Nagmamadaling binuhat ni Jhoanna si Blake, ang maliit na katawan ng bata ay nanginginig sa lamig. Habang naglalakad siya patungo sa kotse, hinahabol niya ang kanyang hininga, kinakabahan at takot na baka may mangyari pang mas masama. Sa pagdating sa kotse, agad niyang binuksan ang pintuan at inilapag ang bata sa loob. Kumuha siya ng towel mula sa kanilang mga gamit at agad na hinubaran si Blake ng kanyang basang damit. Maingat niyang pinunasan ang buong katawan ng anak, sinisikap na mawala ang lamig na bumabalot dito. “Okay lang, Blake. Mommy’s here. Safe ka na,” bulong niya habang patuloy ang pagpunas, pilit na pinapalakas ang loob ng bata kahit siya mismo ay takot na takot. Nang matapos niyang balutin si Blake sa makapal na tuwalya, niyakap niya ito nang mahigpit, parang ayaw na niyang pakawalan. Ramdam niya ang mabibilis na tibok ng puso ng bata laban sa dibdib niya, at unti-unti niyang naramdaman ang init na bumabalik sa katawan ng anak. Nilingon niya si Drake, na nanatili sa d
Napatitig ako kay Jhoanna, bakit ibang babae ang nakikita ko sa kanya? "Drake? okay ka lang ba?" tanong ni Jhoanna sa akin, habang kalong niya ang aking anak na si Blake. "O-okay naman ako.." sagot ko sa kanya. Ngumiti ako ng alanganin, at isinubo ang pagkaing nasa kutsara sa kanyang bibig. Ngunit hindi kumbinsido si Jhoanna. "Drake, ano ba talaga ang problema?" Tanong ulit ni Jhoanna, ang boses niya ay puno ng pag-aalala. Napabuntong-hininga ako. "Wala naman, Jhoanna. Napagod lang siguro ako." Hindi ako mapakali. Ang totoo, hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa kanya ang nararamdaman ko. Parang may isang bahagi sa akin na nagsasabi na hindi siya ang babaeng nakikita ko sa kanya. "Drake, alam kong may mali," sabi ni Jhoanna, ang mga mata niya ay nakatitig sa akin. "Hindi ka kumportable. May gusto ka bang sabihin?" Napahawak ako sa aking ulo. "Jhoanna, hindi ko alam kung paano ko sasabihin ito..." "Subukan mo, Drake," sabi niya, ang boses niya ay mahinahon pero may halon
Mukhang nakakahalata na si Drake sa kanyang mga ginagawa. Kailangan niyang dagdagan ang dosage ng gamot na ibinibigay niya dito.Parang hindi na iyon naepekto. Nagkakaroon na ito ng mga katanungan sa sarili.Kinakabahan si Jhoanna, "bumabalik na kaya ang kayang ala-ala? Ngunit paano? Kulang pa ba ang gamot na itinuturok ko sa kanya, para tuluyan na siyang makalimot?"Kailangan, hindi bumalik ang alaala ni Drake, hindi maaari!"Kumain ka na lang Drake, baka nagugutom ka lang," inilapag niya si Blake sa backseat ng upuan, "iihi lang ako," paalam niya dito.Subalit nagtagpo lang siya at sinilip kung ano ang gagawin ng lalaki.Nagpalinga linga ito, bago naghanap sa mga gamit na dala nila."Ano kayang hinahanap niya?" Pinapanood niya ito mula sa malayo.Nagmamasid si Jhoanna mula sa malayo habang abala si Drake sa paghahanap ng mga gamit sa loob ng sasakyan. Ang kanyang mga mata ay matalim, sinusubukan niyang maunawaan kung ano ang maaaring ipahiwatig ng kilos ni Drake. Dapat, hindi malama
"Hindi na ako makakapayag," iniluwa ko ang gamot na ibinigay sa akin ni Jhoanna. Alam ko sa aking sarili na nilalason niya ang aking isipan. "Bakit kailangan niyang gawin sa akin iyon? akala ko pa naman, mahal niya ako!" Tumanaw ako sa kalakihang iyon ng lawa. Hindi ko mabatid sa aking sarili, kung ano ang nais mangyari ni Jhoanna. Bakit niya ako ginaganito? Sino ang babaeng iyon? bakit pumapasok sa aking isipan ang pangalang Justine. Hindi ko lang ito maipahayag agad kay Jhoanna, subalit ilang araw ko ng napapanaginipan ang magandang mukhang iyon ni Justine. Ang pakiramdam ko, siya ang talagang nag mamay ari ng aking puso. Napabuntong-hininga ako. Alam kong kailangan kong harapin ang katotohanan. Hindi ko na kayang ipagwalang-bahala ang nararamdaman ko para kay Justine. Pero paano? Paano ko sasabihin kay Jhoanna? Paano ko siya masasaktan? Naisip ko si Jhoanna. Mahal ko siya, pero iba ang nararamdaman ko para kay Justine. Parang may kakaibang spark na hindi ko maipaliwanag. Parang
Natigilan siya sa sinabi ni Drake. Di yatat may sumasagi na naman sa isipan ng lalaking ito. Kailangang gamitin niya ito ng bagong taktika. Lumayo siya sa lalaki, at inumpisahan niyang umiyak. "Hindi pa ba ako sapat saiyo at palagi mo na lang akong pinapahagingan ng ganyan?" sabi niya kay Drake, "hindi ko lang maamin sayo, subalit nasasaktan na ako talaga." Lumapit sa kanya ang lalaki at hinawakan siya sa balikat, "hindi naman sa Ganon, ako naman ay nagtatanong lang saiyo, wag mo sanang masamain." "Hindi ganoon ang tono ng iyong pananalita sa akin, parang may laman, parang may nais kang ipabatid sa akin. Drake, ako, ako ang taong handang magmahal at umunawa sayo, subalit bakit ganito mo ako tratuhin ngayon? ang pag ibig ko ba sayo ay hindi pa sapat upang akoy saktan mo ng ganito?" ginalingan pa niya ang kanyang pagluha. "Jhoanna, hindi naman sa ganoon," sabi ni DRake sa kanya, "pasensiya ka na kung iyan ang naiparamdam ko sayo." "Drake, please naman, tama na ang pagdududa
Nag- aalala ako sa kalagayan nina Drake at Blake. Hindi na ako mapakali. Ang aking puso ay kumakabog kabog.Ilang linggo na rin magmula ng kidnapin ni Jhoanna ang akung anak na si Blake, at paslangin niya ang aking best friend na si Trina."Magpapalipad kami ng drone sa palibot ng kabundukang iyon," sabi ni Luis habang nakaumpok sila sa dining at nagkakape."Tama nga iyan," si Tito Frank iyon, "ilang drone ba ang plano nating paliparin?""Tito, kaming tatlo ang gagawa," sagot ni Cris, "maganda yung madami, sa iba't ibang lugar.""Hindi ko pa rin ito masabi kay lolo, tito Frank," sabi naman ni Devon, "natatakot ako na baka makadagdag pa ito sa pasanin niya, hindi pa siya nakakamoveon sa pagkawala nina Dixson at Marcus. Baka hindi niya kayanin kung may pangatlo pa siyang apo na hindi matagpuan.""Salamat, Devon. Tumawag na sakin ang mga magulang niyo. Ayoko na rin silang maabala. Alam kong kaya natin ito," sabi naman ni tito Frank.Tahimik lang akong nakikinig sa kanila. Parang hangin n
Inumpisahan ng paliparin nina Cris ang drone. Nakaambang naman kami nina tita Leona sa monitor. Nasa lugar kami kung saan inabandona ang bahay nina Jhoanna, lahat kami ay nasa labas. Nagkalat na rin ang mga kapulisan.Lahat kami ay matiyagang naghihintay ng resulta. Unang umaangat ang drone ni Devon, sumunod ang kay Luis."Dito ako sa kabilang bahagi ng kakahuyan magpapalipad, dahil may napansin akong bakas ng gulong ng sasakyan sa parteng iyon," itinuro niya sa amin ang kanyang sinasabing lugar.Sumang-ayon si Tito Frank kay Luis, tumingin sa direksyong itinuro nito. "Magandang ideya iyan. Baka may iniwang bakas doon si Jhoanna. Kailangang masuri nating mabuti ang lugar na iyon."Habang nagpapalipad ng drone sina Cris, Devon, at Luis, kami naman ni Tita Leona ay nakatutok sa monitor. Pinagmamasdan namin ang mga imahe mula sa itaas—ang makapal na kakahuyan, ang mga bakas ng gulong, at ang mga abandonadong istruktura sa paligid. Ang bawat detalye ay pinagtutuunan namin ng pansin, nagha
Agad kaming nagtungo sa sinasabing lugar ni Devon, naiwan naman ang iba sa bahay at patuloy na nagmasid. Pumunta kami sa bandang kanluran.Pagdating namin doon, may umuusok sa loob ng Kubo, at may pigura ng mga tao sa loob.Agad naging alerto ang aking mga kasamang pulis. Naiwan si tita Leona kina Cris. Kasama namin si tito Frank.Sumenyas ang isang pulis at bumilang, sabay sipag sa pinto ng Kubo."Walang kikilos ng masama!" Tumutok ang kanilang armas sa taong nasa loob."Si-sino kayo?" Agad nagtapis ng tuwalya ang babaeng naroroon, pati ang lalaking kaulayaw nito.Pumasok kami sa loob. Nakita ng dalawang mata ko ang mga taong naroroon."Sino kayo?" Tanong ko sa kanila."Bobo ka ba? Kayo ang sino, bahay namin to!" Asik ng babaeng naroroon.Mali ang bahay na aming napuntahan. Hindi ito ang mga taong hinahanap namin.Napaatras kami, ramdam ang bigat ng pagkakamali. Kitang-kita sa mga mata ng babae ang galit at inis, habang patuloy siyang nagtatapis ng tuwalya. Agad namang itinaas ng mga
"Aalisin na natin ang iyong benda," narinig ko ang tinig ni doc, habang ako ay nakapikit. "Justine, handa ka na ba?" "Opo doc, handa na po ako," sagot ko sa kanya. Nakaambang sa amin sina Blake at ang iba pang taong malalapit sa amin. Unti unti ng inaalis ni doc ang benda sa aking mukha. Parang ang pagkakapulupot noon sa akin ay napakatagal alisin. Naiinip ako sa bawat Segundo na lumilipas. Sa wakas, natapos na ang aming paghihintay. Ang lahat ay namamangha, na nakatingin sa akin. Napalunok na lang ako. Ang tinging iyon ba ay nagagandahan? o tinging masama ang nakikita? Napalunok ang doctor sa pagkakatitig sa akin. "Doc?" medyo kinakabahan na ako sa naging resulta. Inabutan niya ako ng salamin. Dahan dahan ko iyong tinanggap. Nanginginig ang aking mga kamay habang inilalapit ko ang salamin sa aking mukha. Habang papalapit ang salamin sa aking mukha, ramdam ko ang kabog ng aking dibdib. Hindi ko alam kung handa na akong makita ang resulta ng operasyon. Unti-unting lumi
"Ooperahan ka na daw, narinig mo?" masaya kong sabi kay Justine. Napapasaya ko, dahil pagkatapos nito, mapapakasalan ko na siya. Ang babaeng aking pinakamamahal. Ngumiti si Justine, kahit may bahid ng kaba sa kanyang mga mata. “Oo, narinig ko,” sagot niya, mahina pero puno ng pag-asa ang boses. "Sana nga matapos na ito nang maayos." Hinawakan ko ang kanyang kamay nang mahigpit, pinipilit ipakita ang lakas ng loob at pagmamahal. “Maging matapang ka lang, mahal. Alam kong makakayanan mo ito. At pagkatapos ng lahat ng ito, magkasama nating haharapin ang bagong yugto ng ating buhay.” Napangiti siya, kahit halata ang pag-aalala sa kanyang mukha. “Drake, natatakot pa rin ako… sa resulta, sa kung anong mangyayari pagkatapos ng operasyon.” “Huwag kang mag-alala, Justine,” sabi ko, inilapit ang kanyang kamay sa aking mga labi at hinalikan ito. “Ano man ang mangyari, nandito ako. Hindi magbabago ang pagmamahal ko sa'yo. At kapag naging maayos ang lahat, matutupad ang pangako ko—ikakasal
Isang linggo na kaming nanatili sa ospital, kasama si Blake. Kahit maayos na ang lagay namin, hindi pa rin mapanatag ang loob ko na iwan si Justine. Alam kong kailangan niya ng suporta at pagmamahal ngayon higit kailanman, kaya’t pinili naming manatili sa ospital upang alalayan siya. Si Blake ay palaging nasa tabi ko, tahimik ngunit bakas sa kanyang mga mata ang pag-aalala sa kanyang ina. Minsan ay hinahawakan niya ang kamay ni Justine, para bang nais iparamdam na nandito lang kami para sa kanya. "Mommy, andito lang kami ni daddy," bulong ni Blake sa kanya isang araw, habang nakaupo siya sa gilid ng kama ni Justine. "Magiging okay ka rin." Napangiti si Justine kahit halata ang hirap sa kanyang mukha. "Salamat, anak," mahinang sabi niya, hinahaplos ang buhok ni Blake gamit ang natitirang lakas. "Lahat ng ito... lahat ng sakit, kakayanin ko... para sa inyo." Araw-araw, binibisita kami ng doktor at mga nars, inaalam kung paano ang kondisyon ni Justine. May mga araw na tila may pag-
Iyak ng iyak si Justine ng dumating sa ospital. Nagpilit akong bumangon upang makita siya. "Anak, kaya mo na ba?" tanong ni mommy sa akin. Nasa tabi siya ng aking anak na mahimbing na natutulog. “Oo, mommy,” sagot ko, pinipilit ang sarili na bumangon mula sa kama. Mahapdi pa ang mga sugat ko, pero hindi ko kayang magpahinga nang hindi nakikita si Justine. Kailangan kong malaman kung ayos lang siya, kung ligtas na siya mula sa kamay ni Jhoanna. Nang makarating ako sa pintuan ng kwarto, nakita ko si Justine na nakahiga habang nilalapatan ng paunang lunas. "Drake, lumabas ka muna, baka hindi mo kayanin ang makikita mo," pigil sa akin ni kuya Luis. "Nais ko siyang masilayan kahit ano pa ang nangyari sa kanya.." malungkot kong sabi. 'Binuhusan ni JHoanna ng asido ang kanyang mukha, nasira iyon, at sunog na sunog. Iba na ang hitsura niya ngayon." paliwanag ni Luis sa akin. "Kuya, kahit ano pa ang kanyang hitsura, alam ko sa sarili ko na iniibig ko siya. Marami namang procedure na maa
Hinahanap ni Devon ang cord na maaaring putulin upang matanggap ang Bomba sa katawan ng paslit na si Blake. "Kuya Cris, parang walang cord na maliit ito, mukhang hindi ito Bomba,' sabi niya sa akin. Agad ko iyong tiningnan. Tama nga siya, wala iyong cord na may mga kulay, parang isang cable cord lang iyon. "Patingin nga," sabi ni Luis. Sinipat niya ang buong katawan ng bata. "Hindi po ako sasaktan ni mommy.." sabi ni Blake sa amin. "mabait po siya. Nangunot naman ang aking noo, "hindi ka talaga kayang saktan ng mommy mo, kaya nga hinanap ka niya, hindi ba?" 'HIndi siya.. si mommy Jhoanna, mabait po siya.. " sagot ng bata. "Ano ba itong inilagay niya sayo?" tanong ni Luis habang iniikot ikot ang bata. "Wala lang daw po itong suot ko kaya wag daw po akong matakot. Humingi siya ng sorry sa akin," humihikbing sabi ni Blake, "nasaktan lang daw po siya." "Kung ganoon, cord lang ito?" napatingin pa si Devon. Eksaktong pag alis nila ng cord, biglang sumabog ang kotse kung saa
"Oo naman, ano ang kailangan kong gawin upang pakawalang mo ang anak ko?" tanong ko sa kanya, habang patuloy ang umakyat na pag aalala sa aking puso. "Ikaw ang pumalit sa pwesto ng anak mo," nakangiting sagot ni Jhoanna, "halika dito.. para mapaalis na natin ang anak mo." "Sige.. sige, gagawin ko!" Sagot ko sa kanya. "Justine.. mag iingat ka," bulong ni Luis sa akin, "mukhang nahihibang na si Jhoanna. "Ano pang ipinagbubulungan niyo diyan! bilisan mo!" sigaw naman ni Jhoanna sa amin. Napalunok ako ng malalim at tumingin sa mga mata ni Jhoanna. Nakita ko ang galit na tila apoy na naglalagablab, pero may bahid din ng kirot at takot. Hindi ko alam kung anong balak niya sa akin, pero alam kong kailangan kong iligtas si Blake, kahit pa ang kapalit ay ang sarili kong buhay. Dahan-dahan akong lumapit kay Jhoanna, itinaas ang aking mga kamay bilang tanda ng pagsuko. "O, heto na ako," sabi ko, pilit pinapakalma ang sarili kahit pakiramdam ko'y parang may malaking bato sa dibdib ko. "Pakaw
"At ang Lagay, magiging masaya kayo?" asik ni Jhoanna sa akin, "walang ganoong magaganap, ano yan? si snow white ka at ako ang witch?" "Jhoanna! maawa ka sa anak ko.." sigaw ko sa kanya, naglulumuhod ako at nagmamakaawa. "pakawalang mo ang aking anak!" pagsusumamo ko. "Jhoanna, sumuko ka na!' sigaw ni Cris, "wala ka ng ibang mapupuntahan!" "Huh!" ikinasal nito ang baril," okay lang, magsasama na lang kami ng batang ito sa impiyerno!" "Mommy.. bakit po?" nilingon si Jhoanna ni Blake, "akala ko ba, bati tayo?" Hindi sinagot ni Jhoanna ang bata, subalit ang kanyang hawak na baril ay nakatutok dito. Naguguluhan din ako, bakit mommy ang tawag ni Blake kay Jhoanna. "Anak, ako ang mommy mo.." tawag ko kay Blake. Malungkot niya akong tiningnan, saka tumingin ulit kay Jhoanna, "mommy.." ang kanyang mga mata ay basang basa na sa luha na dulot ng labis na pag iyak. "Tumigil ka na, Jhoanna! hindi namin akalaing magagawa mo ito!" sigaw ni Luis, "wala kang awa! pati bata, idinadamay m
"Ayun," wika ng isang pulis naming kasama, natanaw niya ang isang kotse sa di kalayuan. "Sssh, magdahan dahan tayo, hawak pa ni Jhoanna ang bata. baka kung ano pa ang gawin niya kay Blake," warning ni Cris sa amin. Halos gumapang na lang kami paglapit doon. Pinalibutan namin ang sasakyan, kung saan naroroon iyon sa may gilid ng puno. Binuksan nila ang pinto ng kotse, walang tao sa loob. Nakita pa namin ang mga balat ng candies at chocolates sa lapag. "Naunahan niya tayo, nakatungo agad siya," wika ni Luis sa amin, "halughugin ang paligid, naririyan lang iyon." Parang gumuho ang aking mundo, ng marealized na hindi ko na naman makikita ang aking anak. Sobrang sakit sa puso na ang aking pag aalala ay nagpatung patong pa. Napaupo na lang ako sa isang tabi. Nanlulumo ako at nanlalambot. Masakit para sa akin ang umaasa ng umaasa tapos ako ay mabibigo lang. Sinubukan kong igala ang aking mga mata, baka sakaling may mapapansin akong bakas ni Jhoanna. Nagtungo ako sa sasakyan, at
Habang pinagmamasdan ko si Blake na mahimbing na natutulog, hindi ko maiwasang mapabuntong-hininga. Napakaamo ng kanyang mukha, tila ba walang kamuwang-muwang sa lahat ng gulong nagaganap sa aming paligid. Ang liit ng kanyang katawan, halos magkasya sa upuan ng sasakyan. Napakasimple ng kanyang mundo, walang iniintinding problema, walang iniisip na hinanakit. Sinulyapan ko ang gauge ng gas, kaunting-kaunti na lang. Malapit na itong maubos, at hindi ko alam kung saan kami tutuloy pagkatapos. Wala na akong ibang plano kundi manatili rito, sa loob ng sasakyan na tila ba nagsisilbing tanggulan namin mula sa magulong mundong ito. Pero gaano pa katagal? Hanggang kailan ko kakayanin? Iniisip ko si Justine. Puno ng galit at hinanakit ang puso ko. Sa tuwing naiisip ko siya, parang apoy na gustong lumabas mula sa aking dibdib. Siya ang dahilan kung bakit nagkaganito ang lahat. Siya ang pumasok sa buhay namin ni Drake, ang sumira sa lahat ng plano, sa lahat ng pangarap. Isang nakakapason