It is quarter to four in the afternoon when I arrived on LaGuardia's waiting area for Hendricks' arrival. Tumawag siya sa akin kaninang madaling araw para sabihin na dalawang oras na na-delay ang flight niya.
Kaya't nakapunta pa ako sa gallery at naipa-deliver ang painting ko na binili ni Mrs. Harrington. I can't miss Wretched being delivered to Mrs. Harrington. She already have 6 of my pieces and paid a hefty amount of money to acquire it.
Since Hendricks' supposed arrival at 4 o'clock is pushed back to 6 o'clock. It'll be quite a traffic later when rush hour strike and I'm by the Brooklyn area so I decided to come earlier instead. Besides I don't want to be stuck in the New York traffic later on.
I'll save the traffic as to when Hendricks is driving.
Besides waiting is nothing. Two hours of waiting is not even enough for what Hedricks has done for me, I can't thank him enough when he saved me from the heartbreak I dealt with almost 4 years ago.
I was in deep pain, I was so hurt that I almost died of heartbreak. To think na nilaan ko ang oras ko sa pagsuporta sa kanya sa malayo at nang nakalapit na ako, abot kamay ko na at saka bigla akong hinatak pababa.
Hindi lang naman kasi ako hinatak pababa, ginising rin ako sa katotohanan na imposibleng bumaba ang langit sa lupa.
I shook my head, dismissing the memory that was trying to resurface yet again. I have less than two more hours to kill kaya't nagdesisyon ako na aliwin na lang ang sarili sa pagguhit ng mga taong nasa paligid. Just to let my mind ease for a brief moment from that haunting memory.
Baka matutunan ko pa ang human anatomy dahil medyo mahina ako roon. Tanging mukha hanggang dibdib lamang ang kaya ko sa tagal ng aking experience sa pagguhit.
Hindi ko na nga namalayan kung gaano katagal na akong nagguguhit, kung 'di lamang sumakit ang aking batok sa tagal na nakatutop ang ulo. Napa-bumuga ako ng hangin nang mapagod na ako kakatingin sa mga taong masaya na sinasalubong ang kanilang mga bagong dating.
Kaya't naisipan kong magbasa. I reached for my Kindle to read a few pages of a self-help book I started reading awhile back. I thought I need it before thinking of ever coming back home to the Philippines (which my mom would always ask whenever she got the chance).
Ang akin lang naman ay ayokong umuwi na marami pang baong issue na dinala ko na rito noong dumating ako sa banyagang bansa na 'to. I need to leave the issues I have brought here. It's too much if I'll bring what I have brought here back home. Baka hindi ko na kayanin at ang ending ay mapunta ako mental hospital.
Nasa gitna pa lang ako ng pahina nang atakihin ako ng antok. Hindi man lang ako nakalayo nang magsimula akong antukin! Wala man lang akong napulot doon. Itinago ko na lang ulit ang Kindle ko sa sling bag at kinuha naman ang iPad Mini at ikinonek iyon sa Wi-Fi network ng airporr para sana i-check ang aking social media accounts.
I immediately regretted it, there's not much to see. I browsed I*******m of some art making videos of some art-related I*******m users I followed and some calligraphy writing then I got bored again.
I switched to Twitter, scroll on some toxic shitty tweets and some tweet rants from my friends. As F******k wasn't much help either, offline si Mama at iba ko pang kaanak na puwede ko sanang i-chat sa Messenger.
I even went on to check my Snapchat but as the other social media platforms, I had nothing to do with it. Napabuga na lang ako ng hangin. Sa huli ay kinuha ko na lang ang earphones mula sa bulsa ng aking sling bag upang makapakinig na lang ng tugtog sa Spotify ng iPad.
I started listening to Ariana Grande's playlist made by Spotify and closed my eyes to feel 7 Rings' beat. I didn't know how long was I listening to the shuffled songs pero nasa kalagitnaan ng NASA nang manginig ang phone ko mula sa bulsa ng aking pantalon. Nakatanggap ako ng isang mensahe mula kay Hendricks sa kanyang Philippine based number, was the two hours up already?
Hendricks:
Phia, I'm here. Where are you? Can't find you in the crowd. Hindi ka pa rin ba tumatangkad? Lol. But seriously, where are you?
I immediately locked my phone, not minding whether to reply to his text or not, because I decided not to and half-jogged my way to the airport's arrival gate para salubungin na ang naghihintay na si Hendricks doon.
Hinihingal na ako nang marating ko ang arrival gate and there I immediately spotted Hendricks looking around the crowd without his usual paparazzi, and he's in his casual but flashy clothes and his expensive aviators from Calvin Klein (the only brand he wants).
It's the usual Hendricks Smythe get up!
I stopped to take a break because I'm already panting. Pinagmasdan ko siyang panay ang lingon. Bakit kaya hindi na lang ako nagkagusto kay Hendricks? After all, he's so friendly to me, he's equally handsome, fairly tall, and a better choice – which I just found out later on.
Kung siya na lang ang ginusto ko noon edi sana hindi ako nagtatago rito sa New York. I won't be far from home. I wouldn't be broken like this.
I shook my head at the thought as I readied my usual smile for Hendricks. I raised my hand and called him out of the open, "Hendricks!" he immediately shot a glance my way.
Halos matawa pa ako sa reaksyon niya dahil halata sa likod ng kanyang aviators ay nanlalaki na ang mga mata niyan. Halata na rin kasi sa pamumula ng kanyang pinsgi, tenga maging ng kanyang leeg.
Natatawang naglakad ako palapit sa kanya at maging siya rin ay naglalakad palapit sa akin, hatak-hatak ang kanyang maleta. Nang makalapit ay inabot ko ang maleta na dala niya ngunit inilayo niya iyon sa akin, "Let's go, Sophia, where's your car?" tanong niya sa akin habang palinga-linga sa mga tao.
I pointed on to the direction of the airport's parking even though he wasn't looking to where I was pointing at. He reached for my free hand and guided me out of the terminal's crowd, which really caught me off guard.
Habang binabagtas namin ang daan palabas ng terminal ay pinagmamasdan ko ang kamay niyang mahigpit ang hawak sa kamay ko. Ang nasa isip ko lang ay 'yung pakiramdam noong hawak niya ang kamay ko.
Hindi mabilis ang tibok ng puso ko, walang lumilipad na paru-paro sa aking tiyan, wala iyong kilig noong siya ang may hawak ng kamay ko. All I can think about was just shivers telling me that it's not him.
Binawi ko ang kamay kong hawak niya nang makalabas kami ng airport. I smiled awkwardly at Hendricks bago nagpatiuna patungo kung saan ko ipinarada ang kotse ko.
We walked the neatly, and perfectly aligned yet maze-like parking lot of LaGuardia. We stopped right in front of the obsidian black metallic Mercedes-AMG C63 Cabriolet.
"What the fuck, Sophia!" he exclaimed as he remove his aviators when he saw my Benz in the row of the equally expensive parked cars, it was the latest launched model of Mercedes Benz that I bought just last week. I laughed at his reaction.
Nilingon niya ako, "You should come back to the Philippines now! You're a fucking millionaire here already, and low-key famous!" I just laughed at what Hendricks just said.
Tinawanan ko lang siya kahit alam ko na seryoso siya sa sinabi niyang bumalik na ako ng Pilipinas. I know that he's serious pero inisip ko na lang na biro iyon because I still don't want to go home despite missing my family.
Ang alam kasi nila Mama, Papa at ng buong pamilya ay nag-aral ako rito ng additional course na patungkol sa Art para mapalawak pa ang kaalaman ko tungkol doon.
What they didn't know is that I'm here in New York because I wanted to get away from him as far as possible. The furthest distance away from him the better!
I just need to be far from him. I need to heal and piece myself back together and I'll be able to do that when he's far from me.
"Where's the key?" he excitedly asked which revert me back to reality. I fished out the key from inside my pocket and showed him the key on my palm.
Hendricks immediately snatched the keys out of my hand and lift the alarm first before he opened the trunk to place his luggage inside. I told him to drive since I want take a nap.
Alam na rin naman niya kung saan ako nakatira. My place was just by Astoria in Ditmars Blvd. It's 2 minutes away from the airport but with the clogged streets of New York, it's going to be 15-30 minutes max.
Palabas pa lang kami ng parking ng airport when he quickly shot a glance my way, "Don't fucking dare to call me on a crowd like that again!" he hissed at me, I just shrugged and laughed at him whining like a kid.
I always make Hendricks lose his cool and go bonkers when he visits me every after 3 to 4 months. He's the one who help me get where I am today.
I was transferred as Hendricks' assistant after my contract with him ended. I was working as his PA for three months before I runaway from the hellhole with his help.
I still remembered everything like it was just yesterday, tatlong buwan na akong nagta-trabaho bilang personal assistant ni Hendricks noong sinampal sa akin ang katotohanan ni Malcolm at nang Zamantha na ‘yon na kahit kailan ay hindi na ako tataas pa bilang taga-bitbit ng mga gamit ng mga sikat.
With Hendricks' resources and his family, I got settled here. Noon ay nakatira pa ako kasama ng pamilya niya, they're nice and really friendly, pero matapos akong makaipon ng pang-renta ay nagpaalam akong aalis na sa pangangalaga nila.
I was always struggling with my rent that I have to juggle three to four jobs to hustle for my basic expenses and rent monthly.
I was always thankful whenever Hendricks would loan me money for my studies, then he would visit me regularly for the past four years. Minsan pa ay kasama niya ang magulang ko sa pagbisita niya.
We're friends but there's always high and thick walls between us – which I built for myself. Ayoko na masaktan ako ulit at masaktan ko siya. I can feel that he's holding something back but I was more focus on my healing and trying to fix my broken self, I don't want to hurt people in the time I'm mending.
I have said that his family helped me but Hendricks, himself, helped me took a scholarship in NYU to study more on Arts and just 2 years ago I finished the 2 year course and had my very first exhibit a month later which earned me my first million dollars because Mrs. Harrington bought it for that amount.
Hindi ko alam na possible pala iyon. Mrs. Helena Harrington made my life better, which is why I'm thankful for her.
Tuwing maglo-launch ako ng exhibit ay palaging andoon si Mrs. Harrington. Palagi ay bumibili siya ng aking artwork. She would pay for a million dollars and nothing less. It actually helped not just me but my family back home as well, and since then my family had lived a comfortable life.
For almost 4 years that I spent my days here in the Big Apple it actually expedite earning my green card - of course with the help of Hendricks' family again, and with hard work I've quite established so much for myself in a city with a high cost of living.
I become a known artist for my heavy emotional painting and sculpted heavily damaged men or women – iyon kasi ang nararamdaman ko at sobrang nakakagulat na maraming tao ang nakakaunawa sa mga iyon.
I sighed and glaced over to Hendricks, who's seriously driving, "Okay Dricks, I won't do it again," I told him and played with my seat's belt. "But I just wanted to get your attention faster and it did, right?" I sarcastically said and watched him drive.
He then sarcastically laughed, "Yeah! and you didn't think that maybe someone is out there or whatnot knows about who I am and they'll share it on their social media that I'm here in New York." he quickly glanced at me and went back looking at the road.
I silently thought about that. It never occurred to me the scenario such as that. "I'm sorry," I whispered as I look out of the window.
"Sophia, I'm trying so hard not to get noticed, paalis man o pauwi ng Pilipinas, he's getting all suspicious of my trips, I have a hunch that he had me followed. Ayoko rin naman na mahanap ka niya, because you made me promise right?" I turned back at Hendricks and stared at him.
Who's getting suspicious? Was it him? For what reason? Eh siya nga ang dahilan bakit ako nandito ngayon sa New York! Siya nga ang dahilan bakit hindi ako makauwi ng Pilipinas at hindi ko makasama ang pamilya ko.
I reached for Hendricks' hand on the steering wheel, nagulat pa siya nang hinawakan ko ang kamay niya roon, "Thank you so much, Dricks! You don't know how much I'm thankful for what you've done for me," sinserong sabi ko, "Ayoko at hindi pa ako handa para bumalik ng Pilipinas kaya please lang ‘wag mo akong pilitin." dagdag ko bago ko ibinalik ang tingin sa kalsadang dinaraanan ni Hendricks patungo sa bahay ko. Without Hendricks' permission I took a nap.
We arrived at my house within I don't know how long, all I know is that Hendricks skilfully parked my car inside the garage. Ginising na lang niya ako para bumaba na kami ng sasakyan at para tulungan ko na siyang ibaba ang mga gamit niya sa trunk para ipasok na sa loob ng bahay.
Mabuti na lang ay hindi niya ako pinatulong sa kanyang luggage kanina dahil sobrang bigat pala niyon. It must've been embarrassing if I tried lifting it earlier.
"You didn't grow an inch, Phia..." komento ni Hendricks nang makalabas kami ng garahe at papunta na kaming entrance ng bahay ko. "New York has a bad reputation, with all the robbing and real heinous crimes... you're not safe here, it's better-"
"To go back home in the Philippines?" I cut him off. I smiled and shook my head, "Still, No."
I am five foot two inches by height, and I'm aware that I'm quite small for a twenty five coming twenty six years old lady living alone in New York. But my security is top-notch since I had hired people to have it made.
I know the dangers of living alone. I have watched news and read articles about it. May pepper spray ako, taser, rape whistle and many protection that can help me.
"Welcome back to my humble abode!" sabi ko nang binuksan ko ang pinto.
Hendricks admired my place, "You renovated the place!" he noticed. I smiled. I got every inch of this apartment renovated when I paid my last mortgage. Pagkatapos ay ako na ang nag-disenyo ng bawat sulok ng bahay na 'to.
"Contemporarily chic, huh?" pagmamayabang ko.
"Yeah," he answered absentmindedly. "How much have you paid for this place again?" he asked when we're both settled on the couch.
Tinignan ko siya, "Just the house or over all?" tanong ko, "You know, with all the renovation, security and furniture?"
His jaw dropped, "What?" he asked again, surprised.
Minata ko lang si Hendricks, he sighed, "Just the house." he said.
I glanced at him, "$1.4M" I told him and smiled.
"Seriously?" he exclaimed, then he slapped my hand.
I snickered, "Yes, Hendricks, seriously." then I slapped his arm back and laughed at his reaction. "I have all this because Mrs. Harrington paid ridiculously high for my six paintings."
"What the actual fuck!" he exclaimed and gave me another slap on my arm. "Well, you have to thank that Mrs. Harrington, then..." nilibot niya pa ng tingin ang bahay ko.
Tumayo naman ako upang hubarin ang jacket ko at isinampay iyon sa coat rack.
"You like the place?" I asked him.
"Yes, very much."
Napangisi ako at dumiretso sa kusina upang uminom ng tubig. Hindi ko namalayan na sumunod pala siya sa akin.
"Sophia." he called.
I jolted, "What the-"
"Why don't you go back now?" Hendricks asked, "You've finally got a say in life now, you can go back and face what you left back home for the last years." I stared at him.
Umiling ako, "I don't know, Dricks." I hesitated, I feared. "I don't know kung kaya ko bang bumalik. I'm afraid to go back to where my young heart died." I voiced my fears.
"That's the very reason I want you to go back to the Philippines." Hendricks said, "It's time for you to face Malcolm Hinge Humphries. You can finally move on and put your past behind you..." I swallowed at what he just stated.
Napailing-iling na lang ako. I don't want to go back. I don't want to meet him again. I don't want to see Malcolm Hinge Humphries ever again.
"May mall show daw iyong cast nang Fatefull Yours!" narinig kong sabi ng isang estudyante.Tinitigan ko sila at sinuway. Nasa silid-aklatan sila at may iilang estudyante rin ang nag-aaral sa paligid. They lowered their heads and continued talking with hush voices. Ilang sandali ko pa silang tinignan bago umalis upang ibalik ang ilang librong nasa cart ko.Ipinagpatuloy ko ang pag-aayos nang mga librong nakikita ko sa mga book drop na kailangang ibalik sa kanya kanya nitong shelves. Inayos ko iyong mga libro base sa kung saang aisle, shelves, at maging section nito ko iyon ibabalik.Napabuga ako ng hangin nang nasa Architecture section na ako ng library. Napunta kasi ang ilang libro na pang-Architecture sa Education."Kaya marami ang natatakot sa'yo eh." bulong ni Wilma, isa rin sa kasama kong student assistant."Huh?" tanong ko."Easy-han mo lang kasi, Phia."
Maaga akong nagising upang makapag-asikaso. Pumayag akong samahan si Jessica sa kanyang pupuntahang mall show. "Wala ka namang pasok ngayon diba, Sophia?" Heart, a dorm mate, asked. I raised my hand, I haven't have my fill of caffeine so I don't want to talk to anyone. Tapos ay sinimulan kong magtimpla ng kape. Narinig ko ang mahinhing tawa ni Heart sa likod. "Sorry, hindi ka pa nga pala nagkakapag-kape..." sabi niya sa akin. "Heart, andiyan na pala sa baba iyong si Echo..." si Kim, ang kahati niya sa kuwarto. "Mauna na ako dahil may pasok pa ako..." tumango na lang ako bilang sagot at kinawayan siya. "Sophia, may commission slots ka ba ngayon?" tanong ni Kim. Umiling ako at binaba ang mug na hawak sa mesa, "Bakit?" "Magpapa-commission sana ako para sa art appreciation ko..." "Tignan ko mamaya pagkauwi ko, okay lang ba?" Kim winked and gave me a thumbs up, "Okay!" Nailing-iling ako at binal
"Grabe! Ang suwerte mo talaga Phia!" paulit ulit na sabi ni Jessica.Hindi ako makaimik. Kalmado na rin ang tibok ng puso ko. Hindi na tulad kanina na nagwawala. Pero tuwing nagre-replay ang nangyari kanina ay bumibilis ang takbo nito."Kain muna tayo, Sophia, treat ko dahil muntik ka ng mahulog sa stage kanina at dahil na rin kinunan mo kami ng picture ni Hendricks!" sabi ni Jessica at yumakap pa sa aking braso.Hinatak ako ni Jessica sa isang pizza place. Siya na ang umorder para sa amin. Naiwan ako roon sa table habang nasa counter si Jess. Naiwan ako doon sa pag-iisip tungkol kay Malcolm Humphries.For a big muscular guy like him, he held on me so gently. His concern is genuine. His body is so warm which help calming me down a bit.Hindi ko na rin nakausap ang nakahila sa akin kanina. There's nothing I could tell her anyway."Bakit namumula ka riyan?" usisa ni Jessica na nakapagpatalon sa akin."A-ano! Wala!" I nervously laughed.
"Nagbaon ka ba ng biscuit, Sophia?" tanong sa akin ni Mama."Opo, Mama." sagot ko mula sa labas.Nagsisintas na kasi ako ng sapatos. Nakalabas na ang haring araw dahil nahuli akong nagising ngayon. Balak ko sana na sumabay kay Papa upang makatipid ako ng pamasahe.Ang kaso lang ay tinanghali ako. Kung nagising lang ako ng mas maaga, edi sana nakaalis din ako ng maaga. Maiiwasan ko rin sana ang traffic.Dahil sigurado akong maraming luluwas ng Maynila ngayon, parte nang dahilan ay Lunes kasi. Napahilot ako sandali sa aking sentido. Sa Quezon City kasi ang opisina ng Berkshire & Rockefeller Entertainment Media."Ma, alis na po ako!" sigaw ko."Sige! Ingat ka ah!" sigaw ni Mama pabalik.And I was out our house. I'm feeling a bit giddy knowing after today, I won't be jobless anymore. Armed with my transcripts, and my resume. I went onwards.I'm too optimistic now. Too freakin' optimistic to care about the struggles of getting o
Linggo nang gabi ay hirap akong makatulog. Sobra akong nae-excite sa aking unang araw na makatrabaho si Malcolm. Ngunit nakatulog naman ako nang alas onse kaya't alas tres y media pa lang ay nagising na ako.Nag-unahan pa kami ni Papa sa banyo. Pero sa huli ay pinauna ko na siya para matulungan si Mama sa paghahanda ng aming babaunin.My mother cooked Adobo. Kinikilig ako dahil isa sa paborito ko iyon. Matagal pa ulit ako makakatikim nang lutong ulam ni Mama. My cousin who lives in QC offered to let me live with her. Makikihati lang ako sa bayarin. Which is fine with me.Naipadala na ni Mama ang ilan sa mga gamit ko roon noong Biyernes pa. Ang sabi ni Mama sa akin ay may kuwarto na nakalaan sa akin doon at naiayos na raw ang gamit ko roon.Kaunti na lang ang pagpipilian kong gamit dito dahil naipadala na roon ang matitinong damit ko roon. Ngunit 'di pa rin ako makapili mula roon sa iilang natira kong damit.Nakahanap na ako ng dalawang matino na da
From where I am standing, it was an obvious mess. There's no visible trash loitering around, but there's lots of frosted garment's bag placed on the couch without care. Agad kong napansin ang iba roon ay nakita kong nasuot na niya nang nakaraang linggo sa mga TV guesting niya.Absent-mindedly, I fixed the garment's bag to make space for my bags which was kind of heavy plus considering my well-being, it pains me.Judging by the way the clothes piled up here, I'm unsure whether it's clean or not. Sinikap kong bitbitin ang iilan doon. At saka ko lang naisapan na hanapin ang laundry area. 'Di rin naman mahirap hanapin dahil natagpuan ko agad iyon sa likod lamang ng kitchen.Doon nakakita ako ng basket at iilang mesh humper. Hindi ko ginalaw ang mga damit na nasa clothes bag dahil obvious na mga damit na iyon ay kailangang dalhin sa dry-cleaners.Ang ibang naroon at wala sa bag ay agad kong pinaghiwa-hiwa
Habang naghihintay sa elevator na magbukas ay nagpadala ako ng mensahe kay Mang Ferdinand na pababa na kami. Muntikan ko nang makalimutan dahil sinabi ni Malcolm na umalis na raw kami.The elevator opened and Malcolm and I stepped inside. Ako na rin ang pumindot ng ground floor dahil sabi ni Mang Ferdinand na maghihintay raw siya lobby.Bahagya akong natigilan nang tumigil ang elevator sa 22nd floor. As the elevator doors opened and revealed Hendricks Smythe. His eyes sparkled when he saw me."Oh! Phia!" he exclaimed.Mabilis akong sumulyap kay Malcolm na nakakunot ang noo ngayon. I slightly nodded my head and shyly smiled at Hendricks, "Hello po..."Binalingan ko muli ng tingin si Malcolm at natagpuang nakatingin ito sa akin. Naniningkit ang mga matang nakatingin sa akin. I smiled at him."If you don't mind..." Hendricks said and joined us inside the e
My first day ended in a much events to note. Simula pa lang 'to at hindi gaanong eventful. Dahil hindi hectic ang kanyang schedule sa ngayon. Looking forward na agad ako sa araw na busy siya. At least kapag ganoon ang situation, may maitutulong ako sa kanya at hindi tulad ng ganitong araw na palamuti lang ako sa tabi niya. Ang problema ko lang ngayon ay hindi pa ako nire-replyan ng pinsan ko. Kanina pang maaga, nang matapos ang interview, ay nagpadala na ako ng mensahe. Tinatanong ko kung susunduin pa ba niya ako rito ngunit wala akong natanggap na sagot mula sa kanya. Nagdadalawang isip kasi ako kung maghihintay ako rito sa lobby o magta-taxi na lang ako patungo roon sa kanyang bahay. Ayokong magsayang ng pera kung susunduin niya pala ako. My Papa told me that my cousin will collect me here. Since I were to live in her house as a paying tenant and share with paying the
Ako:Coli, may lakad pa ako kaya gagabihin ako ng uwi hehe ;PBinasa ko ulit 'yong mensaheng pinadala ko sa pinsan ko. Kanina ko pa iyon naipadala ngunit hanggang ngayon ay wala pa akong natatanggap na reply. Binaba ko ang tingin sa aking relo, 7:30 na ayon dito. Nasa lobby ako ng building at hinihintay ko si Malcolm.Kanina ay tinanong niya ako kung libre ako ngayon. Nagsinungaling ako na wala kahit nakaplano na may pizza night ngayon.Mas mahalaga pa ba ang pizza night kaysa kay Malcolm?Siyempre, hindi. Mas mahalaga si Malcolm. Pinagmasdan ko ulit ang text na tinipa ko para sa pinsan ko. I sighed. Makailang text na rin ang naipadala ko sa kanya ngunit wala pa rin akong natatanggap na reply.Nakalabi ako at nag-compose muli ako ng panibagong mensahe.Ako:Enjoy kayo sa pizza night! Sana may matira para sa akin! xoxoIlang beses ko muna iyong binasa bago ko sinend. Naghintay pa ako ng kaunting minuto pero tulad nang mga nauna kong text ay wala rin akong natanggap na reply."Sophia
Matapos ang makailang araw na guesting ni Malcolm sa UKG ay mga campaign shoot at commercial ang kinaabalahan namin. Ine-enjoy ko ang trabaho pero sadyang nakakapagod din.I had to run around not just for Malcolm but also for the staffs that asks me to do some errands.Malcolm oftens apologize on their behalf. Hindi ko naman daw trabaho ang pagsunod sa utos nila dahil assistant niya ako at hindi basta staff doon."Sophia, pakisabi kay Malcolm kung tapos na siyang ayusan ay dumiretso na roon sa set." bilin sa akin nang isang staff.Tumango ako, "Sige po!" sigaw ko dahil medyo may kaingayan ang buong studio.Nang makaalis siya ay naglakad na ako papunta sa trailer na tumatayo bilang dressing room na designated para kay Malcolm. Pero bago pa man ako makarating doon ay humarang sa harap ko ni Zamantha Alvarez Rockefeller.She smiled at me, 'yung ngiting nakakainsulto, "You lasted for about a week now..." aniya at pinagkrus ang kanyang mga kamay, "Congratulations!"Iniwas ko ang tingin sa
Malcolm was with the news team until the morning show ended at exactly 8 o'clock. Pinanood ko lang siya at matiyagang hinintay siya kung saan niya ako iniwan kanina.Nasa tabi ko lang si Hendricks. Kinakausap niya ako at sumasagot ako tuwing tinatanong niya ako. Hendricks even enjoyed his Real Leaf bottled juice drink. Nakapako kasi ang tingin ko kay Malcolm. I'm watching how graceful but manly he moves. He engaged with the UKG family as if he wasn't the known serious and formal Malcolm Hinge Humphries, the versatile actor and model, that everyone knows and seen in numerous TV shows, printed magazines, and enormous towering billboards."Phia," he called me.Binalingan ko siya, "Hmm?"He handed me a bottle of Real Leaf in Lychee flavor. Naguguluhan akong tinanggap iyong bigay niya.Nginitian ko siya, "Thank you!"Ayokong maging bastos kaya't tinanggap ko. Obvious namang 'di pa bukas iyong botelya kaya alam kong safe iyon
I woke up about 2:59 AM. Mga anim na oras lang ang naging tulog ko ngunit wala na akong oras para matulog pa dahil may naka-schedule na guesting si Malcolm sa Umagang Kay Ganda! Nagmadali na akong naligo at nag-ayos. Pagkatapos ay dumiretso na ako ng kusina upang makapag-luto ng agahan para sa mga kasama ko sa bahay at para na rin sa almusal ni Malcolm.Ayon sa rules niya ay kailangang may nakahandang almusal bago ang pagpi-prepare niyang umalis sa kanyang unit. Except for today. Dahil may almusal silang kakainin sa gitna ng programa.Ako lang talaga ang may gusto na ipaghanda soya ng almusal. Hindi naman bawal, gusto ko lang maging extra."Good morning, Sophia." nilingon ko ang bumati sa aki at nakitang si Christine iyon. Tulad nang panahon namin sa SIU library, maganda pa rin ang istilo ng kanyang pananamit.She's wearing a baby blue long sleeved blouse, a black pantyhose, and a black tube cut skirt. Wearing a slider "'Yan po
My first day ended in a much events to note. Simula pa lang 'to at hindi gaanong eventful. Dahil hindi hectic ang kanyang schedule sa ngayon. Looking forward na agad ako sa araw na busy siya. At least kapag ganoon ang situation, may maitutulong ako sa kanya at hindi tulad ng ganitong araw na palamuti lang ako sa tabi niya. Ang problema ko lang ngayon ay hindi pa ako nire-replyan ng pinsan ko. Kanina pang maaga, nang matapos ang interview, ay nagpadala na ako ng mensahe. Tinatanong ko kung susunduin pa ba niya ako rito ngunit wala akong natanggap na sagot mula sa kanya. Nagdadalawang isip kasi ako kung maghihintay ako rito sa lobby o magta-taxi na lang ako patungo roon sa kanyang bahay. Ayokong magsayang ng pera kung susunduin niya pala ako. My Papa told me that my cousin will collect me here. Since I were to live in her house as a paying tenant and share with paying the
Habang naghihintay sa elevator na magbukas ay nagpadala ako ng mensahe kay Mang Ferdinand na pababa na kami. Muntikan ko nang makalimutan dahil sinabi ni Malcolm na umalis na raw kami.The elevator opened and Malcolm and I stepped inside. Ako na rin ang pumindot ng ground floor dahil sabi ni Mang Ferdinand na maghihintay raw siya lobby.Bahagya akong natigilan nang tumigil ang elevator sa 22nd floor. As the elevator doors opened and revealed Hendricks Smythe. His eyes sparkled when he saw me."Oh! Phia!" he exclaimed.Mabilis akong sumulyap kay Malcolm na nakakunot ang noo ngayon. I slightly nodded my head and shyly smiled at Hendricks, "Hello po..."Binalingan ko muli ng tingin si Malcolm at natagpuang nakatingin ito sa akin. Naniningkit ang mga matang nakatingin sa akin. I smiled at him."If you don't mind..." Hendricks said and joined us inside the e
From where I am standing, it was an obvious mess. There's no visible trash loitering around, but there's lots of frosted garment's bag placed on the couch without care. Agad kong napansin ang iba roon ay nakita kong nasuot na niya nang nakaraang linggo sa mga TV guesting niya.Absent-mindedly, I fixed the garment's bag to make space for my bags which was kind of heavy plus considering my well-being, it pains me.Judging by the way the clothes piled up here, I'm unsure whether it's clean or not. Sinikap kong bitbitin ang iilan doon. At saka ko lang naisapan na hanapin ang laundry area. 'Di rin naman mahirap hanapin dahil natagpuan ko agad iyon sa likod lamang ng kitchen.Doon nakakita ako ng basket at iilang mesh humper. Hindi ko ginalaw ang mga damit na nasa clothes bag dahil obvious na mga damit na iyon ay kailangang dalhin sa dry-cleaners.Ang ibang naroon at wala sa bag ay agad kong pinaghiwa-hiwa
Linggo nang gabi ay hirap akong makatulog. Sobra akong nae-excite sa aking unang araw na makatrabaho si Malcolm. Ngunit nakatulog naman ako nang alas onse kaya't alas tres y media pa lang ay nagising na ako.Nag-unahan pa kami ni Papa sa banyo. Pero sa huli ay pinauna ko na siya para matulungan si Mama sa paghahanda ng aming babaunin.My mother cooked Adobo. Kinikilig ako dahil isa sa paborito ko iyon. Matagal pa ulit ako makakatikim nang lutong ulam ni Mama. My cousin who lives in QC offered to let me live with her. Makikihati lang ako sa bayarin. Which is fine with me.Naipadala na ni Mama ang ilan sa mga gamit ko roon noong Biyernes pa. Ang sabi ni Mama sa akin ay may kuwarto na nakalaan sa akin doon at naiayos na raw ang gamit ko roon.Kaunti na lang ang pagpipilian kong gamit dito dahil naipadala na roon ang matitinong damit ko roon. Ngunit 'di pa rin ako makapili mula roon sa iilang natira kong damit.Nakahanap na ako ng dalawang matino na da
"Nagbaon ka ba ng biscuit, Sophia?" tanong sa akin ni Mama."Opo, Mama." sagot ko mula sa labas.Nagsisintas na kasi ako ng sapatos. Nakalabas na ang haring araw dahil nahuli akong nagising ngayon. Balak ko sana na sumabay kay Papa upang makatipid ako ng pamasahe.Ang kaso lang ay tinanghali ako. Kung nagising lang ako ng mas maaga, edi sana nakaalis din ako ng maaga. Maiiwasan ko rin sana ang traffic.Dahil sigurado akong maraming luluwas ng Maynila ngayon, parte nang dahilan ay Lunes kasi. Napahilot ako sandali sa aking sentido. Sa Quezon City kasi ang opisina ng Berkshire & Rockefeller Entertainment Media."Ma, alis na po ako!" sigaw ko."Sige! Ingat ka ah!" sigaw ni Mama pabalik.And I was out our house. I'm feeling a bit giddy knowing after today, I won't be jobless anymore. Armed with my transcripts, and my resume. I went onwards.I'm too optimistic now. Too freakin' optimistic to care about the struggles of getting o