Good evening! Super busy ako today. Kaya pasensya na kung ngayon lang may update ulit!
Celeste's POV Matapos ang matinding rebelasyon ni Nurse Lara, hindi ako mapakali. Alam kong may hawak na kaming mahalagang piraso ng puzzle, pero hindi pa ito sapat para matalo si Dr. Richard Gonzaga. Malakas siya, hindi lang sa ospital kung 'di pati sa koneksyon niya sa mga may kapangyarihan. Hindi siya basta-basta matitibag nang walang sapat na ebidensya. Nang makauwi kami ni Ninong Chester sa penthouse, agad akong dumiretso sa study room. Sinundan niya ako, halatang hindi rin mapakali. "Celeste, anong plano mo?" tanong niya, inilapag ang hawak niyang case files sa lamesa. "Hahanapin natin ang CCTV footage," sagot ko agad. "Kahit sabihin ni Nurse Lara na binura iyon ni Dr. Gonzaga, may posibilidad pa rin na may natira. Hindi madali ang tuluyang pagbura ng medical records sa ospital, lalo na kung may backup system ang IT department." Napaisip si Chester, halatang pinag-aaralan ang sinabi ko. "May kakilala ako sa IT department," sabi niya. "Si Anton, matagal na siyang technician
Celeste's POV Lumabas kami ni Ninong Chester mula sa IT Department na hindi nagpapahalata ng tensyon. Pero sa loob ko, ramdam ko ang kaba at excitement. Nasa loob ng bag ko ang external hard drive na posibleng magtumba kay Dr. Richard Gonzaga. Kung tama ang hinala namin, dito namin makikita ang ebidensya na nagpapatunay sa kanyang malpractice—ang ikinamatay ng pasyenteng si Mr. Alonzo. Habang naglalakad kami sa hallway ng ospital, panay ang lingon ko sa paligid. Hindi malabong may mata si Dr. Gonzaga na nagmamasid sa amin. "Celeste," bulong ni Ninong Chester, dumikit sa tabi ko, "huwag kang masyadong lumingon-lingon. Baka lalo tayong maghinala." Napangiwi ako. "Ang hirap hindi kabahan. Alam mong hawak natin ang pinakadelikadong bagay ngayon." "That's why we need to act normal," sagot niya, hinawakan ang siko ko at dahan-dahang ginabayan palabas. "Let’s get out of here first." Pagkarating namin sa parking lot, mabilis akong sumakay sa passenger seat ng kotse niya. Pagsakay niya s
Celeste's POV Nakaharap ako ngayon sa isang stack ng dokumento sa loob ng law firm ko. Ang demand letter, ang affidavits ng pamilya Alonzo, at ang legal arguments namin ni Ninong Chester ay maayos nang naiprepara. Bukas na bukas, isasampa na namin ang kaso laban kay Dr. Richard Gonzaga. Pinakiramdaman ko ang sarili ko. Dapat ba akong matakot? Dapat ba akong kabahan dahil isa itong matinding laban laban sa isang malakas na doktor? Hindi. Hindi ako natatakot. Hindi kami uurong. Isinandal ko ang likod ko sa upuan at muling tiningnan ang mga ebidensya. Nasa harap ko ang kopya ng CCTV footage, ang medical reports, at ang testimonya ng mga medical staff na hindi na makapagtimpi sa mga kalokohan ni Gonzaga. Nasa kalagitnaan ako ng pagbabasa nang biglang bumukas ang pinto ng opisina ko. "Celeste," tawag ng pamilyar na boses. Napatingala ako at nakitang si Ninong Chester iyon. Mukhang pagod, halatang galing sa operasyon. Nakasalamin siya ngayon, masyadong pormal para sa isang simpleng pa
Celeste's POV Dumiretso kami ni Ninong Chester sa ancestral home ng pamilya ko matapos ang isang nakakapagod na araw sa ospital. Matagal ko nang hindi nakikita sina Mama at Papa. Sa totoo lang, dalawang linggo na ang lumipas mula noong huli akong bumisita, kaya siguradong may kasamang sermon ang sasalubong sa akin. Habang binabaybay namin ang daan patungo sa lumang bahay na itinayo pa ng lolo ko, hindi ko maiwasang sumulyap kay Ninong Chester, na seryosong nagmamaneho sa tabi ko. Naka-white button-down shirt siya, bahagyang nakabukas ang unang dalawang butones, at mukhang pagod pero guwapo pa rin, gaya ng dati. “Sigurado ka bang gusto mong gawin ‘to?” tanong ko. Napatingin siya sa akin saglit bago muling ibinalik ang tingin sa kalsada. “Ano sa tingin mo? Sa dami ng ginugol kong oras sa kaso natin, sa tingin mo ba may choice pa ako?” Napailing ako. “Alam mong hindi ‘yan ang ibig kong sabihin.” Huminga siya nang malalim bago ngumiti nang bahagya. “Gusto kong makita sila. Matagal k
Celeste's POV Pagkatapos ng halos isang oras na pakikisalamuha sa pamilya ko, napagdesisyunan kong magpahinga na sa kwarto ko. Pero bago pa ako makarating sa pintuan, may isang malakas na kamay ang humawak sa pulso ko at hinila ako palayo sa hallway. “Ninong!” bulong kong sigaw habang nakapikit sa gulat. Nang magmulat ako, nakita kong nakasandal na ako sa pader, at si Ninong Chester naman ay nakaharang sa harapan ko, ang kanyang mga kamay ay nakapirmi sa magkabilang gilid ko. “Anong ginagawa mo?” tanong ko, napapakislot nang maramdaman ang init ng katawan niya sa malapit. “Mali yata ang direksyon mo,” bulong niya sa malalim na boses. Napakunot ang noo ko. “Ano?” Nakangisi siyang yumuko, inilapit ang labi niya sa tainga ko. “Akala ko ba kasal tayo?” Muntik na akong mabilaukan sa sarili kong laway. “At ano naman ang kinalaman no'n?” Napailing siya, saka bahagyang tinapik ang ilong ko. “Bakit sa guest room ka matutulog? Mag-asawa tayo at magkakaanak na. Dapat katabi mo akong mat
Celeste's POV Pagkauwi namin sa penthouse ni Ninong Chester, halos hindi pa ako nakakapagpahinga nang bumalik na ang utak ko sa kaso. Nasa isang critical na punto na kami, at kahit pagod na ako sa emosyonal at pisikal na stress ng nangyari sa pamilya ko, hindi ako pwedeng huminto ngayon. Umupo ako sa malaking conference table sa gitna ng penthouse, kung saan nakalatag na ang mga dokumentong iniwan namin bago pumunta sa ancestral home ko. Lahat ng ebidensya, transcript ng testimonya, at legal research ay nakapila sa harapan ko. Sa kabila ng lahat, hindi ko maiwasang mapansin ang tahimik na presensya ni Ninong Chester sa tabi ko. Nakaupo siya sa kabilang dulo ng lamesa, nakakunot ang noo habang binabasa ang autopsy report ni Mr. Alonzo—ang pasyenteng namatay dahil sa malpractice ni Dr. Gonzaga. Kahit seryoso siya, kita sa mukha niya ang pagod. “Dr. Villamor,” tawag ko at hinihigpitan ang hawak sa ballpen ko. “Hmm?” Hindi siya nag-angat ng tingin, abala pa rin sa pagbabasa. “Sigura
Celeste's POV Nagising ako sa mabangong amoy ng pagkain. Dahan-dahan akong dumilat, at ang unang bagay na nakita ko ay ang tray ng pagkain sa bedside table ko. May bagong luto na scrambled eggs, garlic rice, at crispy bacon. May isang baso rin ng fresh orange juice sa tabi nito. Napakunot-noo ako. Sino ang naglagay nito rito? Saglit akong napatingin sa paligid, pero wala akong ibang kasama sa kwarto. Nang lumipat ang mata ko sa isang sticky note na nakadikit sa baso ng juice, napahinto ako. Nakasanayan mo nang hindi kumain ng maayos. Ayokong himatayin ka sa korte mamaya. – Dr. C Alam kong si Ninong Chester ang may gawa nito. Napailing ako, pero hindi ko napigilan ang pagngiti. Mula nang magsimula kaming manirahan sa iisang bubong bilang mag-asawa—kahit na isang kontrata lang ang kasal namin—mas lalo kong nakikita ang mga maliliit na bagay na ginagawa niya para sa akin. Hindi siya sweet sa tradisyunal na paraan, pero ipinapakita niya sa mga aksyon niya kung paano siya mag-alala
Celeste's POV Tahimik ang loob ng courtroom maliban sa mahinang bulungan ng mga taong naroon. Alam kong marami ang nag-aabang sa magiging resulta ng kasong ito—hindi lang ang pamilya ng biktima kundi pati na rin ang buong medical community. Nasa prosecution table ako, tahimik na nag-aayos ng mga dokumentong nasa harapan ko. Katabi ko si Attorney Cruz, habang si Ninong Chester naman ay nasa likuran namin, kasama ang pamilya ni Mr. Alonzo. Ramdam ko ang kaba sa bawat segundo na lumilipas. Napatingin ako sa kabilang panig ng courtroom kung saan nakaupo si Dr. Richard Gonzaga kasama ang kanyang mga abogado. Sa kabila ng seryosong ekspresyon ng kanyang mukha, halata ang bahagyang pawis sa kanyang noo. Nag-angat ako ng tingin nang marinig ang boses ng hukom. "Let us proceed." Tumayo ang lead attorney ng depensa at lumapit sa witness stand kung saan nakaupo si Ninong Chester. Siya ang huling testigo namin at ang pinakanapakahalagang piraso ng ebidensya upang madiin si Dr. Gonzaga. "Dr
Celeste's POV"C-Chester?" usal ko nang mapansin ang pamilyar na pigura ng lalaki hindi kalayuan sa amin.Parang may mali sa aking paningin. Ang puso ko ay parang kumakabog nang mabilis, at ang mga paa ko ay para bang hindi makagalaw. Iba't ibang emosyon ang dumaan sa akin nang makita ko si Chester sa mismong araw ng birthday at binyag ni Caleigh. Alam kong nandito siya, ngunit hindi ko alam kung anong ibig sabihin ng presensya niyang iyon. Ang lalaki na iniwasan ko, ang lalaki na hindi ko alam kung anong nangyari sa aming relasyon, ay nariyan—nagpakita sa okasyong hindi ko inasahan."Excuse me," mahinang sinabi ko kay Joaquin, na kasalukuyang katabi ko. "May pupuntahan lang akong bisita."Ngunit ang totoo, gusto ko lang siguraduhin na hindi ako nagkakamali. Baka naman nananabik lang ako. Gusto kong mapatunayan sa aking sarili na hindi lang ako namamalikmata. Hindi ko kayang makita si Chester na nawawala sa aming buhay. Gusto ko lang malaman kung siya nga iyon. Ilang segundo lang, na
Chester's POVHindi ko pa rin matanggap ang lahat ng nangyari. Bawat araw na lumilipas mula noong iniwan ko si Celeste, parang may matigas na piraso ng bato na nakabara sa dibdib ko—ang bigat ng desisyon ko na walang kaligayahan, at ang patuloy na paggugol ng oras ko sa isang hindi natutunang aral. Ang penthouse ko, na dati ay puno ng tawanan at pagmamahalan, ngayon ay tila isang malamlam na kuweba ng mga alaalang masakit. Hindi ko alam kung anong klaseng tao na ako. Minsan naiisip ko na mas mabuti nang lumayo—kung aalis ako, hindi ko kailangang patuloy na makita ang mukha ng babaeng minahal ko nang sobra, pero ngayon ay alam kong imposible.Ilang araw nang naglalaro sa isip ko ang desisyon ko. Gusto ko siyang balikan, ang pagmamahal namin, ang lahat ng naiwan na masaya, pero ni hindi ko kayang magsinungaling. Kung muling magbabalik siya sa buhay ko, magiging masakit lang ang lahat. Hindi ko kayang baguhin ang mga itinakdang batas ng buhay, at hindi ko kayang labanan ang tadhana. Magk
Chester's POVTahimik ang buong bahay. Tanging ang mahihinang hikbi ni Celeste ang naririnig ko habang nakaupo siya sa sahig, hawak pa rin ang annulment papers na ako mismo ang nag-abot sa kaniya. God, what have I done?Bahagya akong lumingon. Palihim ko siyang sinulyapan—ang babaeng minahal ko ng buong puso. Nakalugmok siya, tila gumuho ang buong mundo niya. At ako, ako ang dahilan ng lahat ng sakit na 'yon.Humigpit ang pagkakakuyom ko sa doorknob ng kwarto namin, pinilit kong hindi lumapit. Dahil alam kong kapag niyakap ko siya, kapag hinayaan kong marinig niya ang tibok ng puso kong ito na para pa rin sa kaniya—mababasag ang desisyon kong buuin ang distansya sa pagitan naming dalawa.Mahal ko si Celeste. That’s the irony of it all. Mahal na mahal ko siya kaya ko siya kailangang iwan.Pumasok ako sa silid namin at agad kong dinampot ang maleta sa ilalim ng kama. Isa-isa kong inilagay ang ilang mga damit, mga gamit ko sa ospital, ilang personal na gamit. Pilit kong pinanatag ang sa
Celeste's POVPitong araw na ako naghihintay ng kahit katiting na lambing mula kay Chester, ngunit wala—hindi man lang ako matitigan sa mata, ni hindi ako mahalikan sa labi gaya ng dati. Ang dating mainit na yakap tuwing gabi, napalitan ng katahimikan at espasyong parang bangin sa pagitan naming dalawa. At kahit ilang beses ko na siyang sinubukang lapitan, lambingin, o kausapin nang maayos, hindi ko siya maramdaman. Para bang may pader na hindi ko matawid.Simula nang makita niya kaming magkasabay ni Joaquin sa labas ng bahay, bigla siyang nagbago. Wala naman akong ginawang masama. Hinatid lang naman ako ng kaibigan ko matapos ang isang mahabang araw sa korte, pero ang naging reaksyon ni Chester ay parang nahuli niya akong may kasalanan. Hindi siya nagsalita, pero mas mabigat pa sa sigawan ang katahimikan niya.Minsan, alas-dose na ako natutulog, umaasa na maririnig ko ang tunog ng pinto, ang yabag ng sapatos niya sa hallway, o kahit ang mahina niyang bulong ng “I’m home,” pero walang
Celeste's POVLumalim ang hinga ko habang tinititigan ko si Atty. Lourdes Sanchez na kasalukuyang nakatayo sa tapat ng coffee station sa labas ng courtroom. Dala niya ang kaniyang signature Louis Vuitton tote. She always dressed like she was attending a fashion week, not a legal battle. Ngunit higit pa sa panlabas na anyo ang tunay na dahilan kung bakit hindi ko siya kailanman kinampihan—she was ruthless, manipulative, and dangerously charming.Ako ang nauna sa korte ngayon. Dumiretso ako sa preparation room bitbit ang mga dokumento ng kaso, pero makalipas ang ilang minuto, nariyan na agad si Lourdes. At gaya ng dati, hindi siya papayag na hindi ako asarin.“Ang aga mo ngayon, Celeste,” simula niya, habang pa-casual na nagsasalin ng kape. “Baka sakaling mauna ka ring matalo?”Ngumiti ako ng matamis, pero may bahid ng asido. “Mas gusto ko kasing nauuna sa lahat. Unlike others na laging second choice.”Bigla siyang napahinto. Tumitig siya sa akin habang dahan-dahang nilapag ang tasa sa
Celeste’s POVAlas dos na ng madaling araw nang marating ko ang bahay. Pagkababa ko ng kotse, tahimik ang paligid at malamig ang simoy ng hangin—parang sumasalamin sa bigat ng nararamdaman ko. Inaantok at pagod na pagod ako, pero higit pa roon, mas nangingibabaw ang lungkot at pag-aalala.Pinagbuksan ako ni Ate Sofia ng pinto. Nakangiti siya sa akin, bitbit ang tasa ng mainit na gatas.“Uy, akala ko dito ka na sa office matutulog. Mabuti’t nakauwi ka rin,” sabi niya habang inaabot sa akin ang tasa.Napangiti ako nang bahagya. “Thanks, Ate.” Umupo ako sa couch habang siya naman ay tumabi sa akin."Nakauwi na ba si Chester?" tanong ko, inaasahang maririnig ko ang boses niya sa itaas o makita siyang bumababa ng hagdan.Umiling si Ate Sofia. "Hindi pa. Akala ko nga ay sabay kayong uuwi mag-asawa."Nawala ang ngiti sa labi ko at napatingin ako sa pinto, na parang umaasang bumukas iyon at bigla siyang lilitaw. Pero wala.Muli kong naalala ang nakita ko kahapon—si Chester at si Lourdes, magk
Celeste’s POVBuong maghapon akong parang wala sa sarili. Sa bawat segundo, paulit-ulit lang ang tanong sa utak ko: Bakit hindi siya nagparamdam? Hindi ba niya ako naiisip man lang? Ilang beses kong tiningnan ang cellphone ko, umaasang may mensahe o kahit isang tawag galing kay Chester—pero wala. Ni isang notification mula sa kaniya ay hindi ko natanggap.Sinasabi ko sa sarili ko na baka busy lang siya. Na baka may inasikaso lang talaga siyang importante. Pero hanggang kailan ko ipagtatanggol ang asawa ko sa sarili kong isipan? Kung talagang importante ako sa kanya, hindi niya ako hahayaang maghintay ng wala.Hindi ko alam kung dahil lang ba sa selos o sa pangamba, pero hindi ko maiwasang isipin si Lourdes. Nakita ko kanina kung paano siya inasikaso ni Chester. Kung paano siya inalalayan. Ganoon din ba ang ginagawa niya kapag ako ang nasasaktan? O si Lourdes na ba ang mas iniingatan niya ngayon?"Hey, may problema ba? Mukhang malalim ang iniisip mo," saad ni Joaquin, pilit inaagaw ang
Celeste’s POVMaaga akong dumating sa law firm ngayon. Gusto kong maagang matapos ang mga nakatambak na kaso para makauwi rin agad. Ayoko nang palampasin pa ang pagkakataong ayusin namin ni Chester ang pagitan namin. Hindi ko pa rin malimutan ang nangyari kagabi—ang bigla niyang pagseselos, ang selos na nauwi sa isang marahas na suntok, at pagkatapos ay ang gabing nauwi sa isang mainit na pagtatalik.Gulong-gulo pa rin ang isip ko.Papasok na sana ako sa loob ng building nang biglang bumungad si Atty. Dina Cayapan—isa sa mga una kong na-close na case lawyer dito sa firm. Maingay, palakaibigan, pero may pagka-tsismosa rin."Atty. Celeste!" tawag niya habang nagmamadaling lumapit. "May chika ako, grabe!"Napakunot ang noo ko. Ano na naman ‘to? Ngunit kinuha ko rin ang cellphone na iniabot niya sa akin, dala na rin ng kuryosidad."Ano 'yon?" tanong ko, at nang ibaling ko ang paningin ko sa screen ng phone niya, agad akong natigilan.Larawan iyon ni Chester kasama si Isabelle sa loob ng i
Celeste’s POVHindi ako makapaniwala sa inasal ni Chester.Nanatili akong nakatayo sa labas, nakatulala habang pinanonood siyang naglalakad papasok ng bahay, galit na galit, tila isang bombang sasabog anumang sandali. Mabilis ang tibok ng puso ko. Ramdam ko ang panginginig ng mga daliri ko sa kaba at pagkabigla.Hindi ko alam kung mas nasaktan ako sa biglaan niyang pagsugod sa kasama ko… o sa malamig at selosong tingin na ibinigay niya sa akin pagkatapos.Bakit parang hindi niya ako pinagkakatiwalaan?Mabilis akong nagpaalam sa kasama ko, humingi ng paumanhin, at dali-daling sumunod kay Chester sa loob. Ramdam ko pa rin ang bigat ng tingin ng mga kasambahay sa akin habang pinapanood nila akong pumasok.Pagkapasok ko sa bahay, nakita ko siyang nakaupo sa sofa, nakasubsob ang ulo sa pagitan ng kanyang mga kamay, parang nilalamon ng sarili niyang emosyon.Tahimik ang buong paligid. Tanging ang mabigat niyang paghinga at ang tunog ng orasan sa dingding ang maririnig.Dahan-dahan akong lum