PAOLO POV Kilala ko si Edward. Alam kong siya ang ex ni Claire, ang lalaking minsang naging sentro ng mundo niya, pero ngayon ko lang siya nakilala nang personal. Sa unang tingin, tahimik at kagalang-galang si Edward, pero nang makaharap ko siya kanina, may kung anong pakiramdam ang bumalot sa akin—parang sinasabi ng bawat kilos niya na hindi pa tapos ang kwento nila ni Claire. Habang naglalakad kami palayo, napansin kong tahimik si Claire. Hindi siya umiimik, pero nakikita ko sa mga mata niya ang tensyon, ang bigat ng emosyon na pilit niyang itinatago. “Claire, let’s leave this place,” sabi ko habang hawak hawak ko ang kamay niya. “You don’t need to prove anything to him.” Huminto siya at tumingin sa akin. “Paolo, hindi tayo pwedeng umalis,” sabi niya na may halong desperasyon sa boses niya. “This deal is important. Kapag umalis tayo ngayon, baka isipin ng Lola mo na hindi ko kaya. Ayoko rin na isipin ni Edward na mahina ako.” “Claire,” sagot ko, hinawakan ko ang balikat ni
CLAIRE POV Hindi ko siya sinagot sa tanong niya sa akin. Sa halip, tumitig lang ako sa kanya, tinignan ko siya ng mata sa mata. Habang tinitigan ko siya ay punong-puno ang isip ko ng tanong at matinding galit pero hindi ko siya magawang tanungin. Parang umurong ang dila ko sa lahat ng sama ng loob na nuon ko pa kinikimkim. Ang hangin sa pagitan namin ay tila naging mas mabigat, at kahit ang malalim kong paghinga ay parang hindi sapat para pakalmahin ang dumadagundong kong puso hindi sa kaba kundi sa matinding galit na kinikimkim ko. “Claire…” tawag niya ulit sa akin pero sa pagkakataong ito ay mahinahon na at mas ramdam ko ang desperasyon sa tono niya. Alam kong hinihintay niya ang sagot ko, pero paano ko sasabihin ang totoo? Paano ko aaminin na kahit ilang ulit kong sabihin sa sarili kong tapos na, ang katotohanan ay nasa kanya pa rin ang isang bahagi ng puso ko? Umiling ako, pilit na pinipigilan ang namumuong luha sa mga mata ko. “Edward…” halos bulong ko, tila hindi ko ma
Sa mga sandaling iyon tila napako ang mga paa ko sa kinatatayuan ko. Napatingin ako sa kaniya habang unti-unting lumalapit siya sa akin, nararamdaman ko ang bigat ng kanyang presensya, ngunit hindi ko kayang palampasin ang pagkakataong ito. Siguro nga para sa ikatatahimik naming lahat ay kailangan ko ng closure sa ngyari sakin nuon. Kailangan ko siyang tanungin. Kailangan kong ilabas ang lahat ng hinagpis, ang galit at ang lahat ng sakit na pinipigilan kong ipakita. Minsan lang ito mangyari, at kailangan niyang malaman ang lahat. Hindi ko kayang tiisin pa ang mga tanong na gumugulo sa isip ko. Hindi ko kayang dalhin ang bigat ng pagkawala ng anak namin na wala akong kasiguruhan kung sino ba talaga ang may kasalanan. Tumigil ako sa harap niya at tinanong siya ng matalim. Muling nanumbalik ang galit sa puso ko. “Edward, bakit?” Ang tanong ko na puno ng pagkamuhi at sakit. “Bakit mo ako sinagasaan noon?! Bakit?! Ng dahil sa ginawa mong yun ay nawala ang anak ko? Ano bang ginawa ko say
EDWARD POVNamagitan ang matinding katahimikan sa pagitan naming dalawa ni Claire. Parehas kaming nag-iisip ng dapat naming gawin. Nakikita ko sa mukha niya ang pag-aalangan, ang poot na hindi pa rin nawawala sa kaniyang puso, kahit ako ay nakaramdam ng matinding galit dahil sa pagkawala ni Claire at ng aming anak. Alam kong mahirap pero isa lang ang naiisip kong dapat naming gawin. Iyon ay ang magtulungan kami dahil kung hindi namin iyon gagawin, kailanman ay hindi namin malalaman ang totoo.“Claire, kailangan nating magtulungan,” sabi ko, pilit na sinasalubong ang malamig niyang titig.Napatawa siya nang mapakla, parang hindi makapaniwala sa sinabi ko. “Magtulungan? Edward, gusto mong magtulungan tayo pagkatapos ng lahat? At ano naman ang pumasok sa isip mo at sa tingin mo ay papayag ako sa gusto mong mangyari? At sa tingin mo ba pagkakatiwalaan kita”Napapikit ako, pinipigilan ko ang sarili kong huwag sumagot nang padalos-dalos. Alam kong may karapatan siyang magalit lalo na at ak
Tahimik ang loob ng sasakyan habang binabaybay namin ang madilim na daan. Sa gitna ng tensyon, bigla kong narinig ang pag-vibrate ng telepono ni Claire. Agad niyang kinuha ito at tumingin sa screen. Si Paolo. Kita ko sa gilid ng mata ko ang bahagyang pag-aalangan niya bago niya ibinaba ang telepono sa pagitan naming dalawa.“Edward,” mahina niyang sabi, tumingin siya sa akin. “Tumatawag si Paolo.”Tiningnan ko siya nang matagal, pilit na binabasa ang emosyon sa mukha niya. Kita ko ang bigat ng desisyon na kailangan niyang gawin—ang pagsisinungaling sa taong nagmamahal sa kanya para sa mas malaking layunin. At tumango ako ng bahagya“Sagutin mo siya,” sabi ko, ang boses ko kalmado ngunit matigas. “Pero huwag mong sabihin na magkasama tayo. Kahit sino ay hindi namin pwedeng pagkatiwalaan basta basta lalo ngayon”Huminga siya nang malalim bago pinindot ang green button. “Hello, Paolo?”Tahimik akong nagmaneho habang pinakikinggan ko ang mahinang usapan nila. Sa bawat pagsagot ni Claire,
CLAIRE POV Pagbukas ko ng pintuan ng hotel room, halos mahulog ang bag ko nang makita ko si Paolo. Nakaupo siya sa couch, ngunit ang postura niya ay hindi ang usual na kalmado niyang sarili. Ang mga kamay niya ay nakakuyom sa gilid, at ang mga mata niya ay matalim ang titig sa akin. I admit it hindi na din kasi ako nakabalik sa event hall. Alam ko namang magkakasama “Paolo? Anong ginagawa mo dito?” Tanong ko sa kaniya. Hindi niya usual na gawain ang biglang pumasok sa hotel room ko ng basta basta kaya nagtaka talaga ako na nandito siya at nakaupo. Tumayo siya, at bigla kong naramdaman ang bigat ng tensyon sa paligid. Lumapit siya sa akin ng mabagal pero puno ng galit ang bawat hakbang niya. "Anong ginagawa ko dito?" malamig niyang tanong, ngunit naroon ang poot sa kanyang boses. "Claire, tanongin mo ang sarili mo…ANONG GINAGAWA MO?" Napaatras ako, pilit na iniintindi ang ibig niyang sabihin. "Ano bang sinasabi mo? Diba sinabi ko sayong gusto ko lang magpahangin alam mo naman
EDWARD POV Pagpasok ko sa event hall, inaasahan ko na ang mangyayari. Nakita ko si Lexie na galit na galit sa akin, ang mga mata niya ay punong-puno ng apoy habang sumisigaw sa ilang staff. Nang makita niya ako, mabilis siyang lumapit sa akin at halos sumabog sa galit. “Edward! Ano ba?!” sigaw niya sa akin, halos sumabog ang boses niya sa buong hall. “Ano’ng pinaggagagawa mo?! Saan ka ba nagpupupunta?! Alam mo bang malaking deal ito?! At ikaw? Wala kang pakialam?! Because of that stupid bitch nawala ka na naman sa sarili mo” Hinayaan ko siyang magsalita, pero ramdam ko ang panginginig ng kamao ko. Pilit kong nilalabanan ang galit na namumuo sa dibdib ko dahil ayokong maghinala siya sa kahit na ano. "ano? wala ka man lang sasabihin. Tapos na ang event bumalik ka pa!" iritable niyang sabi sa akin. “Lexie, pwede ba, huwag ka ng gumawa ng eksena?” malamig kong sagot, pero halata ang pagkapundi sa boses ko. “Eksena?!” Tumawa siya nang mapait. “Edward, hindi ito eksena! Malaking deal
EDWARD POV Pagdating sa sasakyan ay agad na naupo si Lexie sa passenger seat. Ang galit sa mukha niya kanina ay mabilis na napalitan ng pilit na ngiti. Pero kahit anong lambing niya ay kita sa mga mata niya ang naiwang selos at pagkainis kay Claire. “Edward…” malambing niyang bungad habang hinihimas ang braso ko. “Sorry na, ha? Alam kong medyo nag-overreact ako kanina. Pero alam mo naman kung gaano kaimportante sa akin ’to, ’di ba? kasi mahalaga ang deal na to. so anong gagawin natin ngayon?” Napakapit ako nang mahigpit sa manibela pilit na nilulunok ang matinding inis ko. Tumingin ako saglit sa kanya, pilit na pinapakalma ang sarili ko. “Tapos na, Lexie. Ayoko nang balikan pa ’yun. Tungkol naman sa deal don't worry mag-se-set na lang ako ng panibagong meetings kay Paolo. I will handle everything” Ngumiti siya nang pilit at inilapit ang sarili sa akin. “Ayoko kasi ng away, babe. Mahal kita, kaya siguro nagseselos talaga ako sa pagbabalik ng Claire na yan. Pero alam mo namang mag
SA BAHAY NG PARENTS NI PAOLO Tahimik akong nakaupo sa loob ng sasakyan, hawak ang dala kong basket ng pagkain para sa pamilya ni Paolo. Ang lakas ng kabog ng dibdib ko, parang may sasabog anumang oras. Hindi ko alam kung tama ba ang desisyon kong dumalaw ngayon, pero kailangan ko itong gawin. Kailangan kong malaman ang totoo. Pagdating ko sa bahay ng mga magulang niya, bumungad agad ang pamilyar na tanawin ng malawak na hardin at ang mainit na ngiti ng mommy ni Paolo. Gaya ng dati, napaka-welcome niya sa akin. “Oh, Claire! Buti naman at napadaan ka. Halika, pasok ka!” masiglang bati niya, sabay yakap sa akin. “Hi, Tita,” sagot ko, pilit na nagpapakita ng kasiyahan kahit sobrang bigat ng pakiramdam ko. “Na-miss ko na po kayo. Matagal na rin akong hindi nakakadalaw.” “Ay naku, buti at naisipan mong dumalaw. Alam mo naman si Paolo, ang daming ginagawa. Siguro dapat talaga mas madalas kang pumunta rito, para naman hindi ka malungkot.” Ngumiti ako nang pilit, pero hindi iyon sapat pa
CLAIRE POVNakahiga ako sa kama, nanginginig ang mga daliri ko habang hawak ang telepono. Ang isip ko ay puno ng katanungan, at ang mga tanong ni Edward kanina ay tumatakbo sa utak ko. Bakit bigla siyang naging interesado sa lahat ng detalye tungkol kay Paolo? Ano ang koneksyon ni Paolo kay Lexie? At bakit ako nagkakaroon ng hindi maipaliwanag na kaba tuwing naiisip ko ang mga ito?Hinawakan ko ang telepono nang mahigpit, huminga ng malalim at sinimulang i-dial ang numero ni Paolo. Ibinaba ko ang tingin sa screen, at naghintay ako ng ilang segundo bago marinig ang pamilyar na tunog ng kanyang boses sa kabilang linya.“Hello, Claire?” sagot niya, ang boses ay bahagyang pagod, pero may kalituhan sa tono. “Bakit bigla ka napatawag? May problema ba?”Napakurap ako, pilit na pinapakalma ang sarili ko. Pero kahit na ako’y huminga nang malalim, hindi ko maiwasang mag-alinlangan. “Wala lang. Paolo, gusto ko lang kitang kamustahin. Parang sobrang busy mo, ah?” sagot ko, para magmukhang natural
EDWARD POV Pagkatapos ng pag-uusap namin ni Claire ay ramdam ko ang bigat sa dibdib niya. Ang kaba at takot niya, pilit niyang itinatago, pero hindi niya ako maloloko. Kilala ko siya. Alam kong sobra siyang nag-aalala sa mga natutuklasan niya. Pero mas napapaisip ako sa mga sinabi niya tungkol kay Paolo at sa koneksyon na mayroon si Paolo at Lexie. “Konting tiis na lang, Claire,” malumanay kong sinabi sa kanya, kahit na sa loob loob ko ay hindi ko na mapigilan ang galit na nararamdaman ko. “Pangako Claire sa susunod na magkakasama tayo ay hinding hindi na tayo magkakahiwalay pang muli. Hindi ko hahayaang may sumira pang muli satin. P*tang ina. Lintik lang ang walang ganti pag natuklasan ko ang totoo” sabi ko sa sarili ko Napasubsob ako sa kamay ko. Paulit-ulit ang tanong sa isip ko: Anong nangyayari kay Paolo? Bakit tila may mga bagay siyang itinatago? At anong kinalaman ni Lexie sa lahat ng ito? Pagkababa ko ng tawag ko kay Claire, nanatili akong tahimik, nakatitig sa dingdin
Dahil hindi na ako mapakali. Pakiramdam ko, parang nasa isang malaking gulong ng mga tanong na walang sagot. Pagkatapos ng sinabi ni Tita, ang daming bagay na tumatakbo sa utak ko, pero ang pinakamatindi ay ang tanong: Ano ang tinatago ni Paolo? Habang hawak-hawak ko ang aking cell phone ay ilang beses kong iniisip kung dapat ba akong tumawag. Natatakot ako sa maaaring sagot, pero mas natatakot akong magkamali ng kilos. Sa huli, pinindot ko ang pangalan ni Edward. Pag-ring pa lang, sinagot niya agad. “Claire? Anong meron? Bakit parang… mabigat yung boses mo kanina?” “Edward…” Halos basag ang boses ko. “Hindi ko na alam kung anong gagawin ko.” Narinig ko ang pagbuntong-hininga niya sa kabilang linya. “Okay. Kalma, Claire. Sabihin mo sa akin. Ano na naman ang nangyari? may ginawa ba sayo si Paolo?" nag-aalala niyang tanong sakin. Sinimulan kong ikwento ang lahat-lahat pati ang sinabi ni Tita tungkol sa pagkaka-aksidente ni Paolo, at ang pagtanggi niya ng tanungin ko siya. “Edward,
Kinabukasa pagkatapos ng dinner namin Tita, hindi ako mapakali. Paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang mga sinabi niya tungkol kay Paolo—yung aksidente niya, yung detalye na parehas na araw na naaksidente ako. Napakasakit isipin na hindi ko man lang alam ang nangyari sa akin noon, pero ang mas hindi ko matanggap ay parang may hindi siya sinasabi sa akin. At ang pinagsisisihan ko ay kung bakit hindi ko man lang ginawan ng paraan para malaman ko kung sino ang nakasagasa sakin noon sa takot ko na baka si Edward nga iyon. All these years poot na poot ako kay Edward pero ngayon naguguluhan na ko sino bang talaga?! kung sinasabi niyang hindi siya ang nagmamaneho ng sasakyan at si Lexie nga yun. Anong koneksyon naman ni Lexie at Paolo? Kinuha ko ang telepono at tinawagan si Paolo. Alam kong malalaman ko lang ang sagot kung maririnig ko mismo sa kanya. “Claire?” sagot niya, tila nagtataka. “Tumawag ka ulit? May problema ba?” Hindi ko na pinatagal pa. “Paolo, may kailangan akong itanong. A
CLAIRE POV Isang linggo matapos naging pagtawag sakin ni Paolo, tumawag naman ang mommy niya. Nag-imbita siya ng dinner sa bahay nila. Sa totoo lang, nahihiya talaga ako dahil hindi naman kami officially couple at isa pa pagkatapos ng insidente sa Pinas parang mas lalong nawalan ng chance sakin si Paolo pero bilang respeto kay Tita, um-oo ako sa kaniya. Napabuntong hininga na lang ako pagkababa ko ng pag-uusap namin. Hindi nakauwi si Paolo dahil sabi niya ay nasa labas siya ng bansa ngayon . Hindi naman ito malaking isyu para sa akin. Ayos lang kahit wala siya. Saka, matagal ko nang gustong makipagkwentuhan kay Tita, kaya nagpasya pa rin akong dumaan. Pagdating ko sa bahay nila, medyo maaga pa, kaya habang naghihintay ako kay tita ay nakikipag kwentuhan na din ako sa kaniya. "naku tita pasensya na po at medyo na napaaga ako, dumaan na po kasi ako after work." sagot ko sa kaniya. "it's okay iha, patapos na din naman to" sagot niya sa akin "you need extra hand po?" "no need na
Napairap ako kahit na napapangiti na. Alam kong sinasadya niya akong kiligin. Me: Tama na ‘yan, Edward. Focus muna tayo sa plano. Tuloy tayo kahit nasa US na ako, di ba? Edward: Of course. Hindi kita iiwan sa ere. Pero… mamimiss kita. Simula ng ngyari satin last night hindi ka na maalis sa isip ko. Me: Edward, stop. Edward: What? I’m just saying. Hindi mo ba ako mamimiss?! Huminga ako nang malalim, pero hindi ko maitago ang ngiti ko. Alam kong tinutukso niya ako. Me: Fine. Pero hindi ibig sabihin na babalik tayo dun, ha. Edward: Sino bang nagsabing babalik tayo? Pero kung ikaw ang magyaya, Claire, hindi ako tatanggi. Napahagalpak ako ng tawa. Napakaloko talaga niya. Me: Ang kapal mo talaga! Pero mamimiss din kita Edward. Biglang tumigil ang tawa ko. Sa simpleng mensahe niya, parang bumalik lahat ng alaala ng sandaling magkasama kami. Me: Edward… mag-focus ka na lang sa trabaho, ha. Mahirap na. Baka mahalata tayo. Edward: Fine, fine. Pero tandaan mo, Claire, kah
CLAIRE POV Pagkatapos ng gabing iyon, nagpaalam kami ni Edward sa isa’t isa. Mahirap, pero pareho naming alam na kailangan naming maghiwalay ulit. Hindi pwedeng magpatuloy ang damdamin namin, lalo na’t mas magiging magulo lang kung malalaman ito kaagad nila Lexie. Kinabukasan, tinawagan ako ni Paolo. Nagulat ako dahil humingi siya ng tawad sa akin. “Claire,” bungad niya, mahina ang boses. “Sorry sa naging ugali ko noong nakaraan gabi. Alam kong mali ako, pero hindi ko na napigilan ang sarili ko.” Napabuntong-hininga ako. “Paolo, nasaktan ako sa ginawa mo, pero naiintindihan ko. Selos ang nagtulak sa’yo. Kaya lang sana sa susunod, matuto ka ding magtimpi. At makipag usap ka ng maayos” “Oo, Claire. Pangako, hindi na mauulit. Hindi kita gustong saktan,” sagot niya. Ramdam ko ang pagsisisi sa boses niya, kaya pilit kong kinalma ang sarili ko. Kaya medyo na guilty ako sa pagpunta ko kay Edward pero hindi ko iyon pinagsisihan. Matagal na panahon mula ng maging masaya ako kagaya n
"ahghhhh.... ummmmm....Claire ang galing galing mo talaga! Hindi ka pa rin nagbabago." napapaungol niyang sabi. Pinaikot ikot ko ang aking mga dila sa ulo ng kaniyang talong habang sakal ng aking kamay ang leeg nito. Taas baba ko itong kinain, Naririnig ko ang malakas na pag ungol ni Edward. Hindi na nakatiis si Edward at mahigpit niyang hinapit ang aking balakang papalapit sa kaniyang katawan.Kinapitan ng isa niyang kamay ang aking batok at tila hayop sa laman na siniil niya ng halik ang aking mga labi. Hindi ko maiwasang hindi mapaungol habang walang tigil ang paglalaro ng dila ng aking asawa sa loob ng aking bibig. Bawat paghaplos ng mga palad niya sa aking katawan ay nagdudulot ng kakaibang sensasyon. Mapang akit niya akong tinititigan hanggang sa muli niyang inangat ang kaniyang mukha , muling naglapat ang aming mga labi pero sa pagkakataong ito mas intense, mas mariin at mas mapusok ang . Ang kaniyang mga kamay ay mas lalong nagin