“Listen, Van. Everything is really shocking, but I want you to hear meAt dito na papasok kung bakit kailangan kitang ipatawag rito.” Kitang-kita ang malungkot na ngiti ni Edie.Hirap siyang sabihin ang bagay na gusto niyang sabihin dahil ayaw niyang magbago ang tingin ni Van sa kanya at tuluyang mawala ang itinuring niyang anak.“You're not my son.”Napakurap-kurap si Belinda sa narinig at agad na tinignan si Van. Kitang-kita ni Belinda kung paano dumaan ang sakit sa mata ni Van.He was just wishing that, after this, they still see each other and he is still able to call him son. Ayaw niyang may magbago sa pagitan sa kanila. Oo at galit si Van sa kanya, but he still feels that Van is his son. Minsan ay tumatawag siya kay Van, and they can still talk casually, pero ang mga katotohanan ngayon ay alam niyang magkakaroon ng apekto sa relasyon nila.Muling natigilan si Van, pero agad ding namang padarag na tumayo.“This is bullshit. Pinaglalaruan niyo kami. Why don't you just simply say na
Chapter 107“Here. Baka mamayang gabi pa ang uwi ni Via so we have time to drink a little,” binigay ni Edie ang hawak na wine sa harap ng lamesa at inangat ang tingin kay Van na nakapikit at nakapatong ang ulo sa headrest ng sofa.They are already in Edie's house in Manila. Pagkatapos ng nangyari, inaya ni Edie si Van dahil gusto niyang makasama si Van pagkatapos ng nakita niya, habang si Cylvia ay bumalik sa ospital para sundan ang anak na si Belinda at siyempre para sa kanyang ina na nasa ospital."Hindi ka ba hahanapin ng mama mo kung magtatagal ka?" Edie couldn't help to ask that dahil kilala niya si Cecilla, malalamn at malalaman ni Cecilla ang pagkikita nila ni Van at paniguradong magagalit iyon.Inangat ni Van ang ulo at tinignan ang nilapag ni Edie sa lamesa. Isang buntong hininga na lang ang ginawa ni Edie habang pinapanood si Van na lagyan ang baso ng alak at agad nilagok.“It's 99% alcohol content, huwag mong subrahan. Malalasing ka kaagad,” sabi ni Edie at umupo na rin nam
Years ago, sinubukan na ng ina ni Van na kitilin ang kanyang buhay. Sinugatan niya rin ang sarili at halos maubusan na ito ng dugo. It’s just a good thing that someone entered his mom’s room kaya nagawa nilang itakbo ito sa hospital. Iyon iyong araw na nalaman ni Cecilla na lumalapit si Edie kay Cylvia at nalaman nito ang nakaraan nilang dalawa. Van was too scared that his mom would really do that, so he didn’t have a choice but to do what they wanted him to do.Naiipit si Van sa lahat at hirap na hirap na ito.“You should punch me. I hurt your daughter,” nanghihinang sambit ni Van at tinignan si Edie. Tinignan ni Van si Edie ng may paghahamon.Nakakatanga, pero gusto na ni Van na masuntok siya. Gusto niyang makaramdam ng ibang sakit maliban sa sakit na nararamdaman niya ngayon. At sa isip ni Van ay tama lang na masuntok siya ngayon. Ni gusto nga niya na mabugbog na lang.Edie watched his son. Nakipagtitigan si Van, pero sa huli ay napaiwas si Van ng tingin. Hindi natagalan ni Van ang
“Uuwi na ba kayo ng kaibigan mo? Pwede ko kayong ihatid. Nasa baba ang driver at pwede namin kayong idaan na lang." Cylvia immediately said as Belinda stood up from sitting.Belinda looked at her mom and shook her head. Nasa kwarto na sila ng kanyang lola sa hospital Akala ni Belinda ay umuwi na ang kanyang ina pagkatapos ng usapan nila sa coffee shop dahil masyadong malalim ang mga naging usapan doon, pero mali siya ng naisip nang sumunod din naman ang kanyang ina sa hospital ilang minuto bago siya dumating sa hospital.Walang nagsalita noong dumating si Cylvia, at parehas lang silang tahimik na binabantayan ang lola ni Belinda. They just remained silent. Pati nga si Lia ay natahimik din; sa sobrang tahimik, halos inantok na rin ito, and Belinda really so thankful that Lia is always there of her.“Huwag mo na po kaming alalahanin. Kaya na namin mag-commute ni Lia.”Nalaglag ang balikat ni Cylvia nang marinig iyon, gusto sana ni Cylvia na ihatid sila Belinda para naman kahit papano ay
Cylvia held her mother’s hand at hinaplos iyon.“Hindi iyon panaginip, Ma. I am really here,” mahinahon at halos maiyak ding ani ni Cylvia habang nakatingin sa kanyang ina.“C-Cylvia? Anak ko?” Tinaas ng lola ni Belinda ang kanyang kamay para abutin ang mukha ni Cylvia. Nilapit naman ni Cylvia ang kamay niya para hindi mahirapan ang kanyang ina.Pagkatapos na mahawakan ng lola ni Belinda ang mukha ni Cylvia, tuluyan itong napangiti, pero umiiyak pa rin.“N-Nandito ang anak at apo ko. A-Ang saya, saya ko. Subrang saya ko talaga. A-Akala ko panaginip lang. A-Akala ko nananaginip ako."Dahil sa nagising ang lola ni Belinda, hindi sila nakauwi agad. Belinda stayed a little bit for her lola, pero ilang sandali ay talagang kailangan na nilang umalis lalo na't may hangganan naman ang visiting time at gumagabi na rin.Belinda was already saying goodbye, pero halos matigilan siya sa sunod na sinabi ng kanyang lola.“Bakit hindi ka na lang muna sumama sa Mama mo, Belinda? Ngayon lang kayong nag
Chapter 111“Via?” Hindi tinignan ni Belinda ang nagsalita, pero alam niyang ang asawa ng kanyang ina iyon… na ama raw niya. Masyado siyang gulat at talagang nakatuon na ang attention kay Van at sa sugat nito. Walang lakas kanina si Belinda na lapitan si Van, pero dahil sa nakita niyang sugat nito at dugo ay biglang nakalimutan niya kung anong nangyare sakanila ni Van.Ang makita ang dugo at sugat na iyon sa kamay ni Van ay talagang nakakapagpakaba kay Belinda dahl sa pag-aalala.Van immediately looked away as he saw Belinda staring at him. Biglang kinabahan si Van sa tingin ni Belinda sa kanya at talagang hindi niya iyon matagalan lalo na at nakikita nito ang lubos na pag-aalala,“What's happening here, Edie? Bakit duguan ang kamay ni Van?” Nag-aalalang tanong ni Cylvia kay Edie.Hindi nagsalita si Edie at napatingin lang kay Belinda saka niya binaba ang tingin kay Van. Kitang-kita ni Edie na hindi naging komportable si Van sa biglaang pagdating ni Belinda. They all watched Van get t
Chapter 112Nagmulat si Van at tinignan si Belinda, at laking pasalamat niya nang hindi na ito nakatingin sa kanya, kaya pwede na niyang tingnan ulit ito.“Nagkasagutan ba kayo ng daddy mo?” Ang inosenteng tinig ni Belinda ay nagdulot ng konting ngiti kay Van habang tinitingnan niya ulit si Belinda. Van miss her so much. Sa subrang pagkamiss niya ngayon ay baka makalimutan niya ang lahat at manatili na lang sa tabi ni Belinda. Hindi ito nakatingin kaya malaya na ulit si Van na titigan si Belinda.Ni hindi na dumako sa isip niya ang tungkol sa hindi siya anak ng kinalakihan niyang ama dahil masyado siyang okupado sa lahat ng mga nangyayare sa buhay niya.“Daddy mo, hindi daddy ko,” malumanay na sambit ni Van.Napanguso si Belinda at hindi nagsalita pagkatapos na sabihin ni Van ang bagay na iyon. Alam na ni Belinda iyon, pero siguro dahil masyadong mabilis kaya hindi pa niya alam kung paano lubos na tatanggapin kung sino ang papa niya.Hindi nagsalita ulit si Belinda at tinuon na lang a
Napahilot si Belinda sa noo niya dahil sa sumasakit na ang ulo niya sa napakaraming trabahong tinanggap niya. Bigla siyang nagsisi na tumanggap siya ng naparaminh trabaho sa linggong iyon. “Mommy! Mommy!” Napasulyap si Belinda sa pintuan ng kwarto niya nang marinig ang boses ng kanyang anak.Narinig pa nito ang pagkatok nito ng mahihina. Napangiti si Belinda at agad na iniwan ang ginagawa sa laptop para lumapit sa pinto. Biglang nawala ang sakit sa ulo ni Belinda nang marinig niya ang anak niya mula sa labas ng kwarto, at ang malambing na tinig ng kanyang anak ay nagbigay ginhawa sa kanyang puso.Binuksan niya ang pinto at nakita ang kanyang anak na si Daviah, na nakayakap sa kanyang paboritong Teddy bear.“How’s my princess? Nag-enjoy ka ba sa lakad niyo nila lola mo?” Naupo si Belinda para magpantay ang tingin nilang dalawa ng kanyang anak habang tinatanong iyon.Pinanood ni Belinda ang pagtango at pagngiti ni Daviah sa kanya.“Yes, Mommy! I enjoyed it! And look! Lolo and Lola boug
Of course! Here's the expanded version of your chapter without removing anything you wrote — dinagdagan ko lang ng mas smooth na daloy, dagdag emotions, at mga natural na reaksyon:Chapter 57“What did you do? That’s not my brother. My brother is not like that.” Nalipat ang tingin ni Cheska sa lalakeng mas bata kay Azrael nang sabihin niya iyon sa kanya.“W-Wala naman akong ginawa,” utal na ani Cheska, pero naitikom niya ang labi nang maalala ang nadatnan niya sa hospital. Hindi niya lubos maisip na nagkakaganon pa rin siya dahil sa nadatnan nito. At bakit naman? Nasasaktan siya dahil doon? Hindi ata kayang isipin ni Cheska iyon ng bo dahil baka sa huli ay mag assume nanaman si Cheska.“Ma, narinig mo iyon? Palagi 'yon seryoso at galit, but did he really say those words na para bang he is experiencing a love sick? What the fvck?” Hindi pa rin ito makapaniwala.Napahawak si Cheska sa batok nang tignan siya ng lahat, halatang naghahanap ng kasagutan sa kanya. Para siyang biglang naging
"Nasaan tayo?" Mahinahong tanong ni Cheska habang nakatingin sa paligid.“May damit diyan sa likod para may suotin ka. Magpalit ka na dito, don’t worry, it’s tinted, walang makikita dito sa loob. My family is waiting inside, mauuna na ako sa loob, bilisan mo,” sabi ni Azrael at hindi pinansin ang tanong ni Cheska nang ihinto na niya ng tuluyan ang kotse.Napasulyap si Cheska sa backseat, kita niya ang isang paper bag doon, na hindi niya napansin kanina at ngayon lang niya talaga napansin.“T-Teka, sabi mo bodyguard ang kailangan mo diba tapos—” Hindi na niya natapos ang sasabihin dahil mabilis na bumaba si Azrael at isinara ang pinto, animo’y wala na siyang balak makinig sa anumang sasabihin pa ni Cheska. Naiwan si Cheska na nakanganga, napapailing na lang.Sa huli ay huminga na lang ng malalim si Cheska.“Sabi ko nga, magpapalit na ako. Huwag na kasing maraming satsat, Cheska,” mariin niyang bulong sa sarili, kasabay ng iritado at nakasimangot na pagkuha ng paper bag sa backseat haba
Mariing pumikit si Cheska at hinimas ang batok niya, sinusubukang kalmahin ang sarili. Pero nang marinig niya ang pag-andar ng makina, agad siyang sumakay sa front seat, hindi na nag-isip pa. Hindi niya alam kung bakit ganoon ang nararamdaman niya—parang may kung anong sumasakal sa dibdib niya habang pinagmamasdan si Azrael na tila ba hindi siya nakikita.Pagkaupo niya sa passenger seat, agad niyang nilingon si Azrael. Walang emosyon ang mukha nito, at tila ba tumagos ang katahimikan ng buong sasakyan sa balat niya."Hindi ba talaga kita makakausap ng matino?" Tanong ni Cheska at napapikit dahil sa suot nitong earbud, hindi siya sigurado kung naririnig ba siya nito o ano.Hindi na nakatiis si Cheska. Inabot niya ang kanang tainga ni Azrael at biglang inalis ang isang earbud. Kasabay ng pag-alis niya roon ay ang biglang pag-ikot ng mukha ng lalaki para tignan siya, puno ng iritasyon at pagkabigla.“What the fvck you fvcking think are you doing?” Inis na ani ni Azrael, masyadong diretso
Paglabas ni Cheska ng pinto ay agad siyang luminga sa magkabilang direksyon ng hallway, hinahanap ang pamilyar na porma ni Azrael. Mabilis ang pintig ng puso niya—hindi niya alam kung dahil ba sa kaba, inis, o… baka pareho, ewan, pati siya ay talagang nagugulugan sa nararamdaman. Kaso sa magkabilang dereksyon iyon ay wala siyang nakitang Azrael.“Ang bilis naman niya?” bulong ni Cheska sa sarili, bitbit ang iritang hindi niya maipaliwanag.Napahawak na lang si Cheska sa sintido. Dalawa ang elevator doon at sa dalawang hallway din ang daan kaya hindi niya alam kung alin sa dalawa ang sinakyan ni Azrael o tinungo nito.“Dito na nga lang!” Inis na ani Cheska sa sarili. Bahagyang nabunutan siya ng tinik nang makita niya ang pamilyar na likod nito—nakatayo, nakaharap sa elevator, at tila malapit nang sumakay. Mabilis ang lakad ni Azrael at may mga bumating nurse pa nga dito, dahil nga kilala ito doon, pero wala man lang itong pakealam o pinansin man lang. Diretso lang. Walang tingin. Walan
“Huwag ka kasi mag-alala. Kaya ko ang sarili ko, at mabait naman iyong boss kong iyon kahit medyo bugnutin. Kaya relax ka lang diyan."Ngumiti si Cheska pagkatapos sabihin iyon. Naiintindihan naman ni Cheska kung bakit nag-aalala ang kaibigan. Hindi rin naman ito ang unang beses na subra ang pag-aalala ng kaibigan dahil sa lalake.Bumuntong-hininga si Cris, halatang napapaisip.“Kaya kumain na lang tayo nito. Sayang din, at saka para kang tanga magtampo—Shit!”Napasinghap si Cheska nang maramdaman ang malamig at malagkit na icing ng yema cake sa pisngi niya. Napapikit siya sa gulat, halos hindi makapaniwalang pinahiran din siya ni Cris ng yema cake sa mukha, gaya ng ginawa niya. Dahan-dahan niyang iminulat ang mga mata, naglalagablab ang titig, at unti-unting inangat ang ulo papunta kay Cris.Nakita niya itong may mahinang tawa habang hawak pa ang daliring may natirang icing, kitang-kita ang kalokohan sa mukha. Parang batang nakaiskor ng kalokohan.“Cris...” seryoso ang boses niya, m
"Kamusta po ang kapatid ko, Doc? Okay lang naman po siya, hindi ba? Matagal na din po kasi kami rito at palaging na dedelay ang operasyon ng kapatid ko. Medyo nag-aalala na rin po kasi ako at ang laki na ng bill namin dito. Nagmukha na ngang hotel itong hospital para sa amin ng kapatid ko kaya gustong gusto ko na pong malaman kung bumubuti na po ang lagay ko." Tuloy tuloy na tanong ni Cheska dahil nabalitaan niyang tapos na ang panibagong test na ginawa nila sa kapatid niya.Ngumiti ang doctor bago sumagot,“Bumubuti ang lagay ng kapatid mo, so we are really happy to say that we are going to schedule the operation for him next month, first week.”Nagliwanag ang mukha ni Cheska sa narinig mula sa doctor. Hindi ito iyong tita ni Azrael dahil naka-leave daw ito—kaya’t iba ang naka-assign na doktor na sumuri at dumalo sa kapatid niya ngayon. Ngunit kahit iba ang kausap niya, dala pa rin ng balitang iyon ang matinding ginhawa at pag-asa.“And na-inform na din namin si Dr. Villariva. We su
Napasulyap si Cheska kay Azrael, and Azrael just sighed. Biglang lumambot ang tingin nito at hindi tulad kanina na halos umigting na ang panga.“I’m really happy na nandito ka ngayon para sa anak ko,” masayang ani Daviah habang hindi pa rin binibitawan si Cheska. “Nandito sana ako para pagalitan siya. Pasensya ka na sa anak ko, ha. Nalaman ko kasing puro trabaho ang inaatupag nitong mga nakaraang araw. Hindi man lang siya makapaglaan ng oras para sayo. Sana hindi ka magsawa sa kanya.”Napatingin si Azrael sa ina, agad na sumabat, “Saan mo ba kasi nalaman yan, Ma? I told you, napag-usapan na namin ng girlfriend ko na kapag tungkol sa trabaho ay ayos lang kung—”“No way! Ayos lang? I told you, magsasawa siya kapag palagi kang busy sa trabaho!” Pagalit na ani ng kanyang ina kaya napahawak sa batok si Azrael.“She won’t. Hindi siya magsasawa sa akin and I am making my way para magkasama naman kami—and you don’t need to meddle in our relationship, Ma.” Mahinahong sagot ni Azrael, ngunit bu
“Get a day off today. Spend time with your girlfriend! Hindi ka naman kailangan sa kompanya kaya–”“Kailangan ako sa kompanya, Ma. I’m the boss–”“Come on! Hindi ikakabagsak ng kompanya ang isang day off ng boss!”Naalimpungatan si Cheska nang makarinig ng pag-uusap at pagtatalo sa kung saan.Mabigat ang talukap ng mga mata niya habang dahan-dahan itong iminulat. Ang una niyang napansin ay ang malambot na kutson ng sofa sa ilalim ng kanyang likod. May kumot na nakabalot sa kanya, at may unan sa ilalim ng ulo niya.Kumunot ang noo ni Cheska. Hindi niya maalala kung kailan siya nahiga nang maayos doon, pero masarap ang pakiramdam ng init ng kumot—parang may sumilong na yakap sa buong katawan niya. Sinalubong din siya ng mahinang aroma ng nilulutong pagkain—bawang na piniprito, longganisang medyo nanunuyot na sa kawali, at ang pinong halimuyak ng piniritong itlog. Lahat ng iyon ay humaplos sa kanyang ilong, tila inaakay siya na bumangon na.Napaupo siya, marahang itinulak ang kumot at na
Binuka ni Cheska ang labi, handang magsalita ulit—siguro para kontrahin siya, siguro para lang mapanatili ang kaunting distansya sa pagitan nila. Pero sa huli, isang mahabang buntong-hininga na lang ang pinakawalan niya. Tinitigan niya si Azrael, hindi gumalaw, hindi rin siya gumawa ng anumang hakbang para paalisin ito sa pagkakahiga sa kanyang hita.Alam naman kasi talaga ni Cheska na pagod na ito, kahit sino ay mapapagod pagkatapos ng nangyari kanina. Ni hindi nga naisip ni Cheska na hanggang ngayon ay gising pa ito gayong kanina pa niya nakikita ang pagod sa mata niya at gusto ng magpahiga.Hinigit ni Cheska ang paghinga at sinubukang sumulyap na lang sa ibang direksyon, pilit pinipigilan ang anumang emosyong bumabalot sa dibdib niya. Sinisubukang huwag mag-isip at hayaan na lang ito sa pwesto nito.Pero ilang sandali, kinagat ni Cheska ang labi at hindi mapigilan ang mapatitig ulit dito. Nakapikit na, pero hindi matukoy ni Cheska kung tulog na ba ito o ano.Napatingin siya sa mukh