"Natapos na ang lahat nandito pa rin ako. Heto't nakatulala sa mundo oh... Sa mundo oh wooh."
Naitigil ko ang kinakanta ko ng maramdaman ko ang mga yabag ng sapatos na papalapit sa akin, tila rin may mga matang nakamasid kahit pa alam kung mag-isa lang ako sa silid ko.
Amoy ng mabangong pabango ang kasabay ng hangin na humampas sa mukha ko, ang amoy na kahit hindi ko alamin ay kilalang-kilala ko. Amoy ng isang taong matagal ko nang hinihintay.
Hindi ako kumibo at nagsalita, hinintay ko ang yabag ng paa na iyon na kusang lumapit sa akin. Narinig ko ang saglit na paghinto nito bago muling tumuloy sa paglalakad hanggang maramdaman ko ang prisensya nitong tumabi sa mahabang silyang kinauupuan ko ngayon.
Gustong-gusto kong makasigurado na siya nga iyon ngunit hindi ko magawang makagalaw at labis ko pang ipinagtaka kung bakit wala manlang akong maramdaman na tuwa kahit nagbalik na siya.
"Gustong-gusto kong manatili upang panghawakan ang mga pangako natin sa isa't isa Ben, ngunit..." saglit itong natigilan. "Ngunit ayoko na may nagsasabi sa akin na makakasira lamang ako sa buhay mo at sa mga pangarap mo.""Nakalimutan mo na ba ang mga sinabi mo sa akin, na kapag patuloy kang makikinig sa mga sinasabi ng iba ay hindi ka kailanman magiging masaya pero bakit nakikinig ka?""Dapat ba akong hindi nakinig? Nanay mo siya Ben at girlfriend mo lang ako ano ang laban ko roon dahil siya ang mas nakaaalam kung anong mas nakakabuti sa'yo.""At hindii ka makakabuti sa akin ah?""I'm sorry, mas pinili ko ang isang desisyon na hindi manlang inisip ang mararamdaman mo. Noong araw na umalis ako namatay ang lola ko sa probinsiya kaya naisip ko iyong dahilan upang tuluyang layuan ka, subrang hirap para sa akin iyon at alam kung mas mahirap sa'yo ngunit wala akong magawa. Sa dalawang taon na lumipas subr
Naikuwento ni Azon sa akin na ipinagpatuloy niya ang pag-aaral niya sa probinsiya, katulad ng mama niya ay Education ang kinuha nitong kurso. Pangarap din kasi nito ang maging guro kagaya ng mama niya iyon ang nabanggit niya sa akin noon.Masaya ako na sa loob ng dalawang taon na iyon ay mayroon siyang pangarap na nasimulan samantalang ako ay wala manlang. Pilit ko noon sinisikap na ipagmalaki niya at maging karapat dapat ngunit mukhang wala na naman akong nagawa.Kapag natuloy ang opirasyon ko at tuluyang makakita doon ko patutunayan sa kanya lahat, gagawin ko lahat ng makakaya ko at ipagpapatuloy ang mga pangarap na kasama siya.Pilit na kaming sinubok ng kapalaran at alam kung hindi lang dito magtatapos, kapag nalagpasan ko lahat ng ito ay sisiguraduhin ko nang hanapin ang totoong ako at magsusumikap para sa kanya...."Wow naman mukhang lalo kang pumogi ah?" bakas ang pang-aasar sa tinig ni Kuya sa sinabi nito."Tumahimik ka nga," singha
"Naku Cora kahit magpaganda ka, hindi ka pa rin makikita niyan ni Ben nakalimutan mo na atang bulag 'yan," mapang-aasar na saad na naman ni Kuya matapos naming makababa ni Azon sa hagdan."Mapang-asar talaga hmm." Pabulong at inis na reklamo ni Azon ang narinig ko.Malapit pang siya sa akin kaya narinig ko iyon kahit subrang hina na ng sinabi niya.Umukit ang ngiti sa labi ko ng hindi ko na napigilan, mukhang nakuha ko ang ibig sabihin ni Kuya sa sinabi nito.Ibig bang sabihin noon ay nag-ayos din si Azon para sa lakad naming ito."Kahit hindi ko nakikita 'yun alam ko namang maganda ka," saad ko kay Azon.Hindi ito naka imik o sumagot manlang sa sinabi ko."Kahit mamula ka pa sa kilig Cora hindi ka pa rin nakikita ni Ben, nakakalimutan mo atang bulag—""Tumahimik ka na siraulo ka kanina ka pa!" malakas na bulyaw ko kay Kuya na hindi
Nakadalawang hakbang na ako sa palapag ng hagdan paakyat nang maramdaman ko na naman ang mga matang tila nakamasid sa akin, sigurado na akong si Mom iyon dahil siya lang naman ang madalas na nagmamasid sa akin lalo pa kapag pababa at paakyat ako ng hagdan.Wala si Azon para tulungan ako sa pag-akyat ngayon dahil nag-prisenta ito kanina na sumama sa katulong na mamalengke at ngayon ay hindi pa nakababalik."Mom?" pagtawag ko kay Mom dahil nasisigurado kong nasa malapit lang siya."W-wala siya may nilakad ang Mom mo," tinig ni Dad ang sumagot.Hindi ko inasahang si Dad iyon, alam ko naman kasing si Mom lang ang madalas na nagmamasid sa akin."Kailangan mo ba ng tulong anak?" Nanlambot ang mga tuhod ko ng marinig ang sinabi niyang iyon.Tama ba ako ng dinig at tinawag niya akong anak.Matagal na panahon kong pinakaaasam na maramdaman na ituring niya rin akong anak.Pilit kong binabalanse ang mga paa ko sa pagkakatayo dahil sa pa
Matapos ng outing na ginawa ng buo naming pamilya ay tuluyan kong naranasan ang maging masaya, ganoon pala 'yung pakiramdam na totoo kang masaya. Unang beses ko iyong naranasan dahil na rin sa pagpapaunawa sa akin ni Azon na hindi ko kailangan maging matigas na lang buong buhay, sinubukan kong gawin ang sinasabi ng puso ko at iyon ay ang bigyan ng pagkakataon ang mga magulang ko para bumawi sa akin.At alam kong ginagawa nga nila ang lahat ng makakaya nila para mailaan ang mga sandaling nasayang nila sa pagbabalewala sa akin noon.Gusto ko na lang ng ganitong pakiramdam, iyong wala na akong iniisip na dahilan para magpabigat sa loob ko, sa ngayon pinaghahandaan ko lang ang araw ng pag-alis namin patungong America, hindi na ako makapaghintay na makakitang muli at muling didilat sa umaga na mayroon nang payapang isipan, hindi pa man nangyayari ay pinananabikan ko nang mangyari ang araw na iyon....&nb
Marahan ang andar ng taxi na sinasakyan namin pauwi, sa mga sandaling ito hinihiling kong sana mas bumagal pa ang takbo ng oras at manatili kami sa sandaling ito na magkasama.Hindi ko maunawaan kung bakit ganoon na lamang kahigpit ang kamay niya na nakahawak sa kamay ko, ang higpit noon ay tila ba ipinaparamdam sa akin na ayaw niya na akong bitawan.Nanatili siyang nakahawak sa kamay ko habang nasa byahe pa rin kami at isinawalang bahala ko na lang iyon marahil mamimiss niya talaga ako kapag tuluyan na nga akong naka-alis sa susunod na linggo."Kahit anong mangyari lagi mong tatandaan na nasa tabi mo lang ako palagi, labis kong ikatutuwa kapag nakakita kang muli Gummy Bear," aniya at sunod na naramdaman ko na lang ang ulo niyang marahang sumandal sa balikat ko.May tila kung ano akong naramdaman matapos ang mga sinabi niyang iyon, hindi ko maunawaan kung ikatutuwa ko nga ba iyon o ikalulungkot lubha
Marahan kong minulat ang mga mata ko at labis na pagkamangha ang namuhay sa loob ko ng mga sandaling ito dahil unti-unting sumisilay sa akin ang liwanag na labis kung ipinagtaka.'Bumalik na ba ang paningin ko?' pagtataka kong naitanong sa aking sarili.Natagpuan ko ang sarili ko na nakatayo sa hindi ko malamang lugar, napakaliwanag ng paligid ngunit wala manlang akong makita na kahit ano.Walang gamit o kahit ano pa man pawang liwanag lang ang nakikita ko.Pilit kong inuunawa kung nasaan kaya akong lugar, bakit ganoon kadaling bumalik ang paningin ko?Bakit nawala bigla iyong sakit sa ulo ko?Bakit nasa ganitong lugar ako at walang makita isa man sa pamilya ko.Sa kabila ng pagtataka kong iyon ay bigla akong nagkaroon ng lakas ng loob at labis na natuwa dahil hindi lang pala ako mag-isa sa lugar na ito.Hindi kalayuan ay natanaw ko si Azon na n
"Si Azon kumusta siya, asan siya Mom?" magkasunod kong tanong kay Mom dahil hindi naman nito sinagot ang tanong ko kanina."Kailangan ko siyang makita matagal kong hinintay na makakitang muli, Kuya dalhin mo'ko sa kaniya." Sunod na pakiusap ko kay Kuya, ngunit ang ipinagtataka ko ay bigla na lamang nawala ang saya ng mga ito.Pinanood ko silang tatlo nina Mom at Dad na magpalitan ng tingin na tila ba sa paraang iyon nagagawa nilang makapag-usap.Tuluyang lumabas ang doctor at iniwan kami kasabay noon at binalot ang silid ng nakabibinging katahimikan ng wala isa man sa mga ito ang nakasagot sa tanong ko.Gusto ko pa sanang muling tanungin sila ngunit hindi ko na naituloy nang biglang may bumukas ng pinto ng silid dahilan para mapalingon kaming apat sa pumasok.Si Mrs. Tan iyon na labis kong ikinagulat kung bakit naririto siya.Ngunit bago pa man ako matuwa na makita ang dati kong g