“NAKAKAINIS! Bakit ganun niya na lang ako tratuhin?! Ano bang mali sa’kin? Yuki, TELL ME!” Ang nananahimik na PA ay nadadamay na sa pagmamaktol ni Cassidy. Pagkatapos ng nangyari sa kanila ni Davidson sa resort, ay bumalik na lamang siya sa Manila. Ayaw naman na niyang makipag-siksikan pa dahil pinagtabuyan na siya ni Davidson. Isa lang naman ang tumatak sa utak ni Cassidy. Ang sekretarya ng lalake. Hindi siya tanga para hindi maramdaman na may namamagitan sa dalawang ito. “Yuki, aki’na yung rechargeable fan. Bilis!” nababanas niyang utos sa kawawang PA. Kung hindi nga lang yata malaki siya mag-bayad kay Yuki eh baka umalis na ito sa pagtatrabaho sa kanya. “Heto po, Miss Cassidy.” “Yuki, I need you to do something for me,” aniya habang pinapaikot-ikot ang fan sa mukha. Nababanas talaga siya. “Ano po yun, Miss?” “Kalapin mo lahat ng information ng Keirah Gustavo na ‘yan. She stole the man I loved. And now, she’ll pay for what she’ve done,” malalim ang hininga at madi
Pabagsak na sinara ni Keirah ang pintuan ng silid. Humihingal siyang sumulyap kay Davidson. Nasa mukha nito ang pagtataka kung bakit siya mabilis na nakabalik pero walang dala.“What happened?” nakakunot ang noo nitong tanong sa kanya.“Wala, paulan na kaya hindi na ‘ko tumuloy,” pagsisinungaling niya. Total liar na talaga siya. Inayos niya nag sarili at pinilit maging normal ang awra.“Are you sure you’re okay? Hindi ka pa kumakain. Sabi ko naman sayo mag-order na lang tayo,” bumalik ang tingin nito sa cellphone. Tila may ka-text ito.“Yeah, naisip ko din. Mago-order na ‘ko, wait ka lang,” aniya at hinugot ang cellphone sa bulsa saka umorder ng pagkain sa Jóllibéé app. “We’ll wait for fifteen minutes.’“Okay,” tipid nitong sagot na nakatuon pa rin ang pansin sa ka-textmate. Nailang na si Keirah. Humalukipkip siya at pinagmasdan ang seryosong lalake. “Sinong ka-text mo?” diretso niyang tanong na kahit maski siya ay hindi makapaniwala na lalabas yun sa bibig niya.“Ah, just my friend
"YUNG FOODS!!"Natatarantang umalis sa ibabaw ni Davidson si Keirah. Ramdam niya ang pamumula ng kanyang mga pisngi ng tinungo ang pinto.Ngunit hindi ang inaakalang food delivery ang napag-buksan niya. Kundi si Melanie. Humahangos ito at rinig niya ang pagod at kaba nito sa bawat pag-hinga."K-Keirah," nanginginig ang mga kamay nito. Doon niya lang napansin na hawak nito ang kanyang cellphone, naiwan nga pala niya yun nang isugod si Davidson sa hospital."Anong meron? Bakit humahangos ka?" takang-tanong niya."Kanina pa may tumatawag sayo, Yaya mo yata. I answered it. Keirah, ang mama mo-""WHAT?" Nagmamadaling kinuha niya ang cellphone kay Melanie. Twenty missed calls, thirteen messages.Nangangatog ang mga kamay na binuksan niya isa-isa ang messages.'Akira, nsan ka ba na bta ka?''Sumagot ka nmn!''Emergency!''Nagse-seizure ang mommy mo''Sinugod namin siya sa hospital, pro wala, Dead on arrival ang mommy mo!''wla na ang mommy mo akira''pakiusap umuwi ka na' Nabitawan ni Keir
Three Days Later, “Ikaw na ang bahala sa lahat ng schedule ni Ms. Gustavo. I need you for the mean time.” Habang kinakausap si Ms. Rodriguez, hindi makapag-focus si Davidson. Panay ang buntong-hininga niya at paminsan-minsan ay sinusulyapan niya ang cellphone kung may text message na dumadating galing kay Keirah. “You sure you’re okay, Sir?” pansin sa kanya ng HR. “Yeah, nag-aalala lang ako kay Ms. Gustavo,” pasimple niyang sagot. Kahit na gusto niya ng ipagsigawan na namimiss niya na ang presensya ng dalaga.Tumikhim ang kausap. “Ahem, iba na yata ang pag-aalala niyo kay Keirah, Sir. Since we got here ay palagi ng malalim ang iniisip niyo.”He rolled his eyes as he looks at Ms. Rodriguez. Kailan pa ito naging mapag-obserba sa buhay niya? “She’s my secretary. Nahihirapan akong mag-adjust, okay.”“Okay. I’m sorry, Sir. Mauna na po ako,” nag-bow muna ito sa kanya bago umalis.Bumuntong-hininga siya ng makalabas ang HR. Tama naman ito dahil wala talaga sa kumpanya ang isip niya.
"MELANIE?" Pareho silang natigilan. Napatda at tinitigan ang isa't isa. Naunang makabawi si Melanie at sinipat siya. "Ikaw ba talaga yan?" -hinawakan ang baba niya at tinaas- "Gosh, IT'S REALLY YOU! Anong ginagawa mo dito? Don't tell me-" Tumangu-tango si Keirah siya naman panlalaki ng mga mata ni Melanie. "Anak ka ni Mr. Benavidez? Ang Majority Shareholder ng Montevella Corp?!" Alam niya na hindi ito makapaniwala dahil sa reaksyon nito. Bago pa man may makakita sa kanilang dalawa ay hinila na niya ito paakyat sa kanyang silid.-----"Besh, hindi talaga ako makapaniwala! Isa ka pala talagang prinsesa!" kinikilig na sambit ni Melanie. Nabigla pa siya ng mag-dive ito sa queen-sized bed niya."Prinsesa ka diyan?," humalukipkip siya at umupo na lang sa couch dahil okupado lahat ni Melanie ang kama niya."Girl, nasa'yo na ang lahat-""And I ended up with no mother," ngumiti siya ng mapait. "I'm all alone now."Umayos ng upo si Melanie. "Hmm, I'm sorry Keirah. Masyado lang akong na-exci
DALAWANG linggo ang nakalipas. Handa na si Keirah. Handa na siyang harapin ang kanyang ama.Naabutan niya ito sa sala isang gabi. Umiinom ng whiskey ngunit hindi naman lasing. Tahimik lang ito at halatang malalim ang iniisip.Bumuntong-hininga muna ang dalaga bago magsalita. "Ahm, Dad?" tumikhim siya ng pumiyok pa siya dahil sa kaba.In her first try, her dad didn't look at her. "Daddy." Tumingin naman ito sa kanya. Hindi niya mabasa ang mga mata nito pero alam niyang nalulungkot ito."What do you want?" malamig na tanong nito sa kanya. Daig niya pa ang naligo ng yelo sa pakikitungo sa kanya ng sariling ama."Can we talk?" hindi ito sumagot kaya sinamantala niya ang pagkakataon na ito para sabihin sa ama ang pasya niya. "I will do what you want me to do, Dad.""What?" nag-angat ito ng tingin. "Bakit nako-konsensya ka na ba?" "Dad, I'm just doing this for mom! At para na rin sumaya ka, gagawin ko ang gusto mo," mahinang singhal niya sa kanyang ama.Oo. Labag sa kalooban niya ang mag-
“WHAT IS GOING ON HERE?”Nang matanggap ni Alexander ang text message mula kay Mr. Fang na may nanggugulo daw sa unit nila, ay agd siyang bumalik kahit nasa gitna na ng byahe.“MOM?” tawag niya sa ina habang papasok sa sala.Bumagal ang lakad niya ng matanaw ang ina na umiiyak. Nakaharap ito sa lalakeng nakatalikod sa kanya. Naningkit ang mga mata niya at napuno ng tanong ang kanyang isip. Ano namang ginagawa ni Davidson sa unit nila? At bakit umiiyak ang Mommy niya? May ginawa ba ito?Dahil sa isiping may ginawang masama si Davidson ay patakbo niya itong nilapitan at tinulak. Saka niya dinulugan ang Mommy niya na ngayon ay grabe ang hagulgol.“Alexander?” nabigla si Davidson ng makita siya.“ANONG GINAGAWA MO SA MOMMY KO? PATI BA NAMAN ANG NANAY KO, IDADAMAY MO SA HIDWAAN NATING DALAWA?!” sigaw niya sa lalake. Ayaw niya sa lahat ay yung naaagrabyado pati ang nanay niya.Nagtagis ang mga bagang ni Alexander ng ngumisi ng pagak si Davidson.“‘Mom’? You mean nanay mo ang walang kwent
The time before the accident..~Wala sa sarili si Davidson. Naghahalo ang kanyang emosyon. Sobrang nasasaktan sa lahat ng mga nangyayari. Maraming tanong sa isipan niya na hindi niya masagot.Bakit?Bakit ngayon lang nagpakita ang kanyang ina?Bakit pa ito nagpakita kung kailangan okay na siyang mag-isa?Bakit sa halip na magalit siya dito ay nagpupumilit pa rin ang kanyang puso na manabik sa yakap ng isang ina? Dahil ba hindi niya naranasan magkaroon ng ina simula noong bata pa siya? Bakit ba kasi siya nito iniwan? Bakit?*Flashback*[Alicia POV: Her One Sided Love]Isa lang akong hamak na katulong sa pamilya ng mga Montevella. Hindi ko namamalayan na nahuhulog na pala ako sa isa sa mga tagapagmana ng pamilyang ito. Yun ay walang iba kundi si Rogelio Montevella. Napaka-kisig niya noong mga panahon na yun. Mabait, may respeto sa babae at sadyang maalalahanin.Ngunit kahit isa akong tagapagsilbi, naging mabait sa akin si Rogelio.Umibig ako sa mga katangian niyang iyon. Binigyan ko
MELTING THE CEO'S COLD HEART:IKATLONG YUGTOSIX YEARS LATER...(Keirah Pov) Sa paglipas ng mga taon, marami na ang nangyari. Meron na 'kong malusog at bibong anak na lalake. Six years old na si Yuan Dave sa susunod na buwan at balak ko na ring dalhin siya sa Pilipinas. "Lorraine, yung visa mo at passport, okay na ba?" tanong ko kay Lorraine. Busy ang gaga sa pagme-make up. "Oh yes, kahapon pa nasa bag ko," hindi niya talaga maitago ang excitement niya na uuwi na pagkalipas ng maraming taon. Bahagya akong natawa sa hitsura niya. London girl na rin ang pormahan nitong si Lorraine. Ang laki rin ng pasasalamat ko sa kanya, kung hindi dahil sa kanya, hindi ko kakayanin mag-isa si Yuan. "Mommy! Mommy, we're home!" Sabay kaming nagkatinginan ni Lorraine at nagkangitian rin. Nagpatiuna na 'kong lumabas ng kwarto niya para salubungin ang kararating kong anak. "Yuan? How's my baby?" hinalikan ko sa pisngi si Yuan. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang gasgas sa may t
THREE MONTHS LATER "Meeting dismissed! You all can go back to work now." Natapos na ang meeting nina Davidson at ng mga tauhan niya ngunit ang kanyang Auntie Jasmine ay hindi man lang tumalima. "Is there anything you want, Auntie?" Tiningnan muna siya malamlam ng ginang bago magsalita. "Are you okay, Davidson? Hanggang ngayon ba ay nasa isip mo pa rin si Keirah?" Tila naudlot ang pag-upo ng binata nang marinig ang sinabi ng tiyahin. "What do you mean, Auntie?" tanong niya saka tuluyang hinila ang swivel chair para makaupo. Hindi niya inakala talaga na magtatanong ng ganoon ang tiyahin niya. Kunsabagay, baka concern lang ito. Botong-boto pa naman ito kay Keirah. Sa totoo nga lang ay ito pa ang numero unong tagasuporta niya pagdating kay Keirah. Kaso wala eh, wala na itong magagawa, tapos na ang sa kanila ng dalaga. Kahit na manghinayang pa ang tiyahin, eh huli na rin naman ang lahat. Hindi niya nga alam kung nasaan si Keirah eh. Sinubukan niyang itanong sa mga kaibigan ng
"Magre-resign ka?" "Ah eh, yes po Sir," nanlalamig ang mga kamay ni Lorraine habang kaharap si Mr. Montevella. "What's the reason? You're one of the most trusted employee ko dito sa Montevella, and you're now resigning?" Hindi naman galit ang amo niya ngunit ang kaba sa dibdib ng dalaga ay hindi maiwasan. "Ahm kasi po..u-uwi po kasi ako ng probinsya, Sir. May aalagaan po akong kamag-anak," nakagat ni Lorraine ang pang-ibabang labi. Sana lang ay hindi mapansin ni Mr. Montevella na nagsisinungaling siya. Bakit naman kasi kailangan pa siyang isama ni Keirah sa England? Mahigit anim na taon na siyang nagtatrabaho sa Montevella Corp. kaya ngayon ay nahihirapan siyang magpaalam. "Sir? Payagan niyo po ako please." Nakita ni Lorraine ang pagbuntong-hininga ni Mr. Montevella. Pinagdaop rin nito ang palad sa harap ng mukha para ipakita kung interesante ba ito sa sinasabi niya. "Well, kung yan ang desisyon mo, Miss Lorraine. Who am I para pigilan ka, 'di ba?" Muli ay
Tulala. Tulala sa kawalan si Keirah. Walang pumapasok sa kanyang isip. Nakipaghiwalay siya kay Davidson ng ganoon kadali. Parang wala siyang ideya kung bakit niya 'yon nagawa. "Keirah, kaya mo 'to, okay. Magiging okay din ang lahat. Magiging okay ka rin," patuloy na pang-aalo niya sa sarili. Para maiban ang lungkot na nadarama, isinubsob niya ang mukha sa unan at doon ay umiyak nang umiyak. Nasasaktan din naman siya. Hindi niya gustong hiwalayan si Davidson. Pero dahil sa miserable niyang sitwasyon, ayaw niya itong madamay. Gusto niyang sarilinin ang lahat ng problema. Ngunit sa ginawa niyang ito, malaking parte rin sa buhay niya ang nawala. ***** "S-sigurado ka ba sa gagawin mo, Akira?" "Yes Auntie. Pupunta ako ng England para ayusin do'n ang business ni Dad. Gusto kong i-expand ang branch do'n." "Well, kung yan ang nararapat at desisyon mo. Paano naman ang company dito sa Pilipinas?" "Five years lang ang kailangan ko, Auntie Laida. Babalik din ako dito
"Mr. Montevella, she's here." Nakangiting tinanguan ni Davidson ang manager ng isang mamahaling restaurant. Special ang gabing ito. Nag-rent pa siya ng buong restaurant para sa surpresa niya kay Keirah. Kailangan niyang gawin ang lahat para pagaanin ang loob ng nobya. Gusto niyang kahit papaano ay sumaya naman ang dalaga at sandaling makalimot mula sa mapapait na mga nangyari. "Yung music, ha. I want this night to be more special," hindi mawala ang ngiti sa kanyang mga labi. Muling tiningnan ni Davidson ang isang diamond ring na nakalagay sa crystal box. Tonight, he' gonna propose. Yayayain niya na ng kasal si Keirah. Alam niyang hindi ito tatanggi pagkat mahal na mahal siya nito. At ganun din naman siya sa dalaga. In short, nagmamahalan silang talaga. Habang papalapit nang papalapit si Keirah sa kanya mas lalo namang bumibilis ang tibok ng kanyang puso. Bahala na. "Hi, babe," nakangiting bati niya sa dalaga nang makalapit na ito ng tuluyan sa direksyon niya. Ma
"Dad? Bakit ngayon pa?" Sobrang gulo na ng isipan ni Keirah. Halos buong unang lamay ng kanyang ama ay wala na siyang ginawa kundi ang umiyak. Masakit na masakit na rin ang kanyang mga mata. Mugtong-mugto na sa kakaiyak. Pakiramdam niya nga ay wala na siyang mailabas na luha. Hindi naman umalis sa tabi niya si Davidson. Tulad niya ay nangungulila rin ito. Alam niya ang pinagsamahan ng dalawa. Halos ama na rin ni Davidson ang Daddy niya dahil ito na ang gumabay rito mula noong namatay ang Daddy nito. "Keirah, tahan na," pang-aalo ni Davidson. Nakahilig siya sa balikat nito. "I don't think I can move on." "Keirah, you have me pa. Magiging okay din ang lahat--" "Okay? People are dying! Because of me! Paano magiging okay?!" hindi namamalayan ng dalaga na tumataas na ang boses niya. "What if, ikaw ang sumunod ha Davidson? "Ano bang sinasabi mo?" maski si Davidson ay kumunot ang noo at bahagya na ring tumaas ang boses. Umalis siya sa pagkakahilig sa balikat nito at marah
"Kamusta ka na?" pangangamusta ni Melanie kay Keirah nang minsa'y naisipan nilang lumabas na magkaibigan. Ayaw niya pa nga sana kaya lang baka masiraan na siya ng ulo kapag nagmukmok lang siya sa bahay. "Okay lang naman. Pilit na bumabalik sa dati," matipid niyang sagot. "Dapat lang ano. Hindi naman pwedeng habang-buhay ka nang magmukmok r'yan. Mag-refresh ka." "Ano pa bang ginagawa ko?" nagpangalumbaba siya saka tinuon ang panson sa paghahalo ng kapeng inorder. "Si Matmat?" minabuti ni Keirah na ibahin na lang ang usapan. "Kamusta naman ang school niya?" "Nako, ayon. Napakakulit sa school. Lagi nga akong napapatawag ng teacher," umiirap pa ito habang nagkukwento. "Syempre bata." Kahit anong pilit na pag-iiba ni Keirah ng usapan, nanghihina pa rin talaga siya at nawawalan ng gana. Ayaw naman niyang makahawa ang bad energy na bumabalot sa katawan niya kaya pinipilit niya na ring maging masaya nang hindi naiisip ang mga nangyari. Nasa gitna sila ng usa
Alexander's death leads to their Mom's depression. Kahit na hindi magpakita si Alicia ng sisi kay Davidson, ramdam pa rin ng binata na sinisisi siya ng ina sa pagkamatay ng kapatid. Nararamdaman niya yun sa t'wing kinakausap niya ang ina at kung paano ito katipid sumagot sa kanya. "Ma? Kumain ka na. May dala akong pagkain," aniya, minsang siya ang nagdala ng pagkain sa kwarto nito. "Iwan mo na lang r'yan. Busog pa 'ko," matipid na sagot ni Alicia. Isang linggo na ang lumilipas mula nang maihatid nila si Alexander sa huling hantungan nito. Walang may gustong pag-usapan ang pagkamatay ng binata. Naghahatid lamang kasi ito ng lungkot sa kanilang lahat. Gayundin sa parte ni Keirah. Sobrang lungkot at galit sa sarili ang nararamdaman niya ngayon. Gusto niyang sisihin ang sarili niya sa pagkamatay nito. Kahit alam niyang wala siyang kasalanan, pero nadamay pa rin si Alexander dahil sa kanya. "Kumusta ka na? 'Wag mo sabihing sinisisi mo na naman ang sarili mo?" ani Davidson. Mag
"Alex? N-no, oh my God! A-ALEX!" nanginginig ang buong katawan ni Keirah habang dinadaluhan si Alexander na nakahandusay sa semento. Hinahabol ng binata ang paghinga at pinipilit pang bumangon kahit unti-unti nang dumadanak ang dugo nito sa semento. "ALEXANDER!" hindi na nagpapigil pa si Davidson. Nabingi siya sa alingawngaw ng baril at tila umurong ang dila niya nang makitang bumagsak ang kapatid. Natigil ang aktong pagtakbo ni Davidson palapit kina Keirah nang magpaputok ang mga pulis sa kinaroroonan nila Leo. Tila natauhan naman si Leo sa ginawa niya. Nanginig bigla ang mga kamay niya nang mapagtantong nabaril niya si Alexander. "Leo, nabaril mo siya!" singhal ni Maureen sa lalake na ngayon ay natataranta na rin ito. "He deserves it. Tumatakas na tayo, bilis!" mabilis niyang hinila si Maureen para makabalik sa loob ng building. Ngunit isang hakbang pa lamang nila ay nagpaputok na ang mga pulis. Nagulat pa si Leo nang biglang yumakap sa kanya si Maureen. "L