Chapter 10

Present

Nag inat ako mula sa maghapong pag upo. Tumayo na si Mr. Sarmiento. Marahil ay aalis na ito. Mag aala sengko narin ng hapon. Sabay-sabay na nagsitayuan ang ibang katrabho.

"Oh! Paige... Di kapa ba uuwi?". Saad ni Jana habang nag reretouch.

"Maya-maya na siguro". Sagot ko dito at pinakita ang makapal na file na kailngan kung e encode.

"Ipagpabukas mo na yan!".

"Hindi na". Ngiti kung tanong. "Okay lang ako, nasanay narin ako simula pa noong nakaraang linggo". Nakangiti kung sagot dito bago binaling sa computer ang aking mga mata.

"Sabagay! Okay mauna na ako". Tumayo na ito at nag lakad papuntang elevator.

May iilan ding nag overtime kagaya ko. Kaya naman napanatag ako. Tinext ko ang kapatid kung malalate ako nang pag - uwi.

6:30 na nang nag pasya akong lumabas ng building. Nang may napansin akong batang lalaki sa loob ng pantry area. Kinabahan akong bigla. Teka? Baka may multo dito. Ngunit habang papalapit ako nakita kung naka suot ito ng headphones at may nilalaro sa iPad. Napailing nalang ako at sumakay na ng elevator. Baka anak ng isang kaopisina namin.

Kinabukasan ay maaga ulit akong dumating ng opisina. 

"Good morning Ma'am!". Bati ni manong guard. 

"Good morning din po!". Bati ko din dito. Sumakay na ako sa elevator. Simula nang malaman kung si Waje ang may-ari ng kompanyang pinapasokan ko ay hindi ako mapakali. What if makita ko siya? Kaya ko naba? Ilang taon na din naman siguro naman di na niya ako maalala, oh! Literal na di naman niya ako kilala. Baka isipin niya sinusundan ko parin siya. Get a grip Paige! Almost 5 years mo nang di nakikita ang tao baka nga di kana nito namumukhaan bukod sa katotohanang hindi ka naman nito maalala. Napabuntong hininga nalang ako. Ano ba tung iniisip ko. Malamang di yun bumababa para lang e check ang mga empleyado. Assuming! 

"Ang aga natin ahh!". Bati ni Jana na kararating lang din. 

"Same too". Ngiti kung sagot dito. 

"By the way, baka gusto mong mag voice-over sa isang advertisement ng company. Limang voice-over kasi ang kailangan sa 30 minutes na advertise-Um..apat lang ang available ngayon kaya... Sa tingin mo?". Inangat ko ang tingin ko dito. Paano niya nalamang nag vovoice-over ako sa ilang patalastas? Nakakunot nuo kung baling ulit dito. 

"Will si Mr. Sarmiento ang nag suggest, actually. Kasi nasa resume mo naman na naka experience kana dati." 

"It was 6 years ago". Sagot ko. Umiling ako. 

"Come on Paige! Wala na tayong oras. Kailangang plantsahin na ito before friday, Wednesday na ngayon!". Pangungulit nito. 

"Hindi ko alam kung may boses pa ako". Natatawa kung baling dito. 

"Ito naman. Ang ganda kaya ng boses mo over the phone, kaya paniguradong babagay yan!". Despiradong boses nito. 

"May magagawa paba ako?". Iling ko dito. 

"Yes! Thank you... Treat kita mamaya sa lunch!". Sabay kindat sakin. 

"Hindi na, may baon ako". Sagot ko naman nang hindi naka tingen dito. 

"Teka! Dati excited kang kumain sa canteen. Nitong mga nakaraang araw napapansin kung hindi kana bumababa ahh... May iniiwasan kaba?". 

Napaangat ang tingin ko dito. Kita ko ang curiosity sa kanyang mga mata. Umiling ako. 

"No.. Of course not!". Sinabayan ko nang pag iling. "Napadami lang ang luto ko para samin ng kapatid ko sayang naman kaya binaon ko na". 

"Hmmmm.. Okay! I'll get you a drink nalang pag balik ko". Saad nito. Tumango lang ako bilang tugon. 

Napabuntong hininga ako. Iniiwasan? Iwan ko...Baka... Di ko alam. 

Maya-maya pa ay tinawag na ako ni Mr. Sarmiento para basahin sa harap niya ang lines na kailngan sa advertisement ng kompanya. 

"Wow! You really got the line correctly with feelings huh!". Palatak nito pagkakuway. 

"Thank you, Sir". Saad ko. Kahit na 5 sentences lang naman ang linya ko. 

"We will have a review to this tomorrow, sabi sa taas kailangan nating tapos na ito ngayon kaya... Okay lang sayo mag overtime?". 

"Wala pong problema". Agad kung sagot dito. 

Mabilis lumipas ang oras at nag sibaba an na ang iba para mag lunch, samantalang ako nasa pantry dala-dala ang baon. Nang mapansin ko nanaman ang batang naka tayo sa likod ng pinto. 

"Holy!". Nagulat ako at napahawak sa dibdib. 

"Sorry". Nakangiti nitong saad. Pinasadahan ko ng tingin ang itchura nito. He's wearing a V-neck gray shirt, with leather jacket. Pinaresan ng itim na pants at white sport shoes. He's so adorable! 

"Hey lil boy". Bati ko dito at kinampay ito palapit sakin. Agad naman itong lumapit na hindi manlang inalis ang tingin sa mukha ko. 

"Anung ginagawa mo dito? Kaninong anak ka ba?". Tanong ko pero nakakunot lang ang nuo nito.

"English". Saad nito. 

"Oh! Nanganga ako. Spoken dollar! 

" What are you doing here? Where's your mom? Or dad? ". 

" Dad's busy. Mom's not around ". Kibit balikat nito. 

" Why are you here, then? ". Tanong ko ulit. 

" To see you! ". Mabilis nitong sagot. Natigilan ako. To see me? Why? Napatitig lang ako dito. 

" I saw you yesterday, I like you! ". Deritsang saad nito. 

" Wow! ". Di ako makapaniwala sa sinabi nito. Napapaypay ako sa mukha. 

"Well... Thank you!". Sagot ko habang nakangiti. 

"You don't believe me, don't you?". Seryoso paring tanong nito. 

"I don't know-will... Should I be worried that you like me?". I teased him. 

"No!". Agap nitong sagot. Tumango naman ako at iginiya ito sa pag upo. 

"Then, I like you too". Sabay pisil sa pisnge nito. He's dark and deep eyes reminds me with someone. 

Ngumiti ito at tumingin sa dala ko. 

"Are you hungry? Did you—

" I want some". Maagap nitong sagot. 

"Of course". Baling ko dito at inayus ang lunchbox na dala ko. Busog pa naman ako kaya sakto pa ang dala ko para saming dalawa. 

"What's that?". Turo nito sa adobong manok na dala ko. 

"Chicken adobo". Sa tingin palang nito alam kung di pa ito nakakain ng ganitong luto. 

"Taste it!". Sabay abot ko dito nang maliit na peraso. Agad naman nitong tinanggap ang subo ko at sinubuan din ito ng kanin. 

"It's sweet!". Saad nito habang ngumunguya. 

"What's you're name?". Tanong ko sa gitna ng pag subo dito ng pagkain. 

"Fash Tyler Eleazar". 

Natigilan ako sa sagot nito. Eleazar? He's Waje son! Nanginig bigla ang kamay ko and I almost drop the spoon. 

"Are you alright, little Miss?". Tanong nito sa nag tatakang mga mata. Napaintad naman ako. 

"Y-yeah! S-sorry." 

Wala ako sa sarili habang nililigpit ang pinag kainan namin. 

"Where's your dad?". Tanong ko dito habang pinupunasan ang bibig nito. 

"Up! He's having a meeting". 

"Who's with you, then?". 

"Uncle Samuel". Sabat nito. Samuel? Holy cow! Andito din ito? Lalo akong kinabahan.

"Isn't he a doctor? ". Wala sa loob kung tanong. He's brows narrowed. 

"How did you know?". Tanong nito. 

"Ahh.. Eh..". Nangalap ako ng sasabihin. "I saw him in a magazine". Agap kung saad. 

"Yes, he's a great surgeon!". Pagkakuway sagot nito. Surgeon? Oo nga pla.

"Come on! I walk with you to the elevator". Sabay hila ko sa kamay nito. 

"I want to stay with you". Hila naman nito sakin. Napatingin ako dito. Nag papa cute ko. Hinawakan ko ang pisnge nito. 

"You can—

Biglang bumukas ang elevator at iniluwa doon si Samuel na naka business suit. Pormal na pormal ito at lalong nag matured ang gwapo nitong mukha. Kinabahan ako bigla ngunit gumuhit sa kanyang gwapong mukha ang inis ng makita ang batang lalaki. 

" Fash! My God! Your father will kill me".

Mariing saad nito. Tumingin lang si Fash dito at lumaban ng titigan kay Samuel. Napadako naman ang tingin ni Samuel sakin at unti-unting nag bago ang ekspresyon nito. Napanganga ito. 

"Holy Shit! Boss???". Gulat na sabi nito. Agad ko namang tinakpan ang tenga ni Fash at pinanlakihan ito ng mata. Boss? He's still into it. 

"Words, Sam!". Tinutop nito ang nakangangang bibig. Hindi parin ito makapaniwala. The Samuel I know. 

"You know tito Samuel, lil lady?". Tanong ni Fash habang nakahawak sa dalawang kamay ko. 

"Lil lady?". Nakakalokong sabi ni Samuel. 

"We—not personally". Pagkakaila ko. Umiwas ako ng tingin kay Samuel na ngayon ay malaki ang ngiti. 

Tumunog ang elevator at iniluwa doon ang ilang ka opisina ko at si Jana na nanlalaki ang mga mata. 

"Um.. Bye young man!". Sabay bitaw ko sa mga kamay nito. Lumapit naman ito agad at kumapit sa laylayan ng dress ko. 

"Nooo!". Matigas nitong sabi at pumadyak pa ng paa. 

"Go with your tito Samuel, Fash. Your dad must be worried. You can see me another time, okay?". Malambing kung saad dito. Yumuko ako para ma level ang mukha naming dalawa. Tumingin ako kay Samuel na hindi parin maalis ang ngiti. 

"Can I eat with you again? Tomorrow? I like your steamed broccoli". 

"You ate veges?". Namamanghang tanong ni Sam dito. Ngunit hindi manlang tumingin ang bata sakanya. 

"Of course". Nakangiti kung sagot dito at ginulo ang buhok bago ko binaling ang tingin kay Sam. 

"So.. Lil man is badly smitten... too". Makahulugang saad nito. Inirapan ko lang ito. "I miss you". He mounted before he grabs Fash hands. 

Sumama naman ito kay Samuel at kumaway pa ito bago pumasok sa elevator. 

"Paanong—?". Nag tatakang salubong ni Jana. 

"Nakita ko sa pantry". I said nonchalantly. 

"He's the big boss, son! My God Paige, alam mo bang di yan nakikipag usap kung kani-kanino? Manang mana yan sa daddy niya and the surgeon! Wow! I can't believe he said he misses you! Nahihilo atah ako!".she looks at me in her creepy eyes. Napailing lang ako.

" Do you know him? I mean kilala ka niya—

"Iwan ko!". Sagot ko naman ng biglang lumapit si Mr. Sarmiento. 

"Mr. Eleazar is asking, who take care of his son while his in these floor?". He's literally asking but he's eyes is all in me. 

"Si Paige!". Sagot agad ni Jana. 

"Really? You let his child eat broccoli?". Kinabahan ako sa tanong nito. 

"Sir, bakit po? May nangyari po ba?". Sunod sunod kung tanong. Baka allergy ito o ano! My God! Di talaga ako nag iisip. 

"No, nag papasalamat nga siya, actually. First time daw kumain ng gulay ng anak niya. Baka nga mag tirik pa yun ng kandila". Sagot naman ni Mr. Sarmiento na nakangiti na ngayon. Para naman akong mabunotan ng tinik. 

Alanganing ngiti lang ang sinagot ko sa mga ito. Naiiling naman si Jana na di rin makapaniwala. 

"Iba ka girl!". Saad nito ngingiti-ngiti bago ako talikuran. Bumaling naman ako sa aking ginagawa. 

What a day! 

Habang pauwi iniisip kung. Hindi talaga maiiwasan ang pagkikita namin ni Waje. Ano naman? Sa totoo lang hindi ko alam kung anong magiging reaksyon ko kung mag kikita man kami. Bahala na! 

Now he knows that I'm around. Goah! Ano kaya ang sasabihin niya? Bigla akong kinabahan. 

Baka isipin niya di pa ako nag momove on. Di pa nga ba? Gosh! What a complicated life!