Chapter 3

“I am sorry, but hindi ko maitutuloy ang deal natin. Until pakakawalan mo si Vernice at ibibigay mo sa amin. It is a deal, alam mo naman ang ibig kong sabihin. Ang nais iparating sayo ng kumpanya namin."

“Bakit ba ganun nalang kahalaga sa inyo si Vernice? Isa lang siyang ordinaryong babae. Walang alam kundi ang pagiging sekretarya ko. Sa trabaho niya lang din umiikot ang buhay niya. Sa sampung taon na nagtatrabaho siya sa kumpanya ko. Iyun lang ang alam niya. Wala na! Sure ko, masasabi at mapapatunayan ko iyan sa inyo."

Binabasa ni Raffy ang bawat guhit ng itsura at nagiging reaksyon ng mukha ng kausap niya. Nagtataka siya. Nung unang pagkikita niya ng kausap. Ganun din ang mungkahi nito sa kanya upang makuha niya ang deal sa pagitan ng kumpanya niya at kumpanya na may hawak sa lalaking kausap.

Kumunot ang noo ni Raffy, magkasalubong din ang kilay. “Yun lang, aalis na ako. Kung wala ang napag-usapan. Hindi pa din magbibitiw ng pera ang kumpanya namin sa inyo." seryoso ang itsura ng lalaki.

Tumayo ito. Susubukan nito ang tumayo sa kinauupuan upang umalis at iwan si Raffy habang ito ay patuloy sa pag-iisip. Ewan niya, pero talagang hindi niya makuha ang sagot sa utak niya habang siya ay nanahimik.

Humiga siya ng malalim. Hindi na niya nakuha pang mag-isip ng mabuti o pag-isipan ng mabuti ang isasagot. Kusa nalang bumuka ang bibig niya at sumagot. “Kung pakakasalan ko si Vernice, hindi niyo na siya makukuha sa akin. Hindi na maaari ang deal na gusto niyo kung sakali na maging asawa ko siya. Hindi ba?!"

Napaitlag ang lalaki at napahinto. “Anong ibig mong sabihin?"

“Isa lang naman. Ako at si Vernice. May lihim kaming relasyon." sagot ni Raffy, napamulat ng malaki ang mata ng lalaki.

Nagulat ito. Kitang-kita sa mukha ang matinding pagkabigla sa sinabi ni Raffy. “Hindi ka ba nagtataka? Kayo ng boss mo, sa kahit anong paagmamatigas niyo. Na hindi ko makukuha ang deal sa kumpanya niyo. Sa oras na hindi ko pakawalan si Vernice at hayaang mapasa-inyo. Hindi ma-close ang deal between the company na pinagtatrabahuhan mo at nang kumpanya ko. Subalit paumanhin. Dahil sa kahit anong mangyari. Akin lang si Vernice. Hindi ko siya pawawalan." matigas at mariing sabi ni Raffy sa lalaki.

“Akala mo ba ay hindi ko alam ang dahilan?" nagulat muli ang itsuta ng lalaki sa pagpapatuloy ni Raffy sa kanyang mga nakakagulat na sinasabi.

Gawa-gawa man iyon. Ngunit bakas sa mukha niya ang pagkatuwa habang ang taong nasa harapan niya tila napapaniwala niya sa pagsisinungaling at gawa-gawa niyang kwento.

“Oh, nagulat ka ano?"

“What do you mean?"

Ngumisi si Raffy, umirap ang mata niya. Napasinghot ito at nagbuntong hininga.

Pinakikita ang matigas at hindi matitibag niyang salita sa sinabi niya. Kahit isang malaking pagpapanggap at kasinungalingan lang. “Vernice is mine, kung dahil lang doon. At yun lang ang dahilan niyo. Mas hindi ko ibibigay ang Vernice ko na matagal na itinuon ang sarili sa kumpanyang minana ko pa sa ama ko. And by the way paki sabi sa boss mo. Vernice is already mine. Kung noon pa na interesado siya sa babaeng pagmamay-ari ko na nang matagal. Sana, noon pa nung ama ko pa ang may hawak sa kanya at hindi ako."

“Akala mo ba sa inaasal at binitawan mo. Matatakot at matitibag mo sa pagbabanta mo ang boss ko. Pwes, nagkakamali ka. Go ahead, pakasalan mo si Vernice kung magagawa at kaya kainin ng pride mo mangyari. Hindi mo mahal si Vernice, at malabong may relasyon kayo. Saka Mr. Raffy, siguro naman hindi nagkakamali ang nakikita ko sayo. Ang pagsisinungaling mo. Makikita iyan sa mga mata mo. Hindi mo maitatago." matapang din ang sagot ng lalaki, hindi ito nagpaapekto sa mga binulalas ng bibig ni Raffy.

Hindi pala ito napaniwala ni Raffy, na inakala niya ay napaniwala niya talaga ito sa pagsisinungaling niya.

Hindi nga ito natakot ni Raffy sa mga pagbabanta niya sa mga huling mga salita na sinambulat ng kanyang bibig.

Kimabahan si Raffy ng muli ay magbukas ang bibig ng lalaking kausap. “Akala mo ba na kami ang mawawalan oras na ikasal kayo ni Vernice? Kami ang kailangan mo. Hindi ang babaeng hanggang ngayon. Pinagmamatigasan mong wag pakawalan at mapasaamin. Pwede din naman na ako mismo ang humarap sa kanya. Ang kumausap at magtanong about sa mga sinabi mo sa akin ngayon." nanlaki ang mata ni Raffy, ngumiti ang lalaki.

“Maaari ko din siya pamiliin between your company at sa company na mas magbibigay sa kanya ng importansya at magbibigay sa kanya ng mas magandang opportunities kung saan kaya siyang pasahurin ng triple sa pinasasahod mo sa kanya."

“Hayop ka!" galit na galit na si Raffy

Hindi na niya nagugustuhan ang tabas ng dila ng lalaki habang siya ay binabantaan nito saka siya pinaalalahanan.

Lalo lang napikon at nag-apoy si Raffy sa lalaking kausap niya. Ngunit mabilis din nakapagpaalam ang kausap niya ng sabihing mayroon pa itong kakausapin na mas importanteng tao kaysa sa kanya.

Mas sumakit ang ulo ni Raffy sa mga narinig.

Sinabi nito na magkita at mag-usap muli sila if nakapagdesisyon na siya sa mga pinag-usapan nila.

Dumating si Vernice, nagtataka ng makita ang init ng ulo ng boss niya. “Ayos ka lang ba Sir?"

Tumayo si Raffy sa upuan niya. Ngunit nawalan siya ng panimbang at napabalik sa pag-upo.

Napaupo muli si Raffy, bumagsak siya sa upuan at napaurong iyon sa pagkakabagsak niya. “Sir, ayos lang po ba talaga kayo?"

Hindi ito sumagot. Seryoso ang mukha at bakas ang init at nag-aapoy na itsura. Galit na galit si Raffy, “Sir, may problema po ba? Ano po bang nangyari sa pag-uusap niyo? Hindi pa din po ba okay?"

“Umalis na tayo. Gusto ko ng umalis sa lugar na 'to." aya ni Raffy ng tumayo ulit ito. “Halika na, gusto ko na bumalik sa office."

“Pero, mukhang hindi pa ata kayo kumakain?! Hindi niyo man lang po ata nagalaw ang pagkain niyo." pagkapuna ni Vernice sa laman ng plate sa harapan ni Raffy. Tinitingnan niya yon mula ng dumating siya.

Hindi pa nga iyon nakakain o nagagalaw man lang ni Raffy. “Umuwi na tayo. Nawalan ako ng gana kumain." sagot niya kay Vernice

“Sige po," tugon ni Vernice.

Hinayang na hinayang siya sa pagkain sa lamesa. Dalawang plato yon na hindi man lang nagalaw. Ang mahal pa naman ng pagkain sa restaurant na yon. Gusto ni Vernice ipabalot na nahulaan agad ni Raffy.

"Ipabalot mo. Wag kang mag-alala. Malinis lahat iyan. Mauuna lang ako sa car. Sumunod ka nalang after mo maipabalot iyang lahat." parang nahiya si Vernice sa wikang yon ni Raffy.

Pinabalot nga ni Vernice ang mga pagkain. Sayang nga naman talaga. Nakita niya pa ang bill ng pagkain na yon na nabayaran na din bago pa umalis ang kausap ni Raffy.

Iyong lalaki ang nagbayad ng mga pagkain nila ni Raffy. Dumaan ito sa counter kung saan nag-iwan ng pera para sa bill ng inorder nila.

“Miss, pwede makahingi ng water?" sabi niya sa nagdala ng pinabalot niyang pagkain.

“Sige po, wait lang po. Ikukuha ko kayo." sagot ng babae, lumakad na ito at mabilis ding bumalik.

“Ma'am heto na po," hawak ang baso iniabot kay Vernice.

“Salamat" inabot ni Vernice ang baso na may tubig at mabilis na ininom yon saka tumayo sa upuan.

Nakahinga na din siya ng maluwag matapos uminom ng isang basong tubig.

After that ay umalis na din si Vernice at saka tumungo sa parking lot kung saan naghihintay si Raffy. Malayo ang tingin nito at malalim na nag-iisip. Mukhang hindi magpapatalo ang itsura.