Chapter 4 Di malimutang nakaraan

Kenny POV

"Mr. Mendoza, Sir someone posted on social media that she was looking an Engineer to build the building she was going to build and thought you were the right one there it to build," sabi sa akin nang aking sekretarya at ipinakita sa akin ang naka post sa social media.

Tiningnan ko ang nakapost. Halo-halong emosyon ang aking naramdaman nang makita ang post nito. Lungkot, saya, galit, poot at hinanakit ang nararamdaman ko. Lungkot at saya dahil kilala ko ang may-ari nang nag post sa social media. Galit, poot at hinanakit dahil nanumbalik sa akin ang pait at sakit na aking naramdaman noon.

It is Alexes Sandria Viera, ang babaing kauna-unahang minahal ko at the same time siya rin ang babaing nagbigay nang sobrang pait at sakit sa buong buhay ko.

Agad ko namang kinuha ang social media account nito at nag comment sa kaniyang post. Pagkatapos ay sinimulan ko na ang trabaho ko.

Buong araw na subsob ako sa trabaho. Nakaupo na ako ngayon sa harap ng mesa ko dito sa loob ng opisina ko. Hindi na ako nakauwi pa sa condo unit ko dahil sa dami ng mga paper at document na kailangan kong asikasuhin at pirmahan.

"Dito na lang ako matutulog sa opisina ko. May sarili naman akong silid tulugan dito," sambit ko sa sarili.

By the way ako nga pala ang nag-mamanage at nagpapatakbo ng family company main branch namin dito sa America.

Napahawak ako sa sintido ko at minasahe ito dahil nakaramdam ako nang kaunting sakit dito. Napapikit pa ako ng mata nang habang ginagawa ko ang pag masahi ng sintido ko nang maalala ang ginawa ko na pag-comment sa post ni Alexes.

Binuksan ko ang aking cellphone at hindi ko akalain na ako ang napili nitong maging Engineer sa ipapatayo nitong building. 

Napangiti ako nang mabasa ko ang kaniyang reply sa comment ko.

"Ito na ang oras na hinihintay ko. Humanda ka sa pagbabalik ko Alexes. I will return all the pain you give it to me at may sisingilin pa akong interest nito. Wait for my revenge my Baby Alexes!"napapangiting sambit ko sa sarili at nanumbalik sa aking isipan ang nakaraan.

FLASHBACK 

Eleven years Ago.

Excited ako na lumabas nang classroom matapos ang aking mga exam. Pupuntahan ko kasi ang babaing pinakamamahal ko sa lugar kung saan kami magkikita. Sa lugar na kaming dalawa lang ang nakakaalam. Pagdating ko ay nakita ko na naghihintay na siya sa akin.

Masayang-masaya ako kasi pumayag na sina Ate, Mommy, at Daddy, na magpaiwan ako dito sa Pilipinas. Hindi na nila ako pipiliting sumama sa America para mag migrate at doon na manirahan dahil ayaw ko iwanan ang babaing pinakamamahal ko.

Masaya akong kinausap siya ngunit naglaho ang kasiyahang iyon nang sabihin nito na nakikipagbrake-up na ito sa akin at ang mas masakit pa nang sabihin nito sa akin ang mga sumunod na sinabi nito, ang dahilan kung bakit ito nakikipaghiwalay sa akin.

Sobra-sobrang sakit ang nararamdaman ko. Gusto ko siyang saktan pero hindi ko magawa dahil mahal na mahal ko ito.

Sayang at sasabihin ko pa sana dito ang good news ngunit hindi na kailangan pa.

Iniwan ko na lang siya sa lugar na iyon dahil sa pag-aakala at pagkakaalam ko iyon ang nararapat kong gawin.

Sumakay ako ng aking motorsiklo at pinaharurot ko ito sa pagpatakbo. Walang direksyon kung saan papatungo. Punong puno nang luha ang aking mga mata. Umiiyak ako nang walang humpay habang nagpapatakbo ng motorsiklo.

"Bakit mo ito nagawa sa akin Alexes. Bakit? binigay ko ang lahat-lahat sayo. Ikaw lang ang babaing minahal ko pero bakit pinaglalaruan mo lang pala ako. Naging tapat ako sayo pero niloloko mo ako. Bakit? Bakit!?" paulit-ulit ko na sigaw habang nagmamaneho pa rin.

Di ko namalayan na may isang malaking aso ang nasa daanan ko. Hindi ko na makaya pa ang gumamit ng prino ng motorsiklo dahil sa napakabilis nang pagpapatakbo ko nito. Wala akong magawa kundi kabigin ang manibela nito at ...

"Boooogggss," nabangga ako sa isang poste.

Nagising ako sa isang k'warto na may nakakabit na mga aparatus sa akin. Nakita ko ang isang babae na nakaupo sa gilid ng hinihigaan ko na sa tingin ko ay nasa 50s na ang edad nito.

"Sino ako?" agad kong tanong.

Mabilis na niyakap ako nang matandang babae.

"Anak iho, salamat at gising ka na!" masayang sabi nang matandang babae.

"After one month nagising ka na. Matagal kang nakatulog. Salamat talaga!" naiiyak na sabi nito.

"One month akong nakatulog?" tanong ko dito.

"Yes iho. Mabuti at nagising ka na. Akala ko matatagalan ang paggising mo!" naiiyak pa ring sabi nito. 

"Teka lang po naguguluhan ako. Hindi ko po kayo kilala pati na rin po ang sarili ko. Wala akong maalala. Sino po kayo at sino ako?" nagtatakang tanong ko.

"Iho, ako ang iyong ina at ikaw naman si Kenny Mendoza ang aking anak. Isa akong doktor at ako ang nag-aalaga at nagbabantay sayo kasama ko ang ate, mo isa din siyang doctor," saad nito.

"Iho temporary lang ang Amnesia mo. Babalik din ang mga ala-ala mo. May maliit kasi na dugong namuo sa utak mo kaya naging dahilan iyon nang pagkakaroon mo ng Amnesia at na-comma ka sa loob nang isang buwan. Huwag ka mag-alala iho magagamot pa ito sa pamamagitan nang mga medication at memory teraphy. Nawala ang alaala mo dahil sa pagkakabanga mo," mahabang paliwanag nito.

Limang buwan ang lumipas na wala pa rin akong maalala. Kahit ano ang pilit ko sa sarili ay wala akong matatandaan sa nakaraan ko.

Dahil sa hindi masyadong advance ang mga equipment dito sa Pilipinas para sa brain teraphy ay napagkasunduan nila Mommy, Daddy, at Ate, na dalhin ako sa America upang doon ipagpapatuloy ang brain teraphy ko.

Dahil sa napagkasunduan nang mga magulang ko ay nakaramdam ako nang kalungkutan na hindi ko alam ang dahilan.

Nababagot na ako dito sa loob ng mansion. Simula kasi noong magising ako mula sa pagka-comma ay hindi muna ako pinapayagang lumabas mag-isa nila mommy kasi baka raw ano na naman ang mangyari sa akin dahil hindi pa ako magaling. Ipinapasyal ako nila mommy at daddy sa mga lugar kung saan ay parati naming pinupuntahan noon pero wala talaga akong maalala.

Lumabas ako ng silid ko at nadaanan ko si mommy na nasa may balkone na naghahanda na para pumasok sa trabaho nito.

"Good morning, Mom," bati ko sa kaniya.

"Good morning too, Son," sagot na bati nito sa akin.

"Amm, Mommy, lalabas po muna ako pwede po ba?" wala sa loob ko na sabi.

Hindi ko alam kung bakit ko nasabi iyon pero ito ang gusto ko na gawin sa ngayon. Hindi ko mawari sa sarili ko pero kung may ano ang nagtutulak sa akin para pumunta sa lugar na nais kong puntahan.

"But, Son, wala kang makakasama. Wala ang daddy, at ate, mo para samahan ka. Hindi pwede na aabsent ako sa trabaho ko marami ang naghihintay sa akin!" sabi ni, Mommy.

"Don't worry Mom, walang masamang mangyari sa akin. Mag-iingat ako. Hindi po ako lalayo. May gusto lang talaga akong makita bago tayo pumunta nang America," sabi ko pero hindi ko alam kung ano at saan ito.

"Okay, sige basta magpapasama ka sa driver natin," sabi nito.

"Yes MMom, thank you," sabi ko sabay halik sa pisngi nito bago ako lumabas ng mansion.

"Senyorito, saan ho tayo pupunta?" tanong ni Mang Tonyo, ang family driver namin.

"Hindi ko po alam Mang Tonyo, basta ipag-drive n'yo lang po ako. Ituturo ko ang daan kung saan tayo pupunta," sabi ko.

"Sige po Senyorito," sagot naman nito.

"Mang Tonyo, dito na lang po tayo," sabi ko.

"Senyorito, wala namang katao-tao sa lugar na ito. Ano ang gagawin n'yo sa lugar na ito na napakalawak na puno nang mga halaman at ligaw na bulaklak!" nagtatakang sabi ni, Mang Tonyo.

"Hindi ko rin po alam Mang Tonyo, basta ito ang lugar na gusto kong puntahan. Sige po hintayin n'yo lang po ako rito sa kotse," sabi ko at bumaba na ng kotse at may kung ano na nagtuturo sa mga paa ko kung saang direksyon ako papunta.

"Huwag kang lalayo Senyorito," sigaw ni Mang Tonyo.

"Opo Mang Tonyo, wag po kayong mag-alala babalik po ako," sigaw ko rin.

Wala talaga akong maalala kung ano ang dahilan kung bakit nandito ako sa lugar na ito kung saan nagpapabilis nang tibok ng puso ko.

Sa aking paglalakad ay may nakita ako sa unahan na isang napakagandang babae na sa tingin ko ay nasa trese hanggang katorse anyos na ito. Lalo pang bumilis ang tibok ng puso ko nang makita ko ito.

Abala ito sa paglilinis at pagkuha nang mga matataas na damo sa ligaw na mga bulaklak kaya hindi niya ako napansin.

Napakaganda niyang tingnan. Ang kan'yang mukha ay parang kay tagal ko na itong napagmasdan.

Pero bakit parang kinurot at nadurog ang puso ko nang makita ko na natigilan ito at umupo sa isang malaking bato. Kitang kita ko sa mukha nito ang lungkot na nararamdaman. Gustong gusto ko siyang yakapin at e-comfort ngunit hindi makagalaw ang mga paa ko.

Parang napako ang mga paa ko sa lupa at hindi ko maiangat.

Naramdaman ko na lang na tumutulo na ang mga luha ko nang makita ko na umiiyak ito. Nakita ko na pinunasan nito nang kulay pink na panyo ang kanyang mga luha.

"Sana ako na lang ang taong pumupunas nang mga luha mo," sambit ko.

"Sino ka ba at bakit gan'yan ang dating mo sa akin at bakit ako nandito sa lugar na ito?" tanong ko sa sarili.

Nakita ko na tumayo ito kaya dali-dali akong nagtago sa isang puno.

Nalulungkot ako na tinatanaw ito habang naglalakad papalayo. Nang wala na s'ya ay lumabas ako sa puno at lumapit sa bato na kanina ay inuupuan nito. 

Hindi ko gusto ang nararamdaman ko dahil kahit na ano ang gawin ko ay hindi ko mapigilan ang lungkot na aking nararamdaman. At kusang pumapatak ang mga luha ko.

Nang uupo na sana ako sa bato ay nakita ko ang panyo na gamit nito kanina.

"Alexes," basa ko sa nakasulat na naka-embriodered.

"Hmm, baka pangalan niya ito," sambit ko.

Hindi ko alam ang dahilan kung bakit parang ang tagal na itong nakabaon sa puso at isipan ko ang salitang Alexes.

END OF FLASHBACK

Napahilamos ako ng mukha nang maramdaman ko na may namumuong luha sa mga mata ko. 

"Hindi ako pweding mahina. Kailangan kong maging tigasan ang aking puso para sa mga plano ko," sambit ko sa sarili at sinuklay-suklay ng mga daliri ko ang aking buhok.