Chapter 2

ZENXUIE REY NATHANIEL JHON’S POV

Bakit parang galit ang mundo sa akin?

Bakit ako pa?

Araw-araw, tuwing haharap ako sa salamin, hindi ko maiwasang mapangiwi. Hindi ko makita ang sarili kong normal. Para bang may sumpa akong dala mula pa noong isilang ako. At kung ako nga mismo ay hindi matanggap ang sarili ko, paano pa kaya ang ibang tao?

Kahit anong gawin ko, kahit anong pilit kong iwaksi sa isipan ko, hindi ko makakalimutan ang unang araw ko sa eskwelahan.

Apat na taong gulang pa lang ako noon. Excited akong pumasok kasama ang kakambal kong si Alia. Hawak niya ang kamay ko habang naglalakad kami sa pasilyo, pero hindi ko mapigilan ang pakiramdam na parang may nakatingin sa akin.

Naririnig ko ang bulungan sa paligid.

“Anong nangyari sa mukha niya?” may narinig akong boses ng yaya ng isang estudyante.

“Para siyang halimaw!” sagot naman ng bata.

“Nakakatakot siya… Sana hindi natin siya ka-roommate!” may isa pang nagsabi.

Dahil doon, mas hinigpitan ko ang hawak ko sa kamay ni Alia, pero naramdaman kong siya ang lalong humigpit ng kapit sa akin. Nang lumingon ako sa kanya, kalmado lang ang mukha niya.

“Don’t mind them, Kuya,” malamig niyang sabi.

Pero paano ko sila hindi papansinin kung sa bawat hakbang ko, ramdam ko ang takot, pangungutya, at pandidiri sa mga tingin nila?

Pumasok kami sa classroom, at isa-isa nang nagpapakilala ang mga kaklase namin. Nang dumating na ang turn ni Alia, tumayo lang siya, walang bakas ng emosyon sa mukha.

“My name is Alia Zamora.”

Simple. Diretso. Walang bahid ng pag-aalinlangan sa boses niya.

Pagkatapos niya, ako naman ang sumunod. Tumayo ako at huminga ng malalim.

“Zenxuie Re—”

Hindi ko na natapos ang sasabihin ko.

“WAHH! HALIMAW!” sigaw ng isang bata.

At parang isang kidlat na tumama sa silid, nagkagulo ang buong klase.

May lumayo. May nagtago. May umiwas ng tingin.

Pakiramdam ko, lumubog ako sa sahig. Pakiramdam ko, gusto kong maglaho sa sandaling iyon.

“CLASS, SHUT UP!” sigaw ng teacher namin, dahilan para tumahimik ang lahat.

Nilingon ko si Alia, pero wala siyang reaksyon. Kalmado pa rin siya—pero alam ko ang kakambal ko. Alam kong may bumabagabag sa kanya. At hindi ako nagkamali.

Bago pa man makapag-react ang lahat, nakita kong tumayo siya at walang babalang lumapit sa batang sumigaw.

At sa isang iglap—

BLAG!

Sinuntok ni Alia ang bata, dahilan para mapahiga ito sa sahig.

Nanlaki ang mata ko. Napasinghap ang buong klase.

Nag-panic ang teacher at tumakbo para awatin siya, pero bago pa siya mahila palayo, nagsalita siya.

“You deserve that punch, you stupid!” malamig niyang sabi.

Alam kong galit na siya.

Dapat ako ang gumagawa nito, ako ang dapat na humaharap sa ganitong sitwasyon—pero sa halip, siya ang lumaban para sa akin.

Hindi ko alam kung matutuwa ako o kung mas lalo akong malulungkot.

Dahil sa nangyari, pinatawag ang mga magulang namin.

Ilang sandali lang, dumating ang nanay ng bata. Kita sa mukha niya ang pag-aalala sa anak niya.

“Ian, anak, what happened?” tanong ng ginang habang yakap ang umiiyak na bata.

Pero nang ituro ako ni Ian at humarap sa akin ang ina niya, nanlaki ang mata niya.

At sa isang iglap, sumigaw siya.

“AY! IMPAKTO!”

Parang bigla akong nabulagan.

Mula sa kaliwang bahagi ng kwarto, narinig ko ang boses ni Alia—matigas, walang takot.

“May pinagmanahan pala yang anak mo, eh.” Sarkastikong sabi niya.

Mas lalong nag-alburoto ang ginang. Halatang nagngingitngit siya sa galit, habang pilit na pinoprotektahan ang anak niyang si Ian.

“Bakit ba tumatanggap ng mga halimaw ang eskwelahang ‘to?! Dapat hindi ito pinapayagan!” sigaw niya.

At pagkatapos, itinuro niya si Alia.

“At ikaw! Bastos kang bata ka!” galit niyang dagdag.

Itutulak na niya si Alia nang bigla itong umiwas.

“Tsk. Don’t touch me with your dirty hands,” malamig na sabi ni Alia.

Naputol ang eksena nang bumukas ang pinto.

Narinig ko ang boses ng isang lalaki—isang pamilyar, mabigat, at nakakapanindig-balahibong boses.

“What happened?” matigas na tanong ni Dad.

Napayuko ang ginang.

“S-Supremo! What are you doing here?” nanginginig niyang tanong.

Napakagat-labi ako.

Dad.

Kahit hindi ko tingnan, alam kong nasa kanya nakatutok ang lahat ng mata sa silid.

Tumingin siya sa amin ni Alia, pagkatapos ay bumaling sa ginang.

“These two…” malamig niyang sabi, itinuro kaming magkapatid. “They are my children.”

Kitang-kita kong namutla ang ginang sa narinig niya.

Sa isang iglap, nagmadali siyang lumapit at lumuhod sa harap namin ni Alia.

“Pasensya na po, Supremo! Hindi ko alam! Patawarin niyo ako!” nagmamakaawang sabi niya.

Pero si Alia, walang reaksyon. Hindi ko mabasa kung ano ang iniisip niya.

Muli, narinig ko ang ginang na nagsalita.

“Ian, humingi ka ng tawad sa ginawa mo!”

Napatingin ako kay Ian, at doon ko lang napansin—nanginginig siya. Sa takot.

Dahan-dahan siyang lumapit sa akin, umiiwas ng tingin, at halos hindi marinig ang boses niya nang magsalita.

“P-Pasensya na…” bulong niya.

Pero huli na ang lahat. Alam kong hindi niya ako gustong pag-sorry-han.

Alam kong napilitan lang siya.

Simula noong araw na iyon, napagdesisyunan kong hindi na bumalik sa paaralan.

Mas pinili kong mag-home study. Mas pinili kong lumayo sa mundo.

Dahil alam ko—anuman ang gawin ko, anuman ang sabihin ko—hindi kailanman magbabago ang tingin ng tao sa akin.

Ako si Zenxuie Rey Nathaniel Jhon.

At para sa kanila… isa akong halimaw.