Nalito ba kayo? Akala niyo naligaw kayo ng pagbabasa. Hindi po, hindi ba't sinabi ko naman na iduduktong ko na agad dito ang book 2. Ayan, sina Caline at Akeno na ang magiging main character dito sa book 2. At sana, support pa rin kayo. Huwag niyong isipin na mahaba ang story, isipin niyo na lang na ibang book. Kasi parang bagong book din naman kasi iba na ang mga main character. At asahan ninyo na magiging kasing ganda rin ito ng story nila Corvus at Alina. Enjoy, guys!
Akeno’s POVSa unang araw ko pa lang, sinimulan ko nang linisin at ayusin ang buong hardin. Hinukay ko ang mga tanim na mukhang hindi na masigla at pinalitan ko ng bago. Inayos ko ang mga gilid ng taniman at nilagyan ko ng mga bato para hindi masira ng ulan ang lupa. Halos buong araw akong nagtrabaho nang hindi napapagod. Ewan ko ba, pero sa tuwing naiisip ko si Caline, parang ang dami kong enerhiya.Nang tanghali, nakatulala ako sa gitna ng hardin habang pinagmamasdan ang mga bulaklak. Bigla akong nilapitan ni Sir Corvus. “Mukhang masipag ka talaga, Akeno. Ayos na ayos ang mga tanim,” sabi niya habang nakatingin sa ginawa ko.“Maraming salamat po, Sir,” sagot ko sabay himas sa likod ng leeg ko. “Gusto ko po kasing masigurong maayos ang lahat dito.”“May gusto ka bang hilingin bilang reward sa sipag mo?” tanong ni Sir Corvus sabay kindat.Nag-isip ako sandali. Gusto ko sanang humiling ng dagdag sahod o kaya’y day off, pero parang bigla kong nasabi, “Pwede po bang makita ang buong mans
Caline’s POVNasa coffee shop ako kasama ang mga kaibigan kong sina Acelle, Brianna, at Danica—lahat kami na mga anak ng CEO. Gaya ng nakasanayan, nagkikita kami tuwing Sabado para mag-catch up sa buhay-buhay habang nagpapalamig sa paborito naming café, ang Café Belle. Pumipino ang amoy ng brewed coffee at pastry sa paligid, tipikal na ambiance na paborito ng mga elite na kagaya namin.Habang tinitikman ko ang hazelnut latte ko, napansin ko ang pag-uusap nila Acelle tungkol sa bagong kotse ng daddy niya, isang limited edition na Lamborghini. Pero sa totoo lang, hindi ‘yun ang laman ng isip ko ngayon. Bago pa ako mag-back out, nag-desisyon akong i-open up ang topic na matagal ko nang kinikimkim.“Girls,” sinimulan ko habang nilalaro ang straw ng aking drink, “Have you ever noticed how hot our gardener is?”Biglang napahinto si Acelle sa pagkukuwento at halos mabuga niya ang iniinom niyang iced Americano. Tumawa si Brianna habang si Danica naman ay napangiwi, tila hindi makapaniwala sa
Akeno’s POVNakatutok ako sa mga kamay ko habang isa-isang tinatanggal ang mga tuyong bulaklak sa mga halaman sa harap ng mansiyon nina Caline. Tahimik ang paligid, tanging tunog lang ng mga ibon at ang mahihinang simoy ng hangin ang maririnig. Kapag ganito ang panahon, kalmado at tila ba walang problema sa mundo.Binulungan ko ang isang halaman na may bulaklak, “Pasensya ka na, kailangan kong tanggalin ‘tong mga tuyot na dahon mo.” Mahina akong tumawa sa sarili ko. Minsan, parang nakakabaliw isipin na nakikipag-usap ako sa mga halaman at kung tutuusin, mas kausap ko pa yata sila kaysa sa mga tao.Pagkatapos kong tanggalin ang mga tuyot na bahagi, kinuha ko ang hose at sinimulan nang diligan ang mga halaman. Inikot ko ang hose sa mga paborito kong bulaklak—yung mga rosas na mapulang-mapula na halos mamula sa sikat ng araw. Wala akong ibang iniisip kundi kung paano sila aalagaan ng maayos para lalo pa silang mamukadkad.Habang inaayos ko ang pressure ng tubig mula sa hose, may narinig
Caline’s POVNadatnan ko si Mama sa may garden, tahimik at tila malayo ang iniisip. Nakaupo siya sa kahoy na bangko sa gilid ng aming munting hardin. Ang mga mata niya ay nakatitig sa malayo, hindi ko sigurado kung sa mga halaman ba o sa taong nagdidilig ng mga ito—si Akeno, ang aming hardinero. Parang may bumabalot na lungkot sa paligid, isang bigat na hindi ko maipaliwanag pero damang-dama ko sa mukha niya. Kailangan kong lapitan siya kasi mukhang kailangan din niya ng kausap.“Ma, okay ka lang ba?” malambing kong tanong habang dahan-dahan akong naupo sa tabi niya.Huminga siya nang malalim bago sumagot. Halata sa kilos niya na parang may mabigat siyang dinadala. Hindi agad siya sumagot at napatingin ako sa mga kamay niyang mahigpit na nakayakap sa kanyang sarili, para bang binibigyan niya ng lakas ang kaniyang sarili na magsalita.“Naalala ko lang si Caius,” mahinang sabi niya, ang mga mata’y nakapako sa malayo, tila nagbabalik sa isang panahon na matagal nang lumipas pero sariwa p
Alina’s POV Nagulat na lang ako na nasa tapat ako ng isang lumang apartment na para bang lumang-luma na. Takang-taka ako, dahil parang nag-teleport ako rito. Narito ako sa kalsada nang biglang may dumaan na mabilis na sasakyan. Napasigaw ako nang malakas nang inakala kong sasagasaan niya ako pero, laking-gulat ko nang tumagos ako bigla sa sasakyan na ‘yon. What the fuck! I slowly looked at myself. Nakasuot pa rin ako ng damit pangkasal pero, ngayon ko lang napagtanto na kulay abo ang buo kong katawan at buong sarili. Parang…parang black and white ang itsura ko. Panaginip ba ito? I looked around. I screamed and asked for help. Umaasang maririnig ako ng mga tao pero wala. Kahit lapitan at sigawan ko man sila sa mismong harap ng mukha nila ay walang nangyayari. I’m just passing through their bodies. Bakit tumatagos ako sa kanila? Okay, panaginip ata ito. Oo, hindi ako dapat mag-panic kasi panaginip ito. Pero kung panaginip ito, ang gara naman. Para kasing totoo. Napakunot ang n
Alina’s POV “Hoy, bakit hindi ka na sumasagot? Pinaglalaruan mo lang ba ako? Sinisilipan mo ba ako dahil nagsasarili ako? Hindi ka nakakatuwa ah! Umalis ka dito!” Galit na siya. Panay pa rin ang paghahanap niya pero, wala naman siyang makitang tao dito sa loob ng apartment niya, kung mayroon man, ako lang na kaluluwa na lang ngayon. Ibig sabihin ay hindi ito panaginip. Maaaring totoo na itong nangyayari ngayon at baka…baka naglalakbay na ang kaluluwa ko ngayon at dito ako napadpad? “I am here inside your apartment. Hindi mo ako makikita dahil…” I stopped speaking. I don’t think I can tell him that I’m already a soul now. Baka kasi matakot siya. “Hoy, ipapakulong kita! Hindi magandang biro itong ginagawa mo. Nasaan ka ba? Pa-english-english ka pa!” I just left his apartment because I was starting to feel scared and anxious about what was happening to me. Pakiramdam ko kasi ay may mali. Maling itong nangyayari ngayon. Mali itong kaluluwa na lang ako. Saka, bakit dito ako napunta
Corvus’ POVPumunta ako kay Aling Paleng para magtanong tungkol sa naririnig kong boses sa apartment ko. Nanginginig ang mga tuhod ko dahil sa pagtakbo ko. Pagdating dito sa tapat ng malaking bahay ni Aling Paleng ay agad kong pinindot ang doorbell sa may gate niya. Naghahabol ako ng hininga habang basang-basa rin sa sarili kong pawis.“Hoy, nandiyan na, sandali lang! Sisirain mo naman ang doorbell ko kung makapindot ka riyan!” iritadong sigaw niya habang palabas na ng pinto ng bahay niya. Iika-ika itong maglakad kasi pinanganak na talaga siyang pilay ‘yung isa paa. Kaya nga raw tinawag siyang paleng kasi paleng daw itong maglakad. Nakakunot ang noo niya, halatang na-bad-trip dahil sa pagdating ko.“Aling Paleng, may gusto po kasi akong sabihin at itanong sa inyo,” sabi ko nang pagbuksan na niya ako ng gate. Galit pa rin ang mukha niya kahit nakita niyang ako ito. Sa lahat kasi ng tenant niya, ako ang paborito niya. Ngayon kasi, mabilis na akong magbayad ng upa sa kaniya kasi mababa l
Alina’s POVI accompanied Helena downstairs to leave my penthouse. I thought that if I just stayed there, nothing would happen. Now I’m just a soul, I don’t know how long I’ll stay in this world. Baka kasi masayang lang ang oras ko dito. Bago sana ako tuluyang mawala dito sa mundong ibabaw, gusto ko sanang magkaroon ng hustisya ang pagkawala ko.I also don’t know if I’m headed for heaven or hell. Or maybe there really is another world where when you die here in the world of humans, you go to another world.“Alina, dalawin mo ako sa panaginip ko. Sabihin mo sa akin kung ano bang nangyari sa iyo,” bulong ni Helena dito sa loob ng elevator habang nasa tabi ko siya. Hanggang ngayon, panay pa rin ang iyak niya. Sobrang sweet talaga ng babaeng ito kahit kailan. Nalulungkot tuloy ako lalo kapag nakikita kong malungkot siya.“Kung kaya ko lang, Helena, gagawin ko,” sagot ko sa kaniya kahit na alam kong hindi naman niya ako maririnig.Pagdating sa labas ng penthouse, naghiwalay na kami. Hinaya