Chapter One

NAGISING ako sa nakakasilaw na liwanag. Iginala ko ang paningin ko. I found myself lying on the ground. Nasa gitna ako ng kalsada. Inalala ko ang mga nangyari kagabi. Huling naalala ko, habang pabalik ako sa condo ko… may nakita akong bata sa kabilang bahagi ng kalsada. She was about to get hit by a car but I saved her. 

Bumangon ako at muling iginala ang tingin sa paligid. Nasaan na ang batang iniligtas ko? I remember I pushed her aside. Where is she now? Napapikit ako nang tamaan ang mata ko ng sinag ng araw. Fuck. At bakit maliwanag na? Nakatulog ba ako sa daan? Ibinaba ko ang tingin sa sarili. All I remember before closing my eyes is that I was covered with my own blood. But how come I am perfectly fine now? Walang anumang bahid ng dugo ang damit ko… Iginalaw ko ang kamay ko. I don’t feel any pain in any part of my body…Bakit wala man lang masakit sakin? 

Nag-panic ako nang makita ang isang paparating na truck. Fuck! My first instinct is to run. But it is too late. Ilang metro na lang ang layo ng truck sa akin, kahit tumakbo ako siguradong masasagasaan pa rin ako. Mariin kong ipinikit ang mga mata at hinintay na lang ang pagtama niyon sa akin…One, two, three… Ilang segundo ang lumipas pero walang truck na tumama sa akin. Nothing happened. Bakit? Dahan-dahan kong idinilat ang mga mata. Wala na ang truck na nakita ko. Sa halip ay isang kulay itim na kotse na ngayon ang papalapit at babangga sa akin. Nanatili akong dilat habang hinihintay ang pagtama ng sasakyan. But the car just fucking pass through me. Nothing happened to me. Bakit… Bakit hindi ako nabangga? Bakit sa halip na tamaan ako ng sasakyan ay tumagos lang sa akin ang kotse?

How… how is this fucking possible? Maybe I am dreaming? Inalala ko ang mga nangyari kagabi… I am fucking sure I got hit by a car. Hindi kaya…hindi kaya…patay na ako? Fuck.

“Not yet.”

Napatingin ako sa pinanggalingan ng boses. Isang lalaki ang nasa tabi ko. 

“S-sino ka?” magkahalong pagkabigla at pagtatakang tanong ko lalaki. The heck. Wala naman akong nakitang lalaki kanina. Paanong bigla siyang sumulpot sa tabi ko? 

Pinasadahan ko siya ng tingin. Para siyang a attend ng libing sa suot niya. Black cape, black pants, black shoes. Everything is black. Even his hair. Pero, in fairness, matangkad at guwapo siya. I looked at his face. Straight nose, thick brows, squared jaw, red lips and deep eyes. Napatitig ako sa mga mata niya. His eyes. They’re as dark as his clothes. 

He smiled at me. Hindi ko alam kung bakit bigla akong kinilabutan sa ngiti niya. It was the first time I get intimidated by someone. There is something in him that I couldn't explain.

“I’m Kairos. Your death angel.”

Kairos? Death angel? 

“What? I don't understand. Anong death angel?”

Isang kotse ang humahagibis na dumaan. Just like what happened earlier, tumagos lang ang sasakyan sa akin…at sa lalaking kaharap ko. Napanganga ako nang makitang tumagos lang sa kanya ang kotse at tila ba normal sa kanya ang bagay na iyon. Fuck. Who is this man? Anong death angel ang pinagsasasabi niya? 

“Do I have to repeat it to you, Cresia?”

Bakit kilala niya ako? “Fuck! Bakit alam mo ang pangalan ko?”

Pinagsalubungan niya ako ng kilay. “You know what I hate the most? Humans with foul mouths.”

Human? Tinawag niya akong human? Hindi ba siya tao? 

What the hell is happening? Nagising na lang ako na nandito ako sa gitna ng kalsada. Walang ni isang galos sa katawan. Tumatagos sakin ang mga dumadaang sasakyan habang kausap ko ang lalaking bigla na lang sumulpot at nagpakilalang death angel ko raw. I don’t even know what a death angel is!

“A death angel. Angels who are assigned to collect souls and bring it to afterlife. And what is afterlife? It's either heaven or hell,” sagot niya sa akin na tila nababasa ang iniisip ko.

Napatulala ako sa kanya. 

“Before The Creator created humans, there are already angels with Him—"

"Wait," putol ko sa kanya. "You're really a fucking angel? As in angel?" 

"Do I have to repeat everything to you?"

"I…" I don't know what to say. 

"When He created humans, he assigned two kinds of angels to accompany them. The birth angel and the death angel," pagpapatuloy niya. "The birth angel was assigned to accompany humans the minute they were born until they reach the age of ten years. In short, they are the guardian angels. On the other hand, the death angels were assigned to accompany humans when they are about to die and bring them to the afterlife.”

I know stories about angels when I was a kid, but never did I believe in them. And now this man in front of me, telling me, he was a freaking angel? A fucking death angel? 

Nakuha ang atensyon ko ng isang lalaking tumatawid sa kalsada. He was wearing the same clothes and the same aura as Kairos. Naka-all black ensemble din siya tulad ni Kairos. At gaya ng lalaki sa tabi ko, tumatagos lang din sa kanya ang mga sasakyang dumadaan. Nakasunod ako sa kanya ng tingin. He stopped in front of us. His aura, I don’t fucking know but it was darker than this man beside me.

“Finally, you captured him, Thanos,” wika ng lalaking katabi ko sa bagong dating. Ngayon ko lang napansin na sa likod ng bagong dating ay may nakasunod na isang lalaki. But he was different from the two men in black. Payat siya at mukhang gusgusin sa suot na damit. May bakas pa ng mga natuyong dugo sa outing t-shirt na suot niya. Ka pansin-pansin rin ang lubid na nakatali sa dalawang kamay niya. Pero hindi lang basta lubid iyon. Kulay silver iyon at kumikinang. 

 “Isang buwan akong pinahirapan ng mortal na to." Pakiramdam ko ay nanlamig ako sa boses ng bagong dating na lalaki. His voice sounded really cold. He turned and looked at me. Kinilabutan ako sa tingin niya. “New assignment?”

Pinaglipat-lipat ko ang tingin sa dalawang lalaki. Nakita kong nagtanguan silang dalawa. It's like as if they shared a secret language or something. 

“Mauna na ako.” Narinig kong sabi ni Thanos sa katabi ko. Muli silang nagtanguan bago nagpatuloy si Thanos sa paglalakad kasunod ang lalaking nakatali ng lubid. 

"Sino yon?"

“That was Thanos.” 

"Thanos? Kairos? Bakit ang weird ng mga pangalan nyo?" 

"And you think Lucresia is not weird for name?" 

Napamaang ako sa pang-iinsulto niya. "Teka, bakit mo alam iyon?" Pati totoong pangalan ko ay alam niya! 

"I already told you, I'm a death angel. I'm your death angel," sagot niya na tila nauubusan ng pasensya sa akin. 

Ibinalik ko ang mga mata kay Thanos para sundan siya ng tingin pero hindi ko na siya nakita. Tila ba naglaho na lang siya at ang lalaking kasama pagtawid sa kabilang bahagi ng kalsada. 

“Thanos, he was assigned to capture those missing souls.”

Ibinalik ko ang tingin kay katabi. 

"Missing… soul? Sino? Iyong lalaking gusgusin? P-patay na siya?" 

Tumango sa akin si Kairos. 

“Eh… ako. Bakit… nakikita kita?” Napatingin-tingin ako sa paligid bago ibinalik ang tingin sa kanya. “Am… am I a soul already? P-patay na ba ako?” Patuloy lang ang pagtagos sa amin ng mga sasakyan."Answer me?!" pag de-demand ko sa kanya. "Patay na ba ako?" 

Sa isang iglap, nawala ang mga dumadaang sasakyan. Sa isang iglap…nawala kami sa kalsada at napunta kami sa isang pasilyo. Iginala ko ang mga mata. St. Lukes’ Medical Center.

"Doc, heto po iyong charts ni Patient Ramos."

Napatingin ako sa dalawang taong naglalakad sa pasilyo. They were both wearing white uniform. Ang isa ay may nakasabit na stethoscope sa leeg. Malinaw na naririnig ko ang sinasabi nila, subalit tulad ng nangyari sa mga sasakyan kanina, nilagpasan lang nila ako na parang hangin. 

How the hell did we get here? Paanong sa isang iglap ay napunta kami sa ospital? Ibinalik ko ang tingin kay Kairos na nakasandal lang sa pasilyo ng hospital. 

“Nandito tayo ngayon dahil nandito ang katawan mo."

Natigilan ako. “You can read my mind—At anong sinasabi mong nandito ang katawan ko?"

"Follow me."

Nagtatakang sinundan ko si Kairos hanggang sa makarating kami sa tapat kami ng ICU. Huminto kami sa tapat ng isang kwarto. "Look inside."

Mula sa salamin ng kwarto ay nakita ko ang isang pasyenteng walang malay sa loob. Napasinghap ako nang mapagtanto na nakatingin ako sa sarili kong katawan. It was really me. I was lying on the bed. Iba’t-ibang tubo ang nakakabit sa katawan ko. May bendang nakabalot sa ulo ko. 

“You’re on comatose,” wika ng lalaki sa tabi ko. “Your brain got damaged from the accident. Your body was unconscious so your soul left your body.”

Kung ganoon ay hindi pa ako patay? 

Kairos clicked her finger. Sa isang iglap ay nasa loob na kami ng hospital room, sa harap ng katawan ko. Nilapitan ko ang katawan ko. My face was full of bruise and cuts. Halos hindi ko makilala ang sarili. 

“Well, thanks to you, konting gasgas lang ang tinamo ng batang iniligtas mo.”

Hindi ko siya pinansin, sa halip ay nanatili ang atensyon ko sa katawan ko. Look at what haappend to my face? My once flawless skin was now full of cuts and bruise. Fuck. Ano ba kasi ang pumasok sa isip ko at iniligtas ko ang batang iyon? Look at what happened to me! 

Come on, Cresia. The important thing is you're alive. 

Sinubukan kong hawakan ang katawan kong walang malay. pero nang gawin ko iyon ay lumusot lang ang kamay ko. “I can’t touch myself!” Nilingon ko si Kairos.

“What do you expect? You’re a soul." balewang sagot niya sa akin. "You can't easily touch things, even your own body. It requires great concentration.”

“P-paano ako makakabalik sa katawan ko?”

“The only way you can go back to your body is when you wake up…”

Ibinaling ko ang tingin sa flower vase na na nakadisplay sa side table. Sariwa pa ang mga bulaklak na nasa vase. “Sinong nagdala sa kin sa ospital?”

“The guardian of the child you saved.”

“Siya rin ang nagbayad ng bill ko?”

He smirked. “Who else? Wala ka namang kamag-anak o kaibigan.” 

Kairos is right. I don’t have family nor friends to take care of me. Inilibot ko ang tingin sa kwarto ko. St. Lukes? That girl’s family must be rich. Well, pagkatapos ko siyang iligtas, I deserved the best hospital and the best treatment.

Ibinalik ko ang tingin kay Kairos. Paano niya nalaman ang mga bagay na iyon tungkol sa akin? Pati ang buong pangalan ko ay alam niya? Bakit niya alam na wala akong kaibigan o kamag-anak? 

“I am your death angel. I know things about you.” 

Bumukas ang pinto ng ICU. Pumasok ang isang nurse. I watched her as she checked on my body’s condition. Fuck! It’s so fucking weird seeing my own body in front of me. 

Ibinaling ko ang tingin kay Kairos paglabas ng nurse. “If you’re my death angel, why the hell are you here? Hindi pa naman ako patay.”

“Good question.” He grinned. “Do you want to know the answer?” Ibinaling niya ang tingin sa walang malay na katawan ko bago niya ibinalik ang mga mata sa akin. “Because you will never wake up again, Cresia. March 28, 2018. 12:01am. That will be the exact time of your death.” 

Hindi ako agad nakapagsalita. “I… I’m going to die? No way! Hindi puwede.” Ibinalik ko ang tingin sa katawan ko. My chest suddenly felt so heavy. Parang hindi ako makahinga. I wanted to cry, pero walang luhang lumabas sa mga mata ko…

Of course, kaluluwa ka lang, Cresia.

“You can’t escape death, Cresia. Whether you like it or not, you will die sixty days from now. At alam mo kung saan ka mapupunta?” He grinned. Kinilabutan ako sa ngiti niya. “Sa impyerno.”