Chapter 17 Heart POV Sabi ng head nurse namin, ako raw ang mag-aalaga sa isang pasyente at ang sahod ko ay P50,000 kada linggo. Agad lumaki ang mata ko ng nalaman kung magkano ang sasahurin ko. Totoo nga ang sinabi ng mga sa unang panahon, kapag kumati ang palad ay may darating na pera. Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. Aba, sino ba naman ako para tumanggi, 50,000 ang matatanggap kung sahod kadal linggo. Daig ko pang nanalo ng lotto o nakapangasawa ng afam. Kahig ganun ah may iba akong ma raramdaman, eh malaking halaga na ‘yon. Laya sigurado akong mahirap alagaan ang pasyente na yun. "Siguro sobrang matanda na ito, at walang nakakatagal na nurse dahil sobrang pangit ng ugali!" bulong ko sa aking sarili habang nasa labas na ako ng opisina ng head office. Agad kasi ako lumabas pagkatapos niyang sabihing puntahan ko sa lang ang room niya. Walang dalawang-isp na maglalakad patungo sa elevator upang agad mapuntahan ang VIP room ng pasyente. -Yung ngiti ko ay hindi mawal
Chapter 18 Ningitian ko nito na nang-aasar, saka ko sinarado ang pintuan. Habang naghintay ako sa labas ng CR ay narinig ko ang malutong nitong mura, dahil siguro nakita nito kung gaano na pinsala ang kanyang dalawang itlog. Hindi nag tagal ay agad din niya akong tinawag upang maalalayan ko na naman itong maglakad. Kaya agad kong binuksan ang pinto upang pumasok ngunit napa urong na lamang ako ng nakita ko ang kanyang tetí na matamlay at ang kanyang dalawang itlog ay parang kamatis na hinog. Hindi ko napigilang tumawa sa aking nakita. Habang tumatawa ako ay itinuturo ko pa ang kanyang tetí na walang buhay at ang hinog nitong itlog. "Wahahahaha! Kulang na lang mantika para maigisa na ang iyong tetí, may hinog na kamatis with eggs pa!" tawa konv sabi. "Shut up, woman!" pagalit nitong sabi. "Hahaha, sorry hindi ko talaga mapigilan!" tawa ko pa din. "Kasalanan mo lahat na 'to, kung hindi mo ako tinuhod hindi ito mamaga at hindi tumamlay ang aking alaga," singhal niy
Chapter 19 Bigla akong napabangon ng tumunog ang aking alarm sa aking phone kaya agad akong bumangon sa aking pagkahiga. Ngunit agad din ako nagtataka dahil parang may malagkit sa aking gitnang bahagi kaya agad akong pumunta sa CR upang makita kung ano -yun. Bago ako tuluyang pumasok ay tiningnan ko muna ang aking alaga nga nakahiga sa kama. "Buti na lang at tulog!" bulong ko sa aking sarili. Kaya agad akong nagpapatuloy pumasok sa loob ng CR. Agad kong hinubad ang aking pang-ibabang uniform saka tiningnan ang aking panty. Hindi pa ako nakuntento ay agad kong kinapa ang aking kabibe at doon na kumperma ko na nilabasan ako. "Shit, sa pangalawang pagkakataon ay nilabasan muli ako. Kailangan ko na yatang magpatawas o di kaya magpakunsulta sa doctor," bulong ko. "Pero, ano naman ang sasabihin ko?" bulong ko muli sa aking sarili. "Haest! Bakit ba kasi nag wet dreams ako? Sa dina-daming panaginipan ko, bakit -yun pa?" tanong ko sa aking sarili. Hanggang napag desisyuna
Chapter 20 May narinig sinabi niya ngunit hindi ko maintindihan kaya inirapan ko na lamang ito. Agad akong nagtungo sa may table malapit sa sofa at agad kung inilapag ang dala kong kape saka konkinuha ang isang capsule na gamot para sa pangingirot. "Hi'to, inumin mo muna habang hindi pa dumating ang almusal mo," sabi ko dito saka ko inilahad ang gamot na hawak ko. Agad naman niya kinuha pati ang tubig saka ininom agad. Pagkatapos niyang ininom ay agad kong kinuha ang baso saka bumalik ako sa sofa. Uupo na sana ako ng nakita kong bumaba ito sa kama kaya lalapit na sana ako upang matulungan. "D'yan ka lang, kaya ko na ang sarili ko!" sabi niya sa akin. "Buti pa ay lumabas ka muna at bumili ka ng damit ko, kunin mo ang Gold Card nasa aking wallet. Bumili ka din ng damit mo, gusto ko habang ikaw ang aking kasama dito ayaw kung magsuot ka ng uniform. Naalibadbaran ako!" wika nito saka paika-ikang pumasok sa CR. Napailing na lang ako sa kanyang inakto. Agad akong pumunta sa
Chapter 21 Habang pinakiramdaman ko si Heart at nagkunwaring tulog, nakita kong umawi ito at nagpunta sa CR. Pagpasok nito ay agad kong inayos ang aking sarili sa pagkahiga. Hindi ko maintindihan ang aking sarili, para akong asong ulol at hindi ako maka pagpalagay kung hindi ko muli matikman ang kanyang katas. Kaya kaninang madaling araw ay agad ko itong kinain, ni hindi ako natakot na baka magising ito sa aking ginawa. Nang nilabasan ito ay agad kong sinalo lahat sa aking bibig, nasipsip ko pa ito upang walang matira kahit ni isa man lang. "Fuck ka, Brandon!" pagalit kong sabi sa aking sarili. Agad din ako umayos ng narinig ko ang pag click sa doorknob, kaya agad akong nagkunwaring tulog pa rin. Bahagyang binuksan ko ang aking isang mata upang makita kung ano ang kanyang ginawa. Nakita kong kumuha ito ng damit at maliit na towel, "maliligo siguro ito!" bulong ko sa aking sarili. Agad naman itong bumalik sa loob ng CR hanggang narinig ko na lang ang ingay ng tubig n
Chapter 22 Ngunit kanina pa ako naka upo ay hindi pa ito dumating kaya na iinis ako hanggang tumunog ang aking phone kaya agad kong tiningnan. Galing ito sa bangko kung saan ang Gold Credit card naka pangalan. Agad kong binuksan ang notifications galing sa bangko. Bumungad sa akin mata ang mga pinamili ni Heart tatlong dress at mga personal kung gamit. Wala akong magagawa dahil ako naman ang nagsabi na bilhin niya ang gusto niyang bilhin. Hanggang may kumatok sa pinto saka bumukas, isang nurse na naghatid sa aking pagkain. Ipunalapag ko lamang sa mag table malapit sa sofa saka ito malis. Agad ako nagtungo doon upang kumain, hindi nagtagal ay agad din ako natapos kaya kinuha ko ang gamot na iniwan ni Heart at agad ko itong ininom. Lumipas ang dalawang oras ay hindi pa rin ito bumalik kaya nakasimangot habang naka-upo ako sa gilid ng kama nakaharap sa pintuan. Ilang sandali ay bumukas ito at pumasok ang babaeng hinintay ko pero ang aking mukha ay hindi nag-iba, nakasi
Chapter 23 Third Person POV Pagkatapos magsabi ni Heart kay Brandon, agad itong kumuha ng donut at nagsimulang kumain. Hindi nagtagal, kumuha rin ng donut si Heart dahil nararamdaman niyang nagugutom siya. Habang kumakain, hindi niya alam na kanina pa siya tinitigan ni Brandon. Sino ba naman ang hindi makakapansin? Nakapikit pa kasi si Heart habang kumakain, at ang paraan ng pagkain niya ay parang may kakaibang akit. Dinilaan pa niya ang ibabaw ng donut bago ito dahan-dahang inilagay sa bibig. Tapos, umungol pa siya sa sarap. "Hmmmm... ang sarap," sabi ni Heart, ngunit bigla siyang nakarinig ng isang mura. Dahil dito, napalingon siya kay Brandon, na nakataas ang kilay. "Bakit mo ako minura?" tanong ni Heart, medyo inis na. "Hindi ah," sagot ni Brandon. "Yang kang sinungaling! Narinig ko na 'fuck' at 'putang ina' at saka 'shit,'!" dagdag pa ni Heart. "Wala ha, baka ikaw ang nagmura," sagot ni Brandon, na kunwari ay naiinis ito. Hindi na nakapagpigil si Heart at nilapi
Chapter 24 Brandon POVAlam mo, gwapo ka sana, kaya lang, manyakis ka lang. Hahaha, bagsak ka sa akin.Okay na sana iyon, pero may karugtong pa: "Manyakis!" Bigla siyang tumingin sa mga labi ko.'Wag kang magkakamali, babae. Baka hindi lang halik ang maibigay ko sa’yo,' sabi ng isip niya. Pero bigla siyang nataranta nang maalala ang ginawa ni Heart sa kanya—hinalikan siya nito. Kaya ayaw na niyang mabitin. Agad niyang hinawakan ang batok ni Heart para mas lumalim pa ang halik naming dalawa.Hindi ko na kayang pigilan pa, kaya agad kong kinagat ang ibabang labi niyo dahilan upang bumuka ng bahagya kaya wala akong inaksayang pagkakataon, agad kong pinasok ang aking dila sa loob ng bibig ni Heart at nagsimulang mag-explore. Hanggang sa nahuli ko ang kanyang dila ni Heart, kaya sinipsip ko ito hanggang nakarinig ako ng ungol mula dito. Hindi nagtagal, mukhang natauhan ito sa aming paghahalikan kaya't agad niya ako tinulak nito palayo, saka takbo palabas ng silid. Dahil sa ginawa niya,
Chapter 158 Habang naglalakad kami ni Tatay papunta sa altar, naramdaman ko ang malalim na emosyon sa kanyang mga salita. Tumigil kami sandali at tinignan ko siya ng mabuti. "Alam mo anak, kung nabubuhay pa ang iyong ina, sigurado akong masayang-masaya ito ngayon," sabi ng Tatay ko, ang mga mata niya ay puno ng pagmamahal at kalungkutan. Pinipigilan kong mapaiyak. Alam ko kung gaano siya kasakit mula nang pumanaw ang aking ina, at kahit na may saya sa aking puso, may lungkot din na nararamdaman ko para sa kanya. "Oo, Tatay," sagot ko, ang tinig ko ay maluha-luha. "Alam ko po na proud siya sa akin ngayon." Bumuntong-hininga siya at nagpatuloy. "Wala na siya, pero alam ko na masaya siya para sa'yo. Lalo na ngayon na si Jammie ang kasama mo, siya ang lalaking deserving sa pagmamahal mo." Napangiti ako, kahit na ang puso ko ay naglalaban sa saya at lungkot. "Salamat po, Tatay. Hindi ko po kayang ipaliwanag kung gaano ko kayo kamahal at kung gaano ko na-appreciate ang lahat ng sakrip
Chapter 157Paglipas ng limang araw ay dumating na ang araw bago ang aming kasal. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko—parang halo-halo na ang excitement at kaba. Habang tinitingnan ko ang mga nakahandang dekorasyon sa mansyon, hindi ko maiwasang mapaisip kung paano kami nakarating sa puntong ito.Ang mansyon ay puno ng abala. May mga kasambahay na nag-aayos ng mga bulaklak, mga caterer na naghahanda ng pagkain, at mga tumutulong sa pag-set up ng altar sa garden. Lahat ng ito ay parang panaginip, pero totoo.Habang nakaupo ako sa gilid ng bintana ng kwarto, napatigil ako sa pagmumuni-muni nang kumatok si Jammie."Pwede ba akong pumasok?" tanong niya mula sa labas.Napangiti ako kahit na medyo kinakabahan. "Oo naman."Pagpasok niya, dala niya ang isang maliit na kahon. "Naisip ko lang na bigyan ka ng isang bagay bago ang araw natin bukas," sabi niya habang iniabot sa akin ang kahon.Agad akong kinabahan habang binubuksan ang kahon. Sa loob nito ay isang simpleng bracelet na may na
Chapter 156Hindi ko alam kung paano ako makakasagot. Para bang gusto kong magtago sa sobrang kilig at hiya, lalo na sa sinabi ni Mommy Heart at Daddy Brandon. Hindi ko akalain na ganito sila ka-excited sa kasal namin ni Jammie, pero hindi ko rin maitatanggi na sobrang na-touch ako sa suportang ipinapakita nila."Salamat po talaga, Mommy, Daddy," sabi ko, pilit na pinipigil ang nangingilid na luha. "Hindi ko po alam kung paano kayo pasasalamatan sa lahat ng ito."Ngumiti si Mommy Heart, sabay abot ng kamay niya sa akin. "Ang makita ka naming masaya kasama si Jammie, at ang mga apo namin, ay sapat na para sa amin. Basta ang mahalaga, maging masaya ang araw na iyon para sa inyong dalawa."Hindi ko maiwasang huminga nang malalim, sinusubukang pakalmahin ang sarili ko. Lalo pang lumambot ang puso ko nang maramdaman kong hinawakan ni Jammie ang kamay ko."Tama si Mommy," dagdag niya. "Ito na ang pagkakataon natin para simulan ang panibagong kabanata ng buhay natin, kasama ang pamilya natin
Chapter 155Pagkatapos naming maghanda ng agahan, agad kong tinawag ang isang kasambahay. "Pakisabi kay Mommy at Daddy na bumaba na para mag-almusal," utos ko. "Tawagin mo rin ang kambal, si Jimmie at ang asawa niyang si Claire, pati na rin si Tatay Tonyo.""Yes, Sir Jammie," magalang na sagot nito bago agad na umalis para tuparin ang utos.Habang hinihintay namin ang lahat na makababa, inayos namin ni Kiera ang mesa at siniguradong kumpleto ang lahat ng pagkain. Hindi ko maiwasang mapansin ang saya sa kanyang mukha habang abala siya sa pag-aasikaso.Maya-maya, narinig ko ang yabag ng mga paa pababa sa hagdan. Una kong nakita ang kambal na masayang tumatakbo papunta sa mesa. "Good morning, Daddy! Good morning, Mommy!" bati nila nang sabay.Kasunod nila ang aking mga magulang, si Mommy Heart at Daddy Brandon, na parehong nakangiti at halatang sabik sa araw na ito."Ang aga nating lahat ngayon, ah," biro ni Daddy habang naupo sa kanyang upuan.Sumunod naman si Jimmie, kasama ang kanyang
Chapter 154Paglabas namin sa silid ng kambal, pareho kaming tahimik na naglakad papunta sa hallway. Nang makarating kami sa harap ng kanyang silid, huminto si Kiera at tumingin sa akin."Good night, Dante," malambing niyang sabi, sabay ngiti.Ngumiti rin ako at tumango. "Good night, Kiera. Magpahinga ka na. Kung may kailangan ka, tawagin mo lang ako."Bagama't engaged na kami, hindi ko pa rin maiwasang igalang ang kanyang espasyo at desisyon. Alam kong mahirap para sa kanya ang lahat ng pinagdaanan namin, at bilang isang lalaki, responsibilidad ko na bigyan siya ng respeto, lalo na’t siya ang ina ng aking mga anak."Salamat," mahinang tugon niya. "Salamat sa lahat ng ginagawa mo para sa akin at sa mga bata."Lumapit ako, hinawakan ang kanyang kamay, at tinitigan siya nang diretso sa mata. "Hindi mo kailangang magpasalamat, Kiera. Ginagawa ko ito dahil mahal kita. Gusto ko lang siguraduhin na lagi kang masaya at ligtas."Bahagya siyang ngumiti at tumango bago tumalikod at pumasok sa k
Chapter 153 Niyakap ako ng kambal habang si Kiera ay nakangiti lang, halatang napuno ng ligaya. Lumapit sa amin si Mang Tonyo, ang ama ni Kiera, at may ngiti sa kanyang mukha. "Anak, masaya akong makita kang ganito kasaya. Ipinagmamalaki kita." "Salamat, Tay," sagot ni Kiera, na bahagyang napaluha. Sa sandaling iyon, ramdam ko na ang araw na ito ay isa sa mga pinakaespesyal sa aming lahat. Hindi lang ito isang pagdiriwang ng reunion kundi simula rin ng bago at masayang kabanata sa aming pamilya. Habang yakap-yakap namin ang kambal, tumayo si Mommy at Daddy, parehong puno ng ngiti. Si Mommy ang unang nagsalita. "Ang tagal naming hinintay ang araw na ito," sabi ni Mommy, sabay tingin kay Kiera. "Matagal ka na naming tinuturing na bahagi ng pamilya, Kiera. Ngayon, magiging opisyal na talaga." Tumango si Daddy. "Tama si Mommy mo. Sa wakas, buo na talaga ang pamilya ninyo." Lumapit si Emer at pabirong binatukan ako. "Kailan pa 'to, bro? Ba't hindi mo sinabi agad?" Napatawa ak
Chapter 152Pagdating namin sa mansyon, naabutan namin ang masayang selebrasyon. Ang buong pamilya ay nagtitipon sa malaking sala, puno ng tawanan at kwentuhan. Si Sarah, ang bunso naming kapatid, ay nakaupo sa sofa habang inaasikaso ng asawa niyang si Emer. Samantalang si Claire, ang aking manugang, ay nakangiti habang hawak ang kamay ng aking kakambal na si Jimmie, na tila hindi maalis ang tingin sa asawa niya.Ramdam ang saya sa paligid habang pinag-uusapan ang kanilang pagbubuntis. Ang bawat isa ay abala—ang mga bata ay tumatakbo-takbo, at ang mga matatanda ay abala sa pagbati at pagbibigay ng payo kina Sarah at Claire.Ngunit sa kabila ng kasiyahan, hindi ko mapigilang makaramdam ng kaunting panghihinayang. Habang pinagmamasdan ko si Emer na maingat na nakaalalay kay Sarah, may kirot sa puso ko. Hindi ko kailanman naranasan ang mag-alaga ng buntis—ang maging nandiyan sa bawat hakbang ng pagdadalang-tao.Napansin ni Kiera ang pananahimik ko at bahagyang hinila ang braso ko. "Anong
Chapter 151Napatakip ng bibig si Kiera, pigil ang tawa. Napailing ako pero sinubukan kong sagutin nang mahinahon ang tanong ng kambal. "Ah, ganito kasi 'yon, mga anak. Ang baby ay ginagawa ni God at inilalagay niya ito sa loob ng tummy ng mga mommy. Kaya kailangan nilang mag-ingat at kumain ng masusustansya para sa baby, okay?""Wow!" sabi ni Jenny, tila amazed. "Ang galing naman ni God! So ibig sabihin, si God din ang naglagay sa amin ni Kuya John sa tummy ni Mommy?""Exactly," sagot ko, ngumingiti. "Kaya mahalaga na laging nagpapasalamat tayo kay God dahil binigyan niya tayo ng pamilya."Tumango si Kiera sa tabi ko at sumingit, "At tama rin si Dad niyo. Kaya tayo dapat maging mabait at matulungin lalo na kapag dumating na ang bagong baby sa mansyon, ha?""Yes, Mommy!" sabay na sagot nina John at Jenny. Ramdam ko ang tuwa nila sa balitang ito, pero higit pa roon, alam kong masaya sila dahil bahagi kami ng bawat tanong at kwento nila."Okay, magpakabait kayong dalawa, ha?" sabi ko ba
Chapter 150 Dahil sa sagot ni Kiera, hindi ko mapigilang ngumiti nang malaki at maramdaman ang saya na hindi ko pa nararanasan sa buong buhay ko. Ang kaba na kanina'y halos hindi ko makontrol ay napalitan ng labis na kaligayahan. Agad kong hinawakan ang kamay niya at niyakap siya ng mahigpit, na parang ayokong pakawalan. "Kiera, salamat. Salamat sa pagbibigay mo ng pagkakataon na maging bahagi ng buhay mo at ng pamilya natin." Ramdam ko ang pagtibok ng puso ko na tila sasabog sa sobrang tuwa. Habang yakap ko siya, naramdaman ko ang marahan niyang pagtango sa balikat ko. "Bakit parang ang saya-saya mo? Para kang bata," biro niya habang bahagyang tumatawa. "Totoo naman, Kiera! Para akong nanalo sa lottery na hindi ko inaasahan." Kumalas ako sa yakap at hinawakan ang kanyang mga kamay, tumingin nang deretso sa kanyang mga mata. "Ikaw na ang pinakamatamis na 'oo' sa buong buhay ko." Hindi ko namalayan na pinanood pala kami ng mga impleyado ko at kasamahan nito hanggang nag palakpaka