"Nelia, I'm going home. Be careful and have a good night." Hmmm, akala ko kung ano na salamat naman at nagpaalam lang siya. "Oum, sige, salamat, David. Good night din, tapos mag-iingat ka din ahh." Sagot ko naman na may ngiti sa labi. Ikinaway niya ang kamay niya matapos ay bumalik siya sa loob ng sasakyan niya. Habang ito naman si, Anderson, walang ibang magawa kundi ang manahimik. Subalit, ang tahimik na ito ay puno ng lamig na may kaunting galit pa rin. Siguro nga minsan hindi madaling maintindihan ng mga babae ang lalaki. Tulad ko na lang, minsan hindi ko siya maintindihan nang maayos. Basta alam ko lang nagseselos siya kahit wala naman akong ginagawang mali. Wait a minute! Kailangan ba talaga niyang magselos, sa ganito lang? Tsk! Manahimik na lang siya dahil, nanahimik na lang din ako kahit may ginawa siyang hindi maganda. Tuluyan akong naglakad upang makapasok. Hindi naman ako pinigilan ni, Anderson. Ngunit, nasa likod ko siya na parang binabantayan ako. Hanggang sa tuluyan
ANDERSON STILL POV.Dahan-dahan akong nakaramdam ng aking pagbagsak. Hanggang sa, tuluyan akong nagkamalay. Dito ko lang napagtanto, na nakatulog pala ako ka-gabi, dito sa tapat ng kwarto namin ni, Nelia. Dali-dali akong tumayo, kahit ako nakaramdam ako ng kahihiyan ngayon kay, Nelia. Na hindi naman dapat diba? Halos hindi ko ma-itama ang aking mga mata sa mata niya. Nais ko siyang mahawakan, mayakap at mahalikan. Ngunit, tila'y hindi maaari dahil sa pagtumbad namin ngayon sa isa't isa, lamig niya ang aking naramdaman. Kahit, hindi ko siya tinitigan. Yes, naka-yuko lang ako. Hindi ko man lang magawang igalaw ang dila ko upang magsalita. Kahit, may nais na sabihin at ilabas na salita ang aking utak at bibig. Ganun din ang hinanaing ng puso ko."Ano ba ang ginagawa mo diyan? May kwarto pa naman diba? Kailangan bang diyan ka pa matulog? Bakit, sa tingin mo ba maawa ako sayo, Anderson? Kung maaari lang umalis ka na diyan dahil nakaharang ka lang sa daan." Umagang umaga, ang sakit agad ng
"Oum. Kailangan." "Ganun ba?" "Sana, naniniwala ka na sa akin, Nelia. Dahil, kilala mo na ako, hindi ko magagawa sayo ang bagay na 'to. Alam ko naman talaga na naniniwala ka sa akin. Pero, pinipigilan mo lang. Isa pa, gusto lang naman sirain ni, Menda ang lahat. Gusto ka lang niyang mawala sa akin. Nelia, I'll promise, na hindi mangyayari 'yon, because I love you so much. Hindi ako papayag na Basta ka na lang mawala sa akin." I said with my smooth tone. Matapos ay isinara ko na ang laptop. I hope, she believes me now. Napansin ko na dahan-dahan na naman mahuhulog ang butil sa mga mata niya. I hug her tight. I feel comfortable, mabuti na lang din ay hindi niya inalis ang kamay ko sa pagkayakap ko sa kaniya. Ngunit, humagulhol ang kanyang iyak. Pilit ko siyang pinatahan at hinalikan ng paulit-ulit sa kaniyang ulo. Hanggang sa, humarap siya sa akin ay niyakap ako pabalik. Subalit ang kaniyang mga luha ay hindi pa rin tumitigil sa pagbuhos. "Love, natatakot ako. Natatakot akong ma
"Ahm, later I have a meeting. But, hindi naman masyadong importante so it's okay for me, to stay with you." Ngayong ayos na si, Pengpeng. Ayos lang din sa akin na unahin niya naman ang trabaho niya. "Love, hindi naman sa ano ahh. Pero kasi, minsan kailangan din natin na unahin ang ibang bagay kaysa sa ating dalawa. Ayos lang naman sa akin, basta huwag ka lang gumawa ng bagay na makakasakit sa akin. Love, asikasuhin mo rin ang trabaho mo, ang family mo. Importante din 'yon bukod sa akin." Mahinahon kong tugon sa kaniya. DAVID POV. Hindi ako nakapunta sa hospital, dahil nandito ako ngayon sa presinto. Kailangan kong unahin na maasikaso ngayon si, Mylene. Dahil, bukas na ang huling paglilitis. Mas naisip ko rin na mas mabuting kasama ko si Mylene pagbisita kay, Pengpeng. Kaya ngayon pa lang kailangan kong gawin ang lahat para mailabas na dito ang kaibigan ko. Tiyak na hinihintay niyang makita si, Mylene. Dahil si Mylene naman ang palagi niyang nakakasama. By the way, masyado akong
Nagmamadali akong magtungo ngayon sa condo ng boyfriend ko. Ito ang ikalimang anniversary namin. Gusto ko siyang surpresahin, dahil ilang buwan din kaming hindi nagkikita. Masaya ako sa araw na ito at ito rin ang araw na hinihintay ko. Agad akong sumakay ng taxi. Mabuti na lang hindi traffic kaya nakapunta agad kami. Mabilis akong tumakbo patungo kung saan banda ang condo ng boyfriend ko. Nang nakarating ako roon, nagtaka na lamang ako dahil bukas ang pinto. Siguro, nakalimutan niya lang isara. Palagi talaga siyang busy, pati ba naman pag-lock ng pinto nakalimutan niya. Napalingon ako kahit saan, hindi ko alam pero nakaramdam ako nang lungkot at inis. Nang makita kong wala na ang mga litrato namin na noon ay kung saan-saan na lang nakasabit. Iisipin ko na lang na niligpit niya lang ang mga gamit niya. Napalingon ako sa hagdan, huminga muna ako nang malalim bago ko nagawang humakbang patungo sa 'taas. Pero, nang nakarating na ako sa tapat ng pinto ng kwarto. Mga ungol ang narinig
Nang magising ako ramdam ko ang sakit ng katawan ko. Mas lalo ang ulo ko, hilong-hilo pa rin ako. Hindi ko alam kung ano ang nagawa ko kagabi, kaya bakit ako nagkaganito. Tama, pumunta nga ako sa bar at uminom. Nang maimulat ko ang mata ko, inilibot ko ang tingin ko. Laking gulat ko na lang dahil nasa loob ako ng kwarto. Paano ako nakapunta sa ganitong kwarto? Halatang mga mayayaman ang may ganitong klasing kwarto. Ano ang gagawin ko.Naramdaman kong may anong bagay sa bewang ko at sa likod ko. Ang init, hindi ko alam pero, parang may katabi ako ngayon. Dahan-dahan kong iginalaw ang katawan ko. Gulat kong masaksihan ang lahat, hubot hubad ako habang may yumayakap na lalaki sa 'kin. Gusto kong sumigaw pero, napatakip ako sa bibig ko. Kailangan kong makaalis agad, kaya hindi siya pwedeng magising. Dahan-dahan kong ini-angat ang kanyang kamay para makaalis. Subalit, mas lalong humigpit ang pagkayakap niya. Naramdaman ko ang dumampi ng pagkalalaki niya sa pagkababae ko, dahil nakaharap ak
Hindi ako makatakas sa lalaking 'to. Hindi ko alam kung ano ang gagawin niya. Nakayakap pa rin siya sa 'kin matapos ang nangyari sa amin kanina. Ang sama ko hindi ko napigilan ang sarili ko. Dati, hindi ako pumapayag na galawin ako ng ex ko, kahit isang halik lang. Pero ngayon, hindi ko napigilan. Naglaho na bigla ang virginity ko. Maya-maya napatingin ako sa bintana at naramdaman ko ang sakit nang maalala ko ang mga sinabi sa 'kin ng ex ko. "Nelia, can you just stop! How dare you para storbohin kami! Minsan na nga lang ako makatikim ng babae, i-isturbohin mo pa!" "Bakit? Bakit mo 'to nagawa sa 'kin? Mahal mo naman ako diba? kaya bakit!" sabay hagulhol ko. "Nagtatanong ka pa??? Syempre, dahil hindi mo magawa ang ikaloob ang katawan mo sa 'kin! Alam mo naman na gusto ko ng magkaanak, pero hindi mo magawa dahil ang arte-arte mo!" "Pero, nag-explain naman ako diba? May mga pangako din tayo sa isa't isa na tayong dalawa lang..." "Noon 'yon! pero, ngayon walang-wala na!" Dahi
Ang daming mga nakatingin sa amin, saksi sila sa ginawa sa 'kin ni Anderson. Kahit sila gulat din na nakatitig sa amin. Kalaunan, binitbit ako ni Anderson patungo sa isang kwarto. Hindi lo masabi kung kwarto ba talaga 'to, dahil para sa akin isa na 'tong bahay sa sobrang laki. Narito ako ngayon sa kwarto, iniwan ako ni Anderson dahil may tatapusin lang daw siya. Nahihiya akong lumabas upang makipagkwentuhan sa ibang mga taong naririto. Dahil sa mga itsura nila kanina, parang hindi nila ako gusto. Pero, may iilan naman na magandang nakitungo sa akin kanina. Masasabi kong nakakainis si Anderson dahil padalos-dalos siya sa kanyang disisyon. Ngunit, wala na rin akong magagawa kundi tanggapin ang gusto niya. Tama rin naman siya, dahil ang pakikipagsiping ginagawa lamang ng dalawang makapares, lalo na kung mag-asawa na. Wala akong ibang magawa rito kundi ang mapahiga, siguro ramdam ko ngayon ang pagod at sakit ng mga hita ko. Matapos nangyari ang mga bagay na 'yon. Ang bilis ng oras, da
"Ahm, later I have a meeting. But, hindi naman masyadong importante so it's okay for me, to stay with you." Ngayong ayos na si, Pengpeng. Ayos lang din sa akin na unahin niya naman ang trabaho niya. "Love, hindi naman sa ano ahh. Pero kasi, minsan kailangan din natin na unahin ang ibang bagay kaysa sa ating dalawa. Ayos lang naman sa akin, basta huwag ka lang gumawa ng bagay na makakasakit sa akin. Love, asikasuhin mo rin ang trabaho mo, ang family mo. Importante din 'yon bukod sa akin." Mahinahon kong tugon sa kaniya. DAVID POV. Hindi ako nakapunta sa hospital, dahil nandito ako ngayon sa presinto. Kailangan kong unahin na maasikaso ngayon si, Mylene. Dahil, bukas na ang huling paglilitis. Mas naisip ko rin na mas mabuting kasama ko si Mylene pagbisita kay, Pengpeng. Kaya ngayon pa lang kailangan kong gawin ang lahat para mailabas na dito ang kaibigan ko. Tiyak na hinihintay niyang makita si, Mylene. Dahil si Mylene naman ang palagi niyang nakakasama. By the way, masyado akong
"Oum. Kailangan." "Ganun ba?" "Sana, naniniwala ka na sa akin, Nelia. Dahil, kilala mo na ako, hindi ko magagawa sayo ang bagay na 'to. Alam ko naman talaga na naniniwala ka sa akin. Pero, pinipigilan mo lang. Isa pa, gusto lang naman sirain ni, Menda ang lahat. Gusto ka lang niyang mawala sa akin. Nelia, I'll promise, na hindi mangyayari 'yon, because I love you so much. Hindi ako papayag na Basta ka na lang mawala sa akin." I said with my smooth tone. Matapos ay isinara ko na ang laptop. I hope, she believes me now. Napansin ko na dahan-dahan na naman mahuhulog ang butil sa mga mata niya. I hug her tight. I feel comfortable, mabuti na lang din ay hindi niya inalis ang kamay ko sa pagkayakap ko sa kaniya. Ngunit, humagulhol ang kanyang iyak. Pilit ko siyang pinatahan at hinalikan ng paulit-ulit sa kaniyang ulo. Hanggang sa, humarap siya sa akin ay niyakap ako pabalik. Subalit ang kaniyang mga luha ay hindi pa rin tumitigil sa pagbuhos. "Love, natatakot ako. Natatakot akong ma
ANDERSON STILL POV.Dahan-dahan akong nakaramdam ng aking pagbagsak. Hanggang sa, tuluyan akong nagkamalay. Dito ko lang napagtanto, na nakatulog pala ako ka-gabi, dito sa tapat ng kwarto namin ni, Nelia. Dali-dali akong tumayo, kahit ako nakaramdam ako ng kahihiyan ngayon kay, Nelia. Na hindi naman dapat diba? Halos hindi ko ma-itama ang aking mga mata sa mata niya. Nais ko siyang mahawakan, mayakap at mahalikan. Ngunit, tila'y hindi maaari dahil sa pagtumbad namin ngayon sa isa't isa, lamig niya ang aking naramdaman. Kahit, hindi ko siya tinitigan. Yes, naka-yuko lang ako. Hindi ko man lang magawang igalaw ang dila ko upang magsalita. Kahit, may nais na sabihin at ilabas na salita ang aking utak at bibig. Ganun din ang hinanaing ng puso ko."Ano ba ang ginagawa mo diyan? May kwarto pa naman diba? Kailangan bang diyan ka pa matulog? Bakit, sa tingin mo ba maawa ako sayo, Anderson? Kung maaari lang umalis ka na diyan dahil nakaharang ka lang sa daan." Umagang umaga, ang sakit agad ng
"Nelia, I'm going home. Be careful and have a good night." Hmmm, akala ko kung ano na salamat naman at nagpaalam lang siya. "Oum, sige, salamat, David. Good night din, tapos mag-iingat ka din ahh." Sagot ko naman na may ngiti sa labi. Ikinaway niya ang kamay niya matapos ay bumalik siya sa loob ng sasakyan niya. Habang ito naman si, Anderson, walang ibang magawa kundi ang manahimik. Subalit, ang tahimik na ito ay puno ng lamig na may kaunting galit pa rin. Siguro nga minsan hindi madaling maintindihan ng mga babae ang lalaki. Tulad ko na lang, minsan hindi ko siya maintindihan nang maayos. Basta alam ko lang nagseselos siya kahit wala naman akong ginagawang mali. Wait a minute! Kailangan ba talaga niyang magselos, sa ganito lang? Tsk! Manahimik na lang siya dahil, nanahimik na lang din ako kahit may ginawa siyang hindi maganda. Tuluyan akong naglakad upang makapasok. Hindi naman ako pinigilan ni, Anderson. Ngunit, nasa likod ko siya na parang binabantayan ako. Hanggang sa tuluyan
•••Ito na ang itinakdang oras para gawin ang mission. Hindi ko na rin nagawang makipagusap kay, Anderson. Hindi ko na muna siya kinontak. Ilang oras din namin ginawa ang lahat. Kahit mahirap ay nagsumikap pa rin ako. Kailangan na kailangan ang bagay na 'to kahit na anong mangyari. Mabuti na lang, lahat ng kwenento ni Mylene. Pasok na pasok sa mga ginawa namin. Matapos nito, muli kaming bumalik sa presento. Salamat talaga kay, Attorney dahil ilang oras niyang sinamahan ang kaibigan namin. Maya-maya pa, ibinigay agad ni, David, ang video' kinuha niya sa amin. Sabay sabay namin itong pinanood. Lahat naman ay naging maayos at klarong klaro. Pinakita nga rito kung paano nangyari ang lahat. Kalaunan pa, napangiti na lang si Attorney habang pinapanood ito."Magaling, lahat nagawa niyo. Sa makalawang araw, magaganap na ulit ang paglilitis. Sa ebedensiyang hawak natin ngayon. Wala ng lusot ang kontra natin. David, and Nelia, maraming salamat dahil hindi na rin kami mahihirapan pa ni, Mylene.
"Nelia, masaya ako dahil nakapunta ka dito ngayon." Nakangiting sambit niya, kasabay nito ang pagyakap niya sa akin. Hindi ko lubusan maintindihan kung bakit ang saya niya. May nangyari kayang maganda sa kaniya? O hindi naman kaya, pwede na siyang makalaya? Imbis na mag-over think. Dapat magtanong na lang ako."Ahm, Mylene, kumusta ka dito? Maayos lang ba ang lagay mo dito?" Pag-aalalang tanong ko. Aaminin ko na dala ko pa rin ngayon ang sakit na ginawa sa akin ni, Anderson. Ngunit, pinipilit ko itong pigilan."Oum, maayos lang ako dito. Sinusuportahan ako ng batas, kaya ayos lang." Sagot pa niya na may ngiti pa rin sa labi. Tanging sagot ko naman sa kaniya ay matamis kong ngiti."Nelia, huwag kang ngumiti kung hindi ka masaya." Ikinagulat ko bigla ang kanyang sinabi. Oo nga pala, kilalang kilala niya ako kaya hindi ako makakapagsinungaling sa kaniya."Ahm, Mylene ayos lang ako." Pagpapalusot ko."Ikaw talaga, Nelia. Hindi ka naman makakalusot sa akin, dahil kilala kita. Matagal na t
"Gusto mo nang paliwanag, Nelia?" Laking gulat ko ang biglaang pagsulpot ni, Menda. How dare her, pumasok siya ng walang pahintulot dito sa bahay ko."Menda..." Sambit ko sa isipan ko. Tinanggal ni, Nelia ang akamay ko sa pagkayakap ko sa kaniya. Dahil biglaang na walan ng lakas ang katawan ko, agad niya itong natanggal. "Menda, umalis ka na. Nag-uusap kami ng asawa ko. Pwede ba huwag mo kaming guluhin!" I shout to her."Hmm, really? Gusto kong makisali. Isa pa, mukhang hindi mo naman kayang magpaliwanag hindi ba? Kaya, tutulungan na kita, Anderson. Ipapaliwanag ko ang lahat kay Nelia, kung saan ka galing at kung ano-ano ang mga ginawa mo. And now, I would like to ask you Nelia. Are you willing to hear my story?" "Pwede ba Menda, umalis ka na, alam ko kung paano sabihin ang lahat! Umalis ka na!" "Sabihin mo sa akin, Menda kung ano at kung saan." Nanlaki ang mga mata ko sabay nito ang gulat na pagtingin ko kay, Nelia."Well, okay. Maganda 'to, para alam nating tatlo.""Huwag ka na
Matapos kanina sa hospital, napagdisisyunan muna namin ni, Anderson ang umuwi. Ito na nga kami sa bahay, maayos din naman ang lahat. Ngunit, kalaunan lang ay nagpaalam siya sa akin. May iportante raw siyang gagawin, so pumayag na lang din ako. Sinabi niya rin sa akin na maaga siyang uuwi. Na-iwan akong mag-isa dito sa bahay. Tanging na gawa ko lang ay ang manatili sa loob ng kwarto. Ngunit, ilang oras ang nakakalipas, nakaramdam ako ng pagkabagot. Ang tagal ni Anderson, bumalik sabi niya maaga siyang uuwi. So, bumangon ako sa higaan, gumawa ng kahit ano katulad ng paglilinis upang malibang ko ang sarili ko. Nang ipinagpag ko ang higaan, hindi ko sinasadyang tumilapon ang singsing ko. Ang singsing na ibinigay niya sa akin nang kaarawan ni Tita. Sa lubos na pag-aalala, at pagkabahalang pagalitan ako nito ni, Anderson. Agad ko itong hinanap. Hindi ko man batid, subalit kaba ang aking nararamdaman habang hinahanap ito. Nang makaraan ang tatlong minuto, maayos ko itong nahanap. Muli ko it
Akala ko may naisip na ako, hayts ano ba naman 'to, wala pala. Hindi bale na lang mag-iisip pa ako ng bago. "Mag-iisip pa ako nang mabuting parusa ang bagay sa inyong dalawa. Sa ngayon, tumigil na lang muna kayo. Kasi, kailangan pang magpahinga ni, Pengpeng." Kahit, gumalaw na kanina si Pengpeng, hindi niya pa rin ma-imulat ang mata niya. Kalaunan pa, biglang may pumasok na doctor. Nagtungo naman siya agad kay, Pengpeng at che-neck ito nang mabuti. Nagtawag pala sila ng doctor, hindi man lang nila ako pinagsabihan."Doc, how is he?" Deretsahang tanong ni, David. Ako naman, ito naghihintay.By the way, hindi pa rin tinatanggal ni, Anderson ang kamay niyang naka-hawak sa akin. Hindi naman ako mawawala ehh. Nagmamasid lang ako sa ginagawa ng doctor. Hanggang sa, may maliit na ilaw siyang ginamit upang tingnan ang mata ni, Pengpeng. Napansin ko naman ang kanyang pagngiti, at nagdala ito ng tuwa sa akin. Dahil, parang pinapahiwatig niya na maayos na ang kaibigan ko. "Doc, is he okay now