Kabanata 3

Secret's POV.

"Ano?! Nagkakilala lang kayo sa labas ng palasyo?!" gulat na tanong ni Zhyrah. 

Walang gana ko siyang tinitigan habang nakatingin sa kanya. 

Katulad ng inaasahan ko, nagulat nga siya sa pinaliwanag ko. Hindi na lang sana ako nagbalak pang magkuwento sa kanya. Tss. 

Hindi rin alam ng aking isipan kung bakit dinala ko pa ang lalakeng nilalang sa lugar na 'to.

Naalala ko 'yong unang pagkikita naming dalawa at hanggang ngayon ay bumabalik pa rin ito sa aking alaala.

"Kung gano'n. . . isa kang halimaw!" Sabay kaming sumigaw ng isang nilalang na kaharap ko.

Nakita ko siyang akmang hahampasin ako, pero naunahan ko siya at agad na kinumpas ang kamay ko para patulugin siya. Unti-onting pumikit ang kanyang mata ngunit bago pa mangyari 'yon ay nakita niya ang pagkumpas ko ng aking kamay. Pagkatapos ay tuluyan na siyang nakatulog.

"Ano kaya gagawin ko sa kanya? Baka mamaya niyan, makain siya rito ng mga mababangis na halimaw o hindi kaya ay makita siya ng kalaban." 

Para akong baliw na kinakausap ang sarili habang inaalala ang maaaring masamang balak ng kalaban.

Bumuntong hininga ako ng malalim nang may isang desisyon na nabuo sa isipan ko. Naisipan kong dalhin siya sa palasyo at pansamantalang ilagay siya sa kuwarto ko.

Labis kong sinisisi ang aking sarili sapagkat hindi ko kaagad napansin na isang lalake pala ang dinala ko sa aming lugar. Hindi ko naisip agad na baka pinadala siya rito ng kalaban para manmanan ang bawat kilos namin. 

Yon na nga ang dahilan ko kung bakit ayaw ko siyang manirahan dito, pero naguguluhan talaga ko sa pasya ng aming Pinuno. 

Bakit siya pumayag na manirahan dito ang isang lalakeng nilalang? Ano ba ang binabalak niya? 

Hindi ko alam kung nakalimutan na ng Pinuno namin na ang babae at lalake sa mundong ito ay mahigpit na magkalaban. Yon din ang dahilan kung bakit sa lugar na 'to ay mahigpit na pinagbabawal ang pag-iibigan ng dalawang tao sapagkat ang sino man na mag-ibigan, isa sa kanila ay mawawalan ng buhay. 

Isang sumpa na hanggang ngayon ay wala pa ring nakakapagil, pero okay na rin 'yon dahil sakit sa ulo at nakakainis naman ang mga lalake katulad ng nakausap ko ngayon. Tss.

"Hey, Secret. Ayos ka lang? Tulala ka d'yan ah," puna na naman ng kaibigan kong si Zhyrah. 

Inis akong umirap sa kanya at hindi umimik.

Nagtaka ako ng madako ang tingin ko roon sa lalake na kanina pa patingin-tingin sa paligid. Oo nga pala, nasa habag-kainan kami ngayon at kumakain.

"Bakit, Kyle? Ano bang tinitingnan mo?" tanong ni Zhyrah sa kanya.

Lumingon si Kyle sa gawi namin at nagtatakang nagtanong. "Bakit parang pinagtitinginan ako ng mga tao? Tsaka bakit parang puro babae lang ang nakikita ko?" 

"Ah... Kasi ano-" 

"Tss. Huwag kana lang magtanong ng magtanong at manahimik kana lang d'yan." Hindi ko hinayaan na magsalita si Zhyrah tungkol sa kondisyon namin dito.

Bakit pa kailangan sabihin? Isang dayo lang naman ang lalakeng 'to. Tss.

"Okay, ma'am!" Isang ngiti ang ipinukol sa akin ni Kyle.

Kaya lang ay alam kong hindi siya titigil hangga't hindi nasasagot ang kanyang tanong. Hahayaan ko na lang muna siya. Hindi rin kasi p'wedeng malaman niya agad ang tungkol sa alitan ng babae at lalake. Hindi kami nakakasiguro sa kanya at baka pinadala lang siya rito ng kalaban para magmanman sa amin.

Samantala, tiningnan ako ni Zhyrah ng isang nagtatanong at naguguluhang tingin. Muli ko lamang siya inirapan.

"Oo nga pala, anong klaseng palasyo naman ang mayroon dito? I mean... Ay! Pasensiya na. Hindi na ko magtatanong ulit." 

Ang daldal niya. Ganyan ba talaga ang mga lalake? Bagay lang sa kanya na laging samaan ng tingin eh.

"Tss. Kadalasan, ang ginagawa namin dito ay pag-aaral lang. Tinuturuan kami kung paano mapalakas pa ang aming kapangyarihan at-" 

"Magic?! As in mahika?! May mga magic kayo? Ang astig naman."

Tss. Nagpapaliwanag ako tapos puputulin niya ang pagkukwento ko? Sarap batukan ng nilalang na ito. Kaya inis na inis ako sa mga lalake. Tss.

"P'wede ba? Magpapaliwanag ba ko o uunahin na 'tin ang paghanga mo sa mahika?" Naaasar na tanong ko sa kanya.

"Ikaw naman. Hindi kana mabiro. Sige, ipagpatuloy mo lang yan." Ngumiti siya sa 'kin at tumango.

Sinamaan ko muna siya ng tingin at saka nagwika na ulit. "Minsan naman, naglalaban-laban kami  para malaman namin kung sino ang mas malakas ang kapangyarihan-"

"Hala! Patayan ba ang paglalaban ninyo? Nako! Kawawa naman pala kayo. Paano na lang kung mapatay kayo o 'yong kalaban n'yo?" 

Nakita ko ang lungkot at pag-aalala sa mga mata niya.

Dahil sa sobrang asar ko sa kanya, iniangat ko ang aking kamay at tinanong siya. "Mananahimik ka o mamamatay ka ng maaga?" Tinitigan ko rin siya ng malamig sa kanyang mga mata.

"S'yempre, mananahimik. Hehe." Nagkamot siya sa kanyang batok.

Huminga ako ng malalim para mawala ng konti ang asar ko sa kanya at pinagpatuloy ang aking sasabihin. "Ang paglalaban namin ay hindi katumbas ng pagpapatayan. Ang unang makasugat sa kalaban ay panalo. Gano'n din naman ang unang sumuko sa laban ay talo. Pagkatapos, ang lahat ng mapipili na malalakas ay mapupunta sa grupo na tinatawag na Specialio TMF. Ito ay grupo ng mga taong may mga malalakas na kapangyarihan." 

Sa wakas ay natapos ko rin ang pagpapaliwanag ko na hindi niya pinuputol. Tss.

"Hey, Secret! Hindi ka ba sasama sa amin. Tapos na kasi kami kumain kaya i-iikot  daw ako nitong si Zhyrah sa buong palasyo!" 

Lumingon ako kay Kyle na nakatayo na pala at nasa malayo na.

"Secret! Halika na! Iiwan kana namin d'yan. Sige ka!" Tinawag din ako ni Zhyrah at kumaway pa sa 'kin. 

Salita ako ng salita rito tapos wala na pala ang mga kausap ko? Tss. Hindi ko tuloy maiwasan na mapairap ulit.

"Hindi ako sasama sa inyo," walang emosyong wika ko sa kanila at nauna nang lumabas ng habag-kainan.

"Secret, bakit hindi ka naman sasama?" tanong sa 'kin ni Kyle.

"Wala kana roon." 

        

"Huh? Bakit nga? Sabihin mo na kasi." 

Tss. Ang kulit naman ng lalakeng 'to.

"Tss." 

Naglakad ako ng mabilis para hindi niya ko maabutan. Nagtagumpay naman ako sa ginawa ko at hindi na niya ko sinundan pa.

Bumuntong hininga ako ng malalim. Buti naman at wala ng makulit at maingay akong kasama. Mabuti na rin na kasama niya si Zhyrah dahil maingay din kung minsan ang babaeng 'yon. Tss.

Hindi ko alam kung bakit bigla na lang akong napadpad kay ate. Sa puntod mismo ng ate ko. 

Oo, patay na siya. 

"Ate, Kumusta ka na? Asahan mo na maipaghihiganti rin kita balang araw." 

Sana naririnig ni ate ang mga kuwento at salita ko sa kanya.

Alam kong wala pa kong sapat na kapangyarihan para maipaghiganti siya, pero hinding-hindi ko kakalimutan ang dahilan kung bakit siya namatay. 

Namatay siya dahil sa mga lalake. . .