Chapter 2

Napakaingay sobra, pero wala naman din ako magagawa dahil laman kami ng isang mall na punong-puno ng mga tao.

Si Tony kasi ay nagyaya upang samahan siya makita at mapanood ang kanyang Idol. Si Jessie German ang gwapo, maangas, malakas ang datingan sa mga babae.

Gwapo naman talaga ito. Kahit napapabalita na mayabang, mapangmaliit at walang respeto. Binabaliwala ng lahat ang kumakalat na mga issues patungkol sa lalaking yon. Gwapo nga kasi, napakalakas pa ng appeal. Kaya nga si Tony sobrang addicted sa pagmumukha ng lalaking yon.

Kahit nga sa banyo makikita ang litrato ni Jessie. Baliw na baliw siya sa lalaking yon. Sabi niya, ang gusto niya kahit saan siya magpunta makikita niya ang mukha ni Jessie. Kaya lahat ng parte ng bahay niya mayroong mga picture ni Jessie.

“Aray," d*****g ako, may naramdaman akong mabigat sa paa ko na dumagan.

Nasaktan ako, kaya napalingon ako at tiningnan ko kung sino ang tumapak sa paa ko ng biglaan habang ang mata ko nakatingin sa dami ng mga tao sa paligid. Nagkakagulo kasi ang mga iyon at iisa ang pangalan na sinisigaw.

“Sorry, nasaktan ka ba?"

“Obvious naman di 'ba?" pagtataray ko.

Tumaas ang kilay ko at pagpapatuloy ng pagtataray ko. “Sisigaw ba ako at magrereklamo na nasaktan ako kung baliwala at wala akong naramdamang sakit sa pagkakatapak mo sa paa ko! Antipatiko!" asar na sambit ko.

Nanggigigil ako para kasing natutuwa pa ito sa pagtataray ko sa kanya. Nakakainis na lalaki 'to! Nakakapikon. Pinaikot ko pa ang mga mata ko sa inis ko sa kanya.

“Ang dami mo naman sinasabi. Tinanong lang kita kung nasaktan ka ba? Ang haba naman ng sagot mo." saka ito tumawa ng medyo mahina na talagang kinainis ko sa kanya ng sobra.

“Loko 'toh!" nag-aapoy ang pakiramdam ko na tinitigan siyang maigi sa mukha.

Iniinis niya ba ako? Nasa isip ko ng mga oras na 'to

Habang tinitignan ko siya ng maigi. Pinagkatitigan. Ko ang mukha ng lalaking nakatayo sa harapan ko at tawang-tawa sa itsura ng mukha ko. Kumunot ang noo ko at nang maigi ko siyang mapagkatitigan, ang itsura niya. Nagulat ako na may halong pagkamangha.

Talagang sobra akong nagulat. Hindi makapaniwala.

“Wait," turo ko sa kanya. Umiwas ito. Inilihis niya ang mukha sa akin ng makilala ko kung sino siya.

“Kilala kita!" sabi ko, subalit kanyang tinakpan ang bibig ko. Pumalag ako at pinipilit alisin ang kamay niya sa bibig ko.

“Wag kang maingay, kung ayaw mong pagkaguluhan ka!" paalala niya, pabulong lang iyon ngunit nakuha ko agad ang gusto niyang sabihin sa akin.

“Bakit ba kasi nandito ka?" tanong ko sa kanya ng maalis niya ang kamay sa bibig ko, ngiti ang sagot niya. “Diba dapat andoon ka?" usal ko, tinawanan niya lang ako saka niya nilapat ang daliri sa bibig ko.

“Wag ka na magtanong."

“Wag ka ring maingay. Baka may makarinig sa 'yo, mahuli pa ako." sabi nito, napabuga ako. “Tandaan mo, labas ka sa problema ko once malaman nilang wala ako dun. Kaya wag mo na balakin na mag-ingay para wala makapansing wala ako doon." tumingin siya sa mga taong nagkakagulo at mukhang hinahanap na siya.

“Okay, bye. And please, itikom mo yung bibig mo at wag mong sasabihing nakasalubong at nakita mo ako." hindi ako nakasagot. Nakalayo agad siya ng mabilis sa harapan ko.

“Ang yabang!" lumingon pa siya. Narinig pa ata ang sinabi ko.

Ngunit habang nakatalikod ito sa akin. Naglalakad. Iniangat niya ang kamay saka kumaway. “Bye, miss beautiful and please, wag mong sabihin na nagkita tayo sa kahit sino, magtatanong sayo." nawala na nga ito ng tuluyan ng lumabas ito sa exit door ng mall na malapit sa area kung saan ako nakatayo.

Mayabang nga talaga ang isang yon.

Hindi maitatago at hindi ako nagkamali sa pagkakabasa sa kanya, sa mga naririnig kong usap-usapan tungkol sa kanya.

Binalik ko nalang ang tuon ko sa mga tao. Ilang staff ang napansin ko na nagtumpukan at tila mga abala at ilan sa kanila... Sa itsura ay mga mukhang nababahala.

Ilang minuto after magpunta sa banyo ni Tony, dumating din siya sa wakas. Akala ko ay hindi na niya ako babalikan. Napakatagal naman kasi niya para abutin ng ilang minuto sa loob ng banyo na wala naman kalaman-laman.

I mean walang tao doon. Lahat kasi andoon sa nagkakagulong stage. Hinahanap na nila ngayon si Jessie.

“Bakit nagkakagulo doon?" napalingon si Tony sa kanina ko pa tinatanawan. “Anong meron? Lumabas na ba siya?"

“Nawawala si Jessie, tumakas." pangunguna ko sa iniisip niya. Alam kong nahulaan na niya dahil madalas naman iyon gawin ni Jessie sa mga events niya. Sa mga tour niya. Basta maisipan niya lang. Tatakas talaga siya.

“Sayang naman, hindi pala natin siya makikita now." sambit sa mahinang wika ni Tony, bakas sa mukha ang panghihinayang niya. Dismayado siya.

Sayang talaga ang pagpunta namin dito. Ang pamasahe naming dalawa. Yung oras na nasayang sa amin sa paggising ng maaga at pagmamadali upang unahan ang dagsa ng maraming fans ni Jessie Morgan.

“Hayaan mo na, makikita mo pa rin naman siya." sabi ko, hindi ko na binanggit na nakita ko si Jessie at nakausap ko pa ito bago tuluyan na umalis at tinakasan ang event niya dito sa mall.

Malamang kasi ay hindi niya ako titigilan.

“Let's go?" pagyayaya ko nang makita ko ang pananahimik niya. Tumango naman ito after nun. Kaya nga lang nagugutom ako.

Bago kami lumabas ng mall. Inaya ko muna siya kumain at tahimik lang siya. Hindi nagtanong o nagsalita. Basta kumakain lang siya hanggang matapos siya at tuluyan na kami lumabas ng mall at umuwi.

*****

“Vernice," tawag ni Sir Raffy

Hindi ko siya napansin na ikinagulat ko at tumayo ako agad sa pagkakaupo ko sa table ko. “Poh?!"

“May kailangan po ba kayo?" naitanong ko rin. Nagkasalubong ang kilay niya na tinitignan ako sa mukha.

Sa tuwing mangyayari ang ganito.

Yung tipong magkakalapit at magkakaharap kami. Lumalakas ang kaba sa dibdib ko. Hindi ko makontrol at mapigilan na mag-isip o isipin ang mga pangyayari nung isang araw.

“Hoy?! What happened to you? Wag mong sabihin na pumapasok pa din sa isip mo ngayon ang nangyari nung isang araw?" tanong nito.

Hindi ko naiwasan na makahalata siya ngunit agad ko itinanggi kahit utal, sumagot ako.

“Vernice, how many times ko sasabihin. Lasing lang ako ng mga oras na yon. And, please, gusto kong ulit-ulitin. Alak ang dahilan kung bakit ko nagawa yon."

“Alam ko po, kinalimutan ko na po yon." sagot ko.

“Good, mabuti na nagkakalinawan tayong dalawa."

“Opoh, naiintindihan ko naman po iyon. Pasensya na po kayo, medyo pagod lang po ako."

“Oo nga pala, kamusta ba yung pinagagawa ko?"

“Ayos naman po, nakuha ko na po." sagot ko, buti nalang nakalusot ako.

Ang totoo naiinip na ako. Gusto ko magresign. Pero dahil may malaki pa akong loan na binabayaran sa kumpanya niya. Kailangan ko muna magtiis at lakasan ang loob ko sa tuwing magkakaharap kaming dalawa.

Simula talaga ng araw na nangyari yon. Hindi na ako pinatatahimik ng mga panaginip at pag-iisip ko.

Pabalik-balik ako sa gabing yon. Sa mga oras kung saan kamuntikan na niya ako halikan.

“Vernice? Okay ka lang ba?"

“Opo, okay lang po ako. Pasensya na po," sabi ko.

Agad naman niya nakuha na pagod nga ako sa ilang oras ko pagkawala sa kanyang opisina. Matapos niya ako utusan at mayroon siyang ipinakuha sa isang kliyente namin.

God, Vernice ano bang nangyayari sayo? Kalimutan mo na yon! Matatapos din ang pangangarap mo sa bagay na yon... Kinakausap ko na ang sarili ko, kumikibot kasi ang puso ko ng pumalayo na si Sir Raffy sa pwesto ko.

Sinusundan ko siya ng tingin.

Gusto ko na nga ba siya? Pero ang sagot talaga ay nuon pa, gusto ko na si Sir Raffy, pero ganun pa man hindi ko expect na mangyayari ang puntong yon. Kahit may oras na iniisip ko na sana mapansin niya din ako.

“Hey," biglang may dumating. “Okay ka lang?"

“Tony, oo, ayos lang ako."