Chapter 2.3

CHAPTER 2.3

KINABUKASAN ay mabigat ang nararamdaman sa katawan ni Charlaine dahil sa katotohanang wala na siyang magagawa. Nag-impake na rin siya ng kaniyang mga gamit dahil kukunin siya ng kaniyang magiging asawa. She never ever thought of these. Gayunpaman, kahit hindi man niya talaga tanggap ay pipilitin na lamang niya ang kaniyang sarili.

“Charlaine, nandito na ang magiging asawa mo! Bilisan mo na diyan!” sigaw na imporma ng kaniyang mama.

Nasa labas lang pala ito ng kaniyang kuwarto. Napairap na lamang siya. Nang matapos din siyang mag-impake ay wala pa rin siya sa tamang wisyo. Katunayan, hindi siya nakatulog ng maaga dahil inisip niya kung ano ang bagong takbo ng buhay ang dadatnan niya.

“Charlaine!” sigaw ulit ng mama niya.

Hindi umimik si Charlaine. Matamlay siya at galit pa rin sa mga magulang niya. Ilang sandali pa ay nasa salas na siya. Nadatnan niya ang kaniyang mama na may hawak na kape.

“Kanina pa naghihintay sa ‘yo si Harris. Huwag mong paghintayin ang magiging asawa mo,” sambit nito sa boses na maotoridad.

Kahit nakatitig siya sa kaniyang mama ay para bang lumagpas lang sa kabilang tainga ang sinabi nito. Ngunit nabigla siya nang lumapit ito sa kaniya. Bigla rin itong yumakap sa kaniya na para bang talagang isang simpleng desisyon lang ang ginawa nito.

“I pray you, Charlaine. Mag-ingat ka sa bago mong buhay,. Kung may problema ka man, huwag mong aksayahin ang oras mo. Tumawag ka aagd sa ‘min,” bilin nito.

Dumako ang kaniyang tingin sa hawak nitong baso ng kape. Sandali rin ay dumating ang papa ni Charlaine. Sandali pa ay yumakap din ito sa kaniya.

“I never wronged you, darling. Ikaw ang magiging successor ng ating kompanya. This is a big sacrifice. I thank you a lot,” sambit nito.

Sakto namang pagkalayo ng katawan nito ay doon na tumulo ang kaniyang masaganang luha. Nanginiginig ang kaniyang buong katawan. Gusto ni Charlaine na sumigaw pero para bang naging manhid ang kaniyang buong katawan.

Kinatitigan lang din ulit si Charlaine ng kaniyang mga magulang. Nang mapagtanto niya ay tumalikod na siya. Wala siyang ibang salitang binitiwan. Ang gusto na lamang niya ay matapos ang araw na ito.

Nang nasa labas na si Charlaine ay nagulat siya nang pagbukas ng pintuan ay sumalubong pala si Harris. Hindi niya alam kung ano ang ibubungad niya.

“Magandang araw,” mahinahon nitong sambit.

Gusto man niyang magsalita ay pinili na lamang ni Charlaine na hindi. Kinuha ni Harris ang dalawang maleta ni Charlaine sa kamay niya. Hindi man lang nagsalita si Harris para sumunod si Charlaine.

Hahakbang na sana si Charlaine ay bigla siyang tinawag ng kaniyang mama. Hindi lumingon si Charlaine bagkus huminto lamang siya. Naghintay si Charlaine sa susunod nitong sasabihin.

“I am so sorry,” sambit ng mama ni Charlaine.

Pagkatapos noon ay humakbang na si Charlaine. Nang nasa tapat na siya ng kotse ni Harris ay kinatitigan lang ni Charlaine ang kaniyang magiging asawa. Busy pa si Harris sa paglagay ng gamit ni Charlaine.

“Wala ka man lang bang ibang sasabihin?” tanong ni Harris nang matapos na ito.

Malay ba ni Charlaine, mas nangingibabaw sa kaniyang ang katahimikan. Gusto ni Charlaine ang sumabatan si Harris pero parang umuurong ang kaniyang bibig.

Nang dahil hindi sinagot ni Charlaine si Harris ay pinagbuksan na lamang si Charlaine ng pinto. Pagbukas din ay pumasok na si Charlaine. Nagmadaling pumasok si Harris.

“Pagkarating din natin sa bahay ay kailangan nating mag-usap tungkol sa ibang bagay,” paalala nito.

Nagulat si Charlaine sa naging tono ng boses nito. Naramdaman din niya na para bang mali pa ang sumakay siya kasama ito sa iisang kotse. Well, she could not deny the fact na guwapo ito. Kaso lang, naramdaman ni Charlaine na may tinatagong kasamaan si Harris. At ngayon, kakaiba ang pinapakita nito kay Charlaine.

Nang umandar din ang kotse ay naging tahimik lang siya. Wala pa rin siya sa tamang mood. Ngunit hindi na nakatiis si Harris.

“Hindi ko rin gusto ang maikasal sa ‘yo, Charlaine Hidalgo. Kung sa tingin mo ay gustong-gusto ko ito, nagkakamali ka. Everything is just a play and game. Walang may gusto sa ganitong sitwsayon,” saad ni Harris. Ang tono ng boses nito ay parang papatay ng isang tao.

Gulat siya sa kaniyang nasaksiha. Noon una, gusto niyang isipin na mabait na tao si Harris pero nagkakamali lang pala si Charlaine.

God, wala na bang mangyayaring maganda sa buahy ko ngayon? Puros na lang ba dagok? Iyon ang kaniyang pagsasalita sa isip.

Hindi nagsalita si Charlaine para sumagot. Nagpatuloy din sa pagmaneho si Harris pero ilang saglit lang din ay muli itong nagsalita.

“I will be honest to you, Charlaine Hidalgo. Kaya kong pigilan ang arrange marriage na ito. What’s more, my parents will kill me. Wala akong magawa dahil hawak nila ang leeg ko. Kaya sa ating dalawa, parehas lamang tayo ng sitwasyon,” saad ni Harris. “Hindi naman natin kailangan magpanggap na patay na patay tayo sa isa’t isa. Ang maikasal at magkasama tayo sa iisang bubong ayos na,” patuloy pa nito.

Hindi pa rin siya umimik. Kahit maraming gustong lumabas sa kaniyang bibig ay nagpipigil lang siya. Naramdaman din kasi niya na kung magsasalita siya, mawawalan siya ng hininga.

“Hindi ka ba magsasalita?” tanong ni Harris sa wakas nang talagang siguro ay nainip na ito.

Gusto niyang tumawa. Kinatitigan niya sa rear view mirror ang mukha nito pero nagulat siya nang nakatingin din pala ito kaya inilihis niya ang kaniyang paningin sa labas. Kumibot ang kaniyang labi at sa wakas may salitang lumabas sa kaniyang bibig.

“Ayaw na ayaw ko ang maikasal sa ‘yo, Harris. Baka may magagawa ka pa dito. Like, you will fake our marriage. Kasi parehas tayong manginginabang doon,” saad ni Charlaine.

Nakatingin pa rin si Charlaine sa labas ng kotse. Na-mesmerize siya sa kagandahan ng tanawin na natatanaw niya.

Narinig niya ang sarkastikong tawa ni Harris. Niapikit din ni Charlaine ang kaniyang mga mata. Sandali pa ay inayos niya ang kaniyang pagkakaupo habang nakapikit pa rin ang kaniyang mga mata.

“That would never happen, Charlaine. Nag-iisip ka ba talaga ng mabuti? Do you my parents are that idiots?” mabagsik ang boses nito.

Nang idinilat ni Charlaine ang mga mata ay ganoon na lamang ang kaniyang naramdamang inis.

“Kung ganoon, parehas din tayong magsa-suffer. Wala tayong magagawa. This is the fate that we destined for. Ikaw at ako, nakatali at mamumuhay ng miserable,” wika ni Charlaine na naging dahilan para hindi makapagsalita si Harris ng ilang minuto. Kaya pinili ni Charlaine na magsalita ulit siya. “Ang dami nang nangyaring masamang bagay sa ‘kin, Harris Jenkins. Kung sa tingin mo na dadagdag ka pa, huwag mo na lang akong gabalain. Kahit nakatira tayo sa iisang bahay, hindi kita pagbabawalan ng kung ano ang gagawin mo. You can bring women, drunk, and all. Basta huwag ka lang talagang pupunta sa kuwarto na pagtutulugan ko,” mahabang paliwanag niya.

Dahil sa sinabi ni Charlaine ay muling tumawa si Harris. Iyon din ang naging hudya para magsalita si Harris. “I can provide you everything you want, Charlaine. Malapit ko na ring matapos ang mga dokumento na kailangang mabasa mo at mapirmhan para sa panahong nasa iisang bahay lang tayo, wala tayong maging problema,” saad nito.

Nag-tsk lamang si Charlaine. Inayos niya ang kaniyang pagkakaupo. Noon lang niya napansin na malayo na pala ang inabot ng kanilang biyahe. Ipinikit na lamang niya ang kaniyang mga mata.

Sana sa paggising ko ay isang panaginip lamang ang lahat. Sana sa pagising ko, wala ang lahat nang ito. Sana sa paggising ko mabalik na lamang ang lahat sa dati. Iyon ang huling sinabi ng kaniyang isipan.

Nagising si Charlaine dahil sa malakas na tapik na kaniyang naramdaman. Pagdilat ni Charlaine ay nasa labas na si Harris at nag-aabang itong magising siya,

“Nandito na tayo sa bahay na magkasama nating titirhan,” sambit nito sa boses na parang nang-uutos.

Inayos ni Charlaine ang sarili. “I am sorry. Ang sarap pala matulog sa kotse mo kahit amoy babae,” saad niya.

Sa sandaling iyon gusto na lamang niyang inisin si Harris. Nang matingnan ni Charlaine ang reaksiyon ni Harris ay nakangiti lang ito na para bang ginusto pa nito ang mga sinabi niya.

“You don’t have to say sorry. Gusto ko rin naman na masanay ka kasi araw-araw ay may dadalhin akong mga babae ito,” saad nito.

Para namang nakaramdaman ng pagkamuhi si Charlaine kaya nag-tsk na lamang siya kay Harris. Lumabas na si Charlaine. Pagkalabas din ni Charlaine ay bumungad sa kaniyang harapan ang napakalaking bahay.

“Kabibili lang nito ng parents ko ang bahay noong nakaraang araw. I moved here with my things. Two storeys. May apat na room at lahat iyon ay malaki,” imporma nito.

Mas nakatuon ang kaniyang atensiyon sa napakagandang bahay. Na-mesmerize siya at talagang gusto na lamang niyang pumasok agad.

“Doon ako sa second floor, Harris. Sa first floor ka naman para hindi ko masiyadong makita ang pagmumukha mo,” sambit niya.

Mahinang tumawa si Harris. Noon lang din napagtanto ni Charlaine na tumatawa rin pala si Harris.

“I made a right choice to choose first floor,” saad nito.