Chapter 17Brandon POVPagkagising ko ay agad ako nagtataka sa paligid, "asan ako?" takong ko sa aking sarili habang nagtataka. Bumungad kasi sa akin ang puting pintura sa dingding. Marami ang pumapasok sa aking isipan kaya hindi ko na pansin na nasa hospital pala ako. Hanggang bumalik ang ala ala ko nangyari sa mall kaya natakot ako baka hindi ako magkaanak dahil sa lakas nitong pagtubod sa akin. Inilibot ko ang mata ko sa paligid, nagtataka kung sino ang nagdala sa akin dito."Sino kaya ang nagdala sa akin dito?" tanong ko sa sarili ko, pero hindi ko tiningnan kung may nakaupo sa sofa.Hanggang mapansin ko si Kurt na nakangiting nakatingin sa akin at parang nag-aasar pa ito sa paaralan ng kanyang tingin, kaya agad pumasok sa aking isipan na siya ang nagdala sa akin dito. Hanggang napaalam ito sa akin dahil kailangan na itong umalis. Tanging tango lang ang aking sinagot dito dahil Hindi koahanap ang aking boses. Nang makaalis ito, doon ko na naramdaman ang sakit sa aking heto at
Chapter 17 Heart POV Sabi ng head nurse namin, ako raw ang mag-aalaga sa isang pasyente at ang sahod ko ay P50,000 kada linggo. Agad lumaki ang mata ko ng nalaman kung magkano ang sasahurin ko. Totoo nga ang sinabi ng mga sa unang panahon, kapag kumati ang palad ay may darating na pera. Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. Aba, sino ba naman ako para tumanggi, 50,000 ang matatanggap kung sahod kadal linggo. Daig ko pang nanalo ng lotto o nakapangasawa ng afam. Kahig ganun ah may iba akong ma raramdaman, eh malaking halaga na ‘yon. Laya sigurado akong mahirap alagaan ang pasyente na yun. "Siguro sobrang matanda na ito, at walang nakakatagal na nurse dahil sobrang pangit ng ugali!" bulong ko sa aking sarili habang nasa labas na ako ng opisina ng head office. Agad kasi ako lumabas pagkatapos niyang sabihing puntahan ko sa lang ang room niya. Walang dalawang-isp na maglalakad patungo sa elevator upang agad mapuntahan ang VIP room ng pasyente. -Yung ngiti ko ay hindi mawal
Chapter 18 Ningitian ko nito na nang-aasar, saka ko sinarado ang pintuan. Habang naghintay ako sa labas ng CR ay narinig ko ang malutong nitong mura, dahil siguro nakita nito kung gaano na pinsala ang kanyang dalawang itlog. Hindi nag tagal ay agad din niya akong tinawag upang maalalayan ko na naman itong maglakad. Kaya agad kong binuksan ang pinto upang pumasok ngunit napa urong na lamang ako ng nakita ko ang kanyang tetí na matamlay at ang kanyang dalawang itlog ay parang kamatis na hinog. Hindi ko napigilang tumawa sa aking nakita. Habang tumatawa ako ay itinuturo ko pa ang kanyang tetí na walang buhay at ang hinog nitong itlog. "Wahahahaha! Kulang na lang mantika para maigisa na ang iyong tetí, may hinog na kamatis with eggs pa!" tawa konv sabi. "Shut up, woman!" pagalit nitong sabi. "Hahaha, sorry hindi ko talaga mapigilan!" tawa ko pa din. "Kasalanan mo lahat na 'to, kung hindi mo ako tinuhod hindi ito mamaga at hindi tumamlay ang aking alaga," singhal niy
Chapter 19 Bigla akong napabangon ng tumunog ang aking alarm sa aking phone kaya agad akong bumangon sa aking pagkahiga. Ngunit agad din ako nagtataka dahil parang may malagkit sa aking gitnang bahagi kaya agad akong pumunta sa CR upang makita kung ano -yun. Bago ako tuluyang pumasok ay tiningnan ko muna ang aking alaga nga nakahiga sa kama. "Buti na lang at tulog!" bulong ko sa aking sarili. Kaya agad akong nagpapatuloy pumasok sa loob ng CR. Agad kong hinubad ang aking pang-ibabang uniform saka tiningnan ang aking panty. Hindi pa ako nakuntento ay agad kong kinapa ang aking kabibe at doon na kumperma ko na nilabasan ako. "Shit, sa pangalawang pagkakataon ay nilabasan muli ako. Kailangan ko na yatang magpatawas o di kaya magpakunsulta sa doctor," bulong ko. "Pero, ano naman ang sasabihin ko?" bulong ko muli sa aking sarili. "Haest! Bakit ba kasi nag wet dreams ako? Sa dina-daming panaginipan ko, bakit -yun pa?" tanong ko sa aking sarili. Hanggang napag desisyuna
Chapter 20 May narinig sinabi niya ngunit hindi ko maintindihan kaya inirapan ko na lamang ito. Agad akong nagtungo sa may table malapit sa sofa at agad kung inilapag ang dala kong kape saka konkinuha ang isang capsule na gamot para sa pangingirot. "Hi'to, inumin mo muna habang hindi pa dumating ang almusal mo," sabi ko dito saka ko inilahad ang gamot na hawak ko. Agad naman niya kinuha pati ang tubig saka ininom agad. Pagkatapos niyang ininom ay agad kong kinuha ang baso saka bumalik ako sa sofa. Uupo na sana ako ng nakita kong bumaba ito sa kama kaya lalapit na sana ako upang matulungan. "D'yan ka lang, kaya ko na ang sarili ko!" sabi niya sa akin. "Buti pa ay lumabas ka muna at bumili ka ng damit ko, kunin mo ang Gold Card nasa aking wallet. Bumili ka din ng damit mo, gusto ko habang ikaw ang aking kasama dito ayaw kung magsuot ka ng uniform. Naalibadbaran ako!" wika nito saka paika-ikang pumasok sa CR. Napailing na lang ako sa kanyang inakto. Agad akong pumunta sa
Chapter 21 Habang pinakiramdaman ko si Heart at nagkunwaring tulog, nakita kong umawi ito at nagpunta sa CR. Pagpasok nito ay agad kong inayos ang aking sarili sa pagkahiga. Hindi ko maintindihan ang aking sarili, para akong asong ulol at hindi ako maka pagpalagay kung hindi ko muli matikman ang kanyang katas. Kaya kaninang madaling araw ay agad ko itong kinain, ni hindi ako natakot na baka magising ito sa aking ginawa. Nang nilabasan ito ay agad kong sinalo lahat sa aking bibig, nasipsip ko pa ito upang walang matira kahit ni isa man lang. "Fuck ka, Brandon!" pagalit kong sabi sa aking sarili. Agad din ako umayos ng narinig ko ang pag click sa doorknob, kaya agad akong nagkunwaring tulog pa rin. Bahagyang binuksan ko ang aking isang mata upang makita kung ano ang kanyang ginawa. Nakita kong kumuha ito ng damit at maliit na towel, "maliligo siguro ito!" bulong ko sa aking sarili. Agad naman itong bumalik sa loob ng CR hanggang narinig ko na lang ang ingay ng tubig n
Chapter 22 Ngunit kanina pa ako naka upo ay hindi pa ito dumating kaya na iinis ako hanggang tumunog ang aking phone kaya agad kong tiningnan. Galing ito sa bangko kung saan ang Gold Credit card naka pangalan. Agad kong binuksan ang notifications galing sa bangko. Bumungad sa akin mata ang mga pinamili ni Heart tatlong dress at mga personal kung gamit. Wala akong magagawa dahil ako naman ang nagsabi na bilhin niya ang gusto niyang bilhin. Hanggang may kumatok sa pinto saka bumukas, isang nurse na naghatid sa aking pagkain. Ipunalapag ko lamang sa mag table malapit sa sofa saka ito malis. Agad ako nagtungo doon upang kumain, hindi nagtagal ay agad din ako natapos kaya kinuha ko ang gamot na iniwan ni Heart at agad ko itong ininom. Lumipas ang dalawang oras ay hindi pa rin ito bumalik kaya nakasimangot habang naka-upo ako sa gilid ng kama nakaharap sa pintuan. Ilang sandali ay bumukas ito at pumasok ang babaeng hinintay ko pero ang aking mukha ay hindi nag-iba, nakasi
Chapter 23 Third Person POV Pagkatapos magsabi ni Heart kay Brandon, agad itong kumuha ng donut at nagsimulang kumain. Hindi nagtagal, kumuha rin ng donut si Heart dahil nararamdaman niyang nagugutom siya. Habang kumakain, hindi niya alam na kanina pa siya tinitigan ni Brandon. Sino ba naman ang hindi makakapansin? Nakapikit pa kasi si Heart habang kumakain, at ang paraan ng pagkain niya ay parang may kakaibang akit. Dinilaan pa niya ang ibabaw ng donut bago ito dahan-dahang inilagay sa bibig. Tapos, umungol pa siya sa sarap. "Hmmmm... ang sarap," sabi ni Heart, ngunit bigla siyang nakarinig ng isang mura. Dahil dito, napalingon siya kay Brandon, na nakataas ang kilay. "Bakit mo ako minura?" tanong ni Heart, medyo inis na. "Hindi ah," sagot ni Brandon. "Yang kang sinungaling! Narinig ko na 'fuck' at 'putang ina' at saka 'shit,'!" dagdag pa ni Heart. "Wala ha, baka ikaw ang nagmura," sagot ni Brandon, na kunwari ay naiinis ito. Hindi na nakapagpigil si Heart at nilapi
Chapter 36 Halos limang buwan na akong walang ganang mag-aliw-aliw at hanggang ngayon ay wala pa rin balita sa inutusan kong hanapin ito. Kahit na sinabihan ako ni Angie na hintayin ko lamang iyong bumalik ay hindi pa rin ako tumigil sa kakahanap, lagi na lang akong nagkukulong sa aking opisina. Limang buwan na rin kaming hiwalay ng aking nobya, at nalaman ko na buntis pala ito sa ibang lalaki, kaya pala pilit na tinatanong ako sa kanyang ama kung kailan kami magpapakasal. Buti na lang at sinabihan ako agad ng aking magulang kung ano ang pakay ng pamilyang Pariz. "Buti na lang at tinawagan ako ni Mom, noong hinatid ko ito sa mansyon," bulong ko sa aking sarili. Well, hindi naman isyu kung buntis ito sa ibang lalaki, tatanggapin ko yun kung mahal ko ito. Pero ang pagmamahal ko pala dito ay mababaw lamang. Mas umibabaw ang nararamdaman ko kay Heart kaysa dati kung nobya. Kahit na matagal ko nang hinahanap ay hindi ko pinabayaan ang aking tungkulin bilang CEO ng aming
Chapter 35 Lumipas ang mga araw mula nang mag-usap kami ni Angie, at mas lalo akong naging malungkot. Palagi na lang akong nagkukulong sa kwarto, ang mga tanong at alalahanin tungkol kay Heart ay paulit-ulit na bumabagabag sa aking isipan. Bawat araw, pareho lang—umaga, trabaho, gabi, bahay. Wala akong ibang gustong gawin kundi mag-isa, at pati ang mga kaibigan ko, sina Dixson, Jayson, at Kurt, ay patuloy na tinatangkang hikayatin akong lumabas. "Pare, tara na, mag-inuman tayo," sabi ni Dixson isang araw. "Hindi ka na namin nakakasama, malapit na naming makalimutan ang iyong kagwapuhan. Gawin mong break ‘to, para sa amin," dagdag sabi niya sa akin. Bahagya akong napangiti sa kanyang expression sa mukha, para kasi itong batang inagawan ng candy. Lagi ko silang tinatanggihan kaya medyo na kunsensiya ako. Dahil wala akong gana makipag-socialize. Hindi ko kayang magtawa o makipag-usap ng normal. Parang lahat ng mga bagay sa paligid ko ay naging mabigat. "Sa susunod na araw na l
Chapter 34Habang patuloy pa rin ang mga tanong sa aking isipan, nararamdaman ko ang bigat ng paghahanap kay Heart. Hindi ko alam kung anong nangyari sa kanya, at kung bakit hindi ko siya matutulungan. Nagtanong ako ng ilang private investigator para hanapin siya, pero pagkatapos ng ilang linggo, wala pa rin akong nakuhang anumang impormasyon. Isa lang ang paulit-ulit nilang sinasabi."I'm sorry, Mr. Flores! Wala akong maibigay na resulta sa pinahahanap mo. May humaharang dito at hindi ko matukoy kung sino," sabi ng isa sa mga imbestigador. "May mga tao na parang sumusubok magtago ng mga galaw ni Heart. Hindi namin matukoy kung may mga tao siyang tinatago o kung may dahilan kung bakit hindi siya nagpapakita."Parang may mabigat na bagay na tumama sa puso ko sa narinig kong iyon. Si Heart ay parang nawawala sa lahat ng ito, at ako ang naiwan, hindi alam kung anong nangyari. Kung may mga taong nagtatago sa kanya, ano ang gusto nilang mangyari? Bakit hindi siya lumapit sa akin para magpa
Chapter 33 Agad akong nagbihis, ang mga saloobin ko ay magulo. May kaba sa dibdib ko at sabayang hinagpis na parang gusto kong magmadali ngunit may takot din. Hindi ko alam kung anong magiging reaksyon ni Heart sa mga sasabihin ko. Baka magulat siya, o masaktan pa. Pero hindi ko na kayang maghintay pa, kailangan ko siyang makausap, kailangan kong ipagtapat ang nararamdaman ko bago ito maging huli. Habang binabaybay ko ang kalsada papunta sa bahay ni Heart, halos hindi ko makita ang paligid dahil sa kapal ng ulap ng alinlangan na bumabalot sa isip ko. Puno ng tanong ang ulo ko—paano ko ba sasabihin? Paano ko ipapaliwanag? Kung hindi ko ito sasabihin ngayon, baka hindi ko na magkaroon ng pagkakataon. Pagdating ko sa harap ng bahay ni Heart, may naramdaman akong kakaibang pakiramdam sa aking dibdib. Tumayo ako saglit at tiningnan ang bahay. Walang pagbabago, wala ni isang sigla na makikita sa paligid, kundi ang katahimikan ng lugar na parang umaabot sa aking mga tainga. Tumawag ako
Chapter 32Pumunta ako sa sofa at umupo sa tabi niya. "Mom, alam mo ba, hindi ko na alam kung ano ang nangyayari sa buhay ko. Yung nangyari kay Ruth, yung desisyon kong makipaghiwalay, hindi ko na alam kung tama ba 'yon. At ngayon,nais kong makita si Heart upang sabihin sa kanya ang nararamdaman ko pero natatakot ako, na baka magalit ito sa akin," saad ko dito. Hinaplos ng Mommy ko ang aking buhok, at nginitian ako. "Anak, hindi mo kailangang madaliin ang lahat. Hindi mo kailangang magmadali sa pagdedesisyon, at hindi mo kailangang maging perfecto. Lahat tayo ay dumaan sa mga pagsubok. Hindi mo na kailangang hanapin ang mga sagot agad-agad. Minsan, ang pinakamahalaga ay kung paano ka magpapatawad sa sarili mo," wika niya sa akin. Naramdaman ko ang kabiguan sa aking puso. Ang mga salitang iyon ng aking ina ay parang isang malalim na paghinga na nagbigay sa akin ng konting ginhawa. Siguro nga, hindi ko pa talaga natutunan kung paano tanggapin ang sarili ko sa gitna ng mga desisyon at
Chapter 31Kinabukasan, nagising ako na parang may mabigat na bagay na nakatambak sa aking dibdib. Ang mga tanong ng aking ina, ang mga saloobin tungkol kay Ruth, ay patuloy na gumugulo sa aking isipan. Hindi ko pa rin alam kung paano ko haharapin ang lahat ng ito. Habang ako ay nag-aalmusal, hindi ko maiwasang mag-isip ng malalim.Si Ruth—ang dating nobya ko, ang babae na minahal ko ng tapat. Pero bakit ngayon parang ang lahat ng nararamdaman ko ay nagsisimula nang magbago? Sa tuwing naiisip ko siya, may nararamdaman akong pagka-kulong, parang nawawala na ang pagmamahal ko sa kanya. Hindi ko kayang sabihin ito nang diretso sa kanya, ngunit pakiramdam ko, wala na akong nararamdaman na kagalakan tuwing magkasama kami. Ang minsan naming mga kwentuhan at tawanan ay parang may pagod at pananabik sa akin.Napansin ko na lang na mabilis na lumipas ang oras. Ang oras na sana ay makikinig ako sa mga tunay kong nararamdaman. Pumunta ako sa garden, naghanap ng katahimikan, ngunit tila ang saril
Chapter 30 Pagpasok ko sa mansyon, agad bumungad sa aking mukha si Mommy, at kitang-kita ko ang galit sa mga mata niya na parang may nagawa akong malaking kasalanan dito. Hindi pa ako nakalapit sa kanya, ay agad niya akong tinanong ng maraming tanong, na ang matinding tanong. "Brandon, anong klaseng anak ka? Bakit mo hinayaan si Heart mag-isa sa hotel?" tanong agad ng aking Mommy, na may halong galit at pagkabahala. Ang boses niya, kita ko ang galit at puno ng emosyon, parang may bigat na dumagan sa kanyang dibdib. Nag-alinlangan akong tumingin sa aking ina, hindi ko alam kung paano ko sasagutin ang kanyang mga tanong. Napansin ko ang mga mata ni Mommy, na puno ng seryosong tingin, galit at tanong. Napalunok na lamang ako sa aking nakita. Nababasa ako sa kanyang mga mata ang matinding pagkadismaya niya sa akin. Pero higit sa lahat, may isang tanong na bumabagabag sa akin, 'bakit nga ba hindi ko agad binalikan si Heart? Bakit ko siya iniwan pagkatapos ko itong maangkin?' usa
Chapter 29 Brandon POV "Hmmmm..." tanging ungol ko dahil natamaan sa sinag ng araw ang aking mga mata, dahilan upang naimulat ko ito. Tumingin aki sa orasan na nakasabit sa dingding ng aking silid. "11 AM na pala," kaya napa-balikwas ako ng bangon. Tumingin ako sa akin phone dahil tumunog ito. Tiningnan ko kung sino ang tumawag. Malaki ang aking ngiti ng nakita ko kung sino ang tumawag. Ang long time girlfriend ko na si Ruth. Honey Ruth calling... Kaya agad ko itong sumagot na may ngiti naka paskil sa aking labi. "Hello! honey," sagot ko dito. "Hi hon, pwede ba akong magpa-sundo sa'yo? Andito ako ngayon sa airport," tugon niya sa akin. "Yes, of course, honey. Hintayin mo lang ako sandali, at magbibihis muna ako," excited kong bigkas. Almost 2 years ay saka pa ito umuwi sa bansa kaya laking tuwa ko ng naka-uwi na ito. "Okay hon, I love you," sambit niya sa akin. Pero hindi ako makasagot. Parang nag-alangan akong tugunan ang kanyang huling sinabi, parang may
Chapter 28 Nagising ako mula sa isang malalim na pag-idlip, ang aking lalamunan ay tuyo at ang tiyan ko ay sumasakit dahil sa gutom. Agad akong napatingin sa orasan, at napansin kong alas tres na ng hapon. Napabuntong hininga ako dahil naisip ko kung bakit hindi pa sumunod ang aking ina dito sa Manila. "Mahirap talagang ka pag ikaw lang mag isa nakatira sa bahay," sabi ko sa sarili, tila tinatanggap na ang lahat ng mga bagay na nangyari ay hindi ko pa sumunod ang aking ina. Kahit na hihina pa ako ay wala akong magawa kundi bumangon at pumunta sa kusina habang tinanong ang aking sarili, "Anong kinakailangan kong gawin ngayon?" tanong ko sa aking sarili habang naglalakad. Dahil hindi ko alam kung saan magsisimula. Para akong baliw naglalakad patungo sa kusina na wala sa oras. Iniisip ko kung ano ang tamang gagawin, dahil hindi basta-basta ang pagka-wala ng aking iniingatang puri. "Para sana yun sa future husband ko 'eh!" nagpapadyak pa ang aking paa habang naglalakad. "San