Hindi ko alam ang sasabihin. Wala akong ideya na alam ni Mommy ang tunay na sitwasyon. Gusto kong magpaliwanag, pero parang kinain ako ng hiya. Napansin niya siguro ang pagkabigla sa mukha ko, kaya’t tinapik niya ang kamay ko nang may pagmamahal. “Claire, gusto kong ipagpatuloy mo lang ang ginagawa mong pagpa-panggap,” mahinahon niyang sinabi. “Nakikita ko ang pagmamahal mo sa anak ko… at ganun din siya sa’yo. Salamat, anak. Sana, sa kalaunan, mauwi kayo sa totohanan.” Napalunok ako at napatingin sa kanya, hindi makapaniwala sa mga narinig ko. Hindi ko inaasahang ganito ang magiging reaksyon ni Mommy, na hindi niya kami huhusgahan, bagkus ay susuportahan pa. Para bang hinayaan niyang sundin namin ang agos ng sitwasyon, kahit alam niyang may mga aspeto nito na hindi perpekto. “Mommy…” mahina kong tugon, hirap makahanap ng tamang mga salita. “Hindi ko alam na alam niyo po… Pero… salamat po. Mahalaga po sa akin si Edward… at totoo po lahat ng nararamdaman ko para sa kanya.” Ngumiti s
AT THE OFFICE EDWARD MURPHY POV Isang tahimik na araw para sa akin. Mula pa sa labas ay natanaw ko na si Ricky na may kakaibang ngiti ng mapadaan kay Claire. Ngiting may pang-aasar. Napapailing lang ako habang pinagmamasdan itong papalapit sa aking opisina. Pagpasok pa lang ni Ricky ay sinimulan ako kaagad nito ng isang intrigang tanong "Edward I heard rumors about you and Claire?!, lagi daw kayong magkasama? totoo ba?!" tanong sa akin ni Ricky na nakangiti "ofcourse, asawa ko siya bakit hindi ko siya makakasama palagi" casual na sagot ko kay Ricky habang nakasandal sa swivel chair, may pilyong ngiti sa aking mga labi. Gulat na gulat si Ricky sa aking sinabi. "Oh come on! kelan pa pumasok sa idea mo ang idea na pagpapakasal" sabi ni Ricky ng aasar Inangat ko ang aking daliri at pinakita ang singsing as sign of marriage. "the fvck totohanan na ba yan?, bro hindi biro ang pinasok mo" sabi niya sa akin. Natawa lang ako sa kaniya "baka naman ginagawa mo ito dahil pabalik na si Le
“Oo nga, halata naman,” sabat ni Ricky. “Bro, kitang-kita naman kung paano ka naapektuhan sa bawat ngiti niya, kung paano nag-iiba ang aura mo kapag kasama siya. Pero… kaya mo bang bitawan lahat ng ito? pero ang tanong: handa ka bang lumayo kapag oras na?” Napaisip ako nang malalim. Sa simula, madaling sabihing kaya kong bumitaw kapag tapos na ang usapan. Pero ngayon, sa bawat araw na kasama ko si Claire, sa bawat ngiti at alitan, sa bawat palihim na sulyap niya na akala niyang hindi ko napapansin parang hindi ko na kayang isipin ang buhay ko nang wala siya. “Hirap naman niyan, Ricky,” sabi ko, pilit na tumawa para pagaanin ang usapan. “Parang ang hirap palang iwan ang isang taong nagawang pasayahin ang araw-araw ko. Pero natatakot din ako—baka sa huli, hindi ko rin siya mapanghawakan.” “Well, bro, minsan kailangan mo ring maging totoo sa sarili mo,” sabi ni Ricky, seryoso ang tono. “Ano ba talagang plano mo? Aasa ka lang ba na hindi siya mawawala? Kung si Claire talaga ang mahalag
"Claire baby, kahit na anong mangyari. Kahit na sinong magbalik I promise na ikaw at ikaw pa rin ang pipiliin ko." malambing niya akong hinalikan sa aking ulo.Nang matapos ang hapunan, ngumiti si Edward at tumayo, sabay abot ng kamay niya sa akin. “Claire, sumayaw tayo,” bulong niya, titig na titig sa akin. Nagulat ako, pero hindi ko napigilang mapangiti. “Edward, hindi ako marunong sumayaw,” sabi ko, pabirong tumanggi, pero may halong kilig. Ngumisi siya at hinawakan ang kamay ko, hindi tinatanggap ang pagtanggi. “Hindi importante kung marunong kang sumabay. Basta sabayan lang natin ang tugtugin ay okay na.” Sa pag-abot niya sa akin, narinig ko ang malambing na tunog ng isang banda na nakapwesto sa gilid ng terrace. Biglang tumugtog ang isang sweet na awitin, at napagtanto ko na inarkila ni Edward ang banda para sa sandaling ito. Ang bawat nota ng kanta ay nagdala ng kakaibang lambing sa hangin, at tila perpekto ang bawat ritmo para sa aming dalawa. Nakasandal ako sa kanyang di
AFTER 6 MONTHS CLAIRE SANCHEZ POV Sa Bahay ni Mommy ni Edward Anim na buwan na pala ang lumipas. Sino ang mag-aakala na ang kunwaring kasal namin ni Edward ay mauuwi sa isang malalim na pagsasama? Sa bawat araw na kasama ko si Edward, natututo ako ng mga bagay tungkol sa kanya na nagpapalalim ng aming koneksyon. Sa umagang ito, naisipan naming mag almusal sa hardin, parehas kaming nag kakape. Nagre-relax sa isang araw na walang hustle at stress sa opisina. Ngayon na lang ulit kami nagkasamang mag almusal ni Edward dito sa hardin namin. Maya-maya ay pinutol ni Edward ang katahimikan. “Claire, naisip mo ba noon na aabot tayo sa ganito? mula nung mga bata tayo magkasasama na tayo. Nakakatuwa lang balikan” tanong niya, bahagyang nakangiti habang nakatingin sa tasa niya. Napangiti rin ako, iniisip kung paano nga ba nagsimula ang lahat. “Be honest, Edward. Noong una, iniisip ko na hindi ko kakayanin. Kunwaring kasal… parang napaka-unreal. Pero ngayon… iba na ang pakiramdam. Masaya
“Lexie,” bati ni Edward, na tila nagulat ngunit pilit na nagpapakita ng pagiging kalmado. Lumapit si Lexie, at walang pag-aalinlangan, niyakap si Edward nang mahigpit. “Edward, it’s been so long,” bulong ni Lexie, tila ba hindi nila napapansin ang pagtitig ko sa kanila habang nakatayo ako sa tabi nila. Sa sandaling iyon, parang ako ang nakaramdam ng matinding pagka-ilang. Gusto kong bawiin ang pagkakapit ng kamay ko kay Edward, ngunit sa halip, nanatili ako sa tabi nito, nagpipilit na manatiling kalmado. "Lexie, this is Claire my wife" pagpapakilala sa akin ni Edward. Bahagya akong napangiti dahil akala ko ay papabayaan niya lang ako sa gitna ng lahat. Ngumiti naman siya sa akin “Hi, Claire. Naririnig ko ang tungkol sa inyo ni Edward… at ang bilis ng mga pangyayari. Pasensya na kung nagulat ako sa tungkol sa inyo, i mean me and Edward.... anyways nandito ako para iabot ang pasalubong sa family ni Edward and also kay Edward" tila walang pakielam nitong sabi sa akin. Napilitan ako
Habang naglalakad ako papunta sa mesa, naramdaman niyang sumusunod si Lexie, ang mga hakbang nito ay mabigat at may kasamang tensyon. Nang huminto siya, humarap si Lexie sa akin at nginitian ako nang plastik, may bahid ng malupit na panunuya. “Claire,” sabi ni Lexie, sinasadya niyang hinaan ang kaniyang boses para hindi siya marinig ng pamilya ni Edward. “Hindi ko talaga alam kung paano ka napasok sa buhay ni Edward. Nandiyan ka lang pala sa tabi, nag-aabang? Parang… isang second choice?” Tinignan niya ako mula ulo hanggang paa, tila sinusuri ang aking buong pagkatao. “Ang simple mo naman. Wala kang dating, wala kang ka-class-class. Hindi ko nga maisip kung paano ka nagustuhan ni Edward. Siguro, nadala lang siya dahil gusto niya lang akong saktan. Kilala ko ang taste ni Edward and your not the one” pangungutya ni Lexie sa akin. Hindi ko pa rin siya pinapatulan, pinipilit kong pagtimpian ito. Pinapanood ko lang siya ng tahimik at may bahagyang ngiti sa aking mga labi, kahit pakiram
EDWARD POVHabang abala ako sa pakikipag-usap sa mga magulang ko, naramdaman kong may presensya sa likod ko. I turned around, at nakita ko si Lexie na naglalakad papalapit sa akin. Hindi ko alam kung bakit, pero may konting kaba sa dibdib ko. Ang mga mata ko ay agad na humarap sa kanya, ngunit ang puso ko hindi ko na kayang pigilan.Sa totoo lang, hindi ko na siya gustong kausapin. I was perfectly fine without her in my life. Pero andiyan siya, palaging nagmamasid, palaging nandiyan, tulad ng isang anino na hindi ko kayang iwasan. Napatingin din ako kay Claire sa kaniyang kinauupuan.Isang matamis na ngiti ang binigay sa akin ni Lexie “Edward, pakiramdam ko iniiwasan mo na talaga ako. Dahil ba to kay Claire? ang tagal na nung nangyari satin dati. Lahat ng nagawa ko noo, pinagsisihan ko na ng husto. Alam ko at naiintindihan ko na may nangyari sa ating dalawa, pero hindi mo ba kayang makipag-usap? "Sumulyap ako kay Claire, na tahimik na nakaupo sa may sulok ng sala. Hindi ko kayang ipa
Pagkatapos kong lumabas sa clinic, nanatili pa rin sa isip ko ang mga sinabi ng doktor. Napakabigat ng pakiramdam ko, pero naramdaman kong may paraan akong kailangan kong simulan. Kinabukasan, bumalik ako sa clinic para sa follow-up appointment. Doon, mas detalyadong ipinaliwanag ng doktor ang mga solusyon na maaaring makatulong sa akin sa pagharap sa Post-Depression Syndrome ko. "Kerry," seryosong sabi ng doktor habang nakatingin sa akin, "ang paggamot para sa Post-Depression Syndrome ay hindi isang mabilisang proseso. Pero maraming paraan upang makapagsimula kang gumaling.” Tumango ako, pilit nilalabanan ang kaba. "Ano po ang mga kailangan kong gawin?" Ngumiti siya nang bahagya. "Narito ang mga hakbang na maaaring makatulong sa'yo:" “ una ay pwede kang magpa theraphy at counselling. Choice mo.” Sabi ng aking doctor “Pano po yun doc ano pong gagawin ko dun?” Tanong ko. "Bale ito ang kalimitan naming sina-suggest sa mga Ang pinakaunang solusyon ay ang pagsasailalim sa psychothe
KINABUKASANWala pa rin si Arthur. Mukhang nalibang sila Mommy at ayaw pang isauli samin ang anak namin. Hiniram nila si Arthur for 1 week.Isang tahimik na hapon at magkasama kami ni Enrique sa kusina. Nagkusa siyang tumulong sa pagluluto kahit pa obvious na wala siyang alam."Ganito ba magbati ng itlog?" tanong niya, hawak ang whisk na para bang espada. Hindi ko napigilan ang tawa ko."Ano ka ba, Enrique? Parang nagkakarpintero ka! Dahan-dahan lang!" sagot ko, sabay kuha sa whisk mula sa kanya. Pero bago ko pa mabawi, bigla niyang tinaas ang whisk at nag-pose na parang superhero."Kerry, tawagin mo na ako... Captain Whisker!" sabay kindat niya."Ano ba! Tumigil ka na nga diyan!" sabi ko habang natatawa, pilit na inaagaw ang whisk. Pero sa halip na magpatalo, umiwas siya at biglang tumakbo paikot sa kusina.Naghahabulan kami, halos matumba na ako sa kakatawa. "Enrique, ibalik mo na yan! Baka magkalat ka pa dito!""Ano? Kailangan mo bang habulin ang puso ko bago kita sukuan?" pabiro n
Sa bahayKERRY POVNang magkatitigan kami ni Enrique ay may kung anong kuryenteng dumaloy sa aking katawan. “Ahhhh Love…. Alam ko yang mga tinginan mong yan.” Pagbibiro kong lumalayo.“Simulan na natin ang mahabang gabi Love…” malambing niyang sabiLumapit siya sa akin, habang nakaupo kami sa sofa sa aming kwarto at hinapit niya ang aking baywang at ng biglang nagtama ang aming mga mata tila nagkaroon ng hindi mapigilang koneksyon na nag-uumapaw sa aming paligid. Ang mga salitang hindi nasabi ay nag-iba ang anyo. Tila naintindihan na namin ni Enrique ang mga gusto naming gawin.Habang unti-unting naglalapit ang aming mga mukha, naramdaman ko ang pag-init ng aming mga katawan isang kakaibang sensasyon na hindi na namin kayang labanan. Sa isang iglap, ang lahat ng kaba at pag-aalinlangan ay nawala, at ang tanging natira ay ang tindi ng aming damdamin.Nakatitig sa aking mga mata si Enrique at malambing siyang bumulong sa aking mga labi na animo’y nang aakit "I LOVE YOU KERRY, I really
KERRY POV Nang dahil sa pangyayaring iyon ay napagdesisyunan naming magpakasal sa isang simpleng selebrasyon ni Enrique. Habang magkahawak kami ng kamay ni Enrique, naramdaman ko ang bigat ng aming desisyon. Hindi ito isang ordinaryong araw; ito ang araw na magbabago ang lahat. Simple lang ang plano namin isang kasal na hindi magarbo, walang engrandeng detalye, pero puno ng pagmamahal. Ang bawat bahagi nito ay simbolo ng aming tunay na hangarin, ang maging magkasama, ano pa man ang mangyari. Saksi ang malalapit na kaibigan at mga kamag-anak ay masaya kaming nagdaos sa aming pag-iisang dibdib. Ang Seremonyas Ang lugar ay parang inilaan lamang para sa amin. Sa ilalim ng lilim ng isang matandang punong narra, ginanap ang aming seremonyas. Ang bawat palamuti mula sa mga tela hanggang sa mga bulaklak ay parang bahagi ng kalikasan mismo. Ang rosas, liryo, at baby’s breath ay maingat na inilagay, ang kanilang amoy ay bumalot sa paligid. Ang araw ay nasa tamang posisyon hindi nakakasila
Simula noon, nagbago na ang takbo ng buhay namin. Isang gabi, habang nakaupo kami sa sala, nagtanong si Enrique na ikinagulat ko. “Handa ka na bang dagdagan ang pamilya natin?” Natawa sa kakulitan ni Enrique. “Ano? agad-agad?! hindi ko lang alam Enrique. Kaya ko pa bang mag-alaga?!” “Hindi naman kita mamadaliin Love. Kung handa ka ng dagdagan natin si Arthur. Dahil gusto ko pa ng isa pang baby.” Namula ako. “Tingnan natin.” Niyakap niya ako nang mahigpit, at sa gabing iyon, ramdam ko na handa na akong harapin ang kinabukasankasama si Enrique at si Arthur, at marahil, isang bagong miyembro ng pamilya. Pagbalik namin sa Pilipinas, para akong binigyan ng bagong pagkakataon para buuin ang pamilyang matagal kong tinatanggihan. Pero kahit masaya na kami ni Enrique at unti-unting napupuno ng tawanan ang bahay, hindi ko pa rin lubos na mabura ang takot sa puso ko. Takot na baka biglang magbago ang lahat. Araw-araw, ramdam ko ang pagbabago ni Enrique. Naging maalaga siya laging nandiyan
"D*mn Kerry, you're so good! Sh*T hindi ko akalaing sobrang wild mo sa kama" anas ko sa kaniya. Ganadong ganado ako sa kaniyang ginagawa. Hindi ko maiwasang hindi mapa-ungol sa sarap. "ahhhh... Kerry. You're doing it so good! ahhh....." Hindi ko na naramdaman na bahagya na pala akong napapabayo sa loob ng kaniyang bibig. Nang hindi na ako makapagpigil ay hinila ko na siya pataas. Inikot ko siya at Inihiga ko, tinutok ko ang aking tit* sa kaniyang pechay. Ilang beses akong nagsubok pero sh*t napakasikip talaga ni Kerry. Ramdam ko ang pag-atras ng kaniyang katawan sa aking ginagawang pagsusubok na maipasok ito. Muli kong tinitigan siya sa kaniyang mukha. Hinahaplos ko ang kaniyang buhok at ng magtapat aming mukha.“huwag mag-alala Kerry, sa una lang yan masakit. Pero pag nakapasok ko na at naglabas masok na ito masasarapan ka na din. Da-dahan-dahanin ko lang." halos pabulong kong sabi sa kaniyang mga labi. Tumango siya sa akin at napapakagat labi. Basang basa ang kaniyang pechay kaya na
ENRIQUE POV Nang makatulog na si Arthur ay naisipan namin ni Kerry na magkaruon ng kaunting chillin. "Enrique, are you busy tomorrow?" tanong sakin ni Kerry napakunot ang noo ko sa pagtataka “hindi naman bakit mo natanong?" "ahmmm , weekends din naman, would like to drink?" tanong niya sa akin. Lumaki ang ngiting dumungaw sa aking mga labi. "siymepre naman Kerry. okay ako diyan." sagot niya sa akin. "sige mag-ayos ka na. Labas tayo ngayong gabi, kausapin ko lang si Yaya." nakangiti niyang sabi sa akin Agad akong tumayo. Bumaba na siya at kinausap ang taga alaga ni Arthur. Mabilis ding nag-ayos si Kerry. Naka casual attire lang kami. Nakasuot siya ng ripped jeans at simpleng loose shirt. Habang ang kaniyang buhok ay itinali niya ng pataas. Ako naman ay nakapants lang din at simpleng t shirt. Nang makarating kami sa bar ay kaunting kwentuhan, hinayaan ko si Kerry na mag enjoy sa gabing iyon. Isang bote hanggang sa masundan na ng masundan ang aming iniinom. “Kerry,
KERRY POV Pagbalik namin sa Pilipinas, pakiramdam ko ay para kaming naiwan sa isang panaginip sa Switzerland. Ang mga alaala ng snow fights, tawanan, at mga gabi sa harap ng fireplace ay nagbigay sa akin ng kakaibang init na matagal ko nang hindi naramdaman. Pero kahit paunti-unti na akong bumibigay sa nararamdaman ko para kay Enrique, may bahagi pa rin sa akin na natatakot. Hindi ko maiwasang mag-isip pano kung sakaling magbalik si Tara. Pano kung naghihintay lang siya ng tamang panahon para muling sirain ang masaya ko ng buhay. Nagsimula din akong mag-adjust sa aming buhay dito, isa sa mga top priority namin si Arthur. Binawasan ko ang pagtutok sa negosyo at kahit na mahirap ay sinubukan kong balansehin ang trabaho at oras para sa pamilya namin. "breakfast is ready!" malakas kong sigaw. Isang umaga ng matapos akong maghanda ng aming almusal nagtataka ako at walang sumasagot sa akin. Ilang ulit akong tumatawag sa mag-ama ko pero walang kahit na anong sagot akong nakuha kaya na
Pagkarating namin sa Switzerland, agad kaming sinalubong ng napakagandang tanawin—mga bundok na nababalutan ng niyebe at mga bahay na parang nasa loob ng Christmas card. Kitang-kita ko ang excitement sa mukha ni Arthur habang panay ang tanong niya tungkol sa lugar. “Daddy, pwede ba tayong mag-snowboard dito?” tanong niya habang nakadikit ang ilong sa bintana ng sasakyan. Tumawa ako. “Siyempre! Pero magtanong muna tayo sa Mommy mo kung okay lang.” “Wow! Daddy, parang nasa fairy tale tayo!” sigaw niya habang pinapanood ang mga niyebe sa paligid. “Ang ganda, ‘di ba?” sagot ko habang inakbayan siya. “Daddy diba po ayan yung sinasabi nilang tobleron mountain?” Tanong sakin ni Arthur sa kamangha manghang itsura ng bundok. “Yes baby ayan ang nasa picture ng cover ng tobleron. Susubukan nating puntahan yan pero mukhang not possible lalo at malakas ang snow fall.” Sagot ko sa kaniya “Okay lang Daddy kahit po hindi” tugon niya Si Kerry naman ay tahimik lang na nakatingin sa pa