#2

BELLA MONTEVERDE POV.

"Doc, kumusta po ang anak ko?" Pag-aalala ko. Lubos akong natatakot na mawala sa akin ang pinakamamahal kong anak. Si Kiel na lamang ang pinaghahawakan kong ala-ala kay, Brent.

"Ma'am, nakahanda na po lahat ng gamit para sa operasyon. Kailangan na lang ng pirma mo." Laking gulat ko. Dahil, wala naman akong pera para sa operasyon. Hindi man lang ako nakahingi ng tulong kay, Daddy.

"What do you mean by that doc? Hindi pa naman ako nagbabayad at malaki pa ang dapat kong bayaran hindi ba?" Pagtataka ko rito. Kaba rin ang pumukaw sa puso ko.

"Don't worry po ma'am. May taong nagbayad na po. Kaya pumirma na po kayo. Nang sa ganun ay ma-operahan na rin ang bata." Tila'y huminto bigla ang mundo ko. Ang anak ko, kailangan niyang mabuhay.

Kinuha ko ang papel na pilit niyang ini-abot. Tiningnan ko muna ito nang mabuti at binasa nang maayos. Wala naman mali, para nga ito sa anak ko. Kahit nagdadalawang isip pa ako ay agad ko pa rin itong pipirmahan.

"Thank you Ma'am." Tanging ngiti naman ang isinagot ko.

Habang dinadala nila ang anak ko sa operating room. Hindi pa rin mapakali ang utak ko. Takang taka at gulong-gulo lalo na ay wala naman akong nakikilala na pwedeng gumawa nito.

Panginoon, gabayan niyo po kami ng anak ko.

Dalangin ang lahat na lumabas sa bibig ko. Habang pabalik-balik sa paglalakad sa tapat ng operating room.

"How's your son? Is he okay?" Natigilan ako sa boses na ito. Familiar na familiar. Ito ang boses na nais kong marinig ulit. Dahil rito tila'y nanigas ang mga tuhod ko at nanginginig ang buong katawan ko.

"Miss, you're very thankful." Dagdag pa niya.

Biglang nag-recall sa isipan ko ang mga ala-ala namin ni, Brent.

Pilit kong pinagalaw ang katawan ko at hinarap ito. Laking gulat ko at hindi makapaniwala na makita siya ulit sa harapan ko. Ang mga mata ko pilit na pinipigilan ang luhang nais na kumawala. Dahil sa tuwa o magulong emosyon na 'to. Mabilis akong napatakbo patungo sa kaniya at mahigpit na yumakap.

"Brent, you're back. I miss you so much...." Naiiyak kong sambit. Subalit, tila'y nagbago ang lahat.

"Excuse me." Mahigpit niyang hinawakan ang makabilang balikat ko. Malamig ang kaniyang mga mata at tila'y galit sa ginawa ko.

"How dare you to hug me. Miss, I don't know you. Nandito lang ako para sa utos ng lolo ko. Don't do it again, baka mas masaktan lang kita lalo." Kasabay nito ang malakas na pagbitiw niya sa akin. Muntik pa akong matumba. Masakit sa akin ang ginawa niyang 'to. Pero mas masakit ang mga binaggit niya.

"Brent, hindi mo ba ako naalala? Brent, ako 'to si Bella. Huwag ka naman ganyan sa akin." Pagsusumamo ko sa kaniya. Halos hindi ko na napigilan ang pagpatak ng mga luha ko.

"Miss, respect your dignity. Huwag kang sinungaling. Huwag mong gamitin ang pangalan ng asawa ko. Sino ka ba sa inaakala mo? I know kilala mo ako, dahil sikat ako. But still, don't use it for me." Halos dinurog niya ang puso ko ngayon. Sa loob ng magandang samahan namin noon. Magiging mapait at masakit ngayon.

Ginawa ko pang lumapit sa kaniya. Ngunit, bigla akong hinarangan ng mga kasama niyang lalaki at malakas na itinulak.

"Miss, Huwag na huwag kang lumapit sa akin. I don't know you, okay? I have a wife now. And her name is Bella Monteverde. Next time na gamitin mo pa ang pangalan niya, baka mamatay ka pa sa kamay ko." Galit at malalim niyang wika. Inayos niya ang necktie niya at umalis na galit sa harap ko.

Halos hindi ko maintindihan ang nangyayari. Ako si Bella Monteverde, ako ang asawa niya. Pero parang may iba pa siyang tinutukoy. Gusto kong magwala ngayon. Ang asawa ko, bakit naging ganun. Dapat narito siya para sa amin ng anak niya. Pero bakit!

Napayakap ako sa aking sarili habang naka-upo sa sahig. Hagulhol na iyak ang kumawala sa aking dibdib. Mga ala-ala rin namin ang pumasok sa aking isipan.

"Brent, mahal mo ako mahal na mahal mo ako. Hindi mo 'to magagawa sa akin, pero bakit ngayon..... Wahhh!!!!! Sobrang sakit!"

"Bella, Bella, Bella that's enough." Boses na pilit na pinapatahan ako. Wala akong ibang magawa kundi ang mapayakap sa taong 'yon.

"Bumalik siya, bumalik si Brent. Pero, hindi niya ako kilala...." Hagulhol kong iyak. Halos mapunit ko na rin ang damit niya sa pangigigil ko.

"Pshh, enough. It's me Dustin. I'm here for you and for Kiel. Pshh, tama na, tama na."