Hawak ko ang bouquet ng bulaklak na binigay ng coordinator habang nakaupo sa isang eleganteng sofa sa loob ng studio. Sa paligid, abala ang crew sa pag-aayos ng ilaw at pag-set up ng backdrop para sa prenup photoshoot namin ni Dylan.Prenup.Hindi ko alam kung matatawa ako o maiinis. Hanggang saan aabot ‘tong palabas na ‘to?“Miss Xena, ready na po kayo for your solo shots?” tanong ng photographer.Napakurap ako. “Ah, ako muna?”Tumango siya. “Yes, then after po si Mr. Del Valle, tapos couple shots na po kayo.”Napalingon ako kay Dylan, na kasalukuyang nakasandal sa isang sulok, tahimik na pinagmamasdan ako. Suot niya ang itim na suit na tila idinisenyo lang para sa kanya—perpektong bumagay sa matangkad niyang pangangatawan.Napairap ako. Bakit ba kahit anong isuot niya, parang hindi siya totoong tao?“Okay po, Miss Xena, stand here,” utos ng photographer.Tumayo ako at lumakad papunta sa center. Ang theme ng shoot ay classic romantic, kaya’t suot ko ang isang eleganteng white dress n
Napalunok ako habang pinapanood si Dylan na may mapanganib na ngiti sa labi. Hawak pa rin niya ang phone ko, nakasandal sa pader, at mukhang nag-eenjoy sa ginagawa niya.“Dylan, ibalik mo ‘yan,” inis kong sabi, pilit inaabot ang cellphone ko.Pero iniangat lang niya ito sa ibabaw ng ulo niya, palihim akong inasar sa pamamagitan ng pagsandal pa lalo sa pader na parang wala lang.“Trevor, hindi ka pa rin nagsasalita.” Mahinahon ang tono niya, pero may halong pang-aasar. “Parang nagulat ka ata?”Nakita ko ang bahagyang pag-igting ng panga niya habang nakikinig sa sagot ni Trevor. Hindi ko marinig ang sinasabi nito, pero kita ko sa ekspresyon ni Dylan na tila hindi niya nagustuhan ang narinig niya.“Ano bang kailangan mo kay Xena?” diretsong tanong niya.Dahil sa kaba, hinila ko nang mas malakas ang braso niya. “Dylan, give it back.”Hindi siya tumingin sa akin. “Shh, sandali lang.”Iritado ko siyang tinapik sa tagiliran, pero hindi pa rin siya natinag. Sa halip, bigla niyang nilapit ang
Pagpasok ko sa opisina, agad akong napansin ng mga empleyado. Mas matindi pa sila sa chismosa kong kapitbahay—halos sabay-sabay silang napatingin sa akin na para bang may announcement akong gagawin.At hindi ako nagkamali.“Oh my gosh, Xena! Totoo bang kasal na talaga kayo ni Dr. del Valle?” sigaw ni Lisa habang kinikilig.“Ang bilis ng pangyayari! Grabe ka, girl, hindi mo man lang kami binigyan ng hints!” dagdag pa ni Grace.“Paano naman kami makakahingi ng wedding souvenir kung civil wedding lang ‘yan?” nakangising singit ni Ms. Allegre.Napahilot ako sa sentido. Tangina, Xena, relax lang. Bawal pumatay ng katrabaho.“Hindi pa kami kasal,” malamig kong sagot, pero imbes na tumigil sila, mas lalo pang lumakas ang hiyawan nila.“Pero ikakasal na kayo?!?”“Oh my god! Akalain mo ‘yun! Ang supladong Dr. del Valle, may forever na!”Hindi ko alam kung maiiyak ako o matatawa.“Xena, you’re so lucky,” sabi ni Lisa habang hinahawakan ang kamay ko. “I mean, he’s rich, handsome, and—”“—a walki
**Chapter 75 – The Wedding Day**Kahit pa ilang beses kong inisip kung paano ‘to mangyayari, hindi ko pa rin lubos maisip na nandito na ako ngayon—nakasuot ng puting dress na hindi naman sobrang engrande pero masyado pa rin para sa isang kasal na hindi naman totoo.“Xena, ready ka na ba?” Lumapit sa akin si Liza, nakangiti pero halata ang excitement sa boses niya.“May choice ba ako?” sarkastiko kong sagot, pilit na ngumingiti. Hindi ko alam kung kinakabahan ako o gusto ko na lang matapos ‘to agad.“Aba, syempre meron! Pwede kang tumakbo,” natatawang sabat ni Grace, pero agad siyang tinapik ni Mrs. Allegre sa braso.“Anong tinatakbo-takbo? Aba, ilang taon na akong buhay, pero ngayon lang ako nakakita ng babaeng hindi excited sa kasal niya,” sabat ng head nurse namin, umiling habang pinagmamasdan ako. “Huwag mong sayangin ‘yang bihis mo, hija.”Napatingin ako sa salamin.Ako nga ba ‘to?Mas sanay akong nakasuot ng simpleng blouse at jeans, pero ngayon, parang ibang tao ang nakikita ko.
Dumating ang araw na kailangan ko nang lumipat sa penthouse ni Dylan. Kahit na ilang beses ko nang ipinaliwanag na hindi ko kailangang tumira doon, nagmatigas siya."Kailangan nating sundin ang protocol ng experiment, Xena," matigas niyang sabi habang nakaakbay sa upuan ko. "Mag-asawa na tayo—""Fake," mabilis kong putol."Fine, fake. Pero kailangan nating ipakita na totoo," aniya, kaswal na sumandal. "At paano natin gagawin 'yon kung hindi tayo magkasama sa iisang bahay?"Hindi ko alam kung paano ko kokontrahin ang rason niya. Alam kong kung pipilitin ko pa, ipapaalala lang niyang may kontrata akong pinirmahan.Kaya heto ako, nakatayo sa pintuan ng penthouse niya, hawak ang maleta ko, at ramdam ang bigat ng desisyong ito."Naiiyak ka ba?" tanong ni Dylan habang tinutulungan akong ipasok ang gamit ko. "Huwag kang mag-alala, asawa kita. Ako na bahala sa ‘yo.""Ul*l," irap ko. "Hindi kita asawa.""Sige, sabihin mo ‘yan ulit sa harap ng marriage certificate natin." Tumingin siya sa akin,
Pagkatapos ng almusal, agad akong tumayo para magligpit ng pinagkainan ko. Pero bago ko pa mahawakan ang plato, inunahan na ako ni Dylan."Ako na," sabi niya, kinuha ang plato mula sa kamay ko.Napataas ang kilay ko. "Since when marunong kang maghugas ng pinggan?"Ngumiti siya nang bahagya. "Hindi ko hinuhugasan. Nilalagay ko lang sa dishwasher."Napairap ako. Siyempre.Habang abala siya sa pag-aayos, dumiretso na ako sa guest room na tinutulugan ko. Akala ko makakapag-relax ako, pero nagulat ako sa nakita ko—"Ano 'to?" bulong ko, gulat na gulat.Ang buong kwarto, parang hinipan ng minimalist na bagyo. Naayos lahat ng gamit ko—mula sa mga damit ko hanggang sa maliit kong pouch na dati kong iniwan lang sa gilid ng dresser.Mabilis akong lumabas at pinuntahan si Dylan sa sala. "Dylan!"Napalingon siya mula sa binabasa niyang medical journal. "Hmm?""Ikaw ba 'to?" tinuro ko ang kwarto ko."Anong ako?""Ikaw ba nag-ayos ng gamit ko?""Of course." Kumuha siya ng baso ng tubig at uminom. "
Mukhang may bagyong parating, at hindi ko alam kung bakit ako nasa gitna ng lahat ng ‘to.Nakatayo lang ako sa pagitan nina Dylan at Trevor, na parehong may tensyon sa katawan na para bang isang maling tingin lang, sasabog na ang buong hallway.Dylan crossed his arms, ang usual na kalmado at mapanuksong ekspresyon niya ay napalitan ng malamig na tingin. "So, let me get this straight. You’re telling my wife to leave me? That’s bold of you, Trevor."Trevor clenched his jaw. "I’m just offering her an option. Hindi naman siya talaga dapat nakakulong sa experiment na ‘to, hindi ba?""Interesting." Dylan let out a quiet chuckle, pero halata ang matigas na tono. "And who exactly decided that? Ikaw?"Napairap ako. Oh great, here we go."She can decide for herself.""Of course, she can. Pero ang tanong, bakit parang ikaw ang mas affected?"Nagpalitan sila ng matatalim na titig. Ako naman, nakatingin lang sa kanila nang walang maintindihan. Ano bang nangyayari? Ano na namang pinagtatalunan ng m
Habang binabasa ko ang email na nag-a-announce ng hospital outing, parang may kung anong bumara sa lalamunan ko. Required daw ang mga empleyado—kasama ang kanilang spouses.Napakapit ako sa cellphone ko. Ano 'to? Bakit kailangan pang isama ang mga asawa?Isang pamilyar na boses ang gumulat sa akin."Well, that’s interesting," ani Dylan, nakatayo sa gilid ng desk ko, hawak ang isang coffee mug na parang wala lang.Halos mahulog ako sa upuan sa sobrang gulat. "Diyos ko, Doc! Ano ba?!"Ngumisi lang siya at uminom ng kape. "Nakita mo na ‘yung email, I assume?"Mabilis kong nilock ang phone ko. "Sana ‘di ko na lang nakita," bulong ko."Now. That’s not the attitude of a supportive wife," he teased, leaning slightly closer sa desk ko.Napairap ako. "Supportive wife, my foot."Tumawa siya nang mahina. "Xena, it’s just a three-day beach event. What’s the worst that could happen?""Maraming pwedeng mangyari, Doc," sagot ko agad. "For one, kailangan nating magpanggap sa harap ng buong ospital.
Dylan's POVAyoko ng ganito.Hindi ko gusto ang pakiramdam na ito—na para bang may kung anong bagay na bumabara sa lalamunan ko habang pinagmamasdan ko siya mula sa kabilang bahagi ng hall.Xena was laughing. Too freely. Too openly. At ang mga lalaking nasa paligid niya? Tangina, parang mga lobo na handang lapain ang atensyon niya.My grip tightened around the wine glass I was holding. Wala naman akong karapatang magalit, hindi ba? Wala akong dapat ipagselos. Pero putangina, bakit parang gusto kong sugurin ang bawat lalaking kumakausap sa kanya?My gaze locked onto her—she was wearing that damn dress. The one that hugged her body too perfectly, making it impossible for anyone not to stare. And believe me, these men were staring. Mas matagal pa kaysa sa dapat. Mas matagal kaysa sa kaya kong palampasin.I clenched my jaw. I needed to calm down."Doc, kanina ka pa nakatitig."Aiden’s voice snapped me out of my trance. He was standing beside me, arms crossed, a knowing smirk on his face.
Sa Office:Dumating ang araw na hindi ko na kayang balewalain si Dylan. And I had to admit it—his presence, the way he was always there, was starting to affect me in ways I didn't want to admit.As usual, nandoon siya sa office, nauupo sa malaking leather chair niya, habang ako naman sa maliit kong desk, abala sa paperwork. Pero kahit ako’y abala, hindi ko maiwasang mapansin siya. Alam mo yung pakiramdam na alam mong may nakatingin sayo, pero kahit wala siyang ginagawa, he’s doing something?Minsan, nakakainis.“Dylan,” I started, masyado nang mahirap hindi makapag-comment. “Hindi ba’t sobra-sobra na yung kape mo? Tapos asukal pa!”Si Dylan ay mukhang hindi na apektado sa mga comments ko. I was used to it by now. Pero today, for some reason, parang gusto kong gawin siyang mas aware sa unhealthy habits niya.“Kape pa more, Xena,” sagot niya, with that laid-back, almost teasing grin that made my heart skip a beat. “Paborito ko eh.”Hindi ko napigilang mag-roll ng eyes. "Hindi pwedeng ga
XENAI could feel my chest tightening as Dylan's gaze pierced through me. His presence... it was overwhelming. Para bang hindi ko na kayang magtago, hindi ko na kayang pigilan ang lahat ng nararamdaman ko.Ang hirap, Dylan. Ang hirap.Bakit ba siya laging nandiyan? Bakit ba ako laging tinutukso ng pakiramdam ko na parang siya lang ang may alam sa mga galaw ko, sa mga iniisip ko?I tried to pull away from him, but his proximity made everything seem impossible. His words echoed in my mind, like a broken record—I won’t let you go this time.Sana nga hindi na lang siya nandiyan. Sana nga hindi ko na lang siya nararamdaman.Ngunit hindi ko kayang magtakip, hindi ko kayang magsinungaling pa. Ang lakas ng kabog ng puso ko, parang may humihila sa akin, palapit sa kanya—kahit ayokong lumapit. Hindi ko alam kung tama pa ba ang ginagawa ko. Hindi ko alam kung anong mangyayari kapag sinabi ko na...Hindi ko alam kung anong mangyayari kapag harapin ko ang totoo.Dahil baka mawala ako.Bumuntong-hi
XENAHirap na hirap akong mag-isip. Hindi ko na alam kung anong nangyayari sa katawan ko. Isang parte ng utak ko ang nagsasabing "Huwag, Xena, huwag mong gawin 'to," habang ang puso ko naman ay parang sinasabi na gusto ko na lang sumunod kay Dylan—pumayag, magpahulog.Pero…Nang magtama ang mga mata namin, naramdaman ko ang magkaibang emosyon na naglalaban. Gusto ko siyang itulak palayo, pero ayokong mawala siya. Gusto kong magtakbuhan, pero ayokong iwan siya.His breath was still so close, hovering, making me tremble all over. Pero hindi ko pa kayang magpatawad sa sarili ko. Hindi ko kayang bitawan ang lahat ng pag-iwas ko.At bigla…Ding-dong.Napahinto kami pareho. Tumigil ang lahat—ang tunog ng hininga niya, ang init na nararamdaman ko mula sa katawan niya, ang kalituhan na sumasakop sa utak ko… lahat biglang naglaho nang marinig ko ang tunog ng bell.Napamura ako sa loob-loob ko. Kailangan ko ng oras. Kailangan kong mag-isip. Pero ngayon… may dumating na delivery?Dylan immediate
Chapter 108XENAHindi ako gumalaw.Dahil kung gagalaw ako, alam kong may mangyayari.Ramdam ko ang bawat segundo ng tensyon sa pagitan namin—ang paraan ng pagtitig ni Dylan, ang lalim ng titig niya na parang hinuhukay ang pinakatago-tago kong lihim.And worse? I could feel him.Yung init ng katawan niya, yung kamay niyang nakahawak pa rin sa pulso ko—hindi mahigpit, pero sapat para pigilan akong lumayo."Xena," aniya, mahina pero matigas. "Ano'ng tinatago mo sa akin?"Napalunok ako. Hindi ko alam kung paano ako nakakatayo pa. Parang nagiging putik ang mga tuhod ko sa sobrang kaba."Wala—" Nanginginig ang boses ko.Dahan-dahan siyang yumuko, mas lumapit. Shit. SHIT."Sigurado ka?" Bulong niya, halos bumabangga na ang ilong niya sa akin.I could feel his breath—warm, teasing, dangerous.Napapikit ako saglit. Hindi pwede. Hindi pwedeng bumigay ako.Pero paano kung..."Dylan, I—"Hindi ko na naituloy.Dahil bigla niyang binitiwan ang pulso ko... para lang igapos ang kamay niya sa bewang
XENAHindi ko alam kung ilang segundo kaming nanatiling gano’n—nakaharap sa isa’t isa, walang kumikilos. Pero ang puso ko? Grabe kung maka-rambol sa dibdib ko."Ayaw mo ba?" muling tanong ni Dylan, bahagyang yumuko para mas makita ako nang mabuti.I swallowed hard. Ayan na naman siya sa pagiging intense!Dapat ko siyang paalisin. Dapat ay tumanggi ako.Pero bakit hindi ko magawang isara ang pinto?Bakit ang tanging nagawa ko lang ay ang lumingon sa kama ko—at walang kahulugan ang kilos na ‘yon, pero biglang pumasok si Dylan."Hoy! Wala pa akong sinasabi!" bulong ko, pero hindi niya ako pinansin.Oh. My. God.Masyadong malapit si Dylan.Masyadong mainit ang kamay niyang nakahawak sa pulso ko.At masyadong delikado ang paraan ng pagtitig niya sa akin—para bang sinusuri ang bawat hibla ng emosyon ko, hinihila palabas ang lihim na pilit kong itinatago.Ilang beses akong napalunok, pero hindi ko magawang umatras.Lalo na nang dumikit pa siya nang kaunti.I could feel the warmth of his body
CHAPTER 106XENAHindi ako makatulog.Ewan ko ba. Siguro dahil ang daming gumugulo sa isip ko.Or maybe... dahil sa isang lalaking ilang pinto lang ang layo mula rito.Napabuntong-hininga ako at pumikit nang mariin, pilit na pinapakalma ang sarili. Hanggang ngayon, hindi pa rin mawala sa katawan ko ang pagod—o ang sakit—pero hindi ko naman puwedeng sisihin ang kahit sino kundi ang sarili ko.Walang may kasalanan kundi ako.Ako ang pumayag.Ako ang bumigay.Ako ang nagpahawak.Napakagat-labi ako at niyakap ang sarili habang nakahiga, pilit na tinatanggal sa isip ko ang mga bagay na dapat nang kalimutan.Pero paano kung hindi ako lang ang nakalimot?Paano kung... hindi niya talaga maalala?I clenched my fists. Napapikit ako nang mahigpit. "Tama na, Xena. Matulog ka na."Pero habang tahimik ang paligid, biglang may narinig akong mahina."...Xena..."Nanlaki ang mga mata ko.Napabangon ako mula sa kama at napatitig sa direksyon ng pinto.Doon galing ang boses.Dylan.Muling lumakas ang ti
DYLANMay kulang.Hindi ko alam kung ano, pero simula pa kaninang umaga, may bumabagabag sa utak ko. Parang may isang bagay na hindi ko maalala—isang piraso ng puzzle na hindi ko matukoy kung saan eksaktong nawawala.Naramdaman ko iyon habang nasa biyahe pa lang kami ni Xena papunta sa opisina. Nang tingnan ko siya kanina, para siyang may dinadalang bigat. Hindi ko masabi kung ano, pero hindi iyon normal.She was acting… strange.At hindi lang dahil nag-aalitan kami.She was avoiding me.Hindi halata kung hindi mo siya kilala, pero sa tagal ko na siyang kasama, kabisado ko na ang kilos niya. Alam kong may itinatago siya.And that bothered me more than I was willing to admit.Damn it.Napabuntong-hininga ako at nagpakawala ng iritadong tawa. I leaned back on my office chair, rubbing my temples. Hindi ko gusto ‘to—ang pakiramdam na parang may hindi ako alam. I hated being left in the dark.I tried to shake it off, pero habang lumilipas ang oras, mas lalong bumibigat ang pakiramdam ko. M
CHAPTER 104XENANapakunot-noo ako habang pinagmamasdan si Dylan. Ang weird niya. Kanina pa siya tahimik habang kumakain, pero halatang may bumabagabag sa kanya. Ilang beses ko siyang nahuling nakakunot ang noo, at parang mas madiin pa yata ang paghiwa niya sa bacon kaysa sa dapat."May problema ka?" tanong ko, habang sinisiksik sa bibig ko ang last bite ng omelet.Hindi siya sumagot. Ni hindi man lang ako tinignan."Hoy, Dylan," tawag ko ulit. "Ano bang problema mo?"Ibinaling niya sa akin ang malamig niyang tingin. "Wala."Agad akong napairap. Napakabilis naman ng sagot niya. Sabi ko na nga ba eh. Alam kong may bumabagabag sa kanya, pero dahil ang pride ng lalaking 'to ay mas mataas pa sa presyo ng gasolina, wala akong makukuhang matinong sagot."Hindi mo naman ako kailangang tingnan ng ganyan kung wala kang problema," sarkastikong sabi ko."Eh ikaw?" biglang balik niya. "Ano naman problema mo?"Napaatras ako sa upuan, hindi dahil sa takot, kundi dahil sa sobrang random ng tanong ni