Sabay nalaglag ang panga ni Gwin at Patrick. Kung kanina ay sobrang kabado ako. Ngayon ay medyo. Kumalma na. Namula ba naman ang mukha ni Gwin. Sinong puso ang hindi kakalma.Napangiti ako. Ang cute niya. Hindi na maisara ang bibig at hindi na rin natuloy ang pagbasa sa sulat ni Widmark. "Sira-ulo ..." pabulong na sabi ni Patrick, matapos ang sandaling pagkabigla, nahimasmasan din at napailing pero bumusangot ang mukha at kumuyom ang kamay."Pinasasabi ng Anak natin," paglinaw ko sa sinabi ko. Pero ngiti ko ang tamis. Kasing tamis ng labi ni Gwin. Kumunot ang noo niya. Turo ko na ang papel na hawak niya. "Go ahead, read it," dagdag ko pa.Napalunok at napakurap siya. Paano naman kasi, sa sobrang tuwa ko sa hitsura niya ngayon na parang nakakita ng gwapong anghel, napakindat na rin ako, sinabayan ko pa ng ngiting nakakalaway sa tamis. "Pinsan, I think you should go ..." madiing sabi ni Patrick. May tingin na tinataboy ako. "You know what, I think I should take a day off today," sabi
Hindi na ako nagkaroon ng pagkakataon na magtanong kay Tonyo. Kaagad na kasi nitong sinara ang pinto. Napatayo ako. Nag-iisip kung sino ang magsusundo sa Anak ko. Si Gwin ba o si Patrick? Alam ko naman kasi na ayaw lumabas ni Gwin ng mansyon. Takot siya na may makakita sa kanya na kakilala. Takot din siya na malaman ng ibang tao na may Anak kami.Hindi ko rin maintindihan ang babaing 'yon minsan. Dapat ako 'yong umaakto ng gano'n kasi pagnalaman ng iba na may Anak na ako. Hindi na ako makaporma sa iba. Ang problema naman kasi kanya, mas binibigyan niya ng importansya ang sasabihin ng ibang tao. Hindi ko naman maaalis 'yon sa kanya. Pero kasi, handa naman akong itama ang pagkakamaling nagawa namin. Pero ayaw niya akong hayaan. Ang arte, ang OA, pero gusto ko nga siya. Kaya kahit maarte at praning siya, hindi ko na siya aatrasan. "Papa Fred ..." Kaagad akong napatayo nang tawagin ako ng Anak ko. Lumapit ako sa couch kung saan siya nakahiga. "Anak, do you need anything?" tanong ko.
Ngayon lang ako nanigas ng ganito. Nagkagulo ang utak ko nang dumiin pa lalo ang mukha at katawan ni Gwin sa akin. Sigurado akong rinig na rinig niya ang mga kabayong nagsitalon sa loob ng dibdib ko.Akmang ilalayo ko siya pero hinawakan niya ang suit ko. Tingin ko nga, gusto na rin niyang sumuot sa loob ng suit ko."S-sorry ... Sir Fred," utal na paghingi ng paumanhin ni Jessa. " 'Wag kang lumayo ..." bulong niya. Kapit na kapit pa rin sa suit ko.Akmang lalayo na naman kasi sana ako. Kahit kasi gusto ko naman itong ginagawa sa akin ni Gwin. Bawal naman 'to. Inappropriate tingnan. Ako bilang boss, nahuli na may kalandiang babae sa loob ng opisina at may kasama pang bata. Nilingon ko si Jessa. Para pang nanigas ang leeg ko at hirap akong lumingon. Nagsenyas ako na ilagay sa table ang pagkain. Kaagad namang sumunod si Jessa. Kasunod ko namang tinuro si Widmark na ngising-ngising habang nakatingin sa amin ng Mama niya.Nagsenyas ako na lumabas sila at dalhin muna si Widmark. Tumango-t
GWIN POV Hawak ko ang kamay ng Anak ko at kalmadong naglakad sa malawak na lobby ng hotel. Mangilan-ngilan lang din ang mga tao na nakikita namin. Kaya kampante akong walang makakakilala sa akin. 'Tsaka balot nga ang mukha ko at naka-sunglasses pa. Nilibot ko pa ang paningin sa paligid. Ang dami na ngang nagbago sa loob sa hotel. Pati ang mga empleyado ay hindi ko na kilala maski ang mga mukha nila. Walong taon na nga rin kasi ang lumipas mula no'ng huling tapak ko rito. Napatingin ako sa Anak ko at napangiti. Dito nga kasi siya nabuo. Dito ko nagawa ang isang pagkakamali na sinubukang kong takasan. Pero ngayon, alam ko na kailanman ay hindi ko na magagawang takasan pa ang nangyari."Anak, ngumiti ka naman." Pinag-swing ko ang kamay namin ng Anak ko. Sinubukan ko siyang lambingin. Nakasimangot pa rin kasi. Ayaw pa nga kasi sana niyang umuwi. "Magkikita pa rin naman kayo ng Papa mo mamaya pag-uwi niya, Anak, ngumiti ka na please—""Sorry—" bulalas ng babaing nakabangga sa akin."O
FRED POVWala akong ka imik-imik habang sakay ng kotse pauwi sa bahay. Pero pansin ko ang tuwinang pagsulyap sa akin ni Tonyo, mula sa rare-view mirror. Alam kong gusto niyang alamin kung ano ang nangyari kanina. Pero walang lakas ng loob na magtanong dahil alam niyang magagalit lang ako lalo. Nakarating kami sa mansyon na walang nangyaring usapan. Hindi ko na nga nagawang magtanong sa kung ano ang nangyari sa site visit nila kanina. Si Gwin kasi ang inaalala ko. Ang nararamdaman niya. Sobrang inis ko nga sa nangyari kanina, siya pa kaya.Naging usad pagong lakad ko nang datnan ko ang buong pamilya sa living room. Masayang nag-uusap. "Magandang gabi po," bati ko sa lahat pero kay Gwin napako ang paningin ko. "Papa Fred." Kaagad tumayo ang Anak ko at binigyan ako ng mahigpit na yakap at malutong na halik. Kaagad din siyang bumalik sa pagkakaupo sa pagitan ng Mama niya at ng pinsan ko na hindi maalis ang tingin sa akin. Lalo na ang mga magulang ko. Naningkit pa ang mga mata nila.
"Sira-ulo? Sira na nga talaga ang ulo ko dahil sa'yo. Nagawa ko ngang magpasapak, ma pa ban ko lang si Brent sa hotel. Gano'n kita ka mahal, Gwin. Handa akong magpasapak maprotektahan ka lang." Humakbang ako palapit sa kanya. Pero kada hakbang ko, sumasabay din ang pag-atras niya. Animo takot na mahawakan ko. "Fred, lumabas ka na please," pabulong niyang pakiusap, sabay lingon sa Anak namin na bahagyang gumalaw."Bakit ka ba takot, Gwin? Wala naman akong gagawin sa'yo. Gusto lang naman kitang makausap ng masinsinan—""Usap lang naman pala ang gusto mo, bakit ni lock mo pa ang pinto? Kung hindi ka ba naman sira-ulo," putol niya sa pagsasalita ko kasabay pa rin ang dahan-dahan na pag-atras. " 'Tsaka Fred, hindi naman 'to ang tamang lugar para mag-usap—""Hindi tamang lugar? Lahat naman, hindi tama para sa'yo, Gwin. Kaya ka nga laging umiiwas, hindi ba?" Matiim ko siyang tinitigan na pilit niya pa ring iniiwasan. Gan'yan nga siya, ang galing umiwas. "Maski nga ang mga tingin ko, pilit m
Tumabingi ang leeg ko nang tumama ang malakas na suntok sa bibig ko. Muntik pa akong mawalan ng balanse. Pero imbes na magalit ako dahil sa ginawa ng pinsan ko na umaapoy ang mga mata sa galit, ngumiti pa ako. Para nga kasi akong nanaginip kanina, bati na raw kasi kami ni Gwin. Sa sobrang tuwa ko nga nagnakaw pa ako ng halik."Ang sakit," nakangiti kong sabi habang hawak ang labi kong pumutok na naman, saka ko naman hinarap ang pinsan kong nagtagis ang bagang. "Gago ka! Anong ginagawa mo sa kwarto ni Gwin?" pabulong ngunit nanggagalaiti niyang tanong. Duro niya pa ako.Mapang-asar akong tumawa. "Ano ba sa tingin mo?" kagat ko pa ang pang-ibaba kong labi matapos sagutin ang tanong niya."Tarantado ka—"Akmang susugurin na naman niya ako pero kaagad akong umatras. Napasandal ako sa pinto ng Kwarto ni Gwin.Nagtaas ako ng dalawang kamay. "Hindi ako lalaban, Pinsan." Halos pabulong kong sabi. Hindi ako makikipag-away dahil alam kong magagalit na naman si Gwin."Patrick, Pinsan, ayoko ko n
Bumilog ang mga mata ni Gwin nang maglapat ang mga labi namin. Hindi niya tinugon ang halik ko pero ang sarap pa rin lalo't hinayaan niya lang ako. Hindi ko alam kung dahil sa gulat o dahil nagustuhan niya ang halik ko."Sir—" Biglang sulpot ni Nana Puring na kaagad tumalikod nang makita kami.Kaagad naman akong tinulak ni Gwin, natatarantang lumayo sa akin, at wala sa isip naglakad kung saan. Hindi ko mapigil ang tumawa."Gwin, saan ka pupunta?" Nagtatakang tanong ni Nana Puring. "Sa kwarto po, matutulog," balisa niyang tugon."Ah, matutulog ... sa C.R?" natatawa kong sabi. Nag-angat siya ng tingin. Kagat ko ang labi at hindi siya nilubayan ng tingin. Nanunukso naman ang ngiti ni Nana Puring. Natiim niya ang labi at muling yumuko. Namula ang mukha. Hindi ko naman maawat ang tumawa. "Sus, Gwin 'wag ka nang mahiya. Wala naman akong nakita—""Talaga po?" bigla tanong nito sa matanda. Paulit-ulit na tumango si Nana Puring. Pero pigil ang pagngiti. Napapapikit pa at napatiim labi. "A
"Francine, dahan-dahan naman," mahinahong sabi ni Tonyo sa Anak niya. Oo, sa wakas ay natanggap na rin ni Tonyo ang Anak nila ni Mitch na si Francine. Naisip nga kasi niya, wala namang kinalaman ang bata sa maling ginawa ng Ina nito. At kahit ilang beses pa niya itanggi o pagbaliktarin ang mundo, dugo at laman pa rin niya ang bata. Mabuti na lang at mababait na rin ang mga magulang ni Mitch. Sa katuyan nga ay tanggap na rin siya ng mga ito, bilang ama ng Apo nila. Kaya masasabi na hindi lang ang mga kaibigan ni Tonyo ang masaya, siya rin. Hindi man gaya ng saya na nararamdaman ng mga kaibigan niya ang saya na nararamdaman niya ngayon, masasabi namang kumpleto na rin ang buhay niya kahit anak lang ang mayro'n siya. Anak na nagpapasaya ng buhay niya. Isang taon matapos ang kasal nina Patrick at Beth, ay nagpakasal din kaagad sina Gwin at Fred, at ngayon nga ay pareho ng buntis ang mga kaibigan niyang babae. Si Gwin ay buntis sa pangatlong anak nina Fred, at si Beth naman ay bun
Tahimik na nakatayo, at maluha-luha ang mga mata ng mag-ama na Fred at Widmark habang hawak ang puting rosas.Bakas ang lungkot habang nakatingin kay Gwin na nakasalampak sa damuhan at umiyak habang himas ang lapida ni Aling Taning. Isang buwan na ang lumipas matapos ang trahedyang nangyari sa mga buhay nila. Sariwang-sariwa pa sa mga alaala nila ang sakit, takot, at galit. Akala ni Gwin, no'ng araw na 'yon ay magtatapos na ang buhay niya pero hindi pala, sakto kasi na dumating si Fred, at nailigtas siya.Si Fred ang bumaril sa lalaki na nangahas na e-hostage siya. 'Yon nga lang ay nahimatay naman siya dahil sa sobrang takot at pagod. "Gwin, tahan na," mahinahon na sabi ni Fred. Umupo na rin siya sa tabi ni Gwin at hinaplos ang likod nito, saka naman niya nilagay ang bulaklak sa lapida ni Aling Taning. Gano'n din ang ginawa ni Widmark, na humiga pa sa lap ng Mama niya matapos ilagay ang bulaklak sa lapida ng Lola Taning niya. "Don't cry na po, Mama," malambing na sabi ni Widmark.
Kahit nanginginig ang buong katawan at halos hindi na maihakbang ang mga paa, sinisikap pa rin ni Gwin na tumakbo ng mabilis habang hawak ang tiyan. Sa isip niya hindi pwedeng mahuli na naman siya ng tauhan ni Brent. “Mitch—” Awtomatiko huminto ang pagtakbo niya nang makarinig ng putok ng baril mula sa bahay kung saan niya iniwan si Mitch. Iba kaagad ang naisip niya. May tama na nga kasi si Mitch, alam ni Gwin na hindi na nito kayang protektahan ang sarili.Napatakip ng bibig si Gwin, kasabay ang pagpatak ng mga luha. Kita nga rin niya kung paano pinigilan ni Mitch ang demonyong si Brent. Kahit nasasaktan na at may tama pa, buong lakas pa rin nitong pinigil si Brent, hindi lang siya nito mahabol. “Mitch— a-anong gagawin ko?” Napahawak sa ulo si Gwin. Hindi na rin siya maperme sa kinatatayuan niya. Akmang babalik siya sa bahay at aatras naman. Walang tigil ang pagpatak ng luha niya habang tanaw ang bahay. Nalito pa rin siya kung babalik ba o hindi. Pero alam niya naman na kapag b
Habang nakakaputukan sa loob ng Farm. Dahan-dahan namang gumalaw si Fred. Siniguro niya na hindi siya mahuhuli ng mga naka-antabay na mga pulis. Kanina pa siya kating-kati na pumasok kasama ang mga pulis pero ayaw siyang payagan. Kanina niya pa gustong alamin kung okay lang ba si Gwin. Kung hindi ba siya nasaktan o buhay pa ba siya. Sa isip niya, para siyang inutil. Parang lumpo na hindi makagalaw na naghihintay lang sa tabi at nagtatago habang si Gwin ay nasa panganib.“Fred, dito ka lang sabi! Sana talaga, hindi ka na sumama,” pigil ni Patrick, sabay hawak sa braso niya. "Pabayaan n'yo ako!" Winaksi niya ang kamay ni Patrick. Ayaw na niya talagang paawat. Hindi na niya kayang maghintay na lang kung kilan lalabas si Gwin sa Farm. "Fred naman! 'Wag ka na ngang dumagdag sa problema! Dito ka na lang, hayaan mo na lang ang mga pulis na gawin ang trabaho nila," giit ni Patrick, determinado siya na hindi papayagan ang pinsan na ipahamak na naman ang sarili niya. "Hindi n'yo ako naiin
Abot-abot ang kaba na nararamdaman nina Gwin at Mitch habang naririnig ang nanggalaiting sigaw ni Brent mula sa labas. Ilang ulit na rin nitong sinuktok at pinagsisipa ang pinto. Kung walang harang, siguradong kanina pa ito nakapasok at malamang ay kinaladkad na sila palabas o ‘di kaya ay sinaktan na sila.Buong lakas na diniin ng dalawang babae ang kama sa pinto, para kahit paano ano ay hindi kaagad mabuksan ni Brent. Pero hindi nila maiwasan na mapapikit sa tuwing maririnig ang umalingawngaw na sigaw nito. Tinatawag ang mga tauhan niya. “Ano? Sisilip na lang ba kayo riyan? Buksan n’yo ang pinto mga inutil!” utos ni Brent sa mga tauhan niya. Maya maya ay nagmamadaling mga yabag na ang naririnig nina Gwin at Mitch. Kapwa may luha na sa mga mata ang dalawa at nanginginig na ang mga kamay.Habang ginagawa nina Gwin at Mitch ang lahat, hindi lang mabuksan kaagad ang pinto. Humaharorot naman ang mga police car, papunta sa lugar na tinutumbok ng tracker sa hawak nilang cell phone. Cel
"Anong pagkamatay ng Nanay mo? Sinong Nanay ang sinasabi mo?" naguguluhan na tanong ni Gwin. Alam naman niya na walang ibang tinatawag na Nanay si Mitch, kung hindi si Aling taning lang. Pero hindi niya kayang tanggapin ang narinig. Hindi kayang e-absurb sa utak niya. Hindi niya matanggap na wala na si Aling Taning. Sobrang pagpipigil na rin ang ginagawa niya, huwag lang mapahagulgol at huwag sumigaw. Paulit-ulit niya rin na pinilig-pilig ang ulo. “Gwin—” Tinangka ni Mitch na hawakan si Gwin, pero tinampal lang nito ang kamay niya. Walang salita na lumabas mula sa bibig niya pero ang mga tingin naman ay parang sinasaksak ang puso ni Mitch sa talim. Yumuko na lamang si Mitch at sandaling nagtiim ng mga mata. "Gwin, si Nanay Taning—" Sinubukan ni Mitch na magsalita pero hindi niya magawang ituloy ang gustong sabihin. Pumipiyok ang boses niya sa kada salita niya. "Mitch?!" pigil na sigaw ni Gwin. Na ikinataranta ni Mitch. “Gwin–" nasambit niya. Pero nasa pinto ang tingin. Na
"Mitch! Nahihibang ka na ba? Tanggalin mo nga 'yan!" Hindi napigil ni Gwin ang magtaas ng boses. Nagtataka kasi siya sa ginagawa ni Mitch. At saka, natatakot din na baka madamay siya sa galit ni Brent dahil sa kalokohang pinaggagawa nito. Pero imbes na sumunod, pinandilitan lang siya nito habang tuloy pa rin sa pagsigaw sa pangalan ni Brent. Hindi maintindihan ni Gwin kung ano ang binabalak ni Mitch. Nilagyan ba naman ng harang ang pinto. At paminsan-minsan din niya iyong hinahampas na parang nagwawala pa rin siya. Sinasabayan niya pa ng sipa. "Brent, let me out! Nakakasakal rito sa loob–" "Mitch, tumigil ka na nga! Ano bang ba kasing drama 'tong ginagawa mo? Pwede ba, tigilan mo na 'yan bago pa pumasok ang demonyong si Brent dito at pati ako madamay sa galit niya!" sita na naman ni Gwin. Nilakasan niya pa lalo ang boses. Intensyon niya talaga na marinig ni Brent ang pagsaway niya kay Mitch, para hindi siya madamay, sakaling maubos ang pasensya nito dahil sa ginagawa ni Mitch.
THIRD PERSON POVHinablot ni Brent mula sa kamay ni Gwin ang hawak nitong cell phone at kaagad lumabas. Naiwang tulala si Gwin sa loob ng kwarto. Kahit sandali niya lang narinig ang boses ng babae sa kabilang linya. Kilala na kaagad niya kung sino ang tumawag–si Mitch.Ang pinagtatakahan niya ay kung bakit umiiyak ito at parang takot na takot?Lumapit si Gwin sa pinto at diniin ang tainga niya doon. Gusto niyang marinig ang mga sasabihin ni Brent, magkaroon man lang siya ng clue kung ano ang nangyayari. O baka, makakuha rin siya ng balita tungkol kay Fred, at sa pamilya niya. Umaasa pa rin kasi siya na buhay si Fred, kahit paulit-ulit at pinagdidiinan ni Brent na wala na nga ito.Sa kabilang banda, galit na kinausap ni Brent si Mitch. Naiinis siya lalo't alam na nito na kasama niya si Gwin, at siya ang dumukot dito. “Anong pumasok sa utak mo at tumawag ka—” "Brent, tama ba ang narinig ko? Kasama mo si Gwin? Ikaw ang dumukot sa kanya?" gulat na tanong ni Mitch. Bakas na bakas ang
Brent's words paralyzed me. Nanigas ang dila ko and I was unable to speak. I just gazed at him, shaking my head as tears streamed down my cheeks. Gusto kong sumigaw at gusto kong magwala pero hinang-hina na ako. Habang nakatingin kay Brent, nandoon ang kagustuhan kong saktan siya, at iparamdam sa kanya kung gaano kasakit ang nararamdaman ko ngayon. Pero paano? Paano ko kakalabanin ang demonyong gaya niya? Sa lakas pa lang niya, wala na akong laban. Parang gusto ko na lang mawalan ng buhay. Wala na rin naman si Fred, at kasalanan ko. Kasalanan ko kaya nangyari ang lahat ng ’to. Kasalanan ko kaya napahamak si Fred. Kung hindi lang sana ako nagtiwala ng sobra kay Brent, hindi sana humantong ang lahat sa ganito. Kung nakinig lang ako, wala sana ako rito ngayon, at walang nangyaring masama kay Fred. “Hayop ka, Brent! Ang sama mo, Demonyo ka—” “Shut up, Gwin! Ang sakit na sa tainga ng mga ngawa mo. Nakakarindi nang marinig ang mga sinasabi mo! Puro ka pa rin Fred. Wala na nga ang tarant