Chapter 3

Chapter 3

 “ไม่เป็นไรค่ะพี่เกียร์ เพลงเกรงใจ เดี๋ยวเพลงกลับพรุ่งนี้” ใครจะไปกล้านั่งรถเกือบค่อนวันไปกับผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันล่ะ ถึงพี่เกียร์จะหล่อมาก..เอ่อ ไม่สิ โคตรหล่อ ถึงเขาจะไม่ได้ตำแหน่งเดือนมหา’ลัย แต่ติดอันดับหนุ่มฮ็อต มีฐานแฟนคลับพอๆกับพี่ไคโรและพี่ออโต้เพื่อนสนิทของเขา ที่สำคัญค่าน้ำมันที่ต้องเติมจนไปถึงเชียงใหม่นั่นก็เป็นปัญหาสำคัญ เงินติดตัวที่มีเพียงหนึ่งพันห้าร้อยบาทบวกเงินในบัญชีอีกสองร้อยห้าสิบ ค่าน้ำมันรถซุปเปอร์ไปกลับเชียงใหม่นี่ไม่ธรรมดาสมกับราคาของรถแน่ๆ แค่คิดฉันก็ขยาดขอนั่งรถโดยสารประจำทางไปดีกว่า ช้าหน่อยแต่ก็ประหยัดไปหลายเท่าตัว

“งั้นเพลงขอตัวนะคะ” ฉันใช้มือปาดน้ำตาอีกครั้ง ก่อนที่จะเก็บกระเป๋าซากโน้ตบุคมือสองที่ยับเยินจนไม่สามารถนำกลับมาใช้ได้อีกขึ้นสะพายไหล่

“พี่จะไปเที่ยวเชียงใหม่พอดี เพลงก็ติดรถไปลงบ้านไง” พี่เกียร์ยังคงยืนกรานจะให้ฉันไปกับเขาให้ได้ ฉันก็ไม่เข้าใจเหตุผลของเขาเท่าใดนัก ประเด็นหลักคือต้องแชร์ค่าน้ำมันนี่สิ 

“ขอบคุณนะคะ ถ้าพี่เกียร์จะไปเที่ยวอยู่แล้ว เพลงต้องออกค่าน้ำมันไหม?” ฉันอยากทำความตกลงเรื่องค่าใช้จ่ายในการเดินทางตอนนี้เลยดีกว่า เกิดถึงบ้านมาเรียกเก็บเงินค่าน้ำมัน ฉันคงไม่มีให้เขาแน่ๆ

“อ๋อ..” คนข้างๆลากเสียงยาวคล้ายจะเข้าใจอะไรบางอย่าง ว่าแต่..เข้าใจเรื่องอะไรล่ะ?  

“เพลงบอกตรงๆนะคะ เพลงออกค่าน้ำมันช่วยพี่เกียร์ได้แค่พันเดียว”

“ไม่ต้องออกสักบาท พี่จะไปหาสับปะรดเมืองเหนือมาทำโปรเจคจบพอดี ไปกันเลยละกัน” พี่เกียร์สรุปเองและออกรถทันทีโดยที่ฉันไม่ทันได้ตัดสินใจ แค่ไม่ต้องออกค่าน้ำมันฉันก็รู้สึกสบายใจแถมยังนั่งรถหรูแอร์เย็นๆไม่ต้องเบียดเสียดกับใคร ทั้งคนขับยังหล่อล่ำน่าปล้ำขนาดนี้ คุ้มแสนคุ้ม..ต้องคิดอะไรให้มากความ แต่ก็อย่างว่าพอเจอแอร์เย็นๆฉันก็รู้สึกเคลิบเคลิ้มและเผลอหลับในเวลาเพียงไม่กี่นาที

เบาะรถพี่เกียร์นี่นอนสบายแถมยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ฉันขยับตัวเบียดไปจนชิดคนขับอย่างไม่รู้ตัว

แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาตรงหน้า ฉันกระพริบตาถี่ๆปรับสายตาเพื่อรับกับความสว่างที่บอกให้รู้ว่าเป็นเวลาเช้าแล้ว

‘สบายจัง นึกว่านั่งรถจะปวดหลัง รถราคาแพงมันดีอย่างนี้เอง’

“ตื่นแล้วเหรอ? หิวรึเปล่า แวะกินโจ๊กข้างทางดีไหม?” เสียงทุ้มนุ่มดังมาจากที่ใกล้ๆ มันใกล้มากจนนึกว่าพี่เกียร์ต้องกระซิบที่ข้างหูแน่ๆ

“ดีค่ะ เพลงหิว” ท้องฉันเริ่มร้องโครกครากด้วยความหิวโหย ฉันเป็นคนที่กินเก่งแต่ไม่เคยอ้วน ไม่รู้กินแล้วมันไปโตที่ไหน ว่าแต่เสียงพี่เกียร์มันใกล้มาก..อย่าบอกนะว่า ใช่แล้ว!! ใบหน้าของฉันแนบอยู่บนหน้าอกพี่เกียร์ ฉันรีบสปริงตัวกลับมานั่งตัวตรงบนเบาะตัวเองด้วยความอับอาย แสดงว่าฉันนอนซบอกเขามาตลอดทาง กรี้ดดด... น่าอายที่สุด ฉันหลุบตาต่ำมองเท้าตัวเอง แอบได้ยินเสียงคนข้างๆหัวเราะเบาๆ ราวๆสิบนาทีพี่เกียร์ก็ขับรถเข้ามาถึงตัวเมืองเชียงใหม่

“ร้านไหนดี ร้านไหนเด็ดครับ” ใบหน้าหล่อเหลาคร้ามคมหันมาถาม พี่เกียร์กดยิ้มมุมปากจนเห็นลักยิ้มที่แก้มของเขา ละลายเลยฉัน..ใจเหลวไปหมด โอ้ย..หล่อ เป็นบุญของฉันแท้ๆที่ได้มีโอกาสนั่งรถมากับหนุ่มฮ็อตของมหา’ลัย

“ร้านโจ๊กแม่รำพึงค่ะ เลี้ยวขวาซอยข้างหน้า” ฉันบอกทางด้วยความมั่นใจเพราะเชียงใหม่คือถิ่นของฉัน พี่เกียร์ขับไปตามทางที่ฉันบอกจนไปเจอร้านโจ๊กซึ่งอยู่ในซอยแคบๆ มันเป็นร้านเล็กๆ ที่มีที่นั่งเพียงสามโต๊ะเท่านั้น ร้านนี้เป็นร้านโจ๊กเจ้าประจำของฉัน อร่อย ราคาย่อมเยาและที่สำคัญป้ารำพึงให้เยอะแบบไม่หวงเครื่องจนแทบล้นชาม นั่นคือเหตุผลสำคัญที่ฉันเลือกร้านนี้ ก็ร้านอื่นให้น้อยกินไม่อิ่ม ฉันไม่ได้เป็นคนตะกละนะ

“พี่เกียร์เอาอะไรคะ?” พอเราได้ที่นั่งที่ว่างเพียงโต๊ะเดียวฉันก็เอ่ยถามเขา

“พิซซ่าหน้าฮาวาเอียน” ใบหน้าหล่อเหลาพูดหน้าตาย เขากดยิ้มมุมปากนิดนึง ทำเอาหัวใจของฉันเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ นานๆทีจะได้ใกล้ชิดหนุ่มหล่อละมั้ง เลยไม่ยอมหายตื่นเต้นซะที เพลงเอ้ย!!

‘เห็นหล่อๆแบบนี้ พี่เกียร์ก็กวนนะเนี่ย’

“ใส่ไข่ไหมคะหรือธรรมดา” ฉันไม่สนใจในสิ่งที่เขาตอบก่อนหน้านี้ ถามขึ้นอีกครั้ง ก็คนมันหิวไม่มีอารมณ์ต่อล้อต่อเถียงใครหรอก

“แล้วพิเศษใส่ใจหรือใส่ไข่” ฉันเพิ่งรู้ว่าพี่เกียร์ที่ชอบทำหน้านิ่งๆต่อหน้าคนอื่นจะมีมุมที่พูดอะไรแบบนี้ด้วย  

“ป้าคะ ใส่ไข่สองค่ะ” ฉันตะโกนบอกป้ารำพึงที่ยืนอยู่หลังโจ๊กหม้อใหญ่ หญิงวัยกลางคนที่ยังคงเค้าความสวยในชุดพื้นเมืองพยักหน้ารับพลางส่งยิ้มกลับมาให้ ไม่นานนักโจ๊กร้อนๆก็มาเสิร์ฟสองที่พร้อมปาท่องโก๋ ฉันฉีกมันเป็นชิ้นๆลงในถ้วยตัวเองจากนั้นจึงตักเข้าปาก

‘อืม..อร่อยเหมือนสมัยมัธยมเลย’ ทว่าคนตรงหน้ากลับนั่งมองถ้วยโจ๊กตัวเองแบบครุ่นคิดอะไรบางอย่างก่อนจะพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบๆ

“พี่ไม่กินขิง” คนหล่อๆต้องมีอาหารที่ไม่ชอบสินะ แบบเวลาลงในโปรไฟล์ สิ่งที่ไม่ชอบคือขิง ฉันอมยิ้มพลางตักขิงในถ้วยพี่เกียร์ลงในถ้วยตัวเอง

“เพลงกินให้เองค่ะ”

“ชอบกินขิงเหรอเรา?” พี่เกียร์ยอมกินโจ๊กที่ฉันตักขิงออกให้

“ไม่ค่ะ” ฉันตอบพลางยิ้มจนเห็นฟันทุกซี่ คนตรงหน้าขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย

“อ้าว?”

“แต่เพลงชอบกินทุกอย่างเลยค่ะ” ฉันก็เหมือนคนทั่วๆไป อะไรอร่อยๆฉันก็ชอบกินหมดแหละ ไม่ถึงสองนาทีโจ๊กในถ้วยฉันก็เกลี้ยง ไม่ได้สงวนท่าทีต่อหน้าหนุ่มหล่อๆเลยสักนิด เพราะฉันถือคติที่ว่ากินข้าวอิ่มท้องมองผู้ชายอิ่มทิพย์ ซึ่งก่อนจะมองผู้ชายเราต้องอิ่มท้องไว้ก่อน..ว่าแต่โจ๊กถ้วยเดียวฉันยังไม่อิ่มเลย จะสั่งอีกพี่เกียร์จะหาว่าฉันเป็นคนตะกละไหมนะ

“กินหมูสับกับตับให้หน่อย” เขาตักของที่บอกลงในถ้วยของฉันพร้อมกับไข่ที่เขายังไม่ได้กินแถมยังมีเนื้อโจ๊กอีกด้วย โอเค ถ้ามีคนตักอาหารให้เราไม่ควรปฏิเสธ ยิ่งผู้ชายหน้าตาดีแล้วด้วย

“พี่เกียร์กินน้อยจัง ปาท่องโก๋ก็ไม่กิน” คาดว่าคงจะรักษารูปร่างแหละ ฉันได้ยินมาว่าเมื่อก่อนพี่เกียร์เป็นอดีตแชมป์มวยสากลสมัครเล่น

“กินเยอะๆจะได้ตัวสูงๆ พี่นึกว่ามากับเด็กประถม” เขากดยิ้มมุมปาก มือหนาขยี้ผมฉันคล้ายกับจะเอ็นดู นอกจากฉันจะเป็นผู้หญิงตัวเล็กแล้ว ยังหน้าเด็กอีก คนที่ไม่รู้จักต่างพากันคิดว่าฉันเป็นเด็กมัธยมกันทั้งนั้น

“โห พี่เกียร์ ความสูงของผู้หญิงหยุดตั้งแต่มอปลายแล้วป่ะ” ฉันยู่หน้าให้คนตรงหน้า

“แล้วแม่อยู่โรงพยาบาลไหนล่ะ”

“โรงพยาบาลประจำจังหวัดค่ะ ยายบอกว่าอาจจะได้ผ่าตัดตอนบ่าย” ฉันโทรคุยกับยายล่าสุด กระดูกข้อศอกของแม่ผิดรูปต้องทำการผ่าตัดเพื่อฝังเหล็กดามไว้ข้างใน

“เดี๋ยวเพลงสั่งโจ๊กไปฝากแม่กับยายก่อนนะคะ” ยายคงกำลังเฝ้าแม่ที่ยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ อาจไม่มีเวลาออกมาหาซื้ออาหาร ฉันจึงขอให้พี่เกียร์แวะซื้อน้ำ กระดาษทิชชูและของใช้จำเป็นไปด้วย

พอไปถึงโรงพยาบาลฉันก็เข้าไปเยี่ยมแม่ซึ่งพักรักษาตัวอยู่ที่ห้องพักผู้ป่วยรวม เพราะห้องพิเศษต้องมีค่าใช้จ่ายที่เบิกจากบัตรทองไม่ได้

“พี่เกียร์ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” ฉันยกมือไหว้ขอบคุณและทำการตอบแทนโดยการเลี้ยงอาหารเช้าที่เขาพยายามจะแย่งจ่ายแต่ดันพกมาแค่บัตรเครดิต แน่นอนว่าร้านไม่รับ พี่เกียร์ยังดึงดันจะจ่ายค่าอาหารหนึ่งร้อยบาทผ่านแอพธนาคาร ซึ่งป้ารำพึงก็ยังอยากรับเงินสดอยู่ดี ฉันจึงรีบส่งเงินให้เจ้าของร้านและดึงพี่เกียร์ออกจากร้านทันที

“กลับตอนไหนน่ะเรา มีเรียนรึเปล่า?” ฉันได้กลิ่นบุหรี่ผสมกลิ่นมิ้นท์จางๆจากตัวของเขา ใบหน้าหล่อเหลาคร้ามคมดูอ่อนเพลียเหมือนคนอดนอน ก็ต้องไม่ได้สิ..เขาขับมาทั้งคืนโดยมีฉันนอนหลับข้างๆตลอดคืนเช่นกัน แถมยังไปนอนซบอกให้เขาขับรถยากไปอีก

“เพลงว่าจะอยู่จนกว่าแม่จะกลับไปพักฟื้นที่บ้านค่ะ หลังผ่าตัดหมอบอกว่าไม่เกินสองวันก็กลับบ้านได้ เพลงแชทไปบอกเพื่อนๆแล้วค่ะ” วันนี้เป็นวันศุกร์คงขาดเรียนแค่วันเดียว เย็นวันอาทิตย์ฉันน่าจะได้เดินทางกลับถึงกรุงเทพฯตอนเช้าก็คงจะเข้าเรียนเลย

“ประมาณสองวันใช่ไหม?”

“ค่ะ พี่เกียร์ขับรถดีๆนะคะ” ฉันยิ้มกว้างให้คนตรงหน้าอีกครั้ง ช่างเป็นสองวันที่ดีจริงๆ ได้นั่งรถหรูแถมคนขับยังหล่อมาก เหมือนอยู่ในความฝันแล้วกำลังจะตื่นขึ้นมาจากฝันที่ดีที่สุด

“พี่มีธุระจะทำที่นี่พอดี ถ้าเพลงจะกลับทักมาหาพี่ละกัน เผื่อพี่ยังอยู่เชียงใหม่” พี่เกียร์ส่งคิวอาร์โค้ดเพื่อแอดไลน์ยื่นมาตรงหน้าฉัน ฉันแอดไลน์เขาไปแบบงงๆ ระหว่างเรามันต้องมีอะไรต้องเกี่ยวข้องกันอีกเหรอ?

“งั้นเพลงเข้าไปหาแม่ก่อนนะคะ”

“แล้วเจอกันนะ” พี่เกียร์บอก แต่คงไม่ได้เจอหรอกเพราะตอนกลับฉันตั้งใจจะนั่งรถโดยสารประจำทางกลับ แค่นี้ก็รบกวนเขามากพอแล้ว..