Habang abala ako sa pagguhit, naramdaman kong may nakamasid sa akin. Pag-angat ko ng tingin, nandoon si Jammie, nakatayo sa gilid, tahimik na nakangiti. "Anong ginagawa mo?" tanong niya habang nakatukod ang isang kamay sa mesa. "Nagdo-drawing lang," sagot ko. "Ito ang dream house ko. Medyo simple lang, pero sapat na para sa amin." Lumapit siya at tumingin sa drawing ko. "Maganda," komento niya, sabay upo sa tabi ko. "Simple pero may personalidad. Parang ikaw." Napangiti ako sa sinabi niya, at biglang napansin kong parang naging mas magaan ang araw ko dahil sa kanya. "Ikaw ba, Jammie? Ano ang dream house mo?" tanong ko, iniangat ang tingin mula sa papel. Napangiti siya at saglit na nag-isip bago sumagot. "Sa totoo lang, hindi ko masyadong iniisip ang mga materyal na bagay. Pero kung tatanungin mo ako ngayon, ang dream house ko ay kung saan tayo kompleto. Isang bahay na hindi lang maganda sa paningin, pero puno ng pagmamahal." Napatigil ako sa sinabi niya. Parang may kung an
Minsan, ang mga pagkakataon ay tila may mga hindi inaasahang takbo, at sa mga simpleng sandali tulad nito, nagsimula akong mag-isip na baka nga may bahagi ako ng pangarap na maaaring magbago. Ang mga salitang sinabi ni Jammie tungkol sa pagiging "reyna sa palasyo" ay patuloy na bumabalik sa aking isipan, at hindi ko matanggihan na may mga pagkakataong nararamdaman ko ang alon ng init sa aking puso. Hindi ko alam kung ano ang kahihinatnan ng lahat ng ito, ngunit habang yumanig ng tahimik sa buo ng kanyang opisina, naramdaman ko na may mga bagay na nagsisimula nang umusbong sa aking puso, kahit na marami pang katanungan nabuo sa aking isipan. Habang tahimik kong pinagmasdan ang bawat detalye ng aking ginuguhit, hindi ko maiwasang bumalik-balik sa mga sinabi ni Jammie. Ang kanyang mga salitang "reyna sa palasyo" ay parang musika na paulit-ulit na tumutugtog sa aking isipan. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko—isang halo ng pagkalito, saya, at kaba. Pakiramdam ko, unti-unti niyang
Chapter 146 Pagsapit ng uwian, agad kong inayos ang mga gamit ko, ganun din si Jammie. Tahimik kaming nag-empake ng aming mga gamit, at maya-maya’y nilapitan niya ako. "Halika, uwi na tayo," paanyaya niya, ang tinig niya ay kalmado ngunit puno ng malasakit. Agad akong tumango. "Sige, Jammie." Sa totoo lang, hindi na masyadong kumikirot ang aking pisngi, kaya wala akong dahilan para tumanggi. Habang naglalakad kami palabas ng opisina, naisip ko kung gaano kabilis nagbago ang araw ko. Mula sa masakit na eksenang nangyari kaninang umaga hanggang sa mas maaliwalas na pakiramdam ngayong uwian. Pagdating namin sa elevator, binuksan niya ito para sa akin. Habang bumababa kami, naramdaman ko ang katahimikan na tila may sariling kwento. Napansin kong paminsan-minsan niya akong tinitingnan, pero pinili kong huwag na lang pansinin at mag-focus sa sahig ng elevator. Pagdating namin sa parking lot, binuksan niya ang pinto ng sasakyan para sa akin. "Sakay na, Kiera," sabi niya, ang ngiti niya
Chapter 147Napansin kong naging maayos din ang aura ni Jimmie matapos ang usapan. Maya-maya, napuno ulit ng ingay at tawanan ang silid habang ipinakilala ni Jimmie ang sarili niya kay John at Jenny. Unti-unting nawala ang bigat sa paligid, at sa kabila ng mga unang tensyon, parang may simula ng bagong koneksyon sa pagitan naming lahat.Habang tumatagal ang aming usapan, napansin ko ang pagiging palakaibigan ni Claire. Hindi nagtagal ay unti-unti na rin akong nakapagbukas sa kanya, at doon ko nalaman ang ilan sa kanyang mga kwento."Alam mo," simula niya habang inaayos ang buhok niya, "dati akong exclusive assistant nina Jimmie at Jammie. Mahirap maniwala, pero doon talaga nagsimula ang lahat."Napangiti ako, interesado sa kanyang kwento. "Talaga? Paano ka napunta dito?"Tumawa siya nang mahina at tumingin kay Jimmie, na abala sa paglalaro kina John at Jenny. "Simpleng tao lang ako noon, tulad mo. Nagtrabaho ako bilang assistant sa kumpanya nila. Mahirap sa umpisa, lalo na’t sobrang t
Chapter 148Kahit na napapaligiran ako ng mga tao na may malalaking pangarap at magagandang pagkakataon, naramdaman ko pa rin ang kaunting takot. Takot na baka hindi ko kayanin, takot na baka magkamali ako, o takot na baka hindi ako sapat para sa mga inaasahan nila."Don't overthink it, Kiera," sabi ni Jammie, na tila nakaramdam ng aking pag-aalinlangan. "Wala nang makakapigil sa'yo. Sigurado akong magiging maganda ang lahat, dahil nakikita ko ang dedikasyon mo."Nakita ko ang mga mata ni Jammie, puno ng tiwala at suporta. Ang mga salitang iyon ay parang naging gabay sa aking puso, na nagsabi sa akin na hindi ko kailangang mag-isip nang sobra."Salamat, Jammie," sagot ko, may ngiti sa labi. "Alam mo, hindi ko inasahan na magiging ganito ang mga bagay. Tinutulungan mo ako na makita ang mas magandang perspektibo sa buhay.""Yan ang gusto kong marinig," wika niya, sabay kindat sa akin. "Huwag mong kalimutang palagi akong nandito."Habang nag-uusap kami, naramdaman ko na unti-unti kong na
Chapter 149 Jammie POV Isang taon na ang lumipas, at damang-dama ko ang pagbabago sa aking buhay. Si Kiera at ang mga anak namin—si John at Jenny—ang naging dahilan kung bakit ako patuloy na lumalaban at nagsusumikap. Habang tumatagal, nararamdaman ko ang pagmamahal ko sa kanya, at alam ko na ito na ang tamang oras para gawin ang isang hakbang na matagal ko nang binabalak. Ngayon, nagpre-prepare ako para sa isang proposal. Ang proposal na magpapakita sa kanya ng lahat ng nararamdaman ko. Hindi ko na kayang itago pa. Alam ko, ramdam ko, na siya na ang para sa akin. Nasa opisina ako ngayon, tinitingnan ang proposal na nilikha ko para sa kanya. Ang bawat salita, bawat detalye, ay isinulat ko ng may puso at malasakit. Hindi ko alam kung paano ko siya aanyayahan, pero sigurado ako sa desisyon ko. Gusto ko siyang makasama habang buhay. Kinabahan ako. Hindi ko inaasahan na sa isang taon, ang buhay ko ay magbabago nang ganito. Pero ang kagalakan na dulot niya sa akin, ang mga mata ni
Chapter 150 Dahil sa sagot ni Kiera, hindi ko mapigilang ngumiti nang malaki at maramdaman ang saya na hindi ko pa nararanasan sa buong buhay ko. Ang kaba na kanina'y halos hindi ko makontrol ay napalitan ng labis na kaligayahan. Agad kong hinawakan ang kamay niya at niyakap siya ng mahigpit, na parang ayokong pakawalan. "Kiera, salamat. Salamat sa pagbibigay mo ng pagkakataon na maging bahagi ng buhay mo at ng pamilya natin." Ramdam ko ang pagtibok ng puso ko na tila sasabog sa sobrang tuwa. Habang yakap ko siya, naramdaman ko ang marahan niyang pagtango sa balikat ko. "Bakit parang ang saya-saya mo? Para kang bata," biro niya habang bahagyang tumatawa. "Totoo naman, Kiera! Para akong nanalo sa lottery na hindi ko inaasahan." Kumalas ako sa yakap at hinawakan ang kanyang mga kamay, tumingin nang deretso sa kanyang mga mata. "Ikaw na ang pinakamatamis na 'oo' sa buong buhay ko." Hindi ko namalayan na pinanood pala kami ng mga impleyado ko at kasamahan nito hanggang nag palakpaka
Chapter 151Napatakip ng bibig si Kiera, pigil ang tawa. Napailing ako pero sinubukan kong sagutin nang mahinahon ang tanong ng kambal. "Ah, ganito kasi 'yon, mga anak. Ang baby ay ginagawa ni God at inilalagay niya ito sa loob ng tummy ng mga mommy. Kaya kailangan nilang mag-ingat at kumain ng masusustansya para sa baby, okay?""Wow!" sabi ni Jenny, tila amazed. "Ang galing naman ni God! So ibig sabihin, si God din ang naglagay sa amin ni Kuya John sa tummy ni Mommy?""Exactly," sagot ko, ngumingiti. "Kaya mahalaga na laging nagpapasalamat tayo kay God dahil binigyan niya tayo ng pamilya."Tumango si Kiera sa tabi ko at sumingit, "At tama rin si Dad niyo. Kaya tayo dapat maging mabait at matulungin lalo na kapag dumating na ang bagong baby sa mansyon, ha?""Yes, Mommy!" sabay na sagot nina John at Jenny. Ramdam ko ang tuwa nila sa balitang ito, pero higit pa roon, alam kong masaya sila dahil bahagi kami ng bawat tanong at kwento nila."Okay, magpakabait kayong dalawa, ha?" sabi ko ba
Chapter 272 Janith POV Tahimik akong nakatayo sa harapan ng pintuan habang pinagmamasdan ang eksena sa harapan ko. Si Emerald, ang aking anak, ay may bitbit na malaking sorpresa. Lahat kami ay nag-aabang ng kasunod niyang sasabihin matapos niyang ipakilala ang lalaking kasama niya—si Jaycob Santos. Napansin kong kahit si Brandon, ang asawa ko, ay tila nagtataka rin. Hindi niya iniwan ang tingin kay Jaycob, na sa kabila ng tensyon sa paligid ay nananatiling kalmado. Huminga ako nang malalim at lumapit sa kanila. Sa loob-loob ko, alam kong may rason kung bakit ngayon lang ipinakilala ni Emerald ang lalaking ito. At bilang ina, ramdam ko ang kaba sa kanyang postura. Ngumiti ako at mahinahong tinanong, "Emerald, sino ba talaga si Jaycob sa buhay mo?" Nakita kong bahagyang nanigas ang balikat ng anak ko bago niya ako tiningnan. Alam kong sinusubukan niyang buuin ang tamang sagot sa isip niya. "Mom..." saglit siyang tumigil at tila nag-ipon ng lakas ng loob. "Si Jaycob... siya ang fi
Chapter 271Napatingin kami lahat kay Mom nang bigla tumunog ang kanyang phone kaya agad niyang sagutin ang tawag. Si Emerald pala ang tumatawag. Tahimik kaming nakinig habang kausap niya si Mom."Anak, totoo ba ‘yan? Susunod na linggo ka pa makakauwi?" tanong ni Mom, halatang may bahagyang pag-aalala sa boses niya.Narinig kong bumuntong-hininga si Emerald sa kabilang linya. "Oo, Mom. Pasensya na, may biglaang bagyo dito. Na-cancel ang flight ko at hindi pa sigurado kung kailan ako makakakuha ng bagong schedule."Napansin kong medyo nag-aalala rin si Dad, kaya sumingit siya sa usapan. "Sigurado ka bang ligtas ka diyan, Emerald? Baka naman delikado ‘yang sitwasyon mo.""Okay lang ako, Dad. Nasa hotel lang ako at safe naman dito. Wala namang dapat ipag-alala," sagot ni Emerald. "Pero pasensya na talaga, hindi ko kayo makakasama agad."Sumingit si Sarah sa usapan, malakas ang boses. "Emerald! Sigurado ka bang wala kang kasamang special someone diyan, ha? Baka naman kaya ka naantala sa p
Chapter 270Napabuntong-hininga ako, sabay lingon kay Sarah. "Mukhang magiging masaya at magulo ang mga susunod na araw ‘pag nagkita-kita kaming lahat."Natawa siya at tumango. "At sigurado akong hindi lang simpleng reunion ang mangyayari. Feeling ko, may malaking pasabog na naman ang pamilya mo.""At kapag nangyari ‘yun, love, ipapaubaya ko na sa ‘yo ang damage control," biro ko, sabay tawa.Sabay-sabay kaming natawa, habang ang excitement sa puso ko ay lalong lumakas. Matagal ko nang hindi nakakasama ang mga kapatid ko, pero sa pagkakataong ito, alam kong magiging espesyal ang muling pagsasama namin."Pero dad mom, nag-alala ako sa kakambal ko na si Emerald. Sa edad niyang 31 ay wala pa siyang pinakilala sa atin na nobyo niya."Napatingin ako kay Mommy at Daddy habang hinihintay ang sagot nila. Alam kong hindi lang ako ang nag-iisip nito—pati sila, sigurado akong nag-aalala rin."Oo nga, Mommy, Daddy," dugtong ni Sarah. "Lahat ng kapatid ni Emer, kahit paano, may mga naging karelasy
Chapter 269 Maaga pa lang ay abala na kaming lahat sa paghahanda para sa pagdating nina Mommy Janith at Daddy Jayson. Si Manang Inday ay nasa kusina, abalang nagluluto ng paborito nilang mga putahe, habang si Sarah naman ay nag-aayos ng mesa kasama ang triplets. "Mommy, ako na po ang maglalagay ng bulaklak sa lamesa!" sigaw ni Erwin habang maingat na hawak ang isang maliit na plorera. "Ako naman po sa mga kutsara at tinidor!" sabat ni Ethan, sabay kuha ng mga utensils mula sa tray. "Ako po sa baso!" dagdag ni Eralyn, halos hindi maabot ang lamesa kaya tinulungan siya ni Sarah. Napangiti ako habang pinagmamasdan silang masigasig sa kanilang mga gawain. Ang saya nilang tumutulong, at ramdam ko ang excitement nila na makita ulit sina Lola at Lolo nila. Lumapit ako kay Sarah at marahang hinalikan ang kanyang noo. "Love, ayos na ba ang lahat?" tanong ko. "Oo naman," sagot niya habang inayos ang isang lobo na nakasabit sa dingding. "Wala nang kulang, at mukhang sobrang excited
Chapter 268Emer POV"Halika na, Mrs. Hanson. Matutulog na din tayo," sabi ko sa akin asawa. "Hmm, tulong lang, Emer. Walang loving-loving muna 'ha?" tugon niya sa akin. Agad ako napakamot sa aking batok sabay tawa ng mahina. "Ang harsh mo naman, love," biro ko habang tinutulungan siyang mahiga sa kama. "Eh paano kung gusto ko lang yakapin ang misis ko?" dagdag ko, sabay hila sa kanya palapit.Napatingin siya sa akin ng masama pero halatang pigil ang ngiti. "Ewan ko sa'yo, Emer. Matulog ka na nga."Humiga siya ng maayos at ipinikit ang mga mata, pero hindi ko mapigilang titigan ang mukha niyang kalmado at maganda kahit pagod. Lumapit ako ng kaunti at marahang hinaplos ang kanyang pisngi."Alam mo, kahit ilang taon na tayong kasal, hindi pa rin ako nagsasawang titigan ka."Dumilat siya at sinamaan ako ng tingin. "Emer, gusto mo bang lumipat ng kama at matulog sa tabi ng triplets?"Napatawa ako at agad na niyakap siya. "Joke lang, love! Good night na. Sweet dreams."Huminga siya nang
Chapter 267Hanggang sa makarating kami sa aming mansion. Pagkababa namin ng sasakyan, agad akong lumingon kay Dad at ngumiti."Dad, salamat sa paghatid sa amin," wika ko nang may pasasalamat."Bye-bye, Lolo! Bye-bye, Lola!" sabay-sabay na sigaw ng mga anak kong sina Erwin, Ethan, at Eralyn habang masayang kumakaway.Napangiti si Mom at hinaplos ang buhok ng isa sa kanila. "Behave kayo ha," paalala niya. "Wag kayong pasaway sa Mommy at Daddy ninyo, Erwin, Ethan, at Eralyn!" dagdag pa niya sa malambing ngunit may diin na tono."Opo, Lola!" sagot nilang tatlo na parang koro."Bye din po sa inyo, Tita Claire at Tito Jimmie!" dagdag pa nila bago mabilis na tumakbo papasok sa gate ng mansion, puno ng sigla at excitement."Bye, Mom, Dad, Claire at Jimmie!" ngiti kong sabi. "Ingat kayo sa biyahe," dagdag kong sabi."Salamat, anak Sarah. Sige na pumasok muna kayo ni Emer saka kami aalis!" tugon ni Dad.Hinawakan ni Emer ang kamay ko at marahang hinila papasok ng gate. "Tara na, love. Baka gin
Chapter 265Nagkatinginan si John at Jenny, halatang may iniisip. "Gusto namin something adventurous!" sagot ni John."Tama!" dagdag ni Jenny. "Gusto naming mag-outing, siguro sa beach o kaya camping!""Naks naman, parang teen na teen na talaga kayo," sabi ni Jammie, kunwaring natutulala. "Parang kahapon lang, ang hilig ninyong maglaro ng stuffed toys at magpabitbit kay Mommy Heart.""Uy, Tito! Huwag mo nang ibuking!" nahihiyang sabi ni Jenny habang namumula ang pisngi.Muling nagtawanan ang lahat."Okay, so Avengers theme para sa triplets, at adventure naman para sa kambal. Mukhang magiging busy tayo sa susunod na buwan," sabi ni Kiera habang nakangiti."Siyempre! Pero worth it naman, kasi para sa mga bata," sagot ko.Tumingin ako sa paligid, sa mga ngiti at tawanan ng pamilya namin. Walang katumbas ang ganitong saya. Sa kabila ng lahat ng pinagdaanan namin noon, heto kami ngayon—buo, masaya, at walang katumbas ang pagmamahal sa isa't isa.At sa isip ko, isa lang ang dasal ko: Sana,
Chapter 264Sarah POVNapangiti ako habang pinagmasdan ang tatlong maliliit kong pamangkin. Miss ko na rin mag-alaga ng sanggol. Ang bilis ng panahon, parang kailan lang ay karga-karga ko rin ang triplets ko—ngayon ay malapit na silang magpitong taong gulang sa March 5.Kasabay nilang magdiriwang ng kaarawan ang dalawa ko pang pamangkin na sina Jace at Jasmine, ang kambal nina Jimmie at Claire. Napakabilis ng panahon, parang kahapon lang, mga babies pa sila.Lumapit sa akin si Jimmie habang karga si Jasmine. "Sarah, naisip mo na ba kung paano natin ipagdiriwang ang birthday ng mga bata?" tanong niya.Napaisip ako saglit bago sumagot. "Well, since sabay-sabay naman silang magbi-birthday, naisip ko na baka puwede tayong mag-organize ng isang malaking party para sa kanila. Masaya ‘yun, lalo na’t mahilig sila sa Avengers. Puwede tayong magpa-theme party!"Napatango si Claire na nakikinig sa usapan namin. "Oo nga! Naalala ko, ilang beses nilang binanggit na gusto nilang maging superheroes
Chapter 263 Napuno ng tawanan ang buong hardin habang ang mga bata ay patuloy sa kanilang laro. Kami namang mga nakatatanda ay nagkatinginan ni Jammie at Jimmie, parehong natutuwa sa kasiyahan ng pamilya. “Sobrang saya nila,” bulong ko kay Kiera. Hinawakan niya ang kamay ko at ngumiti. “Oo nga. Wala nang hihigit pa sa ganitong saya, ‘di ba? Buo ang pamilya, masaya ang lahat.” Napatingin ako sa paligid—sa aming mga anak na inaalagaan nina John at Jenny, sa aming mga magulang na masayang pinagmamasdan ang kanilang mga apo, at sa aming mga kapatid na punong-puno ng tawanan at pagmamahal. "Sandali, ang daya naman. Ang dami na ninyo tapos ako lang ang mag-isa," reklamo ni Emer na ikinatawa naming lahat. Napatingin sila sa amin ni Jimmie kaya napangiti ako. "Hmm, mukhang isasali kayo sa habulan Jammie," sabi sa aking asawa na si Kiera. "So, sasali tayo. Bal? ngiti kong tanong kay Jimmie. " Tito Jammie, Daddy sali na kayo!" sigaw sa aking pamangkin na anak ni Jimmie na si Jace