Kabanata 7

Luigi's POV

Suot ko ang aking three-piece navy suit, pinasadya sa Milan, ang tela ay preskong pinanipis para sa mainit na panahon ng Maynila, ngunit kahit gaano kabango ng pabango kong Tom Ford at gaano kalinis ng pagkaka-press ng aking kwelyo, hindi ko mapawi ang tensiyon sa katawan ko.

This is not just another case. This is personal.

Nang masilayan ko si Arnold sa witness stand—nakaupo, maputla, halatang nanlalamig—napangisi ako ng bahagya. Hindi para ipahiya siya, kung 'di para ipaalala sa kanya na nasa korte siya ngayon, hindi sa mundong siya ang bida, kung 'di sa mundong ako ang hari.

“Attorney Salazar,” tawag ng huwes habang pinipigil ang ingay ng media at ilang mga tagasubaybay sa likod. “You may proceed with the cross-examination.”

Tumayo ako mula sa kinauupuan, marahang itinaas ang aking folder, at naglakad patungo sa harapan ng silid. Ang bawat hakbang ay sinadya kong bagalan—para pwersahin si Arnold na maramdaman ang bigat ng bawat segundo. Nakatingin ako diretso sa kanya, walang paki kung nanginginig ang mga kamay niya.

“Mr. Castillo,” panimula ko, pormal pero matalim. “Tama ba na ikaw ay nasa edad dalawampu’t pito taong gulang ngayon?”

“O—Oo,” garalgal niyang sagot.

“Tama ba rin na noong ikaw ay nasa edad dalawampu’t anim, ikaw ay nakipagrelasyon sa menor de edad na si Maica Ramirez, na sa panahong iyon ay labing-anim na taong gulang lamang?”

“Hindi po—she seduced me. Mahal niya raw ako.”

“Mahal?” Inulit ko ang salitang iyon na tila lason sa dila ko. “Puwede mo bang ipaliwanag kung anong klaseng pagmamahal ang tinutukoy mo, considering na hindi pa legal ang isang batang tulad ni Maica sa ilalim ng ating batas?”

Nagkatinginan ang korte. May mahinang bulung-bulungan. Ang mukha ni Arnold ay tila nais lumubog sa kinauupuan niya.

“Hindi ko siya pinilit. Hindi ko siya ginamit. Pinili niya ‘yon.”

“Pinili?” Bahagya akong lumapit. “Alam mo ba kung anong klaseng kapangyarihan ang hawak ng isang lalaking gaya mo—mas matanda, mas may karanasan—sa isang inosenteng bata?”

Tumahimik siya at napayuko. Hindi ko siya tinantanan.

“Alam mo ba kung ilang gabi siyang umiiyak pagkatapos niyang malaman na buntis siya? Na wala siyang masabihan? Na hindi niya alam kung sisigaw, tatakbo, o tatalon mula sa bubong ng bahay nila dahil hindi niya maintindihan kung paano siya napunta sa ganitong kalagayan?”

“Objection, Your Honor!” sigaw ng abogado ni Arnold. “Argumentative.”

“Sustained,” sagot ng huwes. “Attorney Salazar, please rephrase.”

Tumango ako. Nilapitan ko pa lalo si Arnold, inilapag ang folder sa lamesa ng witness stand, at dahan-dahang bumaling sa kanya.

“Mr. Castillo, noong nalaman mong buntis si Maica, ano ang una mong ginawa?”

“Sinabi ko sa kanya na itago muna.”

“Bakit?”

“Para hindi magalit ang mga tao. Para hindi malaman ni Maya... para hindi magulo ang buhay niya—“

“Hindi kaya dahil alam mong puwede kang makasuhan ng statutory rape?” sabat ko, tahimik pero malalim ang tinig. “Dahil alam mong mali, alam mong krimen, pero ginawa mo pa rin?”

Hindi siya sumagot. Nilingon niya ang kanyang abogado, na halatang balisa na.

Umupo ako muli sa harap ng korte. Hinintay ang pahintulot ng huwes. Pagkatapos ay bumaling ako sa audience—at doon, sa pinakalikod na bahagi, nakita ko si Maya.

Nakatayo siya sa tabi ng pader, naka-sunglasses, nakasuot ng oversized blazer na alam kong sa akin, at kahit itinatago niya ang mukha, alam kong siya iyon. Alam kong kahit hindi niya dapat puntahan ang hearing na ito, hindi siya makatiis. Alam kong dinadala niya ito—hindi bilang artista, hindi bilang kapatid ni Maica—kung 'di bilang babae. Babaeng nawasak, nasugatan, at ngayon ay pilit binubuo ang sarili habang nakikisama sa isang katulad kong sumisira rin sa kanya.

Kailangan kong manalo. Hindi lang para kay Maica. Hindi lang para sa hustisya. Kung 'di para kay Maya. Para sa kaunting linaw sa magulong mundong pinasok ko sa kanya.

Nang matapos ang tanong ko, ibinalik ko ang folder ko at bumaling muli sa huwes. Tumango ito. “That will be all, Your Honor.”

Pagkatapos ng court hearing, marami ang lumapit sa akin. Press, supporters, ilang kaklase ko sa law school. Pero hindi ko pinansin ang kahit isa. Sa halip, dumiretso ako palabas, tinungo ang parking lot kung saan naroon ang sasakyan ko.

Pagbukas ko ng pinto, may malamig na kamay na humawak sa braso ko mula sa dilim.

“Maya,” bulong ko. Nakatayo siya sa lilim ng building, nakayuko.

“Hindi ko kinaya na wala ako ro’n,” sabi niya. “Ayokong lumapit. Baka mapansin ako. Pero gusto kong makita kung paano mo ako ipinaglaban.”

Hinawakan ko ang pisngi niya. Mainit ang mukha niya. Umiiyak.

“Uncle...” tumigil siya. “Patawarin mo ako. Mahal kita, pero hindi ko alam kung tama pa bang ituloy natin ‘to.”

Pinagbuksan ko siya ng pintuan at agad naman siyang pumasok. Pagkapasok ko sa loob ng kotse ay siniil ko agad siya ng halik. Pinaupo ko siya sa kandungan ko habang minamasahe ang dibdib niya.

“Tama man o mali, Maya... hindi na ‘yan ang tanong ko ngayon. Ang tanong ko: kaya mo ba akong bitawan? Kasi ako—hinding-hindi kita kayang pakawalan.”

Nanginginig ang labi niya. Umiwas siya ng tingin. Pero hindi siya umalis sa kandungan ko, dahilan kaya mas lalong uminit ang katawan ko.

Agad kong tinaas ang palda niya at binaba ang underwear niya, saka pinapasok ang alaga ko sa loob niya para iparamdam kay Maya na kahit kailan ay hinding-hindi ko siya papakawalan.

Napaungol si Maya at siya na mismo ang gumalaw sa ibaba ko.