Chapter 4

Chapter 4

Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa narinig ko. Hindi ko agad nagawang kumilos o magsalita. Nakatitig lang ako kay Ninong Axel, ngunit mabilis niyang ibinaling ang tingin niya kay Grace.

Ang babae sa front seat ay napakaganda — may mahahabang buhok na bumagay sa makinis niyang balat. Suot niya ang isang eleganteng white dress at minimal makeup na mas lalong nagpatingkad sa kanyang natural na kagandahan. Isang klase ng kagandahang parang hindi ko kayang pantayan.

"Hi," bati ni Grace na may matamis na ngiti. "Ikaw siguro si Akira?"

"Ah… o-opo," sagot ko, halos hindi matignan ang mga mata niya.

"Nice to meet you," aniya, at kita ko ang bakas ng kabaitan sa kanyang mukha. Pero sa kabila ng kanyang magandang ngiti, naramdaman ko ang mabigat na kirot sa dibdib ko.

"Akira," malamig na wika ni Ninong Axel, na tila wala ni bahid ng emosyon. "Sumakay ka na sa likod. Hindi tayo dapat magtagal."

"Oo nga, Akira!" singit ni Jane, sabay marahang pagtulak muli sa akin. "Sayang naman ang pagkakataon na makasabay ka kay Ninong Axel."

Wala na akong nagawa. Parang sunud-sunuran akong bumukas ng pinto sa backseat at marahang pumasok. Tahimik akong naupo, pilit na nilulon ang bumara sa lalamunan ko.

Habang umaandar ang sasakyan, ramdam ko ang bigat ng bawat segundo. Pinipilit kong huwag tumitig sa rearview mirror, kung saan paminsan-minsan ay nahuhuli ko ang malamig na mga mata ni Ninong Axel.

"Hindi ko alam na may fiancée ka na, Ninong," halos pabulong kong sabi, hindi ko rin mapigilang basagin ang nakakabinging katahimikan.

"Hindi naman lahat ng bagay, kailangan mong malaman," matipid niyang sagot, na para bang sapat na ang mga salitang iyon para tapusin ang usapan.

Sa isang iglap, ang lahat ng ilusyon at lihim na nararamdaman ko ay tila tuluyang nadurog.

Si Ninong Axel, ang lalaking matagal ko nang minamahal, ay may iba nang minamahal.

Kahit masakit sa aking puso ay kailangan kong maging normal sa kanilang dalawa.

Pinilit kong ituwid ang aking upo at pilitin ang isang payapang ekspresyon sa aking mukha. Kahit pa ramdam ko ang bigat sa aking dibdib, hindi ko maaaring ipakita ang anumang nararamdaman ko.

"Ang tagal na pala ninyo, Ninong," wika ko, pilit na binibigyan ng sigla ang aking boses. "Bakit hindi ko pa kayo nakitang magkasama noon?"

Napatingin ako sa kanila sa harapan. Si Grace ay bahagyang tumawa, tila nagugustuhan ang pag-uusap.

"Well, madalas kasi kaming nasa ibang bansa," sagot niya. "Kaya siguro hindi pa kami nagkakataong magpakilala ng maayos. But finally, nandito na kami."

"Ah, gano’n ba? Congrats po," ngiti ko, bagama’t ramdam kong nanginginig ang mga labi ko.

"Salamat, Akira," sagot ni Grace. "Axel told me a lot about you. You’re like a daughter to him."

Like a daughter.

Parang punyal na tumarak ang mga salitang iyon sa puso ko. Napakagat ako sa labi, pilit na pinipigilan ang mga luhang nagbabadyang pumatak.

"Si Akira ay palaging mabait," malamig na dagdag ni Ninong Axel, hindi man lang tumingin sa akin. "Magaling siyang bata."

Bata.

Bawat salita niya ay parang dagok sa aking damdamin. Hindi ko alam kung mas nananakit ba ang katotohanang may fiancée na siya o ang paraan ng pagsasalita niya tungkol sa akin — parang wala akong halaga maliban sa pagiging inaanak.

Pero sino ba ako para magreklamo?

Wala akong karapatan. Hindi ko dapat ipakita kung gaano kasakit ang lahat ng ito.

"Salamat po, Ninong," tanging naisagot ko. "At masaya rin ako para sa inyo."

Itinuro ko ang tanawin sa labas ng bintana, pilit na iniwas ang mga matang baka makita nilang nanghihinang pilit kong itinatago.

Kailangan kong magpakatatag. Laking ginhawa ang naramdaman ko nang makita ko na ang aming bahay sa di kalayuan. Para bang nabunutan ako ng tinik, kahit alam kong pansamantala lang ang pag-iwas ko sa bigat ng sitwasyon.

"Dito na lang po ako, Ninong," sabi ko nang may pilit na ngiti. "Salamat po sa pagsabay."

Tumigil ang sasakyan sa tapat ng gate. Agad akong bumaba, ngunit bago ko pa maisara ang pinto, nagsalita si Grace.

"Nice meeting you, Akira! Sana magkita ulit tayo soon," aniya, puno ng kasayahan ang boses.

"Salamat po," sagot ko, sabay kindat ng bahagya. "Ingat po kayo."

Isang tipid na tango lang ang isinagot ni Ninong Axel. Walang emosyon sa kanyang mukha, tila ba walang kahit anong epekto sa kanya ang lahat ng nangyari.

Agad akong humakbang palayo, ngunit hindi ko napigilan ang mapahinga nang malalim pagkapasok ko sa bakuran. Sinara ko ang gate at pasimpleng sumilip pabalik, kita ko pa rin ang sasakyan nilang unti-unting lumalayo.

Tapos na. Nakabalik na ako sa realidad.

Pagkapasok ko ng bahay, agad akong bumagsak sa sofa. Pilit kong pinipigil ang mga luhang kanina ko pa gustong pakawalan.

Bakit ang sakit?

Alam ko namang wala akong karapatan. Pero bakit ganito kalalim ang kirot na nararamdaman ko?

Niyakap ko ang sarili ko, tila ba naghahanap ng kaunting kapanatagan. Hindi ko alam kung paano ko itutuloy ang mga araw na darating na may ganitong lihim na pasanin.

Pero isang bagay lang ang sigurado…

Kailangan kong magpanggap na wala akong nararamdaman.

"Oh, anak. Andito ka na pala!" Masayang bati ni Mama nang makita niya akong pumasok. Nakatayo siya sa kusina, nag-aayos ng mga gulay na tila galing pa sa palengke.

Nginitian ko siya, pilit na itinatago ang bigat na bumabagabag sa dibdib ko. "Opo, Ma. Hatid lang po ako ni Ninong Axel."

Napatingin siya sa akin, kita sa kanyang mga mata ang bahagyang pagtataka. "Si Ninong Axel? Aba, espesyal naman ng araw na ‘to. Bakit ka hinatid ng Ninong mo?"

"Ah… nadaanan lang po siguro ako. Kasama nga po niya yung fiancée niya." Pilit kong inilabas ang mga salitang iyon, kahit pa bawat banggit ng salitang fiancée ay parang kutsilyong humihiwa sa puso ko.

"Fiancée?" Nanlaki ang mata ni Mama. "Aba, si Grace ba ang tinutukoy mo? Fiancée na pala ni Axel! Hindi ko man lang alam!"

Tumango ako, pilit na ngumingiti. "Opo, Ma. Maganda at mabait naman po siya. Bagay sila."

Bagay sila. Paulit-ulit kong sinasabi sa isip ko, pilit na kinukumbinsi ang sarili ko na totoo iyon.

"Hay naku, anak. Ganyan talaga ang buhay. Minsan ang mga taong iniidolo natin o… iniirog natin," sabay ngiti ni Mama, "eh may sarili nang kaligayahan."