Chapter 152 Pagdating namin sa mansyon, naabutan namin ang masayang selebrasyon. Ang buong pamilya ay nagtitipon sa malaking sala, puno ng tawanan at kwentuhan. Si Sarah, ang bunso naming kapatid, ay nakaupo sa sofa habang inaasikaso ng asawa niyang si Emer. Samantalang si Claire, ang aking manugang, ay nakangiti habang hawak ang kamay ng aking kakambal na si Jimmie, na tila hindi maalis ang tingin sa asawa niya. Ramdam ang saya sa paligid habang pinag-uusapan ang kanilang pagbubuntis. Ang bawat isa ay abala—ang mga bata ay tumatakbo-takbo, at ang mga matatanda ay abala sa pagbati at pagbibigay ng payo kina Sarah at Claire. Ngunit sa kabila ng kasiyahan, hindi ko mapigilang makaramdam ng kaunting panghihinayang. Habang pinagmamasdan ko si Emer na maingat na nakaalalay kay Sarah, may kirot sa puso ko. Hindi ko kailanman naranasan ang mag-alaga ng buntis—ang maging nandiyan sa bawat hakbang ng pagdadalang-tao. Napansin ni Kiera ang pananahimik ko at bahagyang hinila ang braso ko.
Chapter 153 Niyakap ako ng kambal habang si Kiera ay nakangiti lang, halatang napuno ng ligaya. Lumapit sa amin si Mang Tonyo, ang ama ni Kiera, at may ngiti sa kanyang mukha. "Anak, masaya akong makita kang ganito kasaya. Ipinagmamalaki kita." "Salamat, Tay," sagot ni Kiera, na bahagyang napaluha. Sa sandaling iyon, ramdam ko na ang araw na ito ay isa sa mga pinakaespesyal sa aming lahat. Hindi lang ito isang pagdiriwang ng reunion kundi simula rin ng bago at masayang kabanata sa aming pamilya. Habang yakap-yakap namin ang kambal, tumayo si Mommy at Daddy, parehong puno ng ngiti. Si Mommy ang unang nagsalita. "Ang tagal naming hinintay ang araw na ito," sabi ni Mommy, sabay tingin kay Kiera. "Matagal ka na naming tinuturing na bahagi ng pamilya, Kiera. Ngayon, magiging opisyal na talaga." Tumango si Daddy. "Tama si Mommy mo. Sa wakas, buo na talaga ang pamilya ninyo." Lumapit si Emer at pabirong binatukan ako. "Kailan pa 'to, bro? Ba't hindi mo sinabi agad?" Napatawa ak
Chapter 154Paglabas namin sa silid ng kambal, pareho kaming tahimik na naglakad papunta sa hallway. Nang makarating kami sa harap ng kanyang silid, huminto si Kiera at tumingin sa akin."Good night, Dante," malambing niyang sabi, sabay ngiti.Ngumiti rin ako at tumango. "Good night, Kiera. Magpahinga ka na. Kung may kailangan ka, tawagin mo lang ako."Bagama't engaged na kami, hindi ko pa rin maiwasang igalang ang kanyang espasyo at desisyon. Alam kong mahirap para sa kanya ang lahat ng pinagdaanan namin, at bilang isang lalaki, responsibilidad ko na bigyan siya ng respeto, lalo na’t siya ang ina ng aking mga anak."Salamat," mahinang tugon niya. "Salamat sa lahat ng ginagawa mo para sa akin at sa mga bata."Lumapit ako, hinawakan ang kanyang kamay, at tinitigan siya nang diretso sa mata. "Hindi mo kailangang magpasalamat, Kiera. Ginagawa ko ito dahil mahal kita. Gusto ko lang siguraduhin na lagi kang masaya at ligtas."Bahagya siyang ngumiti at tumango bago tumalikod at pumasok sa k
Chapter 155 Pagkatapos naming maghanda ng agahan, agad kong tinawag ang isang kasambahay. "Pakisabi kay Mommy at Daddy na bumaba na para mag-almusal," utos ko. "Tawagin mo rin ang kambal, si Jimmie at ang asawa niyang si Claire, pati na rin si Tatay Victor." "Yes, Sir Jammie," magalang na sagot nito bago agad na umalis para tuparin ang utos. Habang hinihintay namin ang lahat na makababa, inayos namin ni Kiera ang mesa at siniguradong kumpleto ang lahat ng pagkain. Hindi ko maiwasang mapansin ang saya sa kanyang mukha habang abala siya sa pag-aasikaso. Maya-maya, narinig ko ang yabag ng mga paa pababa sa hagdan. Una kong nakita ang kambal na masayang tumatakbo papunta sa mesa. "Good morning, Daddy! Good morning, Mommy!" bati nila nang sabay. Kasunod nila ang aking mga magulang, si Mommy Heart at Daddy Brandon, na parehong nakangiti at halatang sabik sa araw na ito. "Ang aga nating lahat ngayon, ah," biro ni Daddy habang naupo sa kanyang upuan. Sumunod naman si Jimmie, kasa
Chapter 156Hindi ko alam kung paano ako makakasagot. Para bang gusto kong magtago sa sobrang kilig at hiya, lalo na sa sinabi ni Mommy Heart at Daddy Brandon. Hindi ko akalain na ganito sila ka-excited sa kasal namin ni Jammie, pero hindi ko rin maitatanggi na sobrang na-touch ako sa suportang ipinapakita nila."Salamat po talaga, Mommy, Daddy," sabi ko, pilit na pinipigil ang nangingilid na luha. "Hindi ko po alam kung paano kayo pasasalamatan sa lahat ng ito."Ngumiti si Mommy Heart, sabay abot ng kamay niya sa akin. "Ang makita ka naming masaya kasama si Jammie, at ang mga apo namin, ay sapat na para sa amin. Basta ang mahalaga, maging masaya ang araw na iyon para sa inyong dalawa."Hindi ko maiwasang huminga nang malalim, sinusubukang pakalmahin ang sarili ko. Lalo pang lumambot ang puso ko nang maramdaman kong hinawakan ni Jammie ang kamay ko."Tama si Mommy," dagdag niya. "Ito na ang pagkakataon natin para simulan ang panibagong kabanata ng buhay natin, kasama ang pamilya natin
Chapter 157Paglipas ng limang araw ay dumating na ang araw bago ang aming kasal. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko—parang halo-halo na ang excitement at kaba. Habang tinitingnan ko ang mga nakahandang dekorasyon sa mansyon, hindi ko maiwasang mapaisip kung paano kami nakarating sa puntong ito.Ang mansyon ay puno ng abala. May mga kasambahay na nag-aayos ng mga bulaklak, mga caterer na naghahanda ng pagkain, at mga tumutulong sa pag-set up ng altar sa garden. Lahat ng ito ay parang panaginip, pero totoo.Habang nakaupo ako sa gilid ng bintana ng kwarto, napatigil ako sa pagmumuni-muni nang kumatok si Jammie."Pwede ba akong pumasok?" tanong niya mula sa labas.Napangiti ako kahit na medyo kinakabahan. "Oo naman."Pagpasok niya, dala niya ang isang maliit na kahon. "Naisip ko lang na bigyan ka ng isang bagay bago ang araw natin bukas," sabi niya habang iniabot sa akin ang kahon.Agad akong kinabahan habang binubuksan ang kahon. Sa loob nito ay isang simpleng bracelet na may na
Chapter 158 Habang naglalakad kami ni Tatay papunta sa altar, naramdaman ko ang malalim na emosyon sa kanyang mga salita. Tumigil kami sandali at tinignan ko siya ng mabuti. "Alam mo anak, kung nabubuhay pa ang iyong ina, sigurado akong masayang-masaya ito ngayon," sabi ng Tatay ko, ang mga mata niya ay puno ng pagmamahal at kalungkutan. Pinipigilan kong mapaiyak. Alam ko kung gaano siya kasakit mula nang pumanaw ang aking ina, at kahit na may saya sa aking puso, may lungkot din na nararamdaman ko para sa kanya. "Oo, Tatay," sagot ko, ang tinig ko ay maluha-luha. "Alam ko po na proud siya sa akin ngayon." Bumuntong-hininga siya at nagpatuloy. "Wala na siya, pero alam ko na masaya siya para sa'yo. Lalo na ngayon na si Jammie ang kasama mo, siya ang lalaking deserving sa pagmamahal mo." Napangiti ako, kahit na ang puso ko ay naglalaban sa saya at lungkot. "Salamat po, Tatay. Hindi ko po kayang ipaliwanag kung gaano ko kayo kamahal at kung gaano ko na-appreciate ang lahat ng sakrip
Matapos ang aming unang halik bilang mag-asawa, naramdaman ko ang kamay ni Jammie na mahigpit na humawak sa akin. Sa bawat palakpak ng mga bisita, sa bawat hiyawan ng pagbati, naramdaman ko ang init ng pagmamahal ng lahat ng taong mahalaga sa amin.Pagkatapos ng seremonya, kami ni Jammie ay naglakad patungo sa hardin ng mansyon kung saan naghihintay ang aming reception. Ang lugar ay napakaganda—punong-puno ng puting bulaklak, kristal na dekorasyon, at liwanag ng mga nakasabit na ilaw na nagbibigay ng mala-fairy tale na ambiance. Ang lahat ng ito ay pinlano nang may pagmamahal, at alam kong naging posible ito dahil sa suporta ng aming pamilya.Habang papunta kami sa gitna ng venue, masayang sinalubong kami ng aming mga pamilya at kaibigan. Ang mga kambal, sina John at Jenny, ay tumakbo palapit sa amin."Mommy, Daddy! Ang ganda-ganda niyo po! Parang prince at princess!" sabi ni Jenny, na hindi maitago ang saya."Ang gwapo mo, Dad! Pero si Mommy ang pinakamaganda sa lahat," dagdag ni Joh
Chapter 272 Janith POV Tahimik akong nakatayo sa harapan ng pintuan habang pinagmamasdan ang eksena sa harapan ko. Si Emerald, ang aking anak, ay may bitbit na malaking sorpresa. Lahat kami ay nag-aabang ng kasunod niyang sasabihin matapos niyang ipakilala ang lalaking kasama niya—si Jaycob Santos. Napansin kong kahit si Brandon, ang asawa ko, ay tila nagtataka rin. Hindi niya iniwan ang tingin kay Jaycob, na sa kabila ng tensyon sa paligid ay nananatiling kalmado. Huminga ako nang malalim at lumapit sa kanila. Sa loob-loob ko, alam kong may rason kung bakit ngayon lang ipinakilala ni Emerald ang lalaking ito. At bilang ina, ramdam ko ang kaba sa kanyang postura. Ngumiti ako at mahinahong tinanong, "Emerald, sino ba talaga si Jaycob sa buhay mo?" Nakita kong bahagyang nanigas ang balikat ng anak ko bago niya ako tiningnan. Alam kong sinusubukan niyang buuin ang tamang sagot sa isip niya. "Mom..." saglit siyang tumigil at tila nag-ipon ng lakas ng loob. "Si Jaycob... siya ang fi
Chapter 271Napatingin kami lahat kay Mom nang bigla tumunog ang kanyang phone kaya agad niyang sagutin ang tawag. Si Emerald pala ang tumatawag. Tahimik kaming nakinig habang kausap niya si Mom."Anak, totoo ba ‘yan? Susunod na linggo ka pa makakauwi?" tanong ni Mom, halatang may bahagyang pag-aalala sa boses niya.Narinig kong bumuntong-hininga si Emerald sa kabilang linya. "Oo, Mom. Pasensya na, may biglaang bagyo dito. Na-cancel ang flight ko at hindi pa sigurado kung kailan ako makakakuha ng bagong schedule."Napansin kong medyo nag-aalala rin si Dad, kaya sumingit siya sa usapan. "Sigurado ka bang ligtas ka diyan, Emerald? Baka naman delikado ‘yang sitwasyon mo.""Okay lang ako, Dad. Nasa hotel lang ako at safe naman dito. Wala namang dapat ipag-alala," sagot ni Emerald. "Pero pasensya na talaga, hindi ko kayo makakasama agad."Sumingit si Sarah sa usapan, malakas ang boses. "Emerald! Sigurado ka bang wala kang kasamang special someone diyan, ha? Baka naman kaya ka naantala sa p
Chapter 270Napabuntong-hininga ako, sabay lingon kay Sarah. "Mukhang magiging masaya at magulo ang mga susunod na araw ‘pag nagkita-kita kaming lahat."Natawa siya at tumango. "At sigurado akong hindi lang simpleng reunion ang mangyayari. Feeling ko, may malaking pasabog na naman ang pamilya mo.""At kapag nangyari ‘yun, love, ipapaubaya ko na sa ‘yo ang damage control," biro ko, sabay tawa.Sabay-sabay kaming natawa, habang ang excitement sa puso ko ay lalong lumakas. Matagal ko nang hindi nakakasama ang mga kapatid ko, pero sa pagkakataong ito, alam kong magiging espesyal ang muling pagsasama namin."Pero dad mom, nag-alala ako sa kakambal ko na si Emerald. Sa edad niyang 31 ay wala pa siyang pinakilala sa atin na nobyo niya."Napatingin ako kay Mommy at Daddy habang hinihintay ang sagot nila. Alam kong hindi lang ako ang nag-iisip nito—pati sila, sigurado akong nag-aalala rin."Oo nga, Mommy, Daddy," dugtong ni Sarah. "Lahat ng kapatid ni Emer, kahit paano, may mga naging karelasy
Chapter 269 Maaga pa lang ay abala na kaming lahat sa paghahanda para sa pagdating nina Mommy Janith at Daddy Jayson. Si Manang Inday ay nasa kusina, abalang nagluluto ng paborito nilang mga putahe, habang si Sarah naman ay nag-aayos ng mesa kasama ang triplets. "Mommy, ako na po ang maglalagay ng bulaklak sa lamesa!" sigaw ni Erwin habang maingat na hawak ang isang maliit na plorera. "Ako naman po sa mga kutsara at tinidor!" sabat ni Ethan, sabay kuha ng mga utensils mula sa tray. "Ako po sa baso!" dagdag ni Eralyn, halos hindi maabot ang lamesa kaya tinulungan siya ni Sarah. Napangiti ako habang pinagmamasdan silang masigasig sa kanilang mga gawain. Ang saya nilang tumutulong, at ramdam ko ang excitement nila na makita ulit sina Lola at Lolo nila. Lumapit ako kay Sarah at marahang hinalikan ang kanyang noo. "Love, ayos na ba ang lahat?" tanong ko. "Oo naman," sagot niya habang inayos ang isang lobo na nakasabit sa dingding. "Wala nang kulang, at mukhang sobrang excited
Chapter 268Emer POV"Halika na, Mrs. Hanson. Matutulog na din tayo," sabi ko sa akin asawa. "Hmm, tulong lang, Emer. Walang loving-loving muna 'ha?" tugon niya sa akin. Agad ako napakamot sa aking batok sabay tawa ng mahina. "Ang harsh mo naman, love," biro ko habang tinutulungan siyang mahiga sa kama. "Eh paano kung gusto ko lang yakapin ang misis ko?" dagdag ko, sabay hila sa kanya palapit.Napatingin siya sa akin ng masama pero halatang pigil ang ngiti. "Ewan ko sa'yo, Emer. Matulog ka na nga."Humiga siya ng maayos at ipinikit ang mga mata, pero hindi ko mapigilang titigan ang mukha niyang kalmado at maganda kahit pagod. Lumapit ako ng kaunti at marahang hinaplos ang kanyang pisngi."Alam mo, kahit ilang taon na tayong kasal, hindi pa rin ako nagsasawang titigan ka."Dumilat siya at sinamaan ako ng tingin. "Emer, gusto mo bang lumipat ng kama at matulog sa tabi ng triplets?"Napatawa ako at agad na niyakap siya. "Joke lang, love! Good night na. Sweet dreams."Huminga siya nang
Chapter 267Hanggang sa makarating kami sa aming mansion. Pagkababa namin ng sasakyan, agad akong lumingon kay Dad at ngumiti."Dad, salamat sa paghatid sa amin," wika ko nang may pasasalamat."Bye-bye, Lolo! Bye-bye, Lola!" sabay-sabay na sigaw ng mga anak kong sina Erwin, Ethan, at Eralyn habang masayang kumakaway.Napangiti si Mom at hinaplos ang buhok ng isa sa kanila. "Behave kayo ha," paalala niya. "Wag kayong pasaway sa Mommy at Daddy ninyo, Erwin, Ethan, at Eralyn!" dagdag pa niya sa malambing ngunit may diin na tono."Opo, Lola!" sagot nilang tatlo na parang koro."Bye din po sa inyo, Tita Claire at Tito Jimmie!" dagdag pa nila bago mabilis na tumakbo papasok sa gate ng mansion, puno ng sigla at excitement."Bye, Mom, Dad, Claire at Jimmie!" ngiti kong sabi. "Ingat kayo sa biyahe," dagdag kong sabi."Salamat, anak Sarah. Sige na pumasok muna kayo ni Emer saka kami aalis!" tugon ni Dad.Hinawakan ni Emer ang kamay ko at marahang hinila papasok ng gate. "Tara na, love. Baka gin
Chapter 265Nagkatinginan si John at Jenny, halatang may iniisip. "Gusto namin something adventurous!" sagot ni John."Tama!" dagdag ni Jenny. "Gusto naming mag-outing, siguro sa beach o kaya camping!""Naks naman, parang teen na teen na talaga kayo," sabi ni Jammie, kunwaring natutulala. "Parang kahapon lang, ang hilig ninyong maglaro ng stuffed toys at magpabitbit kay Mommy Heart.""Uy, Tito! Huwag mo nang ibuking!" nahihiyang sabi ni Jenny habang namumula ang pisngi.Muling nagtawanan ang lahat."Okay, so Avengers theme para sa triplets, at adventure naman para sa kambal. Mukhang magiging busy tayo sa susunod na buwan," sabi ni Kiera habang nakangiti."Siyempre! Pero worth it naman, kasi para sa mga bata," sagot ko.Tumingin ako sa paligid, sa mga ngiti at tawanan ng pamilya namin. Walang katumbas ang ganitong saya. Sa kabila ng lahat ng pinagdaanan namin noon, heto kami ngayon—buo, masaya, at walang katumbas ang pagmamahal sa isa't isa.At sa isip ko, isa lang ang dasal ko: Sana,
Chapter 264Sarah POVNapangiti ako habang pinagmasdan ang tatlong maliliit kong pamangkin. Miss ko na rin mag-alaga ng sanggol. Ang bilis ng panahon, parang kailan lang ay karga-karga ko rin ang triplets ko—ngayon ay malapit na silang magpitong taong gulang sa March 5.Kasabay nilang magdiriwang ng kaarawan ang dalawa ko pang pamangkin na sina Jace at Jasmine, ang kambal nina Jimmie at Claire. Napakabilis ng panahon, parang kahapon lang, mga babies pa sila.Lumapit sa akin si Jimmie habang karga si Jasmine. "Sarah, naisip mo na ba kung paano natin ipagdiriwang ang birthday ng mga bata?" tanong niya.Napaisip ako saglit bago sumagot. "Well, since sabay-sabay naman silang magbi-birthday, naisip ko na baka puwede tayong mag-organize ng isang malaking party para sa kanila. Masaya ‘yun, lalo na’t mahilig sila sa Avengers. Puwede tayong magpa-theme party!"Napatango si Claire na nakikinig sa usapan namin. "Oo nga! Naalala ko, ilang beses nilang binanggit na gusto nilang maging superheroes
Chapter 263 Napuno ng tawanan ang buong hardin habang ang mga bata ay patuloy sa kanilang laro. Kami namang mga nakatatanda ay nagkatinginan ni Jammie at Jimmie, parehong natutuwa sa kasiyahan ng pamilya. “Sobrang saya nila,” bulong ko kay Kiera. Hinawakan niya ang kamay ko at ngumiti. “Oo nga. Wala nang hihigit pa sa ganitong saya, ‘di ba? Buo ang pamilya, masaya ang lahat.” Napatingin ako sa paligid—sa aming mga anak na inaalagaan nina John at Jenny, sa aming mga magulang na masayang pinagmamasdan ang kanilang mga apo, at sa aming mga kapatid na punong-puno ng tawanan at pagmamahal. "Sandali, ang daya naman. Ang dami na ninyo tapos ako lang ang mag-isa," reklamo ni Emer na ikinatawa naming lahat. Napatingin sila sa amin ni Jimmie kaya napangiti ako. "Hmm, mukhang isasali kayo sa habulan Jammie," sabi sa aking asawa na si Kiera. "So, sasali tayo. Bal? ngiti kong tanong kay Jimmie. " Tito Jammie, Daddy sali na kayo!" sigaw sa aking pamangkin na anak ni Jimmie na si Jace