Chapter 9

"Mabuti naman at nakapasok ka sa radio station sa bayan,ate". Bungad ni Pierre pag dating ko sa bahay.

"Oo nga eh! Mabuti nalang nang may maipambayad tayo sa tuition mo". Ginulo ko ang buhok nito.

"Si ate talaga!". Nag kamot ito ng ulo.

Isang taon narin ang nakalipas ng umuwi ako dito sa probinsya. Malala na ang sakit ni mama ng dumating ako, ilang araw lang binawian din ito ng buhay. Doble ang sakit. Si Waje tapos si mama naman. Kaya naman nag trabaho ako para samin ni Pierre. Hindi ko parin maalis sa isip si Waje kahit na ang sabi ni Emma ay umalis ito papuntang America para mag-aral kasama si Amanda. Sinubukan ko ang lahat, maghabol, magmakaawa pero wala. Siguro nga di ako karapatdapat sa kanya. Tuluyan ko nang pinutol ang komunikasyon kina Samuel at Jerome. Para ano pa? Piniling ko ang aking ulo. Ito nanaman. Iniisip ko nanaman siya.

"Siya nga pala ate, may sulat para sayo". Sabi ng kapatid ko na nag pakunot ng nuo ko. I'm not expecting something.

Inabut nito ang malaking brown envelope. Shan? Sir Shan? Agad ko itong binuksan at tumambad ang wallet size picture ng naka black tuxedo na si Waje. Seryoso ang mukha nitong nakatingin sa harap at salubong ang nakaperming kilay. Nakaupo ito sa isang high chair at nakapamulsa. My jew drop! Really???

Nakasaad sa note na life size portrait ang gustong gawin sa litratong pinadala. May ATM na naka lagay sa isang zip lock. Ayun dito lahat ng kailngang bilhin para sa painting ay sagot nang nag papagawa. Ilang minuto bago ako makabawi. Kung hindi pa tumayo si Pierre ay di pa ako babalik sa katinuan.

I grab my phone inside my bag at dumiretso sa terrace. Nanginginig akong dinial ang numero ni Sir Shan.

"Paige? Did you get it?". Bungad nito.

"Sir, bakit sakin?Alam niyo namang—". 

"Please, Paige. Malaki ang ibabayad—

" I don't care! ". Bawi ko ngayon ay nanginginig na ang mga kamay ko. I just saw the man I love. The man that made me realized that walang kang mapapala sa pagmamahal kundi sakit. 

" Paige, ikaw nalang naisip ko. Walang bakante sa mga agent ko ngayon. Total by December pa naman kailangan iyan. Gusto kung pag isipan mong mabuti. Magaling ka! Alam mo yan. Kaya ko nga pinasa sayo ang malaking client ko,kasi alam kung di mo ako ipapahiya". 

"Peru sir—

" Please... Pag isipan mo muna. Then, contact me whether you want it or not". Dinig ko ang paghinga nito ng malalim. "Okay?". 

"Okay". Sagot ko at nawala na ito sa linya. Noong nakaraang buwan ay tumanggap ako ng project galing dito. Malaking tulong yun sa pag-aaral ko. Nahihiya naman akong tumanggi dahil sa dami na ng tulong na ibinigay nito. Pero hindi ko alam kung kaya ko bang umupo at iguhit ang larawan ng lalaking pinakamamahal ko?  Napailing ako. Oh! Waje. 

"Paige!". Nagitla ako sa sigaw mula sa labas ng bahay. Tinig iyon ni Emma. Emma? Andito si Emma! 

Dali-dali akong lumabas upang salubungin ang kaibigan. 

"Whoa! Paige! Hiyang na hiyang ang beauty natin sa probinsya ahh!". Malaking ngiting sabi nito. 

"Sos! Ikaw nga dyan ang ganda-ganda!". Bawi ko sabay yakap dito. 

"Pwera biro, napaka ganda mo!".  Ngumuso lang ako dito. 

"Namiss din kita!". Pag iiwas ko. 

"Ako ba?". Sabi nito at ngumiti ng nakakaloko. 

"Masaya na yun!". Irap ko. 

"Sino?". Inosente nitong tanong. 

"Ah! Iwan! Pasok kana nga..". 

"Ito naman! Di pa naka move on". Bulong bulong nito. 

"Bat ka pala napauwi?". Tanong ko dito noong nasa kusina na kami nakaupo. 

"Besh! My offer ako abroad. Sinunggaban ko na!". Nanlaki ang mga mata ko. 

"Talaga? Saan? Kailan alis mo?". Sunod-sunod kung tanong. Kahit na malungkot ako, masaya naman ako na unti-unti nang natutupad ni Emma ang mga pangarap nito. 

"Will next month. Umuwi lang ako para kumuha ng ilang papeles sa munisipyo at babalik din agad ako''. Ngayon ay nahihimigan ko na ang lungkot sa boses nito. 

" Mag iingat ka Em, tawagan mo ako lagi". Hinawakan ko ang mga kamay nito. Simula pamang mag umpisa akong mag-aral sa maynila siya na ang kasakasama ko. 

"Drama mo! Ikaw paba!". Sabay pasimpleng pinunasan ang gilid ng mga mata nito. "Malay mo makasalubong ko pa si Fafa— WHAT??? Hindi na nito natuloy ang sasabihin imbes napasigaw pa ito ng ipakita ko rito ang larawan ni Waje galing sa envelope na iniwan ko kanina. Tumango lang ako. Alam ko na agad kung ano tumatakbo sa isip ng kaibigan ko. 

"Akala ko ba, burado na ang lahat?". Nag tatakang tanong nito. Oo burado, yun ang sabi ko dito. Ngunit nag palit lang ako ng cellphone at itinago ang dati kung telepono. Ganoon din ang hininge kung request sa mga magulang ni Waje. Na itago o itapon ang lumang cellphone nito, upang dina gumulo pa ang isip niya sa tuwing titingnan ang mga larawan naming dalawa. 

"Ipipinta mo siya?". Ngayon ay hawak na niya ang sulat ni Shan. "Kaya mo ba?". Nagkibit balikat lang ako. 

"Hindi ko alam". Sagot ko dito. Dahil yun ang totoo. 

"Bakit? Pwede mong lagyan ng sungay o pangil to!". Tumawang saad nito. Napairap ulit ako. 

"Puro ka biro". 

"Gawin muna, Paige!". Giit ulit nito. "Ibuhos mo lahat ng emosyon mo sakaling wala nang matera di ayus diba?". Tiningnan ko lang ito ng masama at umiling dito. 

Ngunit yun nga ang ginawa ko. Habang pinipinta ko ang mala adonis na kabuuhan ni Waje ay hindi galit ang bumuhos mula sakin kundi pag mamahal. Pagka galing sa trabaho ay ito agad ang aking pinagkakaabalahan. Masaya naman si Shan na tinanggap ko at mahigit dalawang buwan din bago ko ito natapos. 

"Wow! Ate, buhay na buhay! Ang ganda!". Namamanghang saad ng aking kapatid noong pinakita ko sa kanya. 

Napangiti lang ako. Oo. Buhay na buhay dahil imbes na itim ang suot nito ay ginawa kung pula at ang seryoso nitong mukha ang masayang nakangiti. Animo'y nakangiti sayo. Ganito ang Waje na nakilala ko. Masayang nakangiti abot hanggang mga mata nito. Black ang background kaya naman mas lalong tumingkad ang kulay pulang tuxedo nito. 

"Teka ate, these man is Waje Clark Eleazar, right?". Nagulat ako sa tanong ni Per. 

"How did you know?". Nagtataka kung tanong dito. Hindi kuna nabanggit kung ano man ang relasyon mayroona ako kay Waje sa kanilang dalawa ni mama. 

"Kasi ate siya yung ginawang example ni Ma'am sa business management namin noong nakaraang araw, batang CEO. At the age of 25 may sariling kompanya na." Bakas ang paghanga nito. 

"Mayaman sila, kaya ganoon!". Sagot ko naman dito. 

"Sabagay... Ani Pierre." Congrats ate! Ang galing mo! ". Baling nito sakin. Ngumiti lang ako. Ngayon gumaan na ang pakiramdam ko. 

" Paige? Anung ginawa mo? ". Isang araw matapos kung ipa ship ang painting papuntang manila. Sa gallery ni Shan. 

" Huh? ". Kunwaring tanong ko. Kinakabahan ako simula ng pinadala ko ang painting. 

"Very good! Sabi ko na hindi mo ko bibiguin!". Nabuhayan ako sa sunod na sinabi nito. Pinagpawisan tuloy ako. 

"Nagustohan ba ng client mo Sir Shan?". Tanong ko dito. 

"Hindi lang nagustuhan, gustong gusto! Actually, gusto ka nga nila ma meet ng personal para sa family portrait daw. Tska mag thank you kasi binigyan mo ng buhay ang larawan ng kanilang anak!". 

"Nabanggit mo ba kung sino ako?". Kinakabahan kung saad. 

"Of course, you're sunshine, right?". Sagot nito. Napahinga naman ako ng maluwag. Sunshine is my pen name. 

"Thank you din po, malaking tulong samin ng kapatid ko ito". 

"By the way, Paige... If your interested.. Um.. I have a offer from Milan, it is a landmark kung saan gagawan ng painting ang wall nang isang sikat na simbahan. I send it to your email the details. Ikaw ang una kung naalala noong nakita ko ang offer nila." 

Natahimik ako sa kanyang sinabi. Milan? Paano si Pierre? 

" Um... Pag isipan mo lang, by February pa naman ang alis ko. Sana lang mag bago ang isip mo. Team tayong aalis don't worry. Sagot nang agency lahat ng gastusin kung yun ang inaalala mo". Dagdag pa nito. 

"Pag-iisipan ko". Yun lang ang naisagot ko. 

"Call me okay? Na send kuna ang details, pag aralan mo nalang". Ani Shan. 

Grade 1O na si Pierre ngayon at mas lumalaki ang gastusin namin. May mga sideline pa naman ako sa trabho pero alam kung hindi ito sapat. Kaya naman nang pumayag ang kapatid kung mag abroad ako ay sinamantala ko na. 

Paminsan minsan ay nag uusap kami ni Emma at nag kukumustahan. Madalas akong tumawag kay Pierre sa Pilipinas at regular na nag papadala dito. 

"Sigurdo kabang uuwi kana sa pinas, Paige?". Isang araw bago ang flight ko pauwi ng tinanong ako ni Shan. Naging malapit narin kami sa isat-isa. We shared the same passion kaya masaya siyang kasama. Isang taon bago namin natapos ang buong landmark. At kung saan-saan pa kami nag trabaho. Madalas kaming nag pipinta sa mga turistang namamasyal sa plaza ng Milan. 

"Oo Shan, kolihiyo na si Pierre at balak kung sa Maynila ito pag aralin kung saan ako nag-aral". Sagot ko dito habang nag eempaki. 

"Hindi kuna mababago ang isip mo, susunod nalang ako". Natatawa nitong sagot. May inabut itong papel. 

"Here, kilala ko ang assistant editor ng WCE company. Hiring sila ngayon dahil malapit na ang election. Isa yang advertising company. Ibubulong kita sa kanya". 

"Ito naman!". Saad ko at tiningnang mabuti ang pamphlets na bigay nito. WCE Hmmmm... 

Interesting company... 

I got hired and... WCE

From the past...