Malamig ang pawis ko habang nilalaro si Amari. Kanina pa ako kinakabahan paggising ko pa lang.Sa huli ay pumayag ako sa hiling ni Carl. Isa pa ay ito na lang din ang magagawa ko matapos ang lahat ng naitulong niya sa akin.Nagulat ako nang hawakan ako ni Carl sa aking balikat. "Bakit ka ba nanggugulat!" sambit ko.Tumawa siya. "Relax, Dianna. Come on. They won't eat you," aniya."Ngayon ko pa lang naman kasi makikilala mga magulang mo," sabi ko."And?" tanong niya. "Don't worry, they are nice," nakangiting aniya.Mula sa pagkakaupo ay tinulungan niya ako na tumayo. Wala pa man isang segundo nang maramdaman ko ang mahigpit niya na yakap."Bitawan mo nga ako. Nagcha-chansing ka na naman," pambibintang ko.Ngunit sa halip na bitawan ako ay tumawa lang siya at mas hinigpitan pa ang yakap sa akin. Tiningnan ko si Amari na yumak
Napayuko ako. Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa o mabahala. Matuwa dahil wala naman talaga akong balak na pakasalan itong lalaki na ito dahil alam ko sa sarili ko na kaibigan lang ang turing ko sa kaniya at mabahala dahil baka isa ito sa maging rason kung bakit malalayo kami sa kaniya.Hindi ko alam. Nagsisimula na naman bumoses ang mga nasa isipan ko at mas nahihirapan ako roon."Mommy," si Carl."What? Look Carl, I am being frank here. Hindi ko nararamdaman na magiging mabuting asawa itong si Dianne?""Dianna," pagtatama ni Carl."Yes, Dianna. I don't feel the mother and daughter thing. You know what I am talking?""Mommy... not now, please. Huwag sa harapan ng pagkain."Nakaramdam ako ng hiya habang nakatingin sa aking pagkain."I told you many times to marry Patricia but you disobey us!"Nagulat ako nang
Lumipas ang araw na iyon nang hindi ko na nakausap pa si Carl. Ramdam ko rin ang pag-iwas niya na mapag-usapan ang bagay na iyon. Madalas sa opisina ay nagkukulong lang siya sa loob at lalabas lang kung kinakailangan.Nahihirapan din ako sa sitwasyon. Hindi ko alam kung paano kikilos.Nagbuntonghininga na tinuloy ko na ang ginagawa ko.Inangatan ko ng tingin ang kumatok sa pinto. Ang assistant ko."Pasok ka," sabi ko."Ma'am, si Sir Gomez po ay kasama ko," aniya at saka ko nakita si Roy sa likod niya.Tumayo na ako at hindi na siya pinaupo pa sa harapan ko. "This way tayo," ani ko at sinamahan siya patungo sa opisina ni Carl."Sir, nandito na po si Mr. Gomez," pagpapaalam ko nang angatan niya kami ng tingin mula sa ginagawa."Come in," utos niya.Tinanguan ko lang si Roy at umalis na rin doon upang bumalik na.
Napakurap ako nang nagmamadali na umalis si Carl. Matapos sagutin ang tawag ay nagmadali na siya umalis at hindi na nagpaalam pa.Pinalobo ko ang pisngi ko at tiningnan ang hawak-hawak na mga papel. Ito 'yung hinihingi niya na report. May ipinapaliwanag ako pero bigla na lang siyang umalis.Wala akong nagawa kung hindi ang tumayo roon at umalis na upang bumalik sa opisina.Nagbuntonghininga ako. Ganito na lang palagi. Nahihirapan na ako. Hindi ko alam kung naaayon pa ba ang lahat.Maging kausapin siya ay wala akong oras dahil kung hindi siya nagkukulong sa silid niya ay wala naman siya sa bahay. Hindi ko na alam.Nag-early leave na rin ako. Napagpasiyahan na lang na sunduin na si Amari. Mangangapa na naman ako kung saan pumunta si Carl nito.Napatigil ako sa paglalakad palabas nang makita si Roy na naroroon sa labas at nakikipag-usap kay Kuya na guard.
Naaalimpungatan ako nagmulat ng aking mga mata. Dahan-dahan ko na tinanggal ang braso ni Carl na nakayakap kay Amari at umabot pa hanggang sa akin.Dito na siya nakatulog sa kuwarto namin. Nilapit ko sa lamp shade ang relo ko at tiningnan ang oras. Alas-singko.Tumayo na ako roon at saka inayos ang kumot sa kanilang dalawa. Mukhang hindi sinasadya na rito siya makatulog dahil suot pa niya ang kaniyang suit at sapatos.Napailing na lang ako at dahan-dahan na tinanggal ang sapatos niya.Pumunta ako ng banyo upang maghilamos at nang matapos ay bumaba na rin.Matagal pa ako na natulala habang hawak ang baso ng tubig bago ko tuluyan na mahila ang sarili sa katinuan.Sinangag ko ang kanin na hindi naman naubos. Hindi man lang nabawasan ang kanin na natira namin ni Amari.Nagluto na rin ako ng egg at bacon upang isama iyon sa ininit na adobong ulam kagabi."Mama," si Amari na naabutan ko na gising na at hawak ang kaniyang manika na binigay ko noong mag-tatlong taon siya.Inginuso niya si Car
Tulala ako na nakatingin sa paper na hawak-hawak ko. Napahikab na lang ako sa antok.Hindi pa rin ako maka-get over sa nangyari kagabi. Hindi ko alam pero pakiramdam ko ay sobrang bilis ng mga pangyayari at hindi ko na iyon masundan pa.Flashback.Umaasa ang mga mata ni Carl habang nakatingin sa akin nang angatan ko siya ng tingin mula sa pagkakatingin sa kumikinang na singsing na nasa box."Hindi ito ang pinangarap ko na engagement proposal sa'yo, Dianna. I know that you deserve the best pero kung ito ang makakapagpanatili sa'yo ay gagawin ko.""Hindi natin gusto ang isa't-isa, Carl. Isa pa ay kaibigan lang ang turing ko sa'yo," sambit ko. "Baka nape-pressure ka lang kaya ka nagkakaganiyan."Natatawa na nailing siya. "At sino ang nagsabi na hindi kita gusto? Dianna, hindi ako kasing manhid mo. Alam ko sa sarili ko kung kailan ako nagkakagusto sa isang tao. Alam ko kung ano ang gusto ko at ramdam ko ang nararamdaman ng tao para sa akin.""Pero kaibigan lang talaga ang nararamdaman ko,
Nagbuntonghininga pa muna ako bago pumasok sa opisina ni Carl. Naabutan ko siya na nakatalikod at nakaharap sa kaniyang bintana."Carl," pag-agaw ko sa intensiyon niya.Binalingan niya ako. Tipid siya na ngumiti. "Maupo ka," aniya.Tahimik ako na naupo sa sofa at hinintay siya."Siya ba ang dahilan?" tanong niya.Nagsalubong ang mga kilay ko. "Anong ibig mong sabihin?" tanong ko.Lumakad siya palapit sa akin. "Si Roy... siya ba ang gusto mo kaya ayaw mo tanggapin ang wedding proposal ko?" tanong niya.Napaiwas ako ng tingin. Mukhang alam na niya ang nakaraan namin. Hindi na ako magugulat pa kung dahil iyon kay Roy. "How?" tanong niya muli ngunit hindi ko na sinubukan pa na tingnan siya. "How come na," natawa siya. "Kailan mo lang siya nakita at hindi mo pa nakausap pero nagkagusto ka sa kaniya?" dagdag niya dahilan upang balingan ko siya.Hindi ko mawari kung ano ang nasa isipan niya. Umupo siya sa harapan ko."Carl, wala naman kinalaman si Mr. Gomez sa hindi ko pagtanggap. Isa pa ay
Tiningnan ko si Amari na mahimbing na ang tulog sa kama. Paano ko ipaliliwanag sa kaniya na hindi naman talaga si Carl ang ama niya? Na hindi naman talaga si Carl ang tunay na ama niya na siyang pinaniniwalaan niya?Napayuko na lang ako nang ilagay ang sarili sa sitwasyon ng anak ko. Panigurado ay maguguluhan din ako. Masiyado pa na bata si Amari para sa ganitong mga bagay. Matalino si Amari pero...Magiging masakit sa akin kung nasa kalagayan niya ako. Mula nang isilang ako ay si Carl na ang ama ko tapos sasabihin sa akin ay hindi pala siya ang biological.Napapunas ako ng luha nang dumausdos iyon sa aking mga pisngi. Kung hindi lang siya naging bunga ng karahasan ay hindi sana magiging ganito ang lahat. Hindi magiging ganito kahirap. "Ina, wala rin naman mawawala kung tanggapin mo na lang wedding proposal ni Carl. Para naman sa anak mo ito."Sino ba ang nais mo na ipakilala sa anak mo na tatay niya? Ang mga nanggahasa sa'yo?Napatakip na lang ako sa aking bibig at muling tinalikura
Dear readers,As we reach the final pages of this book, I want to take a moment to express my heartfelt gratitude to each and every one of you for embarking on this journey with Dianna and Roy. Your presence and support have meant the world to me.Together, we've laughed, cried, and experienced the ups and downs of their story. It's been an incredible adventure, and I hope you've found some inspiration, joy, or solace within these pages.Though this may be the end of their tale, it's not goodbye forever. Characters and stories have a way of staying with us, tucked in the corners of our hearts. I encourage you to carry Dianna and Roy's adventures with you, and may their memories continue to inspire your own.Thank you, dear readers, for being a part of this wonderful journey. I look forward to sharing more stories with you in the future.With gratitude and warm regards,Jeadaya_Kiya18
ROY POV I hugged Ina from her back. "You should've asked me first what I want to eat," nakanguso na bulong ko.Natigilan siya sa pagpiprito ng bacon. "Ayaw mo ba nito?" alanganin na tanong niya. "Ano ba gusto mo?"Nakapikit na hinalikan ko ang gilid ng leeg niya. I can't help but to get addicted to it."Meat," maikling sagot ko. "Your meat down there," pang-iinis ko sa kaniya."Gusto mo?" tanong niya dahilan upang ako naman ang matigilan."Don't tease me like that, Ina," usal ko. Gigil ko na pinugpog ng halik ang balikat niya at saka ibinaon ang aking mukha sa leeg niya.She's in her month of giving birth and she know na hindi ko siya magagalaw kahit na asarin niya ako dahil delikado para sa baby na nasa sinapupunan niya.Natatawa na pinatay niya ang stove at saka inilipat ang mga niluto niya sa pinggan. Nakayakap lang ako sa kaniya hanggang sa maibaba niya sa lamesa ang mga hawak.Nakangiti siya nang balingan niya ako at pinatakan ng halik sa labi ko. Hinayaan ko siya ngunit ako rin
I was blaming myself after that confrontation between me and Ina. I didn't know that about her. Days and weeks have passed pero hindi ko nagawang pumasok muna. I was bawling my eyes out. I don't know how should I feel after knowing what happened to her. I didn't have any strength to face her but still, I collected myself and had the courage to face her. There's no way that she will get away from me now. And by that, I saw myself waiting for her. I am always in front of Carl's building after running out of excuses to appoint a meeting with him. I have hope that we can still fix all of this but knowing the news that they will be marrying each other soon makes my hope shattered into pieces. I don't know how hopeless I am while in front of Carl. I was bawling my eyes out again while asking for him to give up Ina. I even got down on my knees if that can make him give Ina back to me. I brainwashed him, I made him guilty, I made him feel the worst thing that he could feel just so I could
"May balita na sa pinapahanap mo. Right now, she's with Carl Uy, a businessman, and his company is not that far from yours. Currently, she's a secretary," balita niya. How great it would be. I am much very close to Carl because we are business partner. After hearing that news nakita ko na lang ang sarili ko na pumpupunta sa company ni Carl kahit na wala naman akong gagawin. "Napadalaw ka?" salubong sa akin ni Carl. Except from being a business partner, tinuturing din namin ang isa't-isa bilang magkaibigan and that really help me. "Boring sa company," sabi ko. I was looking for Ina but I don't see her anywhere. I even asked Eduard kung si Ina ba talaga ang nakita niya but he simply answered me that he's a hundred percent sure about it. I was about to go one afternoon when I saw her sa building. Sinubukan ko... Sinubukan ko na hindi siya lapitan at magkunwari na hindi ko alam na nandito siya at hahayaan na lapitan niya ako pero hindi nangyari iyon dahil napakahirap kuhanin ng aten
Tahimik ko na pinagmasdan si Anne na abala sa ginagawa niya. "Hindi mo ba talaga ako papansinin?" pag-aagaw ko sa atensiyon niya. Busy siya at wala ng time sa amin ng mga anak niya, especially sa akin. "Roy, come on. I told you not now. I am doing a lot of things right now and I can't afford to lose even a second. Understand me, please." Nagbuntonghininga ako at saka ibinagsak ang katawan sa higaan. We have been like that for three consecutive months now. I missed her so damn much. I miss being with her. "Anne, I am done with this. Para akong isang bagay na kapag ayaw mo ay ayaw mo. Saka mo lang makikita na nandito ako kapag gusto mo magpainit ng katawan. Iyon lang ba ang purpose ko?" hindi maiwasan na tanong ko sa kaniya. Binalingan niya ako. "What?" natatawang aniya. "Roy, I said I am busy! Ano bang sinasabi mo?" "Bakit, hindi ba totoo?" tanong ko. "Lalapitan mo lang ako kapag gusto mo magpainit ng katawan." "Stop being petty! Let me finish all of this and I promise to be wi
Tahimik ako na nakatanaw sa kabukiran nang yakapin ako ni Roy mula sa likod.Tipid ako na napangiti at saka itinagilid ang ulo ko upang bigyan siya ng espasiyo sa kabilang balikat ko."Anong iniisip mo?" tanong niya.Bahagya ako na nagbuntonghininga. "Sumagi sa isip ko si Lily at Andrei," pag-amin ko.Kahit na sobrang saya ko dahil nasa kulungan na si Ate Anne at alam ko hindi na niya kami magagalaw pa ay hindi ko rin maiwasan na isipin kung ano na ang mangyayari sa magkapatid.Iniisip ko kung gaganti ba sila sa akin at dapat hindi ako maging panatag na mamuhay ng payapa o kaawaan ko dapat silang dalawa dahil inilayo ko ang ina nila sa kanila."They are both grown-ups," aniya.Umiling ako. "Not really. Lily is still on his early twenties and Andrei is still teenager. Hindi pa nila kayang tumayo sa sarili nila—""Lily is more mature than ever. I know she can handle herself and his brother.""Paano kung sila naman ang gumanti sa ginawa natin sa ina nila?" hindi maiwasan na tanong ko.Na
"What do you mean?" naguguluhan na tanong ko. "Order in the court! Please let the questioning proceed without interruptions. There will be an opportunity for the victim to speak later during their testimony or when called upon. Mr. Gomez, I understand your emotions, but we must maintain a structured and fair process here," ani ng attorney ng kabila. "Makinig na lang muna tayo," pagkausap ko sa kaniya. "Continue," pagpapatuloy ng judge. Kinalma ko si Roy habang nagpapatuloy na ulit ang pag-uusap ni Ate Anne at ang abogado niya. Ang mas ikinagagalit ko ay pilit pa rin siya na nagsisinungaling kahit napaka-solid na ng ebidensiya na mayroon kami at si Anthony pa ang tumayo na defendant. "Hindi ko alam. Wala na akong koneksiyon pa sa kanila magmula nang ma-approve na ang annulment namin ni Roy kaya imposible ang ibinibintang sa akin," pagtatanggol ni Ate Anne sa sarili niya. "Umamin ka na lang!" halos maiyak na sigaw ko. "Hindi ito ang unang beses na gusto mo akong patayin, Ate Anne
"Hindi ko kasalanan kung iniwan ka ni Roy, Ate Anne. Lumayo na ako sa inyo at ngayon hindi ako ang dapat mong sisihin diyan sa galit at poot mo!" hindi makapaniwalang sambit ko. "Yes, you should be to blame, Ina. Kasalanan mo dahil inakit mo ang asawa ko! Inakit mo siya at siniraan mo ako sa kaniya—" Natatawa na tiningnan ko siya. "Siniraan? Ate Anne, bakit hindi mo na lang aminin na nangaliwa ka at nagkataon pa na may asawa rin ang kinabit mo? Sige, palagay na natin na nagkamali ako noong una at hindi ikaw ang nakita ko na may kahalikan sa tapat ng bahay niyo pero paano mo pa maipapaliwanag ang pagpunta mo sa condo ni Kuya Erik, na asawa pala ni Mama. Paano mo ipapaliwanag 'yon?!" Dinuro ko siya. "Nang dahil sa'yo muntik na mawala ang anak ko!" Tumulo ang mga luha sa mga mata ko dahil sa galit na nararamdaman. Nang hindi mapigil ang panggigigil sa kaniya ay lumipad ang palad ko sa pisngi niya. "Dianna, kumalma ka," pagpapakalma ni Mama sa akin. Sakto na paalis ako ng bahay nan
"Paano naman mangyayari 'yon? Iisang tao lang hinahanap niyo pero hanggang ngayon ay hindi niyo pa rin makita?" hindi maiwasan na tanong ko sa mga police. "Baka naman abutin pa ng isang taon itong kaso na ito bago ma-close o ang tamang tanong yata ay kung mabibigyan pa ba ng hustisya ito?" "Dianna, calm down," pagpapakalma sa akin ni Carl. Naririto kami ngayon sa police station dahil hindi na sila nag-uupdate pa. Ni hindi ko alam kung umuusad pa ba ang kaso namin. "Paano ako kakalma, Carl? Magaling na lahat-lahat 'yung mga naging biktima ni Ate Anne tapos hanggang ngayon wala pang maayos na pag-uusap para sa kaso na 'to?" hindi makapaniwalang tanong ko. "Mrs. Gomez, we were doing our best to search for Mrs. Annalyn pero hindi ganoon kadali na mahanap siya at idala rito—" "At kung inasikaso niyo na ito at hinanap si Anthony nang mas maaga ay hindi na aabot ng ganito katagal! Ang hirap kasi sa inyo ay mas inuuna niyo pa ang mga bagong file na case kaysa sa amin!" "Dianna." "Mr. U