Lutang akong naglakad palabas mula sa silid ni Widmark. Nagpupuyos sa galit ang kalooban ko. Kasalan ni Mitch ang lahat ng 'to. Kasalanan niya kong bakit iniwan ako ng mag-ina ko."Fred—" Mahigpit na yapak ang salubong sa akin ni Mitch nang makapasok ako sa silid ng anak niya."Bitiwan mo ako!" Marahas ko siyang inilayo mula sa katawan ko pero hindi ko binitiwan ang mga braso niya. Piniga ko iyon. Sobrang higpit. Gusto kong iparamdam sa kanya ang galit ko. Gusto kong lalumin siya ng takot."F-Fred ... nasasaktan ako." Napapangiwi siya, kaagad namula ang mga mata. "Ano ba ang nangyayari sa'yo?" Nilingon niya sandali ang anak niya. "Bitiwan mo nga muna ako. Baka magising ang anak natin—"Lalo ko pang piniga ang braso niya. Nagtagis rin ang bagang ko "Anak natin? Sinabi ko ba na tanggap ko na 'yang anak mo?"Namuo na ang luha sa mga mata niya. Bumakas na rin ang takot. "Fred ... a-akala ko, okay na tayo. Akala ko, tanggap mo na siya, kaya ka nga namin kasama ngayon—""Kailan man, hindi
“Sir, pasensya na po. Maglilinis lang po ako. Gagamitin na kasi ang silid na 'to ng bagong pasyente.” Nadismaya ako nang makita kung sino ang pumasok. Akala ko sila Gwin at Widmark na ang bumalik pero hindi. Janitor ang pumasok. Matamlay akong tumayo at lumabas ng silid. Tingin na lang din ang nagawa ko sa janitor. Para akong batang paslit na hindi alam kung ano ang gagawin, hindi alam kung saan pupunta, at hindi alam kung saan magsisimula sa paghahanap sa mag-ina ko. Ang bagal ng kilos ko, yuko ang ulo, at bagsak ang mga balikat na naglakad sa hallway palabas ng hospital. “Excuse me po, Sir. Kayo po ang ama ng batang nawawala kanina sa room niya, hindi po ba?” Nanlaki ang mga mata ko at kaagad na hinarap ang babaeng kumausap sa akin.“Ako nga. Bumalik na ba sila? Nasaan sila?” Nabuhayan ako ng loob. Nakangiti pa habang nagtatanong.“Bumalik sila, pag-alis niyo kanina lahat, sir. Pumerma lang po ang misis n’yo ng waver na siya mismo ang may gusto na ilabas ang anak niyo sa hospital
GWIN POVParang dinudurog ang puso ko habang nakatingin sa anak ko na kahit tulog, hindi pa rin nawawala ang panakanakang paghikbi. Marahan kong hinaplos ang pisngi niya na may bakas ng kamay ni Mitch. "Sorry, Anak ko—" Tinakpan ko ang bibig ko. Pinilipit na pigilin ang pag-iyak. "Hindi ako papayag na hindi mananagot si Mitch sa ginawa niya sa'yo Anak. Kahit kampihan pa siya ni Fred, gagawin ko pa rin ang lahat pagbayaran lang niya ang ginawa niya sa'yo."Hinihintay ko na lang si Patrick. Bumalik kasi siya sa hotel para tingnan ang CCTV at mapatunayan kay Fred na mali ang nakita niya. Ang sakit na nang naramdaman ko. Nakita mismo na sinaktan ni Mitch si Widmark, at hindi pa siya nakonteto, itinulak niya pa sa pool ang anak ko. Anong klaseng tao siya? Anong klaseng ina siya? Sinaktan niya ang anak ko, sa harap pa mismo ng anak niya. Walang siyang puso.Paano kong hindi ako dumating? Paano kung tuluyang nawala ang anak ko dahil sa impaktang si Mitch? Hindi ko kakayanin. Baka maging
Hindi na ako tumutol pa sa sinabi niya na aalis kami. Dahil kanina pa lang ay gusto ko na talagang umalis. Maski na si Widmark ay hindi rin tumutol. "Gwin, sige na pumasok na kayo at pupunta lang ako sa nurse station." Haplos niya ang balikat ko."Maraming salamat, Aling Taning, dumating ka. Hindi ko po kasi alam kung ano ang gagawin.""Tahan na sabi—"Pinahid ko na nga ang luha ko at pinigil ang pag-iyak. "Paano n'yo nga pala nalamang nandito kami?" Tipid siyang ngumuti. "Puro ka pa tanong. Mamaya ko na sasabihin sa'yo. Sige na pumasok na kayo." Sumabay na ang paghakbang ni Aling Taning sa sinabi niya.Pinalitan ko lang ng damit si Widmark. Wala din kasi kaming dala na maraming gamit kasi nga emergency ang nangyari kanina. Bigla na lang nagdeleryo ang anak ko pagdating namin sa bahay."Mama, saan po tayo pupunta? Paano si Papa Fred—" Hindi na niya naituloy ang sasabihin. Yumuko siya at mahinang humikbi.Niyakap ko siya kaagad at hinaplos ang buhok."Bakit po galit sa atin si Papa F
"Sino ka po ba, Aling Taning? Bakit bigla ka na lang dumating sa buhay ko, sa panahong lugmok ako?"Mapait siyang ngumiti, saka pinilig ang ulo ng paulit-ulit. Bumakas din ang dismaya sa mukha niya. Alam ko naman na talagang nakakadismaya ang mga tanong. Pinagduduhan ko kasi siya. Siya na walang ibang ginawa kung hindi ang tulungan at damayan ako."Maniwala ka man o sa hindi, Gwin, hindi kita kilala. Nagkataon lang ang pagkikita natin. Pero hindi ko ipagkakaila na minsan na kitang nakita noon, kayo ni Fred." Napatitig ako sa kanya. Lumala pa ang pagdududa ko. "Nakita? Saan mo kami nakita, Aling Taning?"Matiim niya akong tinitigan. Kita at ramdam ko rin na hindi nga siya nagsisinungaling. Pero alam kong nagpipigil siya na 'wag magsabi ng totoo. "Saan n'yo po ba kami nakita?" Inulit ko ang tanong ko. "Gusto kong erespeto ang desisyon mo na 'itago hanggang sa huli ang sinasabi mong mabigat na bagaheng dala mo. Pero kasi, involved na ang pangalan ni Fred. Nakita mo kami, saan po?"Bu
"Gwin, tara na sa bahay. Kanina ka pa rito. Malamig na ang hangin." Tipid na ngiti lang ang tugon ko kay Aling Taning, saka binalik ko kaagad ang tingin sa malawak na dagat."Gwin, hanggang kailan ka ba magmumokmok ng ganyan? Alam mo, hindi maaayos ang problema kung wala kang gagawin. Kung puro tingin lang sa dagat ang gagawin ko."Imbes na sumagot. Bumuntong-hininga ako. "Dinala ko kayo rito, para makapag-isip ka ng maayos. Makapagplano kung ano ba dapat ang gawin mo. Hindi para magtago ka hanggang sa gusto mo."Umupo na rin siya sa buhangin, katabi ko. Bahagya niya pa akong siniko pagkatapos."Isang buwan na tayo rito, Gwin—""Oo nga po, isang buwan na tayo rito pero ang sakit pa rin." Buntong-hininga na naman ang tumapos sa salita ko.Isang buwan na nga kami rito sa La Union. Isang buwan nang hindi namin kasama si Fred. Isang buwan na pinipilit kong hindi siya ma miss. Isang buwan na rin na hindi nawala si Aling Taning sa tabi namin."Asa ka pang mawala kaagad ang sakit, e umalis
Maski na ako ay nagulat din nang makita ang sinasabing bisita ni Aling Taning. Kapal din ng mukha. Sarap sapakin."Oo nga po, anong ginagawa n'yo rito?"Hindi ko na napigilan na magtanong. Mabuti nga at medyo magalang pa rin ako at hindi ko sinigawan ang lalaking kaharap namin ngayon.'Tsaka, para kasing naging poste si Aling Taning. Hindi na magawang gumalaw o magsalita."Magkakilala kayo?" Nagpalipat-lipat ang daliri niya sa amin ni Aling Taning."Kami ang unang nagtanong. So, pwede po ba, tanong namin sagutin n'yo."Wala na akong pakialam kung sabihin man niya na wala akong modo. Galit nga ako. Mukha ni Mitch ang nakikita ko habang kaharap siya. Papa kasi ni Mitch ang bisitang dumating."Paano—" Turo niya pa rin kaming dalawa ni Aling Taning. Hindi siguro niya mahulaan ang sagot kung paano kami nagkakakilala ni Aling Taning. Namilog ang mga mata. Parang luluwa na nga. Napanganga pa. Sarap pakainin ng buhangin.Nakakapangggil ang mga lalaking sinasamantala ang kahinaan ng mga babae
Paulit-ulit akong bumuntong-hininga. Paulit-ulit ko rin na tinapik-tapik ang dibdib ko. Para kasing may bumara na nagpapahirap sa paghinga ko. Sandali ko pang natiim ang mga mata. Natanaw ko na kasi ang mansion ng mga Calderon. Pero imbes na bumilis ang paghakbang ko, mas lalo pang bumagal. Kinakabahan kasi ako. Sobrang kabado, sa puntong rinig ko na ang tunog ng puso ko.Takot kasi ako sa maaari kong datnan pagpasok ko sa malaking bahay. Natatakot rin ako sa isipin na baka tuluyan na ngang nakuha ni Mitch at ng anak niya ang loob ni Fred, at tuluyan na siyang nawala sa amin ni Widmark."Gwin..." Kakahinto ko pa lang sa tapat ng gate. Nakita agad ako ng mga guard. Kaagad din nila akong pinagbuksan at pinapasok. Sinubukan kong ngumiti. Pero naging ngiting aso ang labas."Magandang araw po." Halos pabulong ang salita ko. Bahagya pa akong nahiya.Makahulugan kasi ang mga tingin nila. Hindi ko alam kung ano ang nasa isip nila. Baka kinukutya na nila ako. Aalis-alis kasi ako pero bumal