman inakala na magiging bahagi ng buhay ko, mga bagay na tila mahirap paniwalaan, pero sa kabila ng lahat, hindi ko magawang talikuran siya.Nakatayo kami sa loob ng maliit niyang apartment, tahimik na nagpapakiramdaman. Nakayuko siya, halatang hindi makatingin sa akin nang diretso. Para bang naghihintay siya na husgahan ko siya, na talikuran ko siya tulad ng ginawa ng iba sa kanya noon. Pero iba ako. Alam kong iba ako.“Maya…” tinawag ko siya, at dahan-dahan siyang napatingin sa akin. Nakita ko ang kaba sa mga mata niya, pero kasabay niyon ay ang pag-asa na baka, sa pagkakataong ito, hindi siya tuluyang nag-iisa."Drake... wala akong ideya kung paano kita pasasa
MAYA POVMasaya ako sa proposal ni Drake. Ang saya na makita siyang nakaluhod, hawak ang isang singsing na tila simbolo ng panibagong simula. Pero kahit anong pilit kong ngumiti, napansin niya agad ang lungkot sa mga mata ko."Maya," tanong niya, puno ng pag-aalala, "handa akong makinig sa gusto mong sabihin?"Hindi ko alam kung paano sisimulan. Pero alam kong hindi na maaaring manatili sa akin ang bigat ng nakaraan. Kailangang malaman niya ang totoo.Tahimik lang akong nakaupo sa harap ni Drake. Ang bawat pintig ng puso ko'y parang martilyong humahampas sa dibdib ko. Alam kong wala nang atrasan ito. Kailangan kong sabihin ang totoo, kahit pa nangangamba ako kung matatanggap niya ako pagkatapos ng lahat.Huminga ako nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili bago ko simulang ibuhos ang lahat."Drake... ayokong naka oo nga ako sayo pero may lihim naman na hindi ko pa nasasabi sayo" mahina kong bungad, iniwasan ko ang tingin niya. "Tungkol ito sa nakaraan ko... at kay Erwin."Napatingin
DRAKE SOBEL POV Matapos ang isang matamis na sandaling pinagsaluhan namin ni Maya, malumanay kong inalis ang kaniyang ulo sa pagkakahiga nito sa aking bisig. Tumayo ako at naglakad sa direksyon kung saan ko nilagay ang mga damit kong pinaghubadan. “Saan ka pupunta?” Nagtatakang tanong sakin ni Maya. Tumingin ako at ngumiti lamang sa kaniya. Mula sa gilid ng kama kung saan nakaupo at nakasandal si Maya habang tabing tabing ng comforter ang hubad niyang katawan. Lumuhod ako sa harapan niya, ang mga mata ko ay nakatuon lamang sa kanya. Hawak ko ang kamay niya habang mabagal kong binibigkas ang mga salitang matagal ko nang iniisip. “Maya,” malumanay kong sabi habang pinipisil ang kamay niya, tinititigan ang mga mata niyang malalim at nagtataglay ng kaligayahan na tila abot-langit. “Please… be my wife. Pero hindi lang basta asawa. Gusto ko, sa bawat aspeto ng buhay natin, sa bawat galaw, sa bawat segundo maging akin ka. Gusto kong gawin ng totoo ang kasal natin , Maya. Gusto kong
Habang bumibigat ang aming mga hininga, ang malamig na hangin sa labas ay hindi kayang patamlayin ang init na bumabalot sa loob ng aming silid. Nilingkis ko ang aking mga braso sa leeg ni Drake, at kami’y dahan-dahang bumagsak sa kama, hinahayaang ang sandali ang magdikta ng aming mga kilos. Hindi nagtagal ay hinubad niya ang mga saplot sa kaniyang katawan. Nagulat ako ng makita ko ang kaniyang talong. Napaka-haba at ang taba nito. Malambing niya akong hiniga sa aking kama.Tumitig siya sa aking mga mata, tila humihingi ng permiso sa kaniyang gagawin, tinanguhan ko naman siya bilang pagpayag . Mariin niyang sinipsip ang aking sus* . Tila sanggol niyang pinagpalitan ang pagkain sa aking mabibilog na sus*. Sa una ay banayad hanggang sa nagiging mapusok ang bawat paglamas niya sa mga ito."owh Drake…” napasabunot ako sa kaniyang ulo habang patuloy ito sa pagro-romansa sa akin. Itinaas niya ang isa kong paa dahilan para bumulaga sa kaniya ang aking tahong na mamasa masa. Naramadaman k
MAYA POVHabang nakaupo kami ni Drake sa sofa, lumapit siya sa akin. Nagtagpo ang aming mga mata, at tila isang hindi maipaliwanag na koneksyon ang bumalot sa amin. Walang salitang kailangang bitawan; sa aming mga tingin pa lang, parang alam na namin ang nais naming mangyari.Dahan-dahan, unti-unting naglalapit ang aming mga mukha. Ramdam ko ang init na bumabalot sa aming dalawa, isang kakaibang sensasyon na hindi na namin kayang pigilan. Sa sandaling iyon, nawala ang lahat ng kaba at alinlangan, at ang natira na lamang ay ang tindi ng damdaming nag-uugnay sa amin.Nakatitig si Drake sa akin, puno ng sinseridad ang kanyang mga mata. “I love you, Maya. Lahat ng ipinapakita ko sa’yo, lahat ng sinasabi ko, totoo. Wala kang kailangang ipagduda o ikatakot.”Ang mga salitang iyon ay tila bumura ng lahat ng natitira kong pag-aalinlangan. Tumugon ako, ang boses ko’y puno ng damdamin. “I love you too, Drake. Hindi ko na kailangang hanapin ang dahilan, dahil mahal na kita.”Hindi ko inaasahan