Kabanata 6

Luigi's POV

"Huwag mong kalimutang inumin ang pills mo," malumanay kong paalala kay Maya habang hinahaplos ang buhok niyang nakakalat sa balikat.

Nakaunan siya sa dibdib ko, amoy pa ang pinaghalong tamis ng pawis at samyo ng katawan naming magkasugpong kanina. Mahina siyang tumango, parang batang gustong matulog muli sa aking dibdib.

Hinalikan ko ang noo niya, dahan-dahan, buong pag-iingat na parang may basbas ng pagsisisi ang bawat dampi ng labi ko. Tumayo ako, naglakad patungong banyo habang dama pa rin sa balat ko ang init ng mga sandaling nilasap namin. May court hearing pa ako mamaya, at kailangan kong ibalik ang anyo ng isang respetadong abogado sa harap ng korte.

"Take care later, Uncle," pahabol niyang bulong habang nakapikit, bahagyang nakangiti.

Buong puso akong tumigil sa pagbukas ng pinto ng banyo, sapagkat sa dalawang salitang iyon—na puno ng lambing, ng ligaya, at ng mapanuksong pagkukunwari—naramdaman kong muli kung gaano kalalim ang pagkakalugmok ko sa kasalanang ito.

Pagkatapos kong maligo, bumalik ako sa silid. Nakaalalay pa rin sa balikat ko ang puting tuwalya habang pinupunasan ko ang buhok. Pero nanigas ako sa kinatatayuan nang makita si Maya—nakaupo sa kama, may kausap sa cellphone. Ang kumot na bumabalot sa katawan niya ay bahagyang nakababa sa dibdib, at ang makinis niyang balat ay tila isang paanyaya sa kasalanang alam kong hindi ko dapat tinatanggap. Ngunit tinatanggap ko pa rin. Araw-araw. Gabi-gabi. Buo.

Hindi ko siya marinig nang malinaw dahil paanas lang siyang nagsasalita. Pero nakita ko ang pagpalit ng ekspresyon sa mukha niya—mula sa payapang ngiti, naging seryoso, nanikip ang mga mata, tumigas ang panga. Mukhang may hindi maganda.

Gusto ko sanang lumapit, tanungin kung sino ang kausap, pero pinili kong manahimik. Lumapit ako sa mesa at kinuha ang relo ko, nagsimulang magbihis. Habang isinasuot ko ang aking puting dress shirt at inaayos ang kurbata, tinitingnan ko siya mula sa salamin—at doon ko muling nasabi sa sarili ko:

Maling-mali ito. Pero hindi ko kayang lumayo.

Hindi ko kayang pigilan ang sarili ko tuwing kasama ko si Maya. Hindi lang dahil sa kung paanong ang bawat galaw niya ay parang nililok para sa tukso, kundi dahil sa kung paanong pinupuno niya ang mga puwang sa kaluluwa kong matagal nang pagod at hungkag.

Oo, pamangkin ko siya. Dugo ko siya. Anak siya ng kapatid kong minahal at inalagaan mula pagkabata. Lumaki siya sa paligid ko. Minsan, ako ang nagdadala ng baon niya sa school kung wala ang Papa niya. Ako ang nagdala ng regalo sa mga school program niya. Ako ang unang nagturo sa kanyang mag-drive. At ako rin ang unang nakasira sa kabuuan ng kanyang mundo.

Naaalala ko pa ang gabing iyon. Gabing sinabayan ng dalawang trahedya. Ang pagkamatay ng ama niya—at ang pagkabunyag ng pagbubuntis ng kapatid niyang si Maica. Parehong nangyari sa araw ding iyon. Wala siyang mapuntahan. Wala siyang masandalan. At ako—ako ang sumalo sa kanya.

Hindi ko dapat hinayaang mahulog kami sa parehong apoy na sinimulan ko. Pero nang makita kong may ibang lalaking lumalapit sa kanya, nagdilim ang paningin ko. At ako ang naging dahilan kung bakit tuluyang nawalan ng linaw ang direksyon ni Maya sa gabing iyon.

I took advantage of her vulnerability. But God help me—I have never regretted anything less.

Hindi ko inasahan na mahuhulog siya sa akin.

That night, I crossed the line. And I have been willingly crossing it ever since.

Lahat ng manliligaw niya noon—ang sikat na director, ang commercial model, ang anak ng pulitiko—hindi sila nagtagal. Hindi dahil hindi sila interesado. Kundi dahil ako ang dahilan kung bakit sila sumuko. Ako ang nagpasimuno ng tsismis. Ako ang nagbanta sa mga project heads. I used my influence to make sure no man ever got close enough to take her from me.

Yes, I orchestrated their exits—one by one. Like a king removing pawns on a chessboard. And I told myself I was doing it out of protection. Out of love. But deep down, it was pure obsession.

Maya is mine.

Only mine.

Maya ended her call. Tumitig siya sa akin habang isinusuksok ko ang barong ko sa slacks. "Si Arnold ang tumawag kanina," mahina niyang sabi.

Nanlamig ang batok ko. "Anong sabi niya?"

"Nagmakaawa na naman. Humihingi ng tawad. Gusto niyang iurong na namin ang kaso."

Pumikit ako, pinigilan ang pagbangon ng galit sa dibdib. "At anong sinabi mo?"

"Siyempre, hindi ako pumayag." Umiling siya. “Pero pagkatapos non, tumawag na naman si Maica. Umiiyak. Gusto niyang iurong ang kaso. Naawa raw siya kay Arnold.”

Tumingin siya sa akin, may luha sa mata. “Sabi ko na nga ba. Masakit maging tama minsan.”

Nilapitan ko siya. Umupo ako sa tabi niya. Hinawakan ko ang pisngi niyang basa ng luha.

“Hindi mo kasalanan na ipinaglalaban mo ang kapatid mo. Alam mong ‘yon ang tama, Maya. At kahit siya mismo ang hindi makakita sa ngayon, someday she will understand.”

“Totoo bang mali ‘to, Uncle?” bulong niya. “Lahat ng ginagawa natin? Ako na nga ang nagtatanggol sa kapatid ko, pero ikaw naman ang gumugulo sa utak ko. Kasi mahal kita. Pero mali.”

Hindi ako sumagot agad. Hinawakan ko ang kamay niya, inilapit sa dibdib ko.

"Kung ito ang mali... then I’ve never wanted to be right."

Tinitigan niya ako ng matagal. Tapos ay marahan siyang sumandal sa dibdib ko. Hinayaan niyang bumalot muli ang kumot sa katawan niya habang pilit kong sinasalubong ang liwanag ng araw na kayhirap tanggapin.