#5

BELLA POV. (PANIBAGONG ARAW)

Hindi ko pa rin matanggap ang nangyari kahapon. Hindi rin ako nakatulog nang maayos ka-gabi dahil sa sobrang pag-iisip.

"Knock! Knock!" Tunog ng pintuan. Ngunit, tila'y lumabas lang ito sa aking tenga.

Maya-maya pa, malakas na sipa ang tumunog rito. Halos masira na nito ang pintuan. Gad akong napatayo, dahil ang mga pumasok ay ang mga lalaking nanakit sa akin kahapon. Ito ang mga tauhan ni Brent.

"Anong ginawa niyo??" Pag-aalala ko. Nababahala akong saktan nila ang anak ko.

"Miss Gina, oras na para sunduin ka at dalhin sa bahay ni Brent. Wala ka pong pwedeng gawin dahil mapipilitan kaming saktan ka Lalo na ang anak mo. Pasensya na po dahil utos lang ito ni sir Brent sa amin." Kalmado na boses nito. Ngunit, may halong pananakot.

Napatingin ako sa anak ko. Hindi ko siya pwedeng iwanan rito.

"Pwede bang mamaya na lang. Kailangan ako ng anak ko. Pakiusap dahil wala rin magbabantay sa anak ko." pagsusumamo ko rito. Ngunit imbis na pagbigyan nila ako ay mahigpit nila akong hinawakan sa kamay ko.

Nagawa ko pang pumiglas. Ngunit, hindi na kaya ng katawan ko. Halos mapa-iyak ako habang dahan-dahan na lumalayo sa kwarto ng anak ko.

Maya-maya pa, naramdaman ko na lang ang malambot na bagay. Subalit, naging masakit 'to sa akin dahil malakas ang pagkatulak nila sa akin. Pilit ko pang binuksan ang pintuan ng kotse. Pero, hindi ko magawa dahil parang naka-lock na ito.

"Miss Gina, kapag masira mo ang sasakyan ko. Mas lalo kang maghihirap sa kamay ko." Malalim na boses galing sa likuran ko.

Nang hinarap ko 'to. Halos nanlilisik ang kaniyang mga mata sa akin. Ang mga mata ni Brent, na noon ay hindi ko pa nakitang naging ganito.

"Brent, ilabas mo ako rito. Kailangan ako ng anak ko!" Hagulhol kong sigaw. Hindi ko talaga matanggap ang mga nangyayari ngayon.

"Tsk! Kung kailangan mo ang anak mo. Pwes! Gumalaw ka nang maayos para maging maayos din ang lagay niya." Madiin na boses niya. Tila'y pinipigilan pa nga niya ang tunay na galit sa loob niya.

Kung alam mo lang sana na anak mo si Kiel, hindi ka magiging ganito sa amin. Pero, hindi ko masasabi sayo dahil wala kang tiwala sa akin.

"Let's go." Malamig na tugon niya sa driver.

Umandar naman agad ang kotse. Halos hindi ko iniwas ang tingin ko sa hospital. Laman ng isipan ko ang anak ko ngayon. Sana lang bantayan siya ng ninang niya habang wala ako. Ang ninang niya na matalik kong kaibigan.

• • • • •

Nang tumigil ang sasakyan, agad siyang lumabas. Ikinatahimik ko na lang ang ginawa niya. Bigla niya akong hinila palabas ng kotse niya at itinulak. Mabuti na lang naka-balanse pa ang katawan ko.

"I told you already last day of what you need to do. Magiging alipin kita rito. Huwag na huwag kang magkakamali na gumalaw ng mali! Dahil hindi ako magdadalawang isip na saktan ka Gina!" Kulang na lang isampal niya sa mukha ko ang stepsister ko. Gina! Gina! Gina ang pagkakilala niya sa akin, hindi ang asawa niya!

"Dalhin niyo siya sa maid area." Utos niya sa mga tauhan niya. Wala nang nais na salita ang gustong lumabas sa bibig ko. Lalo na alam ko na hindi niya rin ako papakinggan.

Ilang minuto lang, iniwan ako ng mga lalaki sa tapat ng isang kwarto. Matapos silang umalis ay agad ko itong binuksan. Pilit na lang akong ngumiti nang tumumbad sa akin ang madumi at magulong kwarto. Laman ng isipan ko na wala na akong magagawa kundi ang tanggapin ang lahat. Ma-ingat kong inayos ang mga gamit rito. Hanggang sa may mga yapak ng paa akong narinig na patungo dito. Kalaunan, iniluwa ng pintuan ang isang Yaya. Ngunit sa kaniyang itsura ay may edad na.

"Miss, ito po ang uniporme mo." Hindi ako makapaniwala na magsusuot ako ng uniform ng isang Yaya.

"Opo, maraming salamat po." Sabay pilit kong pagngiti.

"Pasensya ka na Miss. Sa una ganyan talaga si Sir Brent. Pero, mabait siya, sana maintindihan mo na lang siya. Dahil, masaklap ang dinanas niya noon. Tapos, paalala ko lang din po miss. Huwag na huwag kang lalapit sa asawa niya. Dahil lubos ni Sir na prinoprotektahan ito." Masakit isipin pero mas mahirap tanggapin na hindi ako ang kasama niya. Napayuko na lang, hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko.

"Miss, huwag kang mag-alala. Balang araw masasanay ka rin kay sir Brent." Dagdag pa nito.

Dahan-dahan kong ini-angat ang piningin ko.

"Maraming salamat po sa paalala." Nakangiting wika ko. Tumango naman siya at matapos ay lumabas ng kwarto.

Punong puno ng sakit ang aking dibdib. Tila'y may maraming punyal ang tumarak sa puso ko. Hindi ko alam kung makakaya ko bang tumira rito. Hindi ko alam kung kailan niya malalaman na ako ang asawa niya. Sobrang sakit, hindi ko inaasahan na magiging ganito ang kahahantungan ng pagmamahalan namin noon.

"Miss, pinapatawag po kayo sa kusina. Suotin mo rin po ang uniporme mo." Ikinatigil ko ang biglang babaeng nagsalita. Hindi ko siya hinarap dahil lumuluha ang mga mata ko.

"Sige po." Pilit kong inayos sa normal ang boses ko.

Nang maka-alis siya. Dali-dali naman akong nagbihis. Kahit labag sa kalooban ko ang lahat ng ito ay wala akong ibang magagawa.

Dali-dali kong hinanap ang daan patungo sa kusina. Masyadong maluwag kaya medyo nahirapan ako. Mahigpit na nakahawak din ang mga kamay ko sa maikling palda na suot ko. Maya-maya pa, habang tuliro ako at nagmamadali. Bigla ko na lang narinig ang pangalan ko.

"Bella...." Tawag nito sa akin.

Nang napaharap ako sa kaniya laking gulat ko na lang ito. Dahil, paano siya nandito? Anong ginagawa niya dito?