AT LAST, THEY MET!

Chapter 4

Napatulala ng ilang minuto si Joseph habang inaaral ang

ilang reports na kanyang binabasa. Napasadahan kasi ng kanyang mga mata ang files ni Clariza binasa niya ang folder. Ma.Clariza G.Mendoza basa niya sa pangalan nito. Nakita din nya s resume nito ang ilang achievements nito sa buhay. Namangha siya sa katangian ng dalaga. Dean's lister kc ito sa kolehiyo at nagtapos bilang cum laude.

“Good catch!, Beauty and brain huh!”

Naisip niya habang pangiti ngiti. Bigla niyang naisip na makipag lapit sa dalaga.

“I want to know you more, Clariza” dagdag pa ng isip niya. Sinipat niya ang relong pambisig niya, tamang tama dahil malapit na ang ng lunch meeting nila ng dalagang supervisor. Inayos niya ang kanyang sarili at parang teenager na sumulyap sa sariling repleksyon sa glass wall ng knyang opisina. “Ok gwapo ka pa rin naman seph,” pangiti ngitin niyang puri sa sarili at nag spray pa ng pabango. Lumabas na siya ng opisina at tinungo ang restaurant ng hotel kung saan sila magkikita ng dalaga. Pakiramdam niya ay makikipag date siya at hindi patungkol sa negosyo ang pakay.

Maaga pa naman sa oras na napag usapan nang siya ay dumating. Excited lamang siyang makita ang dalaga kaya sinadya niyang agahan ang punta sa nasabing lugar. Hindi nagtagal at nakita niya sa pintuan ang ng restaurant ang dalaga naglalakad ito papasok. Hindi niya maiwasan ang pagkatulala habang minamasdan ito. Napakaganda sa kanyang paningin ang dalaga kahit simpleng ayos lamang ang taglay nito. “Malakas ang appeal” bulong niya.

Napansin din niya ang medyo boyish nitong paglakad ngunit imbes na maturn off ay lalo yatang sumidhi ang paghanga niya sa dalaga. Puno ito ng kumpiyansa sa sarili habang naglalakad ngunit hindi mo mababakas ang kayabangan kundi lagi itong nakangiti sa lahat ng makasalubong na staff. Her eyes deffine her powerful aura and authority, yun ang napansin niya sa dalaga.

Hindi niya namalayan na nakalapit na sa kanya ang dalaga kung hindi pa ito tumikhim.

“Good afternoon boss!, I'm sorry for your wait” bati nito sa knya na may matamis na ngiti sa labi.

“Good afternoon Ms.Mendoza, it's okay have a sit!” Tumayo siya at ipinaghila ng upuan ang dalaga.

Napansin niyang natigilan ito saglit at alam niyang nahihiya ito sa kanya.

“Order ka na ng pagkain, habang hinihintay natin si Emman”,saad niya sa dalaga.

Tinawag niya ang waiter upang dalhin sa kanila ang list ng menu. Lumapit naman ito na nakangiti habang iniaabot sa kanya ang menu list. Nagulat siya nang nagsalita ang dalaga.

“Kuya Greg, dating gawi yung sakin”!

dinig niyang sabi ng dalaga at tiningnan niya ito nakangiti ito sa waiter, naisip niyang magkakilala na ito dahil iisang sistema lamang ang kanilang ginagalawan. Nakita naman niya ang pagsaludo ng waiter na tinawag nitong kuya Greg. Samantalang siya naman ay nag order ng pagkain para sa kanilang tatlo. Tumalikod ang waiter at naiwan silang dalawa sa mesa. Siya na ang nagbukas ng usapan nilang dalawa upang mapalagay ang loob nito sa kanya.

-“Ahm Clariza,right?

Tawag niya dito. Tumingin naman ito at tumango.

-“Yes,sir” tangi nitong tugon.

“So how are you?, I mean kumusta naman ang trabaho mo dito as supervisor?”

“So far, so good sir!” Maayos naman po ang pakikitungo sakin ng mga staff dito we are all friends here”. Sagot nito na nakangiti parin.

Napatango siya ng bahagya sa isinagot nito.

-“So that, kuya Greg ay kaibigan mo din?”

-“Yes, sir!, Kasundo ko po sila dito at walang pasakit sa ulo sa oras ng trabaho”.

-“Well, that's good to hear” sabay ngiti niya sa dalaga na may halong pagpapacute. Tiniyak niyang binigyan niya ito ng isang simpatikong ngiti.

HABANG kausap ni Clariza ang kanyang big boss ay abot abot naman ang kabang kanyang nararamdaman. Mukha naman itong mabait sa paraan ng pakikipag usap nito sa kanya. Subalit hindi niya maiwasan ang pagkabog ng kanyang dibdib. Sinisikap lamang niyang maging professional sa harap ng kanyang boss. Lumipas ang ilang sandali at dumating ang order nila. Nagulat si Clariza sa dami ng pagkain na iniorder ni Joseph, sa pagkakaalam niya ay tatlo lamang silang kakain ng mga yon at hanggang ngaun nga ay wala pa si Emman. Siya naman ay my sariling order na eggpie at mango graham shake. Sapat na para sa kanya ang pagkain na yun busog na siya at tipid pa. Nagulat na lamang siya ng bigla nanaman nag salita ang kanyang boss.

-“Yan na ba ang inorder mo kanina para sa lunch mo?” tanong nito na namimilog ang mga mata sa gulat.

Ngumiti lamang siya at tumango. Nakita niya ang pag buga ng hangin ng kanyang boss.

“Ibig sabihin laging ganyan ang pagkain mo?,kasi alam nila ang lagi mong order sa kanila? Magkakasakit ka nyan!” Iiling iling pa ito.

Gusto niyang tumawa sa itsura ng boss niya at nakadama siya ng simpleng kilig sa pinagsasabi nito kahit parang nanenermon ito sa kanya. Nahihiya naman siyang sabihin na nagtitipid siya sa buhay kailangan kasi niyang ipagamot ang kanyang ina. Nagulat siya ng kuhanin nito ang pagkain niya at itinabi sa isang gilid pinalitan ng inorder niya.

-“Here, you should eat this, dessert lang yang inorder mo eh,!”

Sabi pa nito habang inilalapit sa kanya ang plato n puno ng pagkain. Nakaramdam na siya ng pagkailang dahil alam ng lahat ng nandoon na ito ang big boss nila at pinagsisilbihan siya. Inagaw na niya ang ginagawa nito.

-“Ako na sir!, Salamat”. Simpleng bawi niya at abot abot nanaman ang kaba.

Tunog ng cellphone ang umagaw sa kanilang pansin. Tumatawag si Emman, ang assistant ni Joseph at best friend niya.

-“Hello?, Asan kana Emman? Late ka na ng ten minutes!.Kanina pa kami dito” sabi niya sa kabilang linya.

-“Dude, nasiraan ang kotse ko, baka pwedeng ireschedule nalang natin bukas ang meeting?” tanong ni Emman.

Natutop naman niya ang kanyang noo. Nahihiya siya sa dalagang kasama niya ngayon. Nag effort pa naman itong magpunta at masasayang ang oras nito. Wala siyang nagawa kundi ang patayin ang tawagan at humingi ng paumanhin sa dalaga.

“ Ah, Ms. Mendoza, im sorry for interuption, pero hindi daw makakarating si Mr. Sanchez,nasiraan daw ang sasakyan, mas maigi siguro kung tayo nalang ang mag discuss ng reports para hindi na tayo mag reschedule bukas?” May himig paumanhin na pagkasabi niya sa dalagang kaharap.

-“No problem sir!”. Sagot naman ng dalaga.

-“Pero kumain na muna tayo, bago ang lahat tanghali na din kasi”. Seryoso niyang turan.

*** “My ghad! Pano ba ko kakain sa harap nitong lalaking to?!” bulong ng isip ni Clariza habang pinagmamasdan ang pagkain sa harap niya.

“May problema ba Miss. Mendoza?” . Dinig niyang tanong ng binata. Nakakunot ang noo.

“A-ah w-wala po sir, may iniisip lng” nauutal pa niyang sagot.

“Anyway let just introduce ourself formaly to each other. I'm Eng. Joseph Kristian Villafuente, Kris nalang for short”. Wika nito na nakalahad ang kamay.

Natigalgal siya pagkadinig niya sa pangalan nito. Hindi niya akalain na may Joseph pala na kasama ang sa buong pangalan nito. Ang pangalan na paulit ulit na nagbibigay lungkot sa kanyang puso.

Isang tikhim ang kanyang nadinig na nagpabalik sa kanya sa pagkatulala.

-“Ma. Clariza Mendoza, sir!. 3 years working here at your place as supervisor”. Tugon niya sabay abot sa kamay na nakalahad. May kung anong pakiramdam siyang naramdman sa simpleng pagdidikit ng kanilang palad.

Pakiramdm niya ay dati pa niyang kilala ang lalaki.

Kumakabog ang puso niya hindi dahil sa takot kundi may kaligayahang hatid ang ngiti nito na nakakabit sa gwapo nitong mukha.

“Clariza, tumigil ka sa kakirihan mo ha? Boss mo yan, hindi ka na bata!” kastigo niya sa kanyang sarili.

"How come na Joseph ang pangalan nya?" bulong ng isip niya. Sa lahat ng pwedeng maging kapangalan, bakit kapangalan pa ng taong sobra niyang minahal to the point na hanggang ngayon ay naaalala pa rin niya. Hindi niya tuloy malasahan ang pagkaing nakahain sa kanyang harapan dahil sa pag-iisip ng kung ano-anong bagay.

"Is there something bothering you, Ms. Mendoza? May sakit ka ba?" Napapitlag pa siya nang bahagya sa boss niyang biglang nagsalita.

Umiling siya at ngumiti habang pilit na ibinabalik ang sigla sa sarili. Hindi dapat ganito kapag kaharap niya ito na kung saan-saan lumilipad ang kanyang isip.