Chapter 142 Paglipas ng mga oras ay hindi ko namalayang nakatulog pala ako pagkatapos kung uminom ng gamot para sa pangingirot ng aking pisngi. Pagising ko, naramdaman ko ang malamig na simoy ng aircon sa loob ng opisina ni Jammie. Unti-unti kong iminulat ang aking mga mata at natanaw ang malambot na sofa kung saan ako nakahiga. Napansin ko rin ang kumot na nakabalot sa akin—malamang ay inilagay iyon ni Jammie habang natutulog ako. Nang lingunin ko siya, nakita ko siyang abala sa harap ng kanyang desk, tahimik na nagbabasa ng mga dokumento. Kahit seryoso ang kanyang mukha, may kapansin-pansing kabaitan sa kanyang presensya na nagbigay sa akin ng pakiramdam ng seguridad. "Nagising ka na pala," sabi niya, hindi inaalis ang tingin mula sa papel na hawak niya. Tumango ako at pilit na ngumiti. "Oo, pasensya na kung nakatulog ako nang hindi ko namalayan." Iniwan niya ang kanyang ginagawa at tumayo mula sa kanyang upuan, lumapit siya sa akin habang may dalang baso ng tubig at isa
Chapter 143 Bigla siyang lumingon sa akin, dahilan upang mahuli niya akong nakatitig sa kanya. Nanlaki ang mga mata ko sa gulat, at bago pa ako makaiwas, nakita ko ang sumilay na ngiti sa kanyang labi—isang ngiting hindi mapagkakailang may halong paglalambing. Dahil doon, mabilis akong umiwas ng tingin, at agad kong naramdaman ang init sa aking mga pisngi. Ano ba ito, Kiera? Para kang bata! saway ko sa sarili ko habang pilit na tinatago ang pamumula ng mukha ko. "Kiera," tawag niya, ang boses niya ay may bahagyang kasiyahan. "Bakit parang namumula ka?" "A-ah, wala," sagot ko nang mabilis, pilit na inilalayo ang tingin. "Mainit lang siguro." Napansin ko ang munting pagtawa niya. "Kung mainit, bakit parang ang lakas pa rin ng aircon?" Halos gusto ko nang malusaw sa upuan ko sa sobrang hiya. Hindi ko alam kung paano ako aamin na huli niya akong nakatitig sa kanya, kaya pilit kong binago ang usapan. "Saan na ba 'yung pagkain? Gutom na kasi ako." Napailing siya, pero hindi na
Habang abala ako sa pagguhit, naramdaman kong may nakamasid sa akin. Pag-angat ko ng tingin, nandoon si Jammie, nakatayo sa gilid, tahimik na nakangiti. "Anong ginagawa mo?" tanong niya habang nakatukod ang isang kamay sa mesa. "Nagdo-drawing lang," sagot ko. "Ito ang dream house ko. Medyo simple lang, pero sapat na para sa amin." Lumapit siya at tumingin sa drawing ko. "Maganda," komento niya, sabay upo sa tabi ko. "Simple pero may personalidad. Parang ikaw." Napangiti ako sa sinabi niya, at biglang napansin kong parang naging mas magaan ang araw ko dahil sa kanya. "Ikaw ba, Jammie? Ano ang dream house mo?" tanong ko, iniangat ang tingin mula sa papel. Napangiti siya at saglit na nag-isip bago sumagot. "Sa totoo lang, hindi ko masyadong iniisip ang mga materyal na bagay. Pero kung tatanungin mo ako ngayon, ang dream house ko ay kung saan tayo kompleto. Isang bahay na hindi lang maganda sa paningin, pero puno ng pagmamahal." Napatigil ako sa sinabi niya. Parang may kung an
Minsan, ang mga pagkakataon ay tila may mga hindi inaasahang takbo, at sa mga simpleng sandali tulad nito, nagsimula akong mag-isip na baka nga may bahagi ako ng pangarap na maaaring magbago. Ang mga salitang sinabi ni Jammie tungkol sa pagiging "reyna sa palasyo" ay patuloy na bumabalik sa aking isipan, at hindi ko matanggihan na may mga pagkakataong nararamdaman ko ang alon ng init sa aking puso. Hindi ko alam kung ano ang kahihinatnan ng lahat ng ito, ngunit habang yumanig ng tahimik sa buo ng kanyang opisina, naramdaman ko na may mga bagay na nagsisimula nang umusbong sa aking puso, kahit na marami pang katanungan nabuo sa aking isipan. Habang tahimik kong pinagmasdan ang bawat detalye ng aking ginuguhit, hindi ko maiwasang bumalik-balik sa mga sinabi ni Jammie. Ang kanyang mga salitang "reyna sa palasyo" ay parang musika na paulit-ulit na tumutugtog sa aking isipan. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko—isang halo ng pagkalito, saya, at kaba. Pakiramdam ko, unti-unti niyang
Chapter 146 Pagsapit ng uwian, agad kong inayos ang mga gamit ko, ganun din si Jammie. Tahimik kaming nag-empake ng aming mga gamit, at maya-maya’y nilapitan niya ako. "Halika, uwi na tayo," paanyaya niya, ang tinig niya ay kalmado ngunit puno ng malasakit. Agad akong tumango. "Sige, Jammie." Sa totoo lang, hindi na masyadong kumikirot ang aking pisngi, kaya wala akong dahilan para tumanggi. Habang naglalakad kami palabas ng opisina, naisip ko kung gaano kabilis nagbago ang araw ko. Mula sa masakit na eksenang nangyari kaninang umaga hanggang sa mas maaliwalas na pakiramdam ngayong uwian. Pagdating namin sa elevator, binuksan niya ito para sa akin. Habang bumababa kami, naramdaman ko ang katahimikan na tila may sariling kwento. Napansin kong paminsan-minsan niya akong tinitingnan, pero pinili kong huwag na lang pansinin at mag-focus sa sahig ng elevator. Pagdating namin sa parking lot, binuksan niya ang pinto ng sasakyan para sa akin. "Sakay na, Kiera," sabi niya, ang ngiti niya
Chapter 147Napansin kong naging maayos din ang aura ni Jimmie matapos ang usapan. Maya-maya, napuno ulit ng ingay at tawanan ang silid habang ipinakilala ni Jimmie ang sarili niya kay John at Jenny. Unti-unting nawala ang bigat sa paligid, at sa kabila ng mga unang tensyon, parang may simula ng bagong koneksyon sa pagitan naming lahat.Habang tumatagal ang aming usapan, napansin ko ang pagiging palakaibigan ni Claire. Hindi nagtagal ay unti-unti na rin akong nakapagbukas sa kanya, at doon ko nalaman ang ilan sa kanyang mga kwento."Alam mo," simula niya habang inaayos ang buhok niya, "dati akong exclusive assistant nina Jimmie at Jammie. Mahirap maniwala, pero doon talaga nagsimula ang lahat."Napangiti ako, interesado sa kanyang kwento. "Talaga? Paano ka napunta dito?"Tumawa siya nang mahina at tumingin kay Jimmie, na abala sa paglalaro kina John at Jenny. "Simpleng tao lang ako noon, tulad mo. Nagtrabaho ako bilang assistant sa kumpanya nila. Mahirap sa umpisa, lalo na’t sobrang t
Chapter 148Kahit na napapaligiran ako ng mga tao na may malalaking pangarap at magagandang pagkakataon, naramdaman ko pa rin ang kaunting takot. Takot na baka hindi ko kayanin, takot na baka magkamali ako, o takot na baka hindi ako sapat para sa mga inaasahan nila."Don't overthink it, Kiera," sabi ni Jammie, na tila nakaramdam ng aking pag-aalinlangan. "Wala nang makakapigil sa'yo. Sigurado akong magiging maganda ang lahat, dahil nakikita ko ang dedikasyon mo."Nakita ko ang mga mata ni Jammie, puno ng tiwala at suporta. Ang mga salitang iyon ay parang naging gabay sa aking puso, na nagsabi sa akin na hindi ko kailangang mag-isip nang sobra."Salamat, Jammie," sagot ko, may ngiti sa labi. "Alam mo, hindi ko inasahan na magiging ganito ang mga bagay. Tinutulungan mo ako na makita ang mas magandang perspektibo sa buhay.""Yan ang gusto kong marinig," wika niya, sabay kindat sa akin. "Huwag mong kalimutang palagi akong nandito."Habang nag-uusap kami, naramdaman ko na unti-unti kong na
Chapter 149 Jammie POV Isang taon na ang lumipas, at damang-dama ko ang pagbabago sa aking buhay. Si Kiera at ang mga anak namin—si John at Jenny—ang naging dahilan kung bakit ako patuloy na lumalaban at nagsusumikap. Habang tumatagal, nararamdaman ko ang pagmamahal ko sa kanya, at alam ko na ito na ang tamang oras para gawin ang isang hakbang na matagal ko nang binabalak. Ngayon, nagpre-prepare ako para sa isang proposal. Ang proposal na magpapakita sa kanya ng lahat ng nararamdaman ko. Hindi ko na kayang itago pa. Alam ko, ramdam ko, na siya na ang para sa akin. Nasa opisina ako ngayon, tinitingnan ang proposal na nilikha ko para sa kanya. Ang bawat salita, bawat detalye, ay isinulat ko ng may puso at malasakit. Hindi ko alam kung paano ko siya aanyayahan, pero sigurado ako sa desisyon ko. Gusto ko siyang makasama habang buhay. Kinabahan ako. Hindi ko inaasahan na sa isang taon, ang buhay ko ay magbabago nang ganito. Pero ang kagalakan na dulot niya sa akin, ang mga mata ni
Chapter 251Jammie POV"Dad, maiwan ka lang dito. Kami na lang apat ang pupunta!" matigas kong sabi habang hinahanda ang gamit ko.Matalim ang tingin sa akin ni Dad, halatang hindi sang-ayon sa sinabi ko. "Anong tingin mo sa akin? Matanda na?!" bumuntong-hininga siya. "Jammie, anak, hindi mo ako mapipigilan. Hindi ako mananatili rito habang kayo ang nasa panganib."Lumingon ako kay Jimmie, naghahanap ng suporta, pero nakita kong seryoso rin ang expression niya. "Mas mabuting maiwan ka, Dad. Hindi dahil matanda ka na, kundi dahil ikaw ang dapat mangalaga sa pamilya natin kung sakaling may hindi magandang mangyari.""Walang mangyayaring masama," sabat ni Tita Althea na kasalukuyang nagkakabit ng mga bala sa kanyang pistol. "Basta sumunod tayo sa plano.""Tita Althea's right," dagdag ni Emer habang inaayos ang body armor niya. "Mabilis lang 'to, Dad. Hindi namin hahayaang humaba pa ang laban na ‘to."Napailing si Dad, pero sa huli ay sumuko na rin siya. "Kung may mangyayari sa inyo…" Tum
Chapter 250"Sandali, kailangan hindi natin sabihin kay Mom at iba pa. Kailangan tayong apat lang ang nakakaalam upang maiwasan ang kanilang takot," sabi ni Jammie sa aming lima. Tumango si Dad at hinilot ang sentido niya. "Tama ka, Jammie. Ayokong mag-panic ang lahat, lalo na ang mommy niyo."Nagkatinginan kami ni Emer, halatang pareho kaming nag-aalala. "Pero sino naman 'tong bagong kalaban natin?" tanong ko, sinisikap na panatilihin ang aking boses na kalmado.Nagbuntong-hininga si Tita Althea bago naglabas ng isang folder mula sa kanyang bag. "Matagal ko nang minamanmanan 'to, pero hindi ko inakalang magpapakita siya sa ganitong pagkakataon."Binuksan ni Dad ang folder, at sa loob ay may mga litrato ng isang lalaki—matangkad, may matalim na mga mata, at mukhang walang awa."Siya si Darius Montenegro," mahinang sabi ni Tita Althea. "Isang international arms dealer at dating hitman ng Cobra Gang."Napamura si Emer. "Cobra Gang na naman? Akala ko ba tapos na kami sa kanila?""Hindi
Chapter 249Pagsikat ng araw, handa na kaming bumalik sa mansyon. Halos walang nakatulog sa amin kagabi, lalo na ako at si Jammie. Ang sinabi namin sa isa't isa kagabi ay malinaw pa rin sa isipan ko—hindi pa tapos ang laban.Habang nag-aayos ng gamit, lumapit sa akin si Claire at mahigpit akong niyakap mula sa likod. "Sigurado ka bang ligtas na talaga tayo?" mahina niyang tanong.Huminga ako nang malalim at ipinatong ang kamay ko sa mga kamay niya. "Gagawin ko ang lahat para siguraduhin 'yon," tugon ko.Narinig kong bumuntong-hininga siya. "Hindi kita pipigilan, Jimmie. Pero sana… huwag mo ring kalimutan ang sarili mo. Huwag mong hayaang kainin ka ng takot."Humarap ako sa kanya at hinawakan ang mukha niya. "Hindi ako natatakot. Hindi ko hahayaang may mangyari sa 'yo at sa mga anak natin."Bago pa siya makasagot, bumukas ang pinto at sumilip si Jammie. "Handa na tayo?" tanong niya.Tumango ako at hinalikan si Claire sa noo bago tuluyang sumama sa kanila.Sarah’s POVHabang nasa loob n
Chapter 248Jimmie POVRamdam ko ang tension sa paligid nang dumating muli si Sarah kasama ang kanyang asawa at ang triplets nila. Hindi ko masisisi ang bunsong kapatid namin—alam kong mahirap para sa kanya na lumayo habang may pangamba pa sa puso niya. Pero ngayong wala nang banta sa aming pamilya, gusto kong maibalik ang katahimikan sa lahat.Napatingin ako kay Claire. Kanina pa siya tahimik, pero alam kong hindi pa rin nawawala ang kaba niya. Lumapit ako at marahang hinawakan ang kanyang kamay.“Mahal, okay na tayo. Wala nang banta,” bulong ko sa kanya.Huminga siya nang malalim bago tumango. “Alam ko… pero hindi ko maiwasang mag-alala. Ang daming nangyari, Jimmie. At kung may isa pang ganitong sitwasyon…” Napahinto siya at napatingin sa mga anak namin na masayang naglalaro kasama ang pinsan nilang triplets. “…hindi ko alam kung kakayanin ko pa.”Hinila ko siya papalapit at yinakap nang mahigpit. “Wala na, Claire. Tapos na ang gulo. Ngayon, tayo naman ang magpapasya kung paano nat
Chapter 247 Sarah POV Hindi ko pa rin alam kung matutuwa ba ako o magagalit sa aking asawa. Pakiramdam ko ay pinagtakpan niya ang isang napakalaking bagay—ang pagiging Mafia ng kanyang tiyuhin! "Emer, paano mo nagawang hindi sabihin sa akin ang tungkol kay Tito Dark?" matalim kong tanong habang nasa loob kami ng sasakyan. Napakamot siya ng ulo at lumingon sa akin. "Mahal, hindi ko naman sinasadyang itago. Hindi lang talaga ako sanay na pag-usapan ang pamilya ko, lalo na si Tito." "Pwes, dapat sanayin mo na! Dahil pamilya mo rin ako, Emer. At dapat wala kang tinatago sa akin!" inis kong sabi, sabay hampas sa braso niya. Napairap siya at hinawakan ang kamay ko. "Okay, okay! Sorry na. Wala na naman tayong dapat ipag-alala, ‘di ba? Tapos na ang lahat." Napabuntong-hininga ako. "Oo nga, pero paano kung may kasunod pa? Paano kung may ibang kalaban pang lalabas? Hindi mo ba naisip kung gaano ako nag-aalala sa’yo?" Huminto siya sa pagmamaneho at tumingin sa akin, hawak pa rin ang kama
Chapter 246 Nagkatinginan kami ni Jimmie at hindi napigilang magpalitan ng tingin. Mukhang malalim pa ang bahaging ito ng kwento ng pamilya namin. Samantala, si Mommy Heart naman ay lumapit kay Daddy Brandon at marahang hinawakan ang kamay nito. "Ngayong nakuha na si Ruby, anong balak natin? Hahayaan ba natin si Zaina ang bahala sa kanya?" Napatingin si Uncle Red sa kanyang asawa. "Si Zaina lang ang may alam kung paano niya ito patatakbuhin. Pero gusto kong makuha ang lahat ng impormasyon na alam ni Ruby bago siya mawala nang tuluyan." Tahimik kaming lahat. Alam naming hindi magiging madali ang susunod na hakbang. Maya-maya, bumukas ang pinto ng safehouse, at pumasok si Zaina. Suot pa rin niya ang kanyang combat gear, at may bahid ng dugo ang kanyang guwantes. "Tapos na," malamig niyang sabi. "At may nalaman akong hindi niyo magugustuhan.""Ano?" takang tanong ni Mom."Siya pala ang likod sa lahat na mga problema sa inyong pamilya at negosyo!" wika niya. "Ang muntik nangabuldo
Chapter 245 "Dahil nasa panganib ang pamilaya sa asawa ng pamangkin mo na si Emer, nasayo kung ayaw mong magalit ang kapatid mo na si Janith. Dark!" Nagkaroon ng maikling katahimikan sa linya. Halos pigilin ko ang hininga ko habang hinihintay ang sagot ni Xyler. Alam kong hindi basta-basta nagbibigay ng tulong ang isang tulad niya, lalo na kung walang kapalit. Sa wakas, sumagot ito—mabagal, matalim. "Tsk. Gamit na gamit ang pangalan ng kapatid ko, ah?" Ramdam ko ang tensyon sa boses niya. Alam kong hindi niya kayang balewalain ang sinabi ni Uncle Red, dahil si Janith lang ang isa sa mga taong tunay niyang iniingatan. "Bigyan mo ako ng isang oras. Ako na ang bahala sa natitirang galamay ni Ruby," malamig na saad nito. Napatingin kami kay Uncle Red, na tumango nang bahagya bago sumagot. "Ayos. Hinihintay namin ang kilos mo, Dark." Biglang napakunot ang noo ko. "Dark?" tanong ko, hindi mapigilang magduda. Tumingin si Uncle Red sa akin, saka napangisi nang bahagya. "Xyler
Chapter 244 Matapos ang seryosong usapan, napagdesisyunan naming lahat na umalis muna sa mansyon at lumipat sa isang safehouse sa Tagaytay na inihanda ni Dad. Habang nasa daan, tahimik ang lahat. Tila iniisip ang mga maaaring mangyari sa misyon ni Tita Zaina. Si Mommy Heart ay nakayakap kay Daddy Brandon, halatang nag-aalala. Si Uncle Red naman ay panay ang tingin sa kanyang telepono, siguro ay naghihintay ng balita mula sa asawa niya. Ako? Tiningnan ko si Jimmie, at kita ko rin sa mukha niya ang pag-aalala. Kahit hindi kami nagsasalita, alam kong pareho kaming nag-iisip kung kailan matatapos ang lahat ng ito. Nang makarating kami sa safehouse, agad kaming inasikaso ng mga tauhan ni Dad. Malaki ang lugar, may magandang tanawin ng Taal Lake, pero sa kabila ng ganda nito, alam naming hindi kami nandito para magbakasyon. Habang inaayos ang mga gamit, lumapit ako kay Jimmie. "Sa tingin mo, magiging maayos ba ang lahat?" Huminga siya nang malalim bago sumagot. "Wala tayong iban
Chapter 243Lumipas ang dalawang araw, at sa unang pagkakataon, nakita namin nang personal si Tita Zaina—ang asawa ni Uncle Red.Tahimik akong nakamasid habang bumababa siya mula sa itim na sasakyan. Maganda siya, may matikas na tindig, at isang presensiyang mahirap ipaliwanag. Ni hindi mo iisiping isang assassin siya. Sa suot niyang eleganteng dress at mahinhing galaw, mukha siyang isang royal na bumisita mula sa isang mayamang bansa. Pero alam kong sa likod ng maamong mukha niyang iyon, may itinatagong galing na hindi basta-basta matatalo.Si Uncle Red mismo ang sumalubong sa kanya, at doon ko lang nakita ang bahagyang pagkalma sa mukha ng tiyuhin ko.“Zaina,” mahinang tawag ni Uncle Red.Ngumiti si Tita Zaina at hinalikan siya sa pisngi bago iniangat ang tingin sa amin. Isa-isa kaming tinapunan ng tingin, tila ini-scan niya ang bawat isa. Nang tumapat ang mata niya sa akin, bahagya siyang tumango bilang pagbati.“Finally, we meet,” aniya sa malamig pero magalang na tono.“Welcome,