Kabanata 1

KABANATA 1

ㅤㅤㅤㅤHALOS maningkit ang mga mata ni Lorraine noong oras na masilayan ang liwanag ng araw. Humigop siya nang malalim na hininga’t ikinalma ang sarili, ninanamnam ang simula ng kalayaan matapos ang limang taon na pagkakakulong.

Napalunok siya noong sumagi sa isipan nya na limang taon din siyang bihag ng nakaraan, binabayaran ang ‘krimen’ nya, habang tinitiis ang mga bangungot na naranasan nya sa loob.

‘Ayoko na lang isipin.’ Ang mahalaga, makakapagsimula na ulit siya ng panibago.

There’s no need to dwell in the past as it might spoil the excitement bubbling in her chest. After all, she’d finally get to see someone whom she’d been dying to meet again.

“Sana dumating na sila…” bulong nya sa sarili.

Dala ng pagkabagot, tumungo si Lorraine sa gilid ng bilangguang pinanggalingan para sumandal sana sa barandilya ng hagdan upang maghintay.

“Lorraine.”

Napasinghap siya kasabay ng mabilis na pagkabog ng dibdib nya noong marinig ang isang pamilyar na boses. Hindi iyon dala ng tuwa kung hindi takot.

Lorraine slowly turned her head to the direction where she heard that voice, her face slowly turned pale when she realized it came from her ex-fiancé who left her after news about her real identity had gotten out.

Patuloy lamang sa pag-akyat ng hagdan ang binata hanggang sa iilang hakbang na lamang ang distansya nito mula sa kanya. Napansin din ni Lorraine na bukod dito, pinalilibutan na pala siya ng mga kasamang kalalakihan ni Justin.

Her hands trembled and she immediately held her chest when she felt a pang of pain in it.

“Ju–Justin…? Anong ginagawa mo rito?” pagtatanong nya sa maliit na boses.

Hindi sumagot si Justin at sa halip, minata nito ang buong pagkatao nya.

Lorraine swallowed. Limang taon na ang lumipas mula noong huli nya itong makita at hindi nya itinatangging mas naging gwapo ang binata; pero hindi tulad noon, marami na ang nagbago rito ngayon. Kasama na ang pagtingin nito sa kanya.

The way Lorraine remembered Justin was too far from the man she’s looking at right now. She couldn’t find the love in his eyes whenever he’d look at her and rather, all she could see was that seething hatred.

Hindi rin siya natutuwang makita ang binata. Mukha lamang nito ang nakita nya pero para siyang itinapon pabalik sa mga nangyari limang taon na ang nakalilipas.

“I see that you’re still doing well,” panimula ni Justin. Malalim ang baritono nitong boses at bawat salitang kumawala sa mga labi nito, mariin.

Napaudlot muli si Lorraine. “Hindi mo sinagot iyong tanong ko. Anong ginagawa mo rito, Justin?”

“Tingin mo, ano pa bang ibang pakay ko sa ‘yo bukod sa pagbayarin ka sa mga kasalanan mo?”

“Ano? ‘Di pa ba sapat na idinemanda nyo ako ta’s ikinulong ng limang taon para bayaran ‘yong krimen ko?!”

Justin’s forehead furrowed and his eyes darkened. “Iyon lang? Pakiramdam mo, sapat na ang limang taon na pagkakakulong mo kapalit ng halos dalawampung taong inagaw mo kay Rika?”

Napaatras siya.

Lorraine wanted to say something but she also knew Justin wouldn’t listen to her. Sa mga mata nito, kriminal siya’t inagaw ang buhay na hindi naman nararapat sa kanya.

…But how was she supposed to know that?

Ever since she knew about the world, Lorraine believed that she was the original daughter of the Saavedra family. Not once had it ever crossed her mind that she just stole someone’s identity, someone else’s luxury.

And then, the real daughter came barging in.

Rika Vicente, a woman around the same age as her, had come to gate crash during Lorraine’s 25th birthday, claiming that Lorraine was just a fake and the real Saavedra was her.

It caused a huge ruckus especially when it was proven that Lorraine was really a ‘fake’. Doon din nagsimulang gumuho ang mundo nya’t magbago ang takbo ng buhay nya.

Everything that Lorraine used to own turned into a whimsical dream.

“Justin…” Her voice was hoarse when she called her ex-fiancé’s name. “...Please, alam naman nating dalawa na ‘di ko rin naman ginustong agawin ang buhay ni Rika sa kanya.”

Tinaasan siya ng isang kilay ni Justin. “Hindi ginusto? Well, damn. You used to live luxuriously and lavishly, Lorraine. Habang si Rika, halos isang kahig isang tuka.”

“But how would I know? Sanggol lang kaming dalawa noong ipinagpalit kami ng nanay ko!”

“Shut up!”

Dumagundong ang boses ni Justin nang pagbawalan na siya nitong magdahilan. Mas nakaramdam ng takot si Lorraine lalo na noong senyasan nito ang mga tauhan nitong kunin siya.

Halos isiksik ni Lorraine ang sarili sa isang gilid at sinubukan nyang magpumiglas noong hawakan na siya ng mga tauhan ni Justin pero bilang hindi naman siya ganoon kalakasan, wala siyang nagawa kung hindi ang matangay ng mga ito.

“Sa—sandali lang! Sa’n mo ba ako dadalhin, Justin?” tanong nya rito habang patuloy na nagpupumiglas.

Sumagitsit ang binata bago siya nito tinalikuran. Bakas din dito ang kawalan ng interes na sagutin siya pero kalaunan, ibinuka rin nito ang bibig para magpaliwanag.

“Rika had gotten into a car accident recently and she needs a kidney transplant to survive,” panimula nito.

Sandaling tumigil si Justin mula sa paglalakad para pasadahan siya ng mabilis na tingin.

“If you desire to atone for your sins, then you must donate your kidney to her.”

Tila ba nadurog ang puso ni Lorraine noong marinig ang sinabi ni Justin, ang ex-fiancé nya.

“No… no, I can’t!” mabilis nyang sagot.

Marahil dala ng adrenaline pero nagawa ni Lorraine na makawala mula sa kamay ng mga lalaking humahawak sa kanya. Hinabol siya ng mga ito pero tumungo lamang siya kay Justin at lumuhod sa harap nito bago nya hinawakan ang dulo ng suot nitong coat.

Natigilan si Justin sa ginawa nya. Sandali rin itong nagulat sa bigla nyang pagluhod ngunit noong makabawi ay sinampal nito ang mga kamay nyang nakakapit dito, dahilan upang mahulog siya sa sahig.

“What do you mean that you can’t?” Justin gritted his teeth before he bent down to grab a handful of her hair. “Ano bang karapatan mong tumanggi samantalang ikaw ang dahilan kung ba’t siya nagkaganito?”

Lorraine was at a loss for words. She threw him a regretful and pleading look but Justin only felt more irritated.

“Wala kaming pakialam kung ayaw mong i-donate ang kidney mo sa kanya,” mariing pagkakasabi ni Justin. “Tandaan mong malaki ang kasalanan mo sa kanya, Lorraine.”

Napalunok siya’t walang masabi.

“Kunin nyo na siya’t ipasok sa kotse,” utos ni Justin sa mga tauhan bago siya nito bitiwan.

Nanlulumong naiwanan sa sementong kinauupuan si Lorraine, hinayaan na lamang din nya ang mga tauhan ni Justin na muli siyang tangayin.

But she really can’t donate her kidney… She would die if she donated her kidney to Rika.