Kinahapunan. Tahimik akong nagtatrabaho sa aking opisina nang biglang bumukas ang pinto. Niluwa ng pintuan si Paolo na may dalang bouquet ng pulang rosas, at ang ngiti niya, para bang kaya nitong pawiin ang lahat ng problema sa mundo. “Claire,” bati niya sa akin, “i bring something for you. Alam kong busy ka na naman, pero deserve mo tong bulaklak na to." sagot niya sabay abot ng bulaklak at siomai at sushi na binili niya para sa akin. "alam ko din na hindi ka pa nag snack. Oh pagsaluhan muna natin itong dala ko. " namilog ang mga mata ko sa dala niya para sa akin. Tinanggap ko ang bouquet at ngumiti. “Paolo, hindi mo naman kailangan gawin ’to nakakahiya naman. Baka isipin pa ng iba, nililigawan mo talaga ako. Talagang tataba na ako nito, si Tita panay din ang pagpapadala ng pagkaen sa akin" pag-appreciate kong sabi sa kaniyang mga dala. Napatawa siya nang mahina, pero may kakaibang lalim sa tingin niya. “Claire, wala akong pakialam sa iniisip ng iba. Ang mahalaga, alam mong pina
CLAIRE POV Dumating na ang araw ng pag-uwi namin sa Pilipinas. Paglapag namin sa airport, halos ramdam ko na ang bigat ng hangin. Naghalo-halo ang emosyon, maitnding kaba, takot, at ang hindi ko maipaliwanag na pag-asa na sana magawa kong maitawid ang lahat ng ito nang hindi nasasaktan. “Okay ka lang?” tanong ni Paolo habang pinipirmahan niya ang ilang dokumentong dala ng assistant niya. “Okay lang,” sagot ko habang pilit na ngumingiti kahit ang totoo, gusto ko nang sumigaw sa dami ng nararamdaman ko. Sa sasakyan papunta sa hotel, abala si Paolo sa pag-check ng emails sa phone niya. Paminsan-minsang napapatingin siya sa akin, para bang may gusto siyang itanong pero hindi niya magawang sabihin. Alam kong nahihiya siya sa akin. Samantalang ako naman, abala sa pagtitig sa labas ng bintana, sinusubukan kalmahin ang sarili ko sa mga posibleng mangyari. Pagdating sa hotel, magalang akong hinatid ni Paolo sa kwarto ko. “Claire,” sabi niya nang binubuksan ko ang pinto. “Ano ’yon?” tan
"naku edi yung picture na pinakalat ni bruhang Lexie. Ito oh" pinakita nila sakina ng picture namin ni Paolo na minsan kaming magkasama mag lunch sa US, naalala ko ang oras na yun. Dahil ayun ang unang beses na lumabas kami ni Paolo. Napapailing na lang ako sa kakatawa. Pagbalik ni Paolo ay agad nilang iniba ang usapan. "sir Pogi, single ka ba?" walang ano-anung tanong ni James, ang bakla naming kaibigan Tumango naman si Paolo "yes, totally single." "perfect friend" sabay tapik sakin ni Mica. Pinanlakihan ko sila ng mata para itigil nila ang pang aasar nila sa akin. "hahaha joke lang friend ikaw naman. just askin lang naman kay Sir Pogi" natatawa naman si Paolo sa kakulitan ng dalawang ito. Makalipas ang kaunting kamustahan, nagpaalam din sila, at naiwan kaming dalawa ni Paolo. "you can invite them on your flat after the event para mapag catch up kayo. Mukhang miss na miss ka ng mga kaibigan mo. I can join you guys if you want" sagot pa niya sa akin. "naku hindi b
CLAIRE POV Kinabukasan ay maaga akong nagising dahil alam kong napakahalaga ng araw na ito. Kailangan kong maghanda, hindi lang para sa event, kundi para sa sarili ko. Pagkatapos kong mag-almusal ng kaunti, dumating na ang glam team na in-arrange ni Paolo para ayusan ako. Tahimik akong naghintay habang inilalabas nila ang kanilang mga gamit. Narinig ko na ang pagkatok ng mga taong mag aayos sa akin. “Good morning, madam! Ready na po ba kayo para maging pinaka-magandang babae ngayong gabi?” bati ng makeup artist habang tinutulungan akong umupo sa kanilang glam chair. Kalog at makulit ang mga ito kaya mabilis ko silang nakapalagayan ng loob. Ngumiti naman ako sa kaniya pabalik. “Good morning din . Medyo kinakabahan ako ngayon kasi unang beses kong mag attend sa mga ganitong eve
“Eh, chika lang naman ’yan, madam. Pasensya na po. Pero alam mo madam napakaswerte mo kay Sir Paolo. Grabe, jackpot ka talaga sa kanya! Napakadami naming nakalinya sa kaniya. Aba Napaka-gwapo, napaka-yaman, mabit at ang gentlemen pa. Plus napaka bait ng pamilya ni Sir Paolo. Kahit naman lola nun na may pagka bruha pag nagustuhan ka biglang bumabait yun. Alam mo bang hindi siya basta-basta nagdadala ng plus one sa ganitong event? Kaya sigurado akong espesyal ka sa kanya.” Nginitian ko lang siya bilang sagot, pero ang totoo, hindi ko alam kung paano ko sasagutin ang lahat ng tanong niya sa akin. Lalo na tungkol kay Paolo, ngayon ko napagtanto tama ba na tinanggap ko ang pagkakataong ito, o maling signal ba ang binibigay ko para kay Paolo? Nang matapos ang pag aayos sa akin ay hindi mapigilan ng glam team ang sobrang tuwa nila. “Madam, parang ikaw na ang reyna ng gabi!” sabi ng isa habang kinukunan ako
CLAIRE POV “No everything is fine.” sagot ko kay Paolo, pilit na itinatago ang panginginig ng boses ko. Tila napansin niya ang pagbabago ng ekspresyon sa mukha ko, pero nagpasalamat ako na hindi na niya ako kinulit. Nang maglakad na siya papunta sa dulo ng lobby para saglit na makipag-usap sa isang waiter, naiwan akong kaharap sina Edward at Lexie. “Hindi ko akalaing nandito ka,” malamig na sabi ni Edward, nakatingin siya sa akin ng nakakainsultong tingin. “So totoo pala ang usap usapan tungkol sayo. I know now. Kaya ka ng pala nandito nasa likod mo ang dahilan kung bakit hindi ko na naramdaman ang presensya mo nitong mga nakaraang buwan.” Nakakainsulto siyang tumawa. Hindi ko maintindihan kung bakit niya yun nasasabi sa harapan mismo ni Lexie. At hindi ko din alam kung paano sasagutin iyon. Parang sinampal ako ng salita niya. Napatingin ako kay Lexie, na hawak ang braso ni Edward nang mahigpit. “Hi, Claire,” malamig na pagbati ni Lexie na halatang napipilitan, may ngiting matag
PAOLO POV Kilala ko si Edward. Alam kong siya ang ex ni Claire, ang lalaking minsang naging sentro ng mundo niya, pero ngayon ko lang siya nakilala nang personal. Sa unang tingin, tahimik at kagalang-galang si Edward, pero nang makaharap ko siya kanina, may kung anong pakiramdam ang bumalot sa akin—parang sinasabi ng bawat kilos niya na hindi pa tapos ang kwento nila ni Claire. Habang naglalakad kami palayo, napansin kong tahimik si Claire. Hindi siya umiimik, pero nakikita ko sa mga mata niya ang tensyon, ang bigat ng emosyon na pilit niyang itinatago. “Claire, let’s leave this place,” sabi ko habang hawak hawak ko ang kamay niya. “You don’t need to prove anything to him.” Huminto siya at tumingin sa akin. “Paolo, hindi tayo pwedeng umalis,” sabi niya na may halong desperasyon sa boses niya. “This deal is important. Kapag umalis tayo ngayon, baka isipin ng Lola mo na hindi ko kaya. Ayoko rin na isipin ni Edward na mahina ako.” “Claire,” sagot ko, hinawakan ko ang balikat ni
CLAIRE POV Hindi ko siya sinagot sa tanong niya sa akin. Sa halip, tumitig lang ako sa kanya, tinignan ko siya ng mata sa mata. Habang tinitigan ko siya ay punong-puno ang isip ko ng tanong at matinding galit pero hindi ko siya magawang tanungin. Parang umurong ang dila ko sa lahat ng sama ng loob na nuon ko pa kinikimkim. Ang hangin sa pagitan namin ay tila naging mas mabigat, at kahit ang malalim kong paghinga ay parang hindi sapat para pakalmahin ang dumadagundong kong puso hindi sa kaba kundi sa matinding galit na kinikimkim ko. “Claire…” tawag niya ulit sa akin pero sa pagkakataong ito ay mahinahon na at mas ramdam ko ang desperasyon sa tono niya. Alam kong hinihintay niya ang sagot ko, pero paano ko sasabihin ang totoo? Paano ko aaminin na kahit ilang ulit kong sabihin sa sarili kong tapos na, ang katotohanan ay nasa kanya pa rin ang isang bahagi ng puso ko? Umiling ako, pilit na pinipigilan ang namumuong luha sa mga mata ko. “Edward…” halos bulong ko, tila hindi ko ma
Tahimik ang loob ng sasakyan habang binabaybay namin ang madilim na daan. Sa gitna ng tensyon, bigla kong narinig ang pag-vibrate ng telepono ni Claire. Agad niyang kinuha ito at tumingin sa screen. Si Paolo. Kita ko sa gilid ng mata ko ang bahagyang pag-aalangan niya bago niya ibinaba ang telepono sa pagitan naming dalawa.“Edward,” mahina niyang sabi, tumingin siya sa akin. “Tumatawag si Paolo.”Tiningnan ko siya nang matagal, pilit na binabasa ang emosyon sa mukha niya. Kita ko ang bigat ng desisyon na kailangan niyang gawin—ang pagsisinungaling sa taong nagmamahal sa kanya para sa mas malaking layunin. At tumango ako ng bahagya“Sagutin mo siya,” sabi ko, ang boses ko kalmado ngunit matigas. “Pero huwag mong sabihin na magkasama tayo. Kahit sino ay hindi namin pwedeng pagkatiwalaan basta basta lalo ngayon”Huminga siya nang malalim bago pinindot ang green button. “Hello, Paolo?”Tahimik akong nagmaneho habang pinakikinggan ko ang mahinang usapan nila. Sa bawat pagsagot ni Claire,
EDWARD POVNamagitan ang matinding katahimikan sa pagitan naming dalawa ni Claire. Parehas kaming nag-iisip ng dapat naming gawin. Nakikita ko sa mukha niya ang pag-aalangan, ang poot na hindi pa rin nawawala sa kaniyang puso, kahit ako ay nakaramdam ng matinding galit dahil sa pagkawala ni Claire at ng aming anak. Alam kong mahirap pero isa lang ang naiisip kong dapat naming gawin. Iyon ay ang magtulungan kami dahil kung hindi namin iyon gagawin, kailanman ay hindi namin malalaman ang totoo.“Claire, kailangan nating magtulungan,” sabi ko, pilit na sinasalubong ang malamig niyang titig.Napatawa siya nang mapakla, parang hindi makapaniwala sa sinabi ko. “Magtulungan? Edward, gusto mong magtulungan tayo pagkatapos ng lahat? At ano naman ang pumasok sa isip mo at sa tingin mo ay papayag ako sa gusto mong mangyari? At sa tingin mo ba pagkakatiwalaan kita”Napapikit ako, pinipigilan ko ang sarili kong huwag sumagot nang padalos-dalos. Alam kong may karapatan siyang magalit lalo na at ak
Sa mga sandaling iyon tila napako ang mga paa ko sa kinatatayuan ko. Napatingin ako sa kaniya habang unti-unting lumalapit siya sa akin, nararamdaman ko ang bigat ng kanyang presensya, ngunit hindi ko kayang palampasin ang pagkakataong ito. Siguro nga para sa ikatatahimik naming lahat ay kailangan ko ng closure sa ngyari sakin nuon. Kailangan ko siyang tanungin. Kailangan kong ilabas ang lahat ng hinagpis, ang galit at ang lahat ng sakit na pinipigilan kong ipakita. Minsan lang ito mangyari, at kailangan niyang malaman ang lahat. Hindi ko kayang tiisin pa ang mga tanong na gumugulo sa isip ko. Hindi ko kayang dalhin ang bigat ng pagkawala ng anak namin na wala akong kasiguruhan kung sino ba talaga ang may kasalanan. Tumigil ako sa harap niya at tinanong siya ng matalim. Muling nanumbalik ang galit sa puso ko. “Edward, bakit?” Ang tanong ko na puno ng pagkamuhi at sakit. “Bakit mo ako sinagasaan noon?! Bakit?! Ng dahil sa ginawa mong yun ay nawala ang anak ko? Ano bang ginawa ko sa
CLAIRE POV Hindi ko siya sinagot sa tanong niya sa akin. Sa halip, tumitig lang ako sa kanya, tinignan ko siya ng mata sa mata. Habang tinitigan ko siya ay punong-puno ang isip ko ng tanong at matinding galit pero hindi ko siya magawang tanungin. Parang umurong ang dila ko sa lahat ng sama ng loob na nuon ko pa kinikimkim. Ang hangin sa pagitan namin ay tila naging mas mabigat, at kahit ang malalim kong paghinga ay parang hindi sapat para pakalmahin ang dumadagundong kong puso hindi sa kaba kundi sa matinding galit na kinikimkim ko. “Claire…” tawag niya ulit sa akin pero sa pagkakataong ito ay mahinahon na at mas ramdam ko ang desperasyon sa tono niya. Alam kong hinihintay niya ang sagot ko, pero paano ko sasabihin ang totoo? Paano ko aaminin na kahit ilang ulit kong sabihin sa sarili kong tapos na, ang katotohanan ay nasa kanya pa rin ang isang bahagi ng puso ko? Umiling ako, pilit na pinipigilan ang namumuong luha sa mga mata ko. “Edward…” halos bulong ko, tila hindi ko ma
PAOLO POV Kilala ko si Edward. Alam kong siya ang ex ni Claire, ang lalaking minsang naging sentro ng mundo niya, pero ngayon ko lang siya nakilala nang personal. Sa unang tingin, tahimik at kagalang-galang si Edward, pero nang makaharap ko siya kanina, may kung anong pakiramdam ang bumalot sa akin—parang sinasabi ng bawat kilos niya na hindi pa tapos ang kwento nila ni Claire. Habang naglalakad kami palayo, napansin kong tahimik si Claire. Hindi siya umiimik, pero nakikita ko sa mga mata niya ang tensyon, ang bigat ng emosyon na pilit niyang itinatago. “Claire, let’s leave this place,” sabi ko habang hawak hawak ko ang kamay niya. “You don’t need to prove anything to him.” Huminto siya at tumingin sa akin. “Paolo, hindi tayo pwedeng umalis,” sabi niya na may halong desperasyon sa boses niya. “This deal is important. Kapag umalis tayo ngayon, baka isipin ng Lola mo na hindi ko kaya. Ayoko rin na isipin ni Edward na mahina ako.” “Claire,” sagot ko, hinawakan ko ang balikat ni
CLAIRE POV “No everything is fine.” sagot ko kay Paolo, pilit na itinatago ang panginginig ng boses ko. Tila napansin niya ang pagbabago ng ekspresyon sa mukha ko, pero nagpasalamat ako na hindi na niya ako kinulit. Nang maglakad na siya papunta sa dulo ng lobby para saglit na makipag-usap sa isang waiter, naiwan akong kaharap sina Edward at Lexie. “Hindi ko akalaing nandito ka,” malamig na sabi ni Edward, nakatingin siya sa akin ng nakakainsultong tingin. “So totoo pala ang usap usapan tungkol sayo. I know now. Kaya ka ng pala nandito nasa likod mo ang dahilan kung bakit hindi ko na naramdaman ang presensya mo nitong mga nakaraang buwan.” Nakakainsulto siyang tumawa. Hindi ko maintindihan kung bakit niya yun nasasabi sa harapan mismo ni Lexie. At hindi ko din alam kung paano sasagutin iyon. Parang sinampal ako ng salita niya. Napatingin ako kay Lexie, na hawak ang braso ni Edward nang mahigpit. “Hi, Claire,” malamig na pagbati ni Lexie na halatang napipilitan, may ngiting matag
“Eh, chika lang naman ’yan, madam. Pasensya na po. Pero alam mo madam napakaswerte mo kay Sir Paolo. Grabe, jackpot ka talaga sa kanya! Napakadami naming nakalinya sa kaniya. Aba Napaka-gwapo, napaka-yaman, mabit at ang gentlemen pa. Plus napaka bait ng pamilya ni Sir Paolo. Kahit naman lola nun na may pagka bruha pag nagustuhan ka biglang bumabait yun. Alam mo bang hindi siya basta-basta nagdadala ng plus one sa ganitong event? Kaya sigurado akong espesyal ka sa kanya.” Nginitian ko lang siya bilang sagot, pero ang totoo, hindi ko alam kung paano ko sasagutin ang lahat ng tanong niya sa akin. Lalo na tungkol kay Paolo, ngayon ko napagtanto tama ba na tinanggap ko ang pagkakataong ito, o maling signal ba ang binibigay ko para kay Paolo? Nang matapos ang pag aayos sa akin ay hindi mapigilan ng glam team ang sobrang tuwa nila. “Madam, parang ikaw na ang reyna ng gabi!” sabi ng isa habang kinukunan ako
CLAIRE POV Kinabukasan ay maaga akong nagising dahil alam kong napakahalaga ng araw na ito. Kailangan kong maghanda, hindi lang para sa event, kundi para sa sarili ko. Pagkatapos kong mag-almusal ng kaunti, dumating na ang glam team na in-arrange ni Paolo para ayusan ako. Tahimik akong naghintay habang inilalabas nila ang kanilang mga gamit. Narinig ko na ang pagkatok ng mga taong mag aayos sa akin. “Good morning, madam! Ready na po ba kayo para maging pinaka-magandang babae ngayong gabi?” bati ng makeup artist habang tinutulungan akong umupo sa kanilang glam chair. Kalog at makulit ang mga ito kaya mabilis ko silang nakapalagayan ng loob. Ngumiti naman ako sa kaniya pabalik. “Good morning din . Medyo kinakabahan ako ngayon kasi unang beses kong mag attend sa mga ganitong eve
"naku edi yung picture na pinakalat ni bruhang Lexie. Ito oh" pinakita nila sakina ng picture namin ni Paolo na minsan kaming magkasama mag lunch sa US, naalala ko ang oras na yun. Dahil ayun ang unang beses na lumabas kami ni Paolo. Napapailing na lang ako sa kakatawa. Pagbalik ni Paolo ay agad nilang iniba ang usapan. "sir Pogi, single ka ba?" walang ano-anung tanong ni James, ang bakla naming kaibigan Tumango naman si Paolo "yes, totally single." "perfect friend" sabay tapik sakin ni Mica. Pinanlakihan ko sila ng mata para itigil nila ang pang aasar nila sa akin. "hahaha joke lang friend ikaw naman. just askin lang naman kay Sir Pogi" natatawa naman si Paolo sa kakulitan ng dalawang ito. Makalipas ang kaunting kamustahan, nagpaalam din sila, at naiwan kaming dalawa ni Paolo. "you can invite them on your flat after the event para mapag catch up kayo. Mukhang miss na miss ka ng mga kaibigan mo. I can join you guys if you want" sagot pa niya sa akin. "naku hindi b