ANG IKALAWANG AMO

Nagsuklay ako ng buhok sa mukha ko gamit ang sariling kamay, habang sinusundan ko si Oliver. Gusto kong tumigil dahil humanga ako sa madilim na palamuti sa paligid ko, pero alam kong hindi ngayon ang tamang panahon.

Itinulak ni Oliver ang isang malaking pinto na may desinyong pang moderno, bold, malinis ang kulay at may mga linya.

Pumasok kami sa isang napakalaking silid. May malaking pabilog na desk sa gitna na napapaligiran ng mga upuan at flat screen tv sa kahabaan ng mga pader. Kung may masasabi man ako sa silid na ito, ito ay isang silid ng isang bigatin at pribadong tao.

Lumipat si Oliver sa may dulo ng bahagi ng mesa. May tinapik ito at nagliwanag ang makikinis na itim na ibabaw. Isang tv sa isang mesa? May ganito pala?

Sinubukan kong tandaan ang anumang uri bago ako umalis apat na taon na ang nakararaan, ngunit dumating ako sa mansyon na ito na walang alam.

Talagang umunlad ang mundo mula noon. Pero di ko akalain na ganoon kabilis. May alam ako kung paano mag hack ng password o code, kaya mainam na kabisaduhin ko ang bawat sulok ng mansyon na ito.

Hindi pinansin ni Oliver ang presensya ko, kasama ang kanyang Ina. Tahimik kaming tatlo sa loob at di nagtagal ay nagpasya ang Ina niya na lumabas na muna. Iniwan niya ako sa loob kasama si Oliver.

Maya maya pa ay biglang nagbukas ang pinto at pumasok ang isang babae na sa tingin ko ay kasing-edad ni Oliver. Mahaba ang buhok niya na dark brown ang kulay at brown din ang mga mata. Siya ay may petite na katawan, ang kanyang cute na mukha at may matangos na ilong, na nagbigay sa kanya ng isang mas batang hitsura.

"Ipinatawag mo daw ako Sir," sabi nito sa mahina at magalang na boses.

Dumukwang sa dibdib ang nagpa-pop up na boobs niya, mula sa kulay pink v neck t-shirt na suot niya. Unang kita ko pa lang ay masasabi ko na ang ugali niya. snobby and maarte na mababae.

"Dalhin mo siya sa isang silid," utos ni Oliver na nagpatuloy na may ginagawa sa mesa na may screen, hindi man lang kami pinalampas ng isang sulyap.

"Aling kwarto po sir?"

"Kahit anong kwarto Alexa. Alisin mo lang siya dito," sagot ni Oliver na magalang naman.

Lumingon si Alexa sa akin at tiningnan mula taas at pababa. Humirit ang ilong niya sa kawalan ng gana kahit sandali.

Ayan na nga.

"Halika na," magalang na sabi nito.

Ayaw ko talaga pero sinundan ko siya palabas ng kwarto. Umindayog ang balakang ko habang naglalakad sa paraang humihingi ng atensyon. Hindi ko sinasadya na gawin ito upang makuha ang atensyon ni Oliver o anumang bagay. Ito ay drilled sa aking isipan upang palaging manatiling kalmado. Maging ang mga mandaragit ay humahangad, ngunit hindi nila alam na ako ay isang lobo na nagdadamit ng tupa, naghihintay lamang ng tamang oras to catch the prey.

Nagpatuloy ang lakad namin ni Alexa sa hallway. Dalawang beses kaming dumaan sa iisang painting at sa tingin ko ay gusto niya akong lituhin.

Lingid sa kanyang kaalaman, ako ay may isang mahusay na pakiramdam para kabisadohin ang direksyon at may ugaling mapagmasid sa bagong paligid. Siya ang nagbigay sa akin ng credit para sa plano kong pagtakas.

Sa wakas ay narating namin ang isa pang madilim na pintong kahoy na puno ng cheery, at itinulak ito ni Alexa na buksan bago tumalikod at lumakad palayo sa pasilyo, isang sapilitan at kakaibang pag ugoy sa kanyang balakang. Panlalait ko sa loob. Pinagmamasdan niya siguro ako.

"Good riddance" pahiwatig ko sabay hinga ng malalim. Nakaramdam ako ng kaginhawaan sa loob ko bilang malaya sa oras na ito.

Pumasok ako sa kwarto at ayaw kong aminin na mahal ko ito. Pagkatapos ng mga taon sa "safe house", ang anumang bagay ay isang pagpapabuti at ang magandang grey at itim na silid tulugan ay tiyak na isang pagpapabuti. Umupo ako sa queen sized bed na may grey at black sheets. May nightstand sa tabi ko na may silver lamp at dalawang dagdag na pinto. Tiningnan ko ang isang banyo at isang aparador. Napabuntong hininga ako bago ko kinuha ang lampara at binuksan ang likod nito. Hinugot ko ang ilang wires at ang motherboard sa gitna. Pinalamanan ko ang dalawa sa bulsa ko at lumapit sa bintana. Tinapik ko ito. Dapat bulletproof glass ito. Ayaw kong makipagsapalaran sa paglikha ng kaguluhan kung sakaling ito ay gawa sa bulletproof at nais ko na masira ito.

Mas mahirap pa ito kaysa inakala ko... pero hindi imposible.

Naglakad ako papunta sa pinto, ang kulay nito ay tila may dugong impyerno. Nang mahawakan ko ang lock ay saka ko napagtanto na naka lock in ako. "Smart move Oliver! Di ko akalain na may ganitong silid sa bahay mo" ang sabi ko sa sarili.

Nagikot ako sa paligid na naghahanap para sa anumang bagay na magagamit ko bilang sandata at lumabas na malinis at maayos ang buong kwarto. Ni hindi nila ako binigyan ng kahit simpleng shaver. Napabuntong hininga ako at nagpasyang maligo. Naghubad ako sa banyo at matagal bago ko naintindihan kung paano gumagana ang iba't ibang mga pindutan, ngunit nang magawa ko ay nagkaroon ako ng isang magandang mainit na shower. Ang weird naman nun! Samantalang sanay na ako sa malamig at maruming tubig. Iyon lang ang ibinigay nila sa amin noong nasa "safe house" pa ako. Sinubukan ko ang lahat para makalimutan ang panahong iyon. Kinailangan ko lang i enjoy ang isang sandaling ito, na hindi dapat mahirapan.

Lumabas ako ng shower at pinatuyo ang aking maitim at kulot na buhok. Lumabas ako ng banyo at wala sa mood na isuot ang maruming damit na inilabas ko galing sa aparador. Tinanggal ko na lang yung mga gamit na nakuha ko sa lamp at ginawang pambalot ng unan ko bilang punda. Alam ko na mamaya ay darating sila. Naghanap ako sa kwarto ng maliit na bagay na magagamit ko sa pagpili ng kandado. Ang tanging makakatulong ay ang suklay. Tinali ko ang tuwalya ko na parang toga sa paligid ko tapos sinira ang isa sa mga ngipin ng suklay. Dinala ko ito sa pinto at matapos ang ilang segundong paghihirap, bumukas ito.

Nag smirk ako sa tagumpay bago ako naglakad sa hallway. Ang panig na ito ay weirdly na parang tinitirhan ng mga multo. Sinundan ko ang tunog ng mga boses hanggang sa makarating ako sa isang kusina. May apat na babaeng chef na naghahanda ng pagkain at pitong lalaki na nakasuot ng suit na nakapalibot sa mesa, kabilang na si Alexa. Tumatawa at nanliligaw siya na parang desperado. Lahat ng tawa at saya ay tumigil nang pumasok ako bagaman. Lahat ng mata ay nag snap sa akin, partikular na ang mga mata ng lalaki, nakatingin sa aking tuwalya na natatakpan ng katawan sa pagkabigla at pagnanasa.

"Para sa kapakanan ng isang kulot na ito! Ikaw ba ay desperado na dumating ka nang kalahati hubad?!" Umimik si Alexa at kung may baril ako ay dalawang bala ang ilalagay ko sa ulo niya doon mismo. Ipinatong ko ang kamay ko sa balakang ko at binigyan siya ng tingin. Namumula ang mga pisngi niya at nagningning siya ng husto sa akin.

"Oh andiyan ka pala," sabi ng isang babae na pumasok sa kusina na may hawak na isang bungkos ng mga nakatiklop na damit. Maputla siya at masasabi ko sa pilit niyang ngiti na kinakabahan siya at hindi mapakali.

"Kanina pa kita hinahanap. Lumabas ka ng kwarto at... well never mind na. Ang mga damit na ito ay para sa iyo. Wala akong time na ilagay sila sa room bago ka lumipat," paliwanag niya na iniiwasan ang eye contact sa lahat ng nakalantad kong mocha brown skin.

Kinuha ko ang damit sa kanya at lumabas ng kusina na nakataas ang ulo. Wala akong dapat ikatakot. Sa pagpasok ko uli sa silid, tiningnan ko ang mga damit na ibinigay sa akin. Pants at hoodies, lahat ng kulay ay grey. Napapailalim nito ang mga underwear ko na parehong naka tupi din.

Ang hoodie ay large size para sa isang babaeng tulad ko, sapagkat ang normal size ko ngayon ay small. Para akong nilamon nang buo ng maesoot ko na. Ipinaalala nito sa akin ang panahon na nahuhumaling ako sa mga hoodies design na damit.

Wala ako sa mood na magtampo kay Oliver at sa madilim niyang aura kaya humiga ako sa kama ko, inilagay ang isa sa mga dekorasyon ng mesa, isang plastic ball of sorts, sa ilalim ng unan sa tabi ko. Ito ang magiging perpektong sandata.

Sa "safe house" ay napilitan akong maging light sleeper. Kahit na ang pinakamaliit na paggalaw ay maaaring alerto sa akin. Iyon ay kung natulog ako. Mas pinili kong huwag iwanan ang sarili kong mahina. Hindi na kailanman maulit. Kaya napatingin ako sa pinto, naghihintay kung ano, hindi ko alam. Isang tanda siguro. Kahit ano lang.

"Sa totoo lang nainip na ako" sabi ko sa isip ko