Chapter 3

Chapter 3:

ISANG malakas na tili ang nagpagising sa akin mula sa mahimbing na pagkatulog. Hindi na ako nag-aba pang magsuot ng bra at basta na lamang akong lumabas ng silid saka dumiretso sa sala. Naabutan kong umiiyak si Aling Bebeng, siya iyong kasa-kasama namin ni Lola Esme rito sa bahay.

“Ano’ng nangyari? Bakit ho kayo umiiyak?” taranta kong tanong. Nilapitan ko pa siya para pakalmahin.

Itinuro naman ni Aling Bebeng ang kuwarto ni lola habang patuloy siyang umiiyak. Mabilis kumabog ang aking dibdib nang unti-unting nag-sink in sa utak ko ang dahilan kung bakit umiiyak si Aling Bebeng. 

Nanghihina kong inihakbang ang mga paa palapit sa silid ni lola at dito’y naabutan kong nakahiga siya sa manipis nitong kama habang wala nang buhay. 

Nanlumo akong napahawak sa malamig na bangkay ni Lola Esme habang walang patid ang pagtulo ng mga luha ko. 

“Lola Esme,” tanging nasambit ko. Napahagulhol ako nang iyak kasabay niyon ay ang pagyakap ko sa malamig niyang katawan. 

Isinubsob ko ang mukha ko sa dibdib ni lola at doon ay patuloy lamang akong umiiyak. Wala pa ring tigil ang pagtulo ng mga luha ko. Ilang sandali pa ay may humawak sa likuran ko. Naramdaman ko agad na kaninong kamay iyon kaya mabilis akong humarap upang yakapin siya.

“Niko, wala na si lola. Wala na akong ibang kamag-anak maliban sa kanya tapos—”

“Jessy, nandito pa ako. Hindi kita pababayaan,” aniya sabay hagod sa likuran ko.

Nakaramdam ako ng kaginhawaan sa ginawa ni Niko. Makaraan ang ilang minuto, sabay kaming lumabas ng silid ni Niko. 

Hindi ko alam kung saan na ako pupunta dahil nawala na rin ang kaisa-isang kamag-anak ko. Wala pa ngang isang taon namatay sina mama at papa tapos ngayon si lola naman ang pumanaw. Pinahid ko ang luhang kumawala sa aking pisngi bago tinungo ang terasa. Malalim akong bumuntonghininga. Magiging maayos din ang lahat. 

LIMANG buwan na rin ang lumipas simula nang mamatay si Lola Esme. Buhay na buhay pa rin siya sa aking alaala. Pero kailangang tanggapin dahil lahat naman tayo ay nilikha lang Niya at anumang oras, babawiin din Niya ito sa tamang panahon. 

“Ayos ka lang ba?” basag ni Niko sa katahimikan. Nasa terasa kami at kasalukuyang kumakain ng ice cream. 

Tumango ako bilang tugon. Napapansin ko rin ang panaka-nakang sulyap niya sa akin. Napangiti ako pero kaagad din nabura nang makita sa labas ng bahay si Ate Tina. 

Dali-dali ko siyang sinalubong nang makita siyang dumiretso lang sa pagpasok sa loob ng bahay. Nakaramdam ako ng galit sa kanya dahil sa kapabayaan niya. Sana buhay pa ang kanyang ina ngayon.

“Nabili na ang bahay na ito, Jessy. Kaya wala ka ng lugar dito,” taas-kilay nitong sabi.

Nanlaki ang mga mga ko sa narinig. Hindi kaagad nag-sink in sa aking utak ang sinabi niya. Ilang saglit pa ay tumunog ang kanyang cellphone. Mabilis niyang sinagot ito sa harap ko. Tila ipinagmalaki pa niya na naibenta na ang bahay ni lola samantalang iniwan lang naman niya ito. Ano’ng klase siyang anak? Wala siyang puso. 

“Talaga ba, Ate Tina? Parang wala lang sa iyo ang pagkamatay ni Lola Esme? Ni hindi ka nga umuwi no’ng namatay siya.” 

Natigilan siya sa sinabi ko pero kaagad din nakabawi at mabilis akong sinampal. Hindi ako nagpatalo, sinabunutan ko rin siya ngunit napigilan kami ni Niko. 

“Mag-impake ka na ngayon din, Jessy. Isasara ko na ang bahay na ito,” walang buhay niyang sabi.

Napalunok ako nang tila may bumara sa lalamunan ko. Gusto kong maiyak pero pinigilan ko. Napalingon ako sa silid na tinutuluyan ko nang marinig ang kalabog kasabay niyon ay ang pagbasag ng kung ano sa sahig. Dali-dali akong pumasok sa loob. Naabutan kong tinapon ni ate ang salamin sa sahig.

“Umalis ka na, Jessy!” malakas niyang sigaw. Mariin din kumuyom ang mga kamao niya habang matamang nakatitig sa amin ni Niko. 

Bitbit ang maleta, dinala ako ni Niko sa bahay nila. Malaki ang bahay nila para sa kanila. Gawa lamang ito sa kahoy pero pulido at maganda ang pagkakagawa. Mayro’n ding ’di kalakihang garden sa tabi ng gate na gawa sa kahoy. 

“Jessy, okay lang ba sa iyo na sa iisang kuwarto tayo? Tatlong kuwarto lang kasi ang mayro’n. Iyong isa naman ay ginawa ng tambakan ng mga lumang gamit,” bungad sa akin ni Niko. Ginagap niya ang isa kong kamay at marahang hinalikan. 

“Magsama na tayo kung okay lang sa iyo.”

Mabilis akong napatingin sa mga mata niya. Seryoso siya sa sinabi. 

“Alam mong hindi pa tuluyang na-annul ang kasal namin ni Phillip. Hinihintay ko pa rin ang tawag ng abogado ko hanggang ngayon,” sagot ko. 

Wala namang kaso sa akin pero naiilang pa rin ako. Mali pa rin na magsama kami ’di dahil sa hindi kami kasal, ayaw ko lang isipin ng mga tao na sumama na ako sa ibang lalaki kahit hindi pa annul nang tuluyan ang kasal sa dati kong asawa. 

“Nirerespito ko ang desisyon mo, Jes. Hindi naman kailangan may mangyari sa atin. Makapaghintay ako pagdating sa bagay na ’yan,” mahinahon nitong sambit. Ngumiti siya bagay na nagbibay sa akin nang kaginhawaan.

Ang bait pa rin talaga sa akin ng Diyos dahil nakatagpo ako ng lalaking kasing bait ni Niko. 

“Pumasok na kayo rito. Maghapunan na tayo.” 

Napatingin ako sa nagsalita. Nasa bukana ng pinto at nakasuot pa ng apron. Malapad itong nakangiti sa amin. Napangiti na rin ako. Nakakahawa ang ngiti ng mama ni Niko. Bigla ko tuloy naalala si mama. 

“Jessy, tatlong apo ang gusto ko,” natatawang sambit ng mama ni Niko bagay na ikinayuko ko.

Pakiramdam ko, pulang-pula na ang mukha ko. Hindi ko tuloy malunok-lunok ang pagkain sa bibig ko dahil sa hiya. Naramdaman ko ang kamay ni Niko sa hita ko. Bahagya niya iyon pinisil.

“’Ma, hindi pa nga kami kasal. Saka, hindi pa tuluyang annul ang kasal nila ng dati niyang asawa.” 

“Ilang taon pa ba iyon? Kung wala na kami?”

“Pilar, kumain ka na lang,” sabat naman ng ama ni Niko. 

Napailing na lang ako at lihim na napangiti. Sana hindi magbabago ang pakikitungo nila sa akin. Ang bait ng mga magulang ni Niko. Hindi ako nagkamali sa kanya. 

Hindi ako makapaniwala na sa isang iglap lang ay kasama ko na si Niko sa iisang bubong. Tinupad naman niya ang kanyang sinabi na walang mangyayari sa amin hangga’t hindi pa kami kasal. Habang tumatagl ay unti-unti ko rin siyang nakilala bilang siya. Maalaga, mapagmahal at maalalahanin. 

“Mahal, may tumawag sa iyo.” Humakbang siya palapit sa akin dala ang cellphone ko. 

Nagpunas muna ako ng kamay bago inabot ang aking cellphone. Naghugas kasi ako ng pinagkainan namin. 

“Si attorney.”

“Sagutin mo. Baka good news iyan,” nakangiting sambit ni Niko. Bakas sa mukha niya ang saya.

Napalunok ako bago sinagot ang tawag.

“Jessy, good news! Inaprubahan na ang annulment n’yo. Kailangan mo lang pumunta rito para pumirma.” 

“Salamat, attorney.” 

Walang patid ang saya sa mukha ni Niko nang marinig ang sinabi ko. Noong una ay hindi pa siya naniwala pero nang tawagan ko si attorney saka lang siya tuluyang naniwala.

Panay rin ang paghalik niya sa mukha ko. Napailing na lang ako. Sana siya na talaga ang itinadhana sa akin hanggang sa pagtanda ko. Ngayon ay malaya na akong makasama siya at handa na rin ako sa panibagong bukas na susuungin kasama siya. 

“Maraming salamat sa matiyagang paghihintay sa akin, Niko. Ngayon ko napatunayan kung gaano mo ako kamahal,” mangiyak-ngiyak kong sambit.

Pinahid niya ang luhang tumulo sa aking pisngi saka ginawaran ng mabining halik sa labi. Napapikit ako at gumanti ng halik. 

“Magpakasal na tayo.”