LOGINShare
บทที่ 3
Last Updated:
2024-12-31 12:17:27กว่าที่เจ้าสัวพิสิฐชัยจะอธิบายความเป็นมาของเรื่องทั้งหมดให้ภรรยาผู้เป็นที่รักได้เข้าใจก็กินเวลาหลายเดือน พิสิฐชัยแนบผลการตรวจ DNA พร้อมใบเกิดแก่พรรำไพในห้องหนังสือ หลังจากหมางเมินปั้นปึ่งใส่กันไปมา
“ขอโทษด้วยนะคะฉันใจร้อนไปหน่อย”
“ผมเข้าใจ” เจ้าสัวเอ่ยยิ้มๆ
“คุณควรจะบอกให้ฉันรู้และถามฉันสักคำก่อนที่จะตัดสินใจไม่ได้หรือคะคนหนีร้อนมาพึ่งเย็นฉันไม่ได้ใจดำขนาดนั้นแต่ก็ไม่ได้ยินดีที่คุณอุ้มลูกใครก็ไม่รู้เข้ามาอุ้มชูในบ้าน”
“โถที่รักผมผิดไปแล้วให้อภัยผมด้วยตอนนั้นผมคิดไม่ออกจริงๆมานัสเขาน่าสงสารมากแล้วผมก็รับปากที่จะเลี้ยงดูมนันย์ไปแล้ว” เจ้าสัวเอ่ยเสียงอ่อนเขารู้ว่าภรรยาไม่มีทางเห็นด้วยเด็ดขาดหากรู้ว่ามนันย์เป็นโอเมก้าด้วยละก็…
“คุณควรจะนึกถึงจิตใจของลูกเราบ้างนะคะพวกเขาโตพอที่จะรับรู้อะไรเป็นอะไรคุณควรจะเปรยบอกเด็กๆก่อนล่วงหน้าไม่ใช่อุ้มเข้ามาในบ้านแบบวันนั้นหากมีครั้งหน้าฉันจะไม่ยอมเหมือนในครั้งนี้เป็นแน่!” พรรำไพพูดเสียงเเข็งภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายไม่มีใครยินยอมหรือไม่ตกใจที่เห็นสามีอุ้มเด็กทารกเข้ามาในบ้านหรอกเป็นใครก็คิดว่าแอบมีบ้านเล็กกันทั้งนั้น
“โอเคผมรับปากก็แค่เด็กเบต้าคนเดียวหวังว่าคุณหญิงจะเอ็นดูแกบ้าง”
“…” พรรำไพไม่ตอบแต่จ้องตาสามีก่อนเอ่ยประโยคที่ทำเอาเจ้าสัวนิ่งอึ้งไปนาน
“แต่ว่าชัชเขาดูจะไม่ชอบมนันย์มากไพว่าอย่าให้อยู่ในบ้านใหญ่เลยค่ะให้อยู่ในเรือนคนใช้หาพี่เลี้ยงให้สักคนถ้าเอามาเลี้ยงบ้านใหญ่เจ้าชัชและเจ้าภพอาจจะมีปัญหาได้ในอนาคตไพไม่อยากเสี่ยงหรอกค่ะอีกอย่างเด็กนั่นก็แค่เด็กกำพร้าจะอุ้มชูให้เหมือนลูกในไส้ไพว่าก็เกินไปหน่อยแค่ให้ปัจจัย 4 ไพว่าก็น่าจะเพียงพอแล้ว”
มนันย์เติบโตในเรือนคนใช้โดยมีแม่นมที่มาจากต่างจังหวัดเงินเบี้ยเลี้ยงค่านมผงค่าอาหารเสริมต่างๆไม่ตกถึงท้องโอเมก้าน้อยคนนี้สักเท่าไหร่แต่ใครจะสนใจกันล่ะ…
โดยเพราะแม่บ้านและคนใช้ภายในบ้านต่างก็เป็นเบต้าพรรำไรเคร่งเรื่องคนรับใช้ทุกคนที่อยู่ในบ้านหลังนี้มากโดยเฉพาะหน้าตาอีกทั้งเป็นวัยกลางคนหมดเธอหมายมั่นปั้นมือให้ลูกชายอัลฟ่าทั้งสองตกลงปลงใจกับอัลฟ่าหญิงหรือโอเมก้าตระกูลใหญ่ที่ต่างเปรยๆพูดคุยกันมาตั้งแต่ตั้งท้องอ่อนๆกับพวกคุณหญิงคุณนายในแวดวงไฮโซด้วยกัน ‘เรือล่มในหนองทองจะไปไหน’ ที่สำคัญกลัวว่าบุตรชายจะไปคว้าโอเมก้าข้างทางที่ไหนเพราะถูกยั่วยวนด้วยกลิ่นฟีโรโมนต่ำช้านั้นแม้โอเมก้าจะเป็นชนชั้นที่อยู่ข้างล่างสุดของห่วงโซ่อาหารแต่เหมือนพระเจ้าจะให้พรวิเศษคือฟีโรโมนและอาการฮีทที่หลอกล่ออัลฟ่าให้ลุ่มหลงมัวเมาในกามอารมณ์ได้โดยง่ายด้วยเหตุนี้พรรำไพจึงเลือกตัดไฟตั้งแต่ต้นลมส่งบุตรชายทั้งสองเรียนในโรงเรียนนานาชาติอินเตอร์อัลฟ่าล้วนโดยต่างก็เป็นบุตรชายบุตรสาวของนักธุรกิจหรือข้าราชการระดับสูงกันทั้งนั้น
ส่วนมนันย์วัย 3 ขวบมีใบหน้าน่ารักน่าชังดวงตากลมโตแก้มยุ้ยเด็กชายถือถ้วยพลาสติกใบหนึ่งที่มีแต่ข้าวสวยไว้ในมือมือป้อมควักข้าวเปล่าในจานเคี้ยวแก้มตุ่ยอาหารว่างของเด็กน้อยไม่มีผลไม้หรือขนมนมเนยอย่างใครเขามีเพียงข้าวสวยเปล่าๆเจ้าตัวยิ้มร่านั่งเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยเสียเต็มประดาโดยที่เรือนคนใช้อยู่ติดกับสวนแปลงดอกไม้บริเวณหลังคฤหาสน์
เวลาปวดหัวหรือเคร่งเครียดกับการอ่านหนังสือพิรชัชจะลุกออกมาสูดอากาศบริเวณระเบียงหลังห้องนอนซึ่งมีแปลงดอกไม้นานาชนิดให้ทอดมองสุดลูกหูลูกตาไหนจะสวนหย่อมมีเรือนสีขาวหลังสวยเอาไว้พักผ่อนหย่อนใจก่อนสายตาจะไปสะดุดกับเจ้าก้อนกลมๆที่นั่งจกข้าวสวยใส่ปากเสื้อผ้าเปรอะเปื้อนไปด้วยเศษข้าวและเศษหญ้าภาพเด็กน้อยที่หยิบจับถ้วยข้าวสะเปะสะปะนั้นช่างน่าเวทนาเขายืนกอดอกมองอยู่นานก็ไม่เห็นมีใครอยู่ใกล้ๆเลยสักคนแม้กระทั่งพี่เลี้ยง
แต่ก็ช่างเถอะเป็นเด็กกำพร้าที่พ่อเขาเก็บมาเลี้ยงคิดได้ดังนั้นพิรชัชก็กลับเข้าห้องปิดม่านกลับมาอ่านหนังสือต่อทันที
มนันย์ในวัย 3 ขวบเป็นเด็กเลี้ยงง่ายและกินเก่งสิ่งที่ชอบที่สุดคือข้าวสวยหุงสุกใหม่ๆเด็กน้อยไม่เคยได้ลิ้มลองขนมอื่นๆจึงคิดว่าอาหารตรงหน้าเลิศรสที่สุดสองเท้ามอมแมมย่ำเท้าเข้าไปในห้องครัวเพื่อขออาหารเช่นเคยแม้จะเป็นเด็กที่เจ้าของบ้านอย่างพิสิฐชัยเก็บมาเลี้ยงแต่ก็ไม่ได้รับอภิสิทธิ์ใดใดห้ามเข้าไปเหยียบย่างในบ้านใหญ่มีแต่บริเวณห้องครัวของบ้านที่ยื่นมาข้างนอกที่พอมีที่ให้เด็กน้อยสามารถเดินเข้าไปได้
“หิวแล้วเหรอไอ้นัน” หัวหน้าแม่ครัวอย่างป้าสมจิตรเอ่ยทักทายเด็กน้อยที่มีดวงตากลมโตใบหน้าจิ้มลิ้มที่สวมเสื้อผ้ามอมแมมแถมสองเท้าเปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลนเนื่องจากฝนตกเมื่อวาน
มนันย์ได้แต่พยักหน้าสองมือเอื้อมไปหยิบถ้วยพลาสติกสีเหลืองประจำตัวก่อนจะเดินไปข้างหลังยื่นให้ป้าสมจิตรเหมือนอย่างทุกวันแม้จะ 3 ขวบแต่ทักษะการพูดไม่ดีนักพี่เลี้ยงก็มักจะติดโทรศัพท์เลี้ยงดูทิ้งขว้างไม่สนใจไยดีสักเท่าไหร่ดีที่มนันย์เป็นเด็กฉลาดแถมยังสามารถเข้าห้องน้ำเองเป็นเพราะมีชักโครกที่ทันสมัยกดปุ่มมีน้ำล้างได้อัตโนมัติพอสองขวบกว่าๆก็เลิกใส่ผ้าอ้อมสำเร็จรูปมนันย์เรียนรู้ที่จะเข้าห้องน้ำเองดีกว่าทนใส่ผ้าอ้อมสำเร็จรูปที่เปื่อยยุ่ยจากฉี่ทั้งวันแถมยังไม่สบายตัวหากเด็กน้อยเล่นจนลืมถอดออกเองแก้มก้นทั้งสองจะแดงและเต็มไปด้วยผดผื่นถึงแม้ท่านเจ้าสัวจะไม่ได้ตระหนี่กับของใช้เหล่านี้แต่ว่าเหล่าพี่เลี้ยงกลับไม่ได้คิดเช่นนั้นพวกเขามักจะแอบเก็บเงินที่ตกเบิกในส่วนของมนันย์แต่ละเดือนเอาไว้ใช้เอง
Related chapters
PEONY BLOOMING ผลิบานห้อมล้อมคุณ บทที่ 4
“วันนี้มีไก่ทอดของโปรดเอ็งด้วย แต่เหลือไม่มาก เป็นของโปรดของคุณชัชเช่นกัน นั่งรอแป๊บเดียวข้าจะเลาะเนื้อให้” ป้าสมจิตรอุ้มเด็กน้อยนั่งเก้าอี้เด็กที่เป็นของเก่าของคุณหนูของบ้าน เสื้อผ้า ของเล่นบางอย่างก็ได้มาจากของเหลือของลูกเจ้าของบ้านทั้งนั้นไม่มีกับข้าวของเด็กตามโภชนาการในแต่ละวันมีแต่ของเหลือในแต่ละมื้อเจ้านายกินอะไรกาฝากอย่างมนันย์ก็ได้กินอันนั้นไม่มีสิทธิ์เลือกสองมือป้อมถือช้อนส้อมคันเล็กด้วยดวงตาสุกสกาวจ้องมองไปยังน่องไก่ที่เหลือจากมื้ออาหารของเจ้านายพอมีเศษเนื้อเหลือให้กินอยู่บ้าง“เอ้านี่ค่อยๆกินล่ะเดี๋ยวติดคออะดื่มนมตามไปด้วยกินเยอะๆจะได้ตัวโตๆตัวกะเปี๊ยกลมพัดก็ปลิว” แม้จะปากร้ายแต่ป้าสมจิตรก็อดสงสารเด็กน้อยตรงหน้าไม่ได้อยู่ดีมนันย์ถูกเลี้ยงดูมาด้วยตามมีตามเกิดภายในรั้วคฤหาสน์หลังงามแม่บ้านคนใช้ต่างก็ยุ่งกับหน้าที่ของตนไม่มีใครสนใจเฝ้าดูเด็กวัยเตาะแตะสักเท่าไหร่นัก“แล้วนังสำเภามันไปไหนล่ะคุณท่านจ้างมันมาดูแลเอ็งไม่ใช่เรอะทำไมเอ็งเดินมาคนเดียว” ป้าสมจิตรบ่นกระปอดกระแปดก่อนจะหันไปล้างถ้วยชามเก็บครัวพร้อมกับเด็กรับใช้คนอื่นๆต่อแต่ละวันก็วนเวียนเช่นนี้จนพี่เลี้ยงถูกไล่ออกเพราะเผ
Last Updated : 2024-12-31PEONY BLOOMING ผลิบานห้อมล้อมคุณ บทที่ 5
เหตุการณ์ในตอนบ่ายนั้นถูกรายงานให้ประมุขของบ้านได้ทราบก่อนจะเรียกบุตรชายทั้งสองคนเข้ามาอบรมสั่งสอนกินเวลาหลายชั่วโมงส่วนมนันย์นั้นก็ได้ป้าสมจิตรอุ้มออกไปเรือนคนใช้ทันทีที่ได้รับคำสั่งจากนายหญิงพี่เลี้ยงอย่างสำเภาถูกไล่ออกข้อหาปล่อยปละละเลยจนเกิดเรื่องราวในวันนี้ขึ้น“ผมไม่ผิด” พิรชัชตอบเสียงเเข็ง“ลูกไม่คิดว่าทำเกินไปหน่อยเหรอนั่นเด็ก 3 ขวบ” ไม่ว่าจะนอกบ้านหรือในบ้านเขาต้องปกครองด้วยคุณธรรมจะไม่ถือหางคนผิดอย่างเด็ดขาดแม้ว่าคนผิดจะเป็นบุตรชายตัวเองก็ตามดังที่พิสิฐชัยเคยลั่นวาจาเอาไว้เมื่อขึ้นบริหาร NDP GROUP“ส่วนลูกล่ะภพเกิดอะไรขึ้นปกติลูกเป็นคนใจเย็นนี่ทำไม…” เจ้าสัวพิสิฐชัยสอบถามไถ่ไล่เลียงเหตุการณ์ในวันนี้อย่างใจเย็น“พี่ชัชทำเกินเหตุครับผมสงสารเจ้าแก้มยุ้ยนั่น”“เจ้าแก้มยุ้ย? นันเหรอ”“ใช่ครับ”“มีอะไรเหรอ”“ผมว่าเด็กนั่นน่าสงสารพัฒนาการช้ากว่าเด็กทั่วไปร่างกายผอมหัวโตอีกทั้งยังชอบนั่งขาแบะผมอยากให้น้องมาอยู่ด้วยกัน…ในบ้านหลังนี้” คำตอบของพิรภพทำให้อีกสองคนที่เหลือต่างก็นิ่งอึ้ง“ไม่มีทางผมไม่ยอมหรอกครับ” พิรชัชกอดอกพลางทิ้งตัวลงเบาะรองข้างหลังอย่างแรงตามอารมณ์ที่คุกรุ่นขึ้นมาอีกค
Last Updated : 2024-12-31PEONY BLOOMING ผลิบานห้อมล้อมคุณ บทที่ 6
ตัวแผ่นปลอกคอทำมาจากวัสดุอย่างดีทนต่อคมเขี้ยวของอัลฟ่าน้ำหนักเบาไม่ระคายเคืองต่อผิวแต่ติดตรงที่ว่าราคาแพงผลิตอย่างจำกัดเฉพาะโอเมก้ากระเป๋าหนาลูกเศรษฐีเท่านั้นเพราะขั้นตอนกรรมวิธีการผลิตขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคลไม่สามารถซื้อใช้และจัดจำหน่ายให้กับโอเมก้าโดยทั่วไปได้แปะเพียงเดือนละครั้งแต่มีข้อเสียตรงห้ามลืมแปะแผ่นใหม่เด็ดขาดโอเมก้าที่ไม่ได้ถูกตีตราสลักพันธะการไม่สวมปลอกคอก็ไม่ต่างกับดอกไม้งามที่หลอกล่อหมู่มวลแมลงให้มารุมกัดทึ้งแม้จะงามงดแต่หากไม่มีกลิ่นหอมก็ไม่ต่างอะไรกับไม้ประดับที่รอวันเปลี่ยนทิ้งเพราะฉะนั้นการตีตราสลักพันธะตรงหลังคอจึงสำคัญสำหรับโอเมก้ามากๆไม่ใช่ว่าอัลฟ่าหน้าไหนก็ได้หากตัวและหัวใจไม่ยอมสิโรราบให้ด้วยความรักแล้วละก็…ก็ไม่ต่างจากตายทั้งเป็นมีเพียงการเดินทางไปฝังฮีทโรงพยาบาลประจำทุกปีเท่านั้นที่โอเมก้าหน้าหวานจะได้มีโอกาสออกไปมองบ้านเมืองและผู้คนด้านนอกมนันย์ตอนนั้นในวัย 16 ปีไม่ได้ตัดพ้อต่อว่าโชคชะตามากนักเขาเฝ้ารอและกาปฏิทินทุกปีที่จะได้ออกไปดูตึกสูงใหญ่ในตัวเมืองผังเมืองต่างๆที่ต่างมีโอกาสได้สำรวจและท่องเที่ยวได้ในแค่โลกอินเทอร์เน็ตแม้ระยะทางจากหมู่บ้านสุดหรูจะไม่ได้ไกล
Last Updated : 2024-12-31PEONY BLOOMING ผลิบานห้อมล้อมคุณ บทที่ 7
โอเมก้าน้อยในเติบใหญ่จนเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำด้วยทุนเรียนดี โชคดีที่คฤหาสน์หลังงามตั้งอยู่ตรงใจกลางเมืองที่ครบครันไปด้วยห้างสรรพสินค้าและมหาวิทยาลัยต่าง ๆ การเดินทางของมนันย์จึงสะดวกสบายแม้จะเดินไกลจากตัวบ้านไปยังหน้าหมู่จัดสรรที่ราคาที่ดินราคาสูงลิบลิ่ว กว่าจะถึงป้ายรถเมล์ชุดนักศึกษาก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อหากเกิดมาเป็นโอเมก้าจะต้องพยายามมากกว่าชนชั้นอื่นๆอยู่หลายเท่าไม่ว่าจะเรื่องการศึกษาหรือการทำงานหากได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงหน้าที่การงานดีๆก็พอจะหาทำได้บ้างดังประโยคที่ว่า‘การศึกษาเปลี่ยนอนาคต’เพราะมนันย์ไม่อยากจะอยู่ภายใต้ปีกของนันธ์เดชภาคย์อีกต่อไปเขาอยากจะยืนด้วยสองขาของตัวเองการแบมือขอร้องแต่คนอื่นไม่ใช่นิสัยของเจ้าตัวเพราะฉะนั้นหากจะออกไปใช้ชีวิตด้วยตัวเองได้ก็ต้องมีหน้าที่การงานที่ดีมนันย์จึงตั้งใจเรียนเป็นอย่างมากอีกทั้งมหา’ ลัยชั้นนำค่าเทอมก็แพงตามเทคโนโลยีอุปกรณ์ที่ครบครันรวมไปถึงอาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิทั้งหลายล้วนเชี่ยวชาญและมากไปด้วยประสบการณ์เพราะค่าเทอมที่สูงลิบลิ่วจึงทำให้โอเมก้าที่ไม่ได้ร่ำรวยไม่สามารถก้าวผ่านก้าวผ่านความยากจนไปได้นอกจากจะมีสามีรวยเป็นทางล
Last Updated : 2024-12-31PEONY BLOOMING ผลิบานห้อมล้อมคุณ บทที่ 8
หน้าต่างตรงระเบียงถูกปิดมาหลายปีแล้วคุณชัชจะเป็นยังไงบ้างนะมนันย์วางบุตรชายคนโตของบ้านเป็นแบบอย่างในการเจริญรอยตามคุณชัชเรียนเก่งหัวดีฉลาดรอบรู้ดูได้จากหนังสือที่ป้าๆแม่บ้านขนมาทิ้งข้างนอกเพราะเก่าบ้างก็ชำรุดแต่มนันย์กลับคิดว่ามันคือขุมทรัพย์อันล้ำค่าห้องสมุดบนบ้านใหญ่จะมีหนังสือหายากกี่เล่มกันนะป้าสมจิตรเล่าให้ฟังว่าห้องสมุดนั้นใหญ่กว่าห้องนอนคนงานสามห้องรวมกันเสียอีกเวลาทำความสะอาดต้องขนแม่บ้านไปไม่รู้กี่สิบคนเพื่อจัดหนังสือและปัดกวาดเช็ดถูให้สะอาดอยู่เสมอหนังสือที่มีชื่อของคนพี่เขียนด้วยลายมือหนักแน่นดูจากรอยกดของปากกามีชื่อพิรชัชตรงหน้าในหนังสือทุกเล่มที่มนันย์ได้ขอเก็บเอาไว้อ่านไม่ว่าจะหนังสือ Encyclopedia, Text book ภาษาอังกฤษอ่านยากหรือหนังสืออะไรเอ่ยต่างๆมันเปิดโลกของเด็กโฮมสกูลอย่างเขาให้กว้างขึ้นไปอีกหลายเท่าหนังสือแม้จะเก่าแต่ทุกครั้งที่หยิบมาอ่านก็รู้สึกอิ่มเอมและช่วยบรรเทาความเหงาของโอเมก้าที่เติบโตมาอย่างโดดเดี่ยวได้เป็นอย่างดีนอกจากป้าสมจิตรแล้วก็มีโลกของหนังสือที่ให้มนันย์ได้ลืมช่วงเวลาของความทุกข์โทรศัพท์เครื่องหรูราคาแพงที่ท่านเจ้าสัวซื้อให้เมื่อเขาสอบเข้ามหาวิทยาล
Last Updated : 2024-12-31PEONY BLOOMING ผลิบานห้อมล้อมคุณ บทที่ 9
มนันย์พยักหน้าให้อย่างเข้าใจก่อนจะลงมือทำต้มยำกุ้งหม้อใหญ่สำหรับคนเกือบครึ่งร้อยที่อาศัยอยู่คฤหาสน์แห่งนี้เวลาสองทุ่มอาหารเลิศรสมากมายก็ถูกเสิร์ฟขึ้นโต๊ะอย่างพร้อมเพรียงละลานตาเพื่อต้อนรับการกลับมาของบุตรชายหัวแก้วหัวแหวนทั้งสองคนพรรำไพยิ้มหน้าบานบุตรชายทั้งสองจากบ้านเกิดเมืองนอนไปนานจวบจนพิรชัชจบการศึกษาปริญญาเอกส่วนพิรภพจบปริญญาโทก่อนจะกลับมารับช่วงต่อธุรกิจที่บ้านรถหรูหลายคันเคลื่อนเข้ามาจอดทีหน้าประตูบ้านที่แกะสลักลวดหลายอย่างวิจิตรโอเมก้าอาศัยความมืดอำพรางกายเพราะไม่อนุญาตให้เข้ามาในเขตหน้าบ้านหรือบริเวณของบ้านใหญ่อย่างเด็ดขาด‘ไม่เจอกันร่วมสิบปีทั้งสองคนจะเป็นยังไงบ้างนะ’ดวงตากลมโตจดจ้องรถแต่ละคันใจสั่นตึกตักอย่างควบคุมไม่อยู่เมื่อคนที่ก้าวลงรถมาจากรถหรูคันที่ 3 ลงมาพร้อมกับผู้หญิงผมสีทองยาวสลายจนถึงกลางหลังคนแปลกหน้าที่มนันย์ไม่รู้จักมาก่อนควงแขนอย่างสนิทสนมกับพิรชัช‘เหมาะสมกันดีคุณเขายังหล่อเหลาเหมือนเดิมแต่เหมือนจะสูงและกำยำขึ้นเยอะเลย’ มนันย์ลอบวิเคราะห์โครงหน้าของพิรชัชรวมไปถึงทางกายภาพด้านนอกต่างๆอย่างละเอียดส่วนพิรภพก็สูงขึ้นเยอะเหมือนกันใบหน้าหล่อเหลานั้นมักจะแต่งแต้ม
Last Updated : 2024-12-31PEONY BLOOMING ผลิบานห้อมล้อมคุณ บทที่ 10
พิรชัชห่างหายบ้านเกิดเมืองนอนไปร่วม 10 ปี ภายในห้องนอนของเขายังคงเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนเเปลงไปมากนัก เพียงแต่ว่าระเบียงมุมโปรดที่มีทุ่งดอกกุหลาบหลากสีละลานตา แถมกลิ่นหอมของมันยังลดความตึงเครียดเป็นอย่างดี กลับเป็นอีกกลิ่นหนึ่งที่เขาไม่คุ้นเคย และไม่มีวันคุ้นเคย ตั้งแต่เปิดประตูตรงระเบียงออกมารับลม แสงจันทร์สีนวลที่สาดส่องลงมายังพอเห็นว่าทุ่งดอกไม้ข้างล่างพุ่มของมันไม่เหมือนต้นกุหลาบที่เขาชอบ แถมกลิ่นยังฉุนจนต้องนิ่วหน้า ก่อนจะกลับเข้ามาในห้องนอนของตัวเองอย่างเสียอารมณ์ช่วงที่เขาไม่อยู่มีใครบังอาจกล้ามายุ่มย่ามกับแปลงกุหลาบของเขาเห็นทีพรุ่งนี้จะต้องสืบสาวราวเรื่องให้รู้เรื่องพิรชัชเข้านอนด้วยความรู้สึกหงุดหงิดทั้งๆที่ช่วงนี้เป็นช่วงที่อากาศเย็นสบายแถมห้องนอนยังออกแบบให้รับกับทิศทางของลมเป็นอย่างดีแต่ทว่าวันนี้กลับต้องอาศัยความเย็นจากเครื่องปรับอากาศราคาแพงแทนอากาศบริสุทธิ์ข้างนอกที่อบอวลไปด้วยกลิ่นประหลาดมนันย์เองก็นอนไม่หลับพลิกไปพลิกมาอยู่ค่อนคืนมองดูนาฬิกาบนหัวเตียงเป็นเวลา 5 ทุ่มปกติเจ้าตัวจะเป็นคนนอนเร็วเพราะเหนื่อยและเพลียมาจากการเรียนการเดินทางไหนจะต้องมาเข้าครัวทำอาหารแล
Last Updated : 2025-01-02PEONY BLOOMING ผลิบานห้อมล้อมคุณ บทที่ 11
“ไอ้นัน ไอ้นันโว้ย”“ครับมีอะไรหรือเปล่า” ปากก็ตะโกนตอบกลับสองมือก็เร่งตากผ้าในตะกร้าให้เสร็จเพราะอาจมีเรื่องให้ไปทำต่อเป็นแน่“มาเร็วไอ้นันคุณหญิงแกเรียกหาให้ไปตึกใหญ่”“ฮะ! อะไรนะครับ” ไม่เพียงแต่มนันย์ที่ตกใจป้าสมจิตรเองก็เช่นกันร้อยวันพันปีไม่เคยให้เด็กคนนี้เหยียบย่างขึ้นไปบนตึกใหญ่สักครั้งไม่รู้ว่าเจ้านันไปก่อเรื่องอะไรเอาไว้หรือเปล่า“เอ็งไปทำอะไรให้คุณท่านเขาโกรธหรือเปล่า”“ผมเปล่านะครับ” มนันย์ส่ายหน้าอย่างแรงจะเป็นไปได้ยังไงวันๆอยู่แต่ในครัวและห้องพักคนงานและมีแค่สวนดอกไม้เท่านั้นที่เขาสามารถเดินไปมาได้อย่างอิสระหรือว่า…มนันย์เบิกตากว้างสองเท้าก็รีบเดินไปยังตึกใหญ่โดยมีป้าสมจิตรเดินนำทาง“มาสักที” เสียงคุณหญิงของบ้านเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์มนันย์ค่อยๆคลานเข้าไปอย่างหวาดกลัวก่อนจะนั่งคุกเข่าก้มหน้าเหมือนนักโทษที่รอไต่สวนบริเวณโถงห้องนั่งเล่นมีสมาชิกของบ้านใหญ่นั่งกันอยู่ตามลำดับไม่ว่าจะเจ้าสัวพิสิฐชัยคุณหญิงพรรำไพคุณพิรชัชและคุณพิรภพต่างก็นั่งอยู่พร้อมหน้าเหมือนจะมีเรื่องราวร้ายแรงเกิดขึ้นยังไงยังงั้นพรรำไพปรายตามองอย่างรังเกียจแต่ก็อดชื่นชมผิวพรรณและหน้าตาของเด็กหนุ่มตรงหน้
Last Updated : 2025-01-02
Latest chapter
PEONY BLOOMING ผลิบานห้อมล้อมคุณ บทที่ 31
การสอบชิงทุน E ใกล้เข้ามาแล้วเหลือเวลาเพียงอีกไม่กี่สัปดาห์ให้มนันย์ได้ทบทวนเนื้อหาทั้งหมดก่อนจะเข้าสอบ ทุนนี้เป็นทุนที่โอเมก้ายากไร้ต่างใฝ่ฝัน มันเสมือนเป็นใบเบิกทางที่จะการันตีว่าผู้ที่สอบได้ทุนนี้ หากสำเร็จเล่าเรียนออกมามีงานรองรับแน่นอน และที่สำคัญคงจะเป็นการได้ร่ำเรียนในประเทศโลกที่ 1 ที่ค่าครองชีพแพงหูฉี่ อีกทั้งเป็นการเปิดโลกกว้างของตัวเอง มนันย์จึงคาดหวังไว้เอาไว้สูง และสมัครลงศูนย์สอบในตัวเมือง แต่ก็ไม่รู้ว่ากว่าจะถึงเวลานั้นจะมีเวลาปลีกตัวไปสอบหรือไม่ เพราะระยะเวลาการสอบมีทั้งช่วงเช้าและช่วงบ่าย อีกทั้งช่วงนี้คุณชัชดูเหมือนจะเรียกใช้เขาบ่อยกว่าปกติและดูเหมือนว่าจะมีชีวิตชีวามากกว่าแต่ก่อน“ป้ามะลิทำไมวันนี้เตรียมของเยอะจังเลยล่ะครับ” มนันย์อดสงสัยไม่ได้เพราะข้าวของที่จัดเตรียมตรงลานกว้างเหมือนจะไปเข้าค่ายพักแรมสัก 2-3 วัน จึงอดถามไม่ได้“เอ้าคุณมีนาไม่ทราบเหรอคะ คุณท่านจะไปพักที่โฮมสเตย์น้ำพุร้อนที่หลังเขาน่ะค่ะ”“น้ำพุร้อน?”“ใช่ค่ะ เอาเป็นว่าคุณมีนาไปเตรียมตัวเถอะนะคะ เดี๋ยวของใช้ต่าง ๆ ป้ากับตาสงจะเตรียมเอง”“ขอบคุณมากครับ”มนันย์หมุนตัวจะเข้าไปเก็บของห้องตัวเองแต่ก็ชะงัก
PEONY BLOOMING ผลิบานห้อมล้อมคุณ บทที่ 30
แม้จะพูดได้ไม่เต็มปากว่าถูกควบคุมด้วยฤทธิ์ของฟีโรโมนแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเขาเองก็เต็มใจทอดกายให้พิรชัชได้เชยชม มนันย์ลูบต้นคอตัวเองอย่างเหม่อลอย ตราประทับสลักลงหลังคออย่างสมบูรณ์ เขายิ้มเยาะให้ตัวเองก่อนจะหยิบยาสามเม็ดที่วางอยู่บนหัวเตียงเข้าปากอย่างขมขื่น โอเมก้าลากสภาพร่างกายอันหนักอึ้งไปอาบน้ำ น้ำสีขาวขุ่นผสมกับเลือดไหลตามน่องขา ส่วนล่างชายิบแทบไม่รู้สึก ร่างกายร้อนรุ่มไปด้วยพิษไข้ หน้ากระจกที่สะท้อนภาพตัวเองปากแตกเลือดซิบ ลำคอหน้าอก หน้าท้องมีแต่รอยขมเม้ม จ้ำช้ำเป็นจุด ๆ เอวแดงเถือกเป็นรอยบีบเคล้น ช่องทางหลังเหมือนจะฉีกขาดสี่วันสามคืนที่ถูกกกกอดระยะเวลายาวนานขนาดนั้นกลับเป็นเพียงพริบตาหนึ่งเท่านั้นแม้ไม่หนักหนาสาหัสแต่สภาพก็ไม่ได้ดีนักในตอนเช้าตรู่ที่ลุกขึ้นนอนมนันย์เวียนหัวหน้ามืดแต่ก็ฝืนกายลุกขึ้นมาเขาจะมัวแต่นอนซมไม่ได้เพราะยังมีพิรชัชที่ต้องคอยดูแลมนันย์ไม่ลืมหน้าที่ตัวเองจัดการทำธุระส่วนตัวเสร็จก็โทรบอกคุณลุงคนขับรถอีกทั้งให้ป้ามะลิตระเตรียมอาหารเช้าพร้อมเข้ามาดูแลแทนสักครึ่งวันแม้ป้ามะลิไม่ถามไถ่แต่มนันย์รู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งสองไม่ใช่ความลับอีกต่อไปมนันย์
PEONY BLOOMING ผลิบานห้อมล้อมคุณ บทที่ 29
มนันย์ได้แต่ยืนนิ่งเหมือนหุ่นปั้น ปล่อยให้ฝ่ามือร้อนลากไล้ไปตามร่างกายตามอำเภอใจ แรงกอดรัดเริ่มรุนแรงขึ้น แม้อยากจะดิ้นหนีสักเท่าไหร่กลับถูกพันธนาการแน่นยิ่งขึ้น ในยามอัลฟ่ารัทจะสูญเสียสติสัมปชัญญะโดยสมบูรณ์ หากดิ้นหนีหรือต่อกรมากเท่าไหร่ ความรุนแรง ความอยากเอาชนะก็จะมากขึ้นเท่านั้น โอเมก้าที่สรีระอ่อนแอกว่ามักตกอยู่ในสภาวะจำยอม หากไม่อยากเจ็บตัวและเกิดการบาดเจ็บขณะมีเพศสัมพันธ์มักจะยอมลู่ไปตามลม หากฝืนต้านทานไว้อาจไม่มีลมหายใจอีกต่อไป คู่นอนโอเมก้าบางคนถึงขั้นล้มหมอนนอนเสื่อถูกหามเข้าโรงพยาบาลก็มาก หากไม่อยากเจ็บตัวมากไปกว่านี้ย่อมไม่มีทางเลือกอื่น มนันย์ขบเม้มริมฝีปากไว้แน่นไม่กล้าเผยเสียงครางออกมาเมื่ออีกฝ่ายขบเม้มบริเวณหลังคอ บริเวณที่ไวต่อสัมผัสที่สุดของโอเมก้า อีกทั้งกลิ่นหอมกรุ่นยังออกมาจากบริเวณหลังคอนี้ อัลฟ่าที่ตกอยู่ในสภาวะรัทไม่สนใจว่าคนที่อยู่ในอ้อมแขนจะเป็นใคร ขอเพียงมีคนรองรับความกำหนัดที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหนตอนนี้ก็ไม่เกี่ยงทั้งนั้นจมูกที่ได้รับกลิ่นเพี้ยนมาหลายสัปดาห์กลับได้กลิ่นหอมตรงซอกคอขาวเป็นกลิ่นที่อัลฟ่าเองก็อธิบายไม่ถูกมันเป็นกลิ่นที่ทำให้เขาหลงใหล
PEONY BLOOMING ผลิบานห้อมล้อมคุณ บทที่ 28
“คุณพิรชัชครับอาหารเช้าเสร็จแล้วครับ” มนันย์เคาะอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่มีท่าที่ว่าจะเปิดกำลังจะบิดประตูเข้าไปประตูห้องนอนก็เปิดออกมาไม่ทันตั้งตัวจนมนันย์เซเข้าไปอยู่ในอ้อมอกของพิรชัชมนันย์ตาเหลือกลนลานรีบขอโทษขอโพย“ผมขอโทษครับที่ไม่ระวังคุณพิรชัชเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับผมขอโทษจริงๆ” พลางก้มหัวปลกๆเอ่ยขอโทษออกมาไม่ขาดสาย“ขอโทษพอหรือยัง”“…”มนันย์ได้สติจึงเอ่ยถาม “ผมขออนุญาตพยุงคุณไปยังโต๊ะอาหารนะครับ” รอจนพิรชัชตอบ ‘อืม’ มนันย์จึงค่อยๆพยุงแขนพาก้าวเดินไปยังโต๊ะอาหารเช้าที่ตั้งอยู่ลานด้านนอกบรรยากาศสดชื่นเย็นสบายไอหมอกปกคลุมบนยอดภูเขาก่อนพระอาทิตย์จะค่อยๆทอแสงให้ความอบอุ่นกำลังดี“เชิญครับ” เมื่อเห็นว่าพิรชัชนั่งลงเรียบร้อยก็เอ่ยปากถาม“จะรับกาแฟชาหรือน้ำส้มดีครับ”“กาแฟ”“ครับ” มนันย์รับคำก่อนจะจัดแจงอธิบายว่าอาหารอะไรอยู่ตรงไหนก่อนจะเอ่ยปาก“งั้นผมขอตัวสักครู่นะครับ” พิรชัชเพียงแต่พยักหน้าแต่ก็ไม่ได้ถามไถ่อะไรอีกมนันย์เข้ามานั่งกินข้าวต้มในครัวสายตาก็มองพิรชัชที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ข้างนอกคนเดียวอีกทั้งตัวบ้านเป็นพื้นที่โล่งกว้างไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรมากมายไม่มีกั้นห้องเป็นสัดเป็นส่วน
PEONY BLOOMING ผลิบานห้อมล้อมคุณ บทที่ 27
รถตู้มาถึงบ้านพักตากอากาศทางภาคเหนือก็ตะวันตกดินพอดีการเดินทางไม่เร่งรีบจึงใช้เวลามากกว่าปกติหลายชั่วโมงบ้านไม้ยกสูงชั้นเดียวหลังคาทรงไทยอากาศถ่ายเทปลอดโปร่งเหมาะแก่การมาพักผ่อนและฟื้นฟูร่างกายสำหรับผู้ป่วยเป็นอย่างมากรายล้อมไปด้วยธรรมชาติหลบหลีกเรื่องราววุ่นๆในโซเชี่ยลได้เป็นอย่างดีแม้บรรยากาศจะดีและสวยงามสักแค่ไหนคนที่ประสบอุบัติเหตุมาหยกๆกลับไม่รู้สึกถึงอะไรนอกจากอยากจะเก็บตัวปลีกวิเวกมากกว่าอีกทั้งบ้านพักตากอากาศแห่งนี้เป็นหนึ่งในกิจการของทางฝั่งคุณหญิงพรรำไพรอบๆบ้านแห่งนี้ปลูกดอกพีโอนีไว้สุดลูกหูลูกตาเพราะเก็บเป็นหัวเชื้อน้ำหอมและดอกไม้อบแห้งส่งออกไปยังต่างประเทศด้วยเหตุนี้พรรำไพจึงคะยั้นคะยอให้ลูกชายดั้นด้นมารักษาตัวไกลถึงที่นี่เพราะบรรยากาศล้วนอบอวลไปด้วยกลิ่นที่พิรชัชจำใจต้องชอบในขณะนี้แม้ว่าก่อนหน้าจะเป็นกลิ่นที่อัลฟ่าอย่างพิรชัชไม่คิดจะเฉียดกรายเข้าไปใกล้ด้วยความที่เรียนและรับวัฒนธรรมตะวันตกมาค่อนชีวิตกลิ่นของมันออกจะฉุนสักเล็กน้อยอีกทั้งความหมายก็ไม่ดีเท่าไหร่ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่ชอบกลิ่นของมันร่างกายที่ซูบผอมของอัลฟ่าก้าวเท้าออกมาจากรถตู้อย่างเชื่องช้ายืดเส้นยืดสายอยู่สักค
PEONY BLOOMING ผลิบานห้อมล้อมคุณ บทที่ 26
เหตุการณ์ครั้งนี้เปลี่ยนความคิดและการดำเนินชีวิตของพรรำไพเป็นอย่างมากอีกทั้งลูกชายคนเล็กที่บาดเจ็บเล็กน้อยนั้นเพราะบอดี้การ์ดส่วนตัวที่จ้างมาทำไมเธอถึงไม่เอะใจตั้งแต่แรกนะระหว่างความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองไม่ใช่สถานะเจ้านายกับลูกน้องที่เข้าใจตั้งแต่แรกเพียงเพราะอคติบังตาเธอจึงมองไม่เห็นความสุขของลูกชายทั้งสองเห็นเพียงความเหมาะสมต่อหน้าตาวงศ์ตระกูลอีกทั้งคำสรรเสริญจอมปลอมที่พวกคุณหญิงคุณนายคอยพูดกรอกหูจนมองโลกผิดเพี้ยนไปหมดเอาความต้องการของตัวเองเป็นที่ตั้งหากไม่มีอุบัติเหตุครั้งนี้ไม่รู้ว่าเธอจะเปิดตาเปิดใจให้กับความสุขของลูกเมื่อไหร่อย่างน้อยเรื่องร้ายๆก็ยังมีเรื่องดีๆเข้ามาอยู่บ้างต่อจากนี้เธอสัญญากับตัวเองจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้มีความสุขมองความสุขของลูกเป็นที่ตั้งจะไม่ยัดเยียดการเลือกคู่ของพวกเขาอีกอีกทั้งยังเคารพการตัดสินใจไม่ก้าวก่ายและไม่เหยียดหยามคนอื่นเพียงเพราะแค่เพศรองเพศไหนก็มีศักดิ์ศรีความเป็นคนเท่าเทียมกันโดยเฉพาะเพศสภาพโอเมก้าพนักงานทำความสะอาดโรงพยาบาลทำเอาเธอประทับใจเช่นกันที่เห็นกระเป๋าเงินแบรนด์เนมของเธอหล่นก็ยังเก็บมาคืนของข้างในรวมถึงเงินครบทุกบาททุกสตางค์เงินแ
PEONY BLOOMING ผลิบานห้อมล้อมคุณ บทที่ 25
“สวัสดีครับ” มนันย์เอ่ยเสียงทักทายท่านเจ้าสัว หลังจากเกิดอุบัติเหตุผ่านมาหลายวัน ร่างกายท่านซูบลงเล็กน้อย มนันย์จัดแจงยกปิ่นโตไปวางไว้ตรงเค้าเตอร์ห้องครัว ก่อนจะเดินมายืนข้างเตียงถามไถ่อาการท่านเจ้าสัว“เป็นยังไงบ้างครับ”“ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ” สายตาที่ทอดมองเด็กหนุ่มตรงหน้าจดจ้องทำเอาเจ้าตัววางตัวไม่ถูกก่อนจะเอ่ยความคิดที่เขาไตร่ตรองมาอยู่หลายวันจวบจนถึงตอนนี้ไม่มีอะไรจะร้องขอคนตรงหน้าอีกแล้วนอกจาก…“เรื่องที่เธออยากออกไปใช้ชีวิตข้างนอกฉันตกลงแต่ฉันมีเรื่องให้เธอช่วยอย่างหนึ่งได้หรือเปล่า”“…”ที่ว่าลูกชายคนโตของท่านเจ้าสัวเจ็บหนักที่สุดแต่ตัวมนันย์เองก็ไม่คิดว่าจะบาดเจ็บจนถึงขั้นสูญเสียการมองเห็นอีกทั้งต่อมรับกลิ่นผิดเพี้ยนไปจากเดิมไม่แน่ว่าอาจจะเป็น (Hyposmia) ผู้ป่วยที่มีความสามารถในการรับกลิ่นน้อยลงหรือ (Dysosmia) จมูกได้กลิ่นเปลี่ยนไปเกิดจากที่ศีรษะได้รับกระทบกระเทือนอย่างแรงความทรงจำบางส่วนขาดหายไปไหนจะอาการหูอื้อทั้งสองข้างซึ่งการประเมินเบื้องต้นอาการเหล่านี้อาจจะค่อยๆฟื้นตัวจนกลับมาเป็นปกติได้หรือไม่ต้องอาศัยการผ่าตัดซึ่งหมอจะทำการนัดครั้งต่อไปเมื่อร่างกายภายในฟื้นตัวดีแล้วสองเท้
PEONY BLOOMING ผลิบานห้อมล้อมคุณ บทที่ 24
โอเมก้าเมื่อถึงวัยเจริญพันธุ์ไม่ว่าจะเป็นรูปร่าง สรีระ ฟีโรโมนล้วนแสดงออกมากทางกายภาพ แม้มนันย์จะบอกปัดว่าเขาเป็นเบต้า แม้ฟีโรโมนจะบางเบาแต่การที่เขาใช้ชีวิตรายล้อมไปด้วยอัลฟ่าสายเลือดบริสุทธิ์ สักวันก็คงจะโดนจับได้ แม้จะมีท่านเจ้าสัวที่คอยหนุนหลังสนับสนุนอยู่ห่าง ๆ แต่อย่างว่าคนนอกอย่างเขาก็คงจะสู้เสียงของนายหญิงอย่างพรรำไพไม่ได้อยู่ดี ที่สำคัญอาการฮีทมักมาไม่ตรงรอบ มนันย์กลัวที่สุดในชีวิตคือการฮีทกะทันหันตรงหน้าอัลฟ่า แม้จะมีปลอกคอแต่ก็ไม่ได้เป็นเกราะป้องกันว่าเขาจะปลอดภัยไม่ได้รับรอยขีดข่วนแม้แต่ปลายเล็บ ชีวิตโอเมก้าน่ะไม่มีสิทธิ์มีเสียงมาแต่ไหนแต่ไรชีวิตตัวคนเดียวหัวเดียวกระเทียมลีบอย่างมนันย์หากมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันคงไม่มีใครหน้าไหนอยากยื่นมือเข้ามาช่วยแม้แต่คุณแคทเทอลีนเป็นเบต้าหญิงแท้ๆยังดูออกมนันย์ลูบที่ต้นคอด้านหลังตัวเองอย่างเหม่อลอยเขาวางแผนไว้แล้วว่าแม้จะได้งานทำแต่ยังไงสักวันก็คงหนีไม่พ้นบ้านนันธ์เดชภาคย์ไม่ได้อยู่ดีสู้สอบเอาทุนเรียนดีไปเรียนต่อที่ต่างประเทศสักที่ที่ที่มนุษย์ทุกคนเท่าเทียมกันไม่มีแบ่งแยกเพศหลักเพศรองแล้วทุน E ก็เป็นทุนที่ครอบคลุมมากที่สุดทุนหนึ่งอีกทั้งเป
PEONY BLOOMING ผลิบานห้อมล้อมคุณ บทที่ 23
การเดินทางกลับเลื่อนออกไปจากกำหนดถึง 3 วันเพราะพิรชัชรัทกะทันหันเขาขลุกอยู่แต่ในห้องกับแคทเทอลีนเนื้อแนบเนื้ออยู่หลายวันจนแคทเทอลีนขยาดรสรักอันร้อนแรงจากคนรักส่วนอัลฟ่ารู้สึกไม่เต็มอิ่มและสุขสมเฉกเช่นทุกครั้งพิรชัชก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกันเขาตักตวงจ้วงแทงเอาความสุขจากเรือนร่างเบต้าใต้ร่างอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยแคททอลีนนึกว่าเธอจะตายคาเตียงแล้วซะอีกเมื่อคนข้างหลังเร่งจังหวะสุดท้ายก่อนจะเชิดหน้าครางคำรามด้วยความสุขสมเมื่อปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นเข้าไปในโพรงอุ่นนั้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะฟุบหลับไปด้วยความอ่อนเพลียแคทเทอลีนเองก็เช่นกันอาการรัทของพิรชัชต่างออกไปจากทุกครั้งเขารู้สึกแปลกออกไปเมื่อได้กอดแคทเทอลีนเธอเป็นแฟนสาวที่คบหากันมาหลายปีต่างก็มีเปรยๆเรื่องการหมั้นหมายและแต่งงานอยู่บ้างแต่คราวนี้ความรู้สึกบางอย่างผุดขึ้นในอกจนเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกนั้นอย่างไรดีเมื่อได้สัมผัสร่างกายผิวนุ่มลื่นกลิ่นหอมเย้ายวนจากมนันย์คนที่เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะเป็นโอเมก้าอีกทั้งพ่อของเขาย่อมรู้เรื่องนี้และมีเหตุผลอะไรที่ต้องปกปิดมาตลอดหลายปีความคิดมากมายเริ่มตีรวนฟุ้งซ่านขึ้นมาในหัวหร
