บทที่ 4

“วันนี้มีไก่ทอดของโปรดเอ็งด้วย แต่เหลือไม่มาก เป็นของโปรดของคุณชัชเช่นกัน นั่งรอแป๊บเดียวข้าจะเลาะเนื้อให้” ป้าสมจิตรอุ้มเด็กน้อยนั่งเก้าอี้เด็กที่เป็นของเก่าของคุณหนูของบ้าน เสื้อผ้า ของเล่นบางอย่างก็ได้มาจากของเหลือของลูกเจ้าของบ้านทั้งนั้น

ไม่มีกับข้าวของเด็กตามโภชนาการในแต่ละวันมีแต่ของเหลือในแต่ละมื้อเจ้านายกินอะไรกาฝากอย่างมนันย์ก็ได้กินอันนั้นไม่มีสิทธิ์เลือกสองมือป้อมถือช้อนส้อมคันเล็กด้วยดวงตาสุกสกาวจ้องมองไปยังน่องไก่ที่เหลือจากมื้ออาหารของเจ้านายพอมีเศษเนื้อเหลือให้กินอยู่บ้าง

“เอ้านี่ค่อยๆกินล่ะเดี๋ยวติดคออะดื่มนมตามไปด้วยกินเยอะๆจะได้ตัวโตๆตัวกะเปี๊ยกลมพัดก็ปลิว” แม้จะปากร้ายแต่ป้าสมจิตรก็อดสงสารเด็กน้อยตรงหน้าไม่ได้อยู่ดีมนันย์ถูกเลี้ยงดูมาด้วยตามมีตามเกิดภายในรั้วคฤหาสน์หลังงามแม่บ้านคนใช้ต่างก็ยุ่งกับหน้าที่ของตนไม่มีใครสนใจเฝ้าดูเด็กวัยเตาะแตะสักเท่าไหร่นัก

“แล้วนังสำเภามันไปไหนล่ะคุณท่านจ้างมันมาดูแลเอ็งไม่ใช่เรอะทำไมเอ็งเดินมาคนเดียว” ป้าสมจิตรบ่นกระปอดกระแปดก่อนจะหันไปล้างถ้วยชามเก็บครัวพร้อมกับเด็กรับใช้คนอื่นๆต่อแต่ละวันก็วนเวียนเช่นนี้จนพี่เลี้ยงถูกไล่ออกเพราะเผ