“Imposible yan!” sabi ni Neil nang walang pag-aalinlangan. Malamig niyang tinitigan si Victoria na para bang nakakahiwa ang titig niya. Hindi nawala ang ngiti ni Victoria. Ito ang epektong gusto niyang makuha. Habang mas galit si Neil, mas lalo nitong napapatunayang hindi niya pagkakatiwalaan si Aurelia. Sa ganitong paraan, makakapasok siya sa pagitan nilang dalawa. “Neil, tinuruan tayo ng tito natin ng hindi tayo pwedeng manghusga sa panlabas simula noong bata pa tayo!” Mahinang sabi ni Victoria, “Hindi mo pa masyadong nakakasama si Ms. Chilton at nakilala niyo ang isa't-isa sa Chaiseland. Paano ka makakasiguro?“At saka kahit na mauwi siya sa anak ng may-ari, buhay niya yun. Wala kang karapatang pigilan siya.”Lumingon palayo si Neil. Mukha siyang naiinis. Nagpatuloy si Victoria. “Neil, hindi tayo ipinangako sa isa't-isa, pero paulit-ulit itong binanggit ng tito ko kay General Harris. Hindi siya pumayag dito pero di rin naman siya tumanggi!”“Anong sinusubukan mong sabihin
Mas lalong nainis si Neil. Panlalaki ang disenyo ng damit. Bakit siya nagbuburda ng rosas dito? Di ba niya alam na ang rosas ay sumisimbolo ng romantikong pag-ibig at pangungulila!?Tumayo si Neil sa harapan ni Aurelia at kinatok ang mesa. Sa sandaling nakita siya ni Aurelia, ngumiti siya. “Manong!”“Mm.” Walang emosyon sa mukha ni Neil habang nagpanggap siyang ngayon niya lang nakita ang damit. “Isa ba tong… jacket?” tanong niya. “Ikaw may gawa nito?”Isa itong tradisyonal na kasuotan na sinusuot ng mga lalaking taga-Southeast Aciatic sa mga pormal na okasyon. “Hindi!” Mas maliwanag pa sa araw ang ngiti ni Aurelia. “Hindi to bago. Nasuot na'to noon. Medyo tastas nga lang ang kwelyo kaya tinatahi ko to para sa kanya.”“Kanya?” Kumunot ang noo ni Neil. “Sinong customer?”“Hindi customer. Ang panganak na anak ni May.”“Ikaw…”Nanlaki ang mga mata ni Neil. Biglang umalingawngaw sa tainga niya ang sinabi ni Victoria na “engaged na siya”.Nanghingi si Neil ng pabor sa iba
Nagwala ang puso ni Aurelia. Dudugo ang ilong niya sa kung gaano nakakaakit ang lahat ng ito! Hindi lang naman siya siguro ang babaeng hindi ito kakayanin, tama? Kung naibang babae lang ito sa mundong ito, tiyak siyang di rin nila ito kakayanin!Pero anong dapat niyang gawin ngayon?Napakagandang tignan ng dibdib, abs at Adonis belt niya. Baka pwede niya itong hawakan? Napakalapit naman na niya sa mga ito. Sayang naman kung hindi niya kukunin ang pagkakataong ibinigay sa kanya…Tumingin sa baba si Aurelia at sinubukang pakalmahin ang paghinga niya. Mas lalo lang bumilis ang paghinga niya habang lalo niyang gustong kumalma at mas namula ang pisngi niya habang lalo niyang sinubukang pakalmahin ang sarili niya. Wala siyang nagawa kundi pumikit. Para bang may dalawang maliliit na halimaw na naglalaban sa puso niya. Natatawang tinignan ni Neil ang paghihirap ng babae pero bigla siyang nakaramdam ng init sa loob niya. Dinilaan niya ang mga labi niya at naghintay sa susunod niyang
Doon lang napansin ni Neil na maghapon siyang nakaupo sa tailor shop nang walang suot na pang-itaas. Kakaunting tao lang ang nagpunta ngayong hapon para magpatahi o kumuha ng damit, pero ang ilan sa kanila ay natakot nang nakita nila ang ganitong klase ng taong nakaupo sa loob ng shop. Kahit na gwapo ang lalaki, madilim ang ekspresyon niya at nakahubad ang pang-itaas niya… Hindi siya mukhang disenteng tao!Ganito napaalis ni Neil ang ilan sa mga customer na mayroon sila. Tinanggal niya ang butones ng damit niya kaya hindi niya rin ito masuot. Bumuntong-hininga siya at sinuot ang damit. Tinali niya ang mga dulo nito dahil wala itong butones at bahagyang nakita ang solido niyang dibdib. Paalis na siya nang pumasok si Aurelia nang may dalang mangkok ng malamig na rose-flavored jelly.Ang unang sinabi niya nang nakita niya siya ay: “Bakit nandito ka pa rin!?”Pagkatapos ay tinago niya ang jelly sa likuran niya at nagsabing, “Akin… Akin to.”Walang nasabi si Neil at bigla niyang
‘Paikliin ito?’ Natulala si Aurelia. Lumapit sa kanya si Neil nang may mapang-usisang tono. “Di ba sinabi ko sa'yong nagustuhan ng reyna ang mga damit na ginawa mo? Kapag nakuha mo ang pagkakataong maging embroidery artist sa palasyo, makakakuha ka kaagad ng citizenship at pwede kang kumita nang mas maraming pera. “Gusto mo ba ng ganitong pagkakataon?”Pakiramdam ni Aurelia ay sinampal siya ng swerte sa mukha. Gayunpaman, sa 18 taon ng buhay niya na hindi mahaba o maikli, ayon sa karanasang nakuha niya sa mahirap na buhay niya, habang mas maganda pakinggan ang isang bagay, mas mapanganib naman itong patibong. Marami na sigurong nakilalang talentadong tao ang reyna. Bakit siya magpupumilit na ipasok sa palasyo ang isang hindi kilalang taong kagaya niya bilang embroidery artist?Higit pa roon, hindi masayang lugar ang palasyo. Hindi niya kailangang pumunta roon para malaman ito. Kahit na hindi niya alam kung anong ugali ng royal family, nakanood na siya ng mga drama. Sila ay mg
Kumunot ang noo ni Zephyr. Para sa kanya, kakaiba ang sinabi ni Alexander. Hindi mahalaga kung di niya gustong agawin si Cordelia. Anong ibig niyang sabihin sa hindi niya “tatangkaing” gawin iyon?Sa halip na magsalita nang normal, yumuko siya, tinikom ang labi niya, at tumawa. Anong ibig niyang sabihin sa lahat ng iyon. Inisip ni Zephyr ay marami na siyang nakasalubong na tao. Gayunpaman, nang nakita niya si Alexander, doon niya lang napansin na mayroong tao sa mundo na hindi niya mabasa. Pagkatapos manahimik nang isang sandali, nagsabi siya, “Tinanong mo ko noon kung naaalala kita. Pinag-isipan ko to nang matagal pero wala akong maalala.”“Ayos lang.” Nanatili ang mainit na ngiti sa mukha ni Alexander. “Noong nag-aaral pa tayo nun. Maiintindihan kong nakalimutan mo na yun.”“Kamahalan… sa Walton ka rin nag-aral?”“Tama.” Pinagsalikop ni Alexander ang mga kamay niya habang hinihimas ang mga hinlalaki niya. “Mababa nga lang ang grades ko. Tiyak na hindi mo ko napansin.”Gayu
Huminto si Zephyr nang bakas ang pagtataka sa mga mata niya. Lumingon siya kay Alexander. Hindi mukhang isang dakilang prinsipe ang taong ito. Mas mukha siyang asawang babaeng nakagawa ng malaking pagkakamali na nakatayo sa kinatatayuan niya habang pinagkikiskis niya ang kamay niya. “Anong ibig mong sabihin… diyan, Kamahalan?” Naging seryoso ang mga mata ni Zephyr. “Ako…” huminga nang malalim si Alexander, “Umaasa lang akong hindi ka galit sa'kin. Yung lang.”Naningkit ang mga mata ni Zephyr. Napaatras ang tauhan ni Alexander sa matinding aura niya. Hinila niya ang manggas ni Alexander. “Anong problema, Kamahalan?” Pinaalalahanan siya ng tauhan niya. Doon lang napansin ni Alexander na mukhang nawala siya sa sarili. Kaagad niyang itinuwid ang likod niya at nanumbalik ang dapat na itsura ng isang prinsipe. Tinignan siya ni Zephyr bago tumalikod para umalis. Tumawag si Neil sa daan. Mukhang gusto niya siyang asarin. “Kilala mo talaga si Prince Alexander noong kabataan mo?
“Ano!?” si Zephyr naman ang nagulat. “Hindi pwede!“Wifey, paghihiwalayin mo ba kami habangbuhay?“Pangako! Pangako magdadahan-dahan na ko mula ngayon, okay?”Mag… dadahan-dahan na siya mula ngayon?Kumilos ang mga mata ni Cordelia at hindi niya napigilang tumawa nang malakas. Kahit na gaano pa siya kaseryoso at kalmado sa labas, minsan ay hindi siya maintindihan sa bahay. “Sige,” simple siyang inasar ni Cordelia. “Kapag ginawa mo pa ulit yan sa anak natin, talagang magdadahan-dahan ka habangbuhay!”“Ikaw…” Tinitigan siya ni Zephyr nang may nanlalaking mga mata. Gayunpaman, mabait si Zuko sa kanya. Kinaway niya ang matataba niyang braso para magpakarga sa kanya. Siguro ay gusto na naman niyang lumipad kagaya ng ginawa niya kanina. Ngumisi si Zephyr. Naisip niyang hindi siya nakikipagtalo sa asawa niya sa harapan ng anak nila. Maghihintay siya hanggang nasa kwarto na sila mamayang gabi… “Anong iniisip mo?”Nagising kaagad si Zephyr mula sa mga nakakatuksong kaisipan ni
Natulala sandali sila Linda at Lina, sabay na bumaling ang atensyon nila sa pinto.Nakatayo doon si Nicholas, na may suot na hindi nakakapinsalang ngiti. Kanina pa siya tumatakbo sa labas ng kwarto ng kanyang anak, bago pa man dinala ni Linda ang tray sa itaas. Siya ay nag-aalala na ang kanyang anak na babae ay hindi kumain at nasa masamang kalooban. Ang takot na mawala ang anak na babae na pinaghirapan nilang hanapin ang sumasagi sa kanya.Gayunpaman, hindi niya alam kung paano siya lalapitan. Siya ay isang ama, isang lalaki, at may ilang mga bagay na maaaring hindi gustong pag-usapan ng mga babae sa isang lalaki.Habang nagdadalawang isip siya ay nakita niyang paakyat na si Linda kaya mabilis siyang nagtago sa gilid. Matapos kumatok si Linda sa pinto at pumasok, inilabas niya ang kalahati ng kanyang katawan at sumilip sa loob, pinipilit ang kanyang tenga sa pakikinig.Pero habang nakikinig siya, parang may kakaiba. Bakit umiiyak ang dalawang ito?Sa pagkabalisa, kumatok si Nicho
Ngumiti si Jacob, natuwa siya sa itsura ni Abigail, wala siyang kaalam-alam sa sakit na nararamdaman ni Abigail.“Hindi natin dapat balewalain ang sprain na ‘to. Kailangan nating pumunta sa ospital ngayon,” ang marahan niyang sinabi ngunit mayroong awtoridad ang kanyang tono. “Makinig ka sa’kin. Sasamahan kita!”Tumango si Abigail, ngumiti siya ng matamis habang nakasandal siya sa kanyang upuan. Pakiramdam niya ay nakalubog siya sa isang lalagyan na puno ng matamis na honey.-Kinagabihan, umuwi si Linda at agad na napansin ang problemadong ekspresyon ni Evelyn.“Anong nangyari?” Nadurog ang puso ni Linda. “Si Pammy ba?”Tumingin sa kanya si Evelyn at tumango. “Nalaman niya na may cancer si Mrs. Jenner, at…”Naalarma si Linda, tatakbo na sana siya paakyat ng hagdan, ngunit pinigilan siya ni Evelyn. “Madam, totoo ba ‘yun?”Nanatiling tahimik si Linda ng ilang sandali bago siya sumagot, “Oo.”“Sa tingin… medyo komplikado ‘to.” Kumunot ang noo ni Evelyn. “Pag-uwi niya, nagkulong
”Anong problema?” Napansin ni Jacob na may mali kay Abigail. Noong papaandarin na niya ang sasakyan, huminto siya at kabado siyang tumingin kay Abigail.‘Hindi ba komportable ang upuan? Masikip ba? Siguro hindi pasok sa standards niya ang kotse ko…”Maraming manliligaw si Abigail, lalo na ang mga mayayamang tagapagmana na hindi magdadalawang-isip na gumastos para sa kanya.Pinanghinaan ng loob si Jacob.Pagkatapos, noong sandaling iyon, napansin niya na hindi sinuot ni Abigail ang kanyang seatbelt. Nagkaroon siya ng ideya. Iyon kaya ang problema?Agad siyang lumapit at inabot niya si Abigail upang isuot ang kanyang seatbelt.Nabigla si Abigail, at kinabahan siya. Noong sandaling iyon, habang malapit sa kanya si Jacob, nalanghap niya ang preskong amoy ni Jacob na parang lavender at napansin niya ang kulay pulang bakas sa puting damit ni Jacob sa ilalim ng sikat ng araw.Noong inangat niya ang kanyang tingin at ngumiti siya pagkatapos niyang ayusin ang seatbelt ni Abigail, pakiram
Pagkatapos ay malinaw na narinig ni Lina na sabihin ng isang boses sa kabilang linya na, “Bed 35, Melissa Jones, oras na para sa gamot mo!”Agad na ibinaba ni Jesse ang tawag.Hawak ni Lina ang kanyang phone, tinititigan niya ang madilim na screen. Pakiramdam niya ay maiiyak siya, at tumulo ang mga luha pababa ng kanyang mukha.-Natapilok si Abigail sa set ngunit tiniis niya ang sakit hanggang sa huling eksena upang hindi maantala ang filming progress. Noong sumigaw ng “Cut” ang direktor, namamaga na ang kanyang paa, at hindi siya nangahas na humakbang.Naawa si Jackie kay Abigail at nakipagtalo siya sa crew, sinabi niya na hindi nila inalagaan ng mabuti ang pinakamamahal niyang artist.Hinila siya ni Abigail. “Ang sakit-sakit na ng paa ko, tapos gusto mo pang pasakitin ang ulo ko?”Agad na lumapit si Jackie upang alalayan siya at tinulungan niya siyang maglakad paalis ng set.Sa kasamaang palad, naka-schedule para sa maintenance ang kotse ngayong araw.Nauubos na ang pasensy
”Lina…” Ngumisi si Gia, nang mapansin niya ang galit sa mga mata ni Lina. Akala niya ay ang galit na ito ay nakatuon kay Linda. “Lina, nauunawaan ko na masama ang loob mo, pero isa itong seryosong bagay. Dapat mong hanapin si Mrs. Thompson para klaruhin ang bagay na ito! “Lina, sa tingin mo ba ay binalak ito ni Mrs. Thompson? Sinadya niyan itago sayo ang bagay na ito, para magdusa si Tita Melissa. At kapag nawala na ito, si Mrs. Thompson na lang ang maiiwan…”“Tapos ka na ba!?” Singhal ni Lina. Ang kape na dala ni Lina ay humulas sa kanyang mga kamay, na nalaglag at bumuhos ang mainit na kape sa likod ng paa ni Gia. Napasigaw si Gia, tumalon-talon na parang payaso. “Lina, ikaw…”“Nilinaw ko na ang sarili ko kanina.” Binitawan ni Lina ang kolyar ni Gia, na naging dahilan para matumba si Gia. “Tutulungan kitang isara yang mabaho mong bibig kung wala kang masasabing maganda!”Nanlaki ang mga mata ni Gia na may halong pagkabigla at takot sa kanyang mukha. Naniniwala siya na a
[Maraming salamat!]Sagot ni Toph: [Hindi mo kailangan maging pormal magkapatid tayo! Sana maging maganda ang iyong gabi~]Kung wala lang si Zuko sa opisina, tiyak na dinala na niya si Toph sa hardin para mag-sparring. -Makalipas ang dalawang araw, nung nasa ibaba si Lina para bumili ng. kape, ng bigla siya may nakitang pamilyar na imahe. “Lina, ang tagal nating hindi nagkita.”Nagulat si Lina, hindi maganda ang itsura ni Gia, hindi na siya kasing sigla nang gaya ng dati sa suot niyang damit at istilo. Tila mas mukha siyang pagod.Gayunpaman, may isang bagay na hindi nagbago—ang katusuhan sa kanyang mga mata.Ngumiti si Lina at sinabing, “Hindi pa naman gaanong matagal. Isang linggo pa lang ang nakakaraan mula nang matanggal ka.”“Pero hindi naging maganda ang buong linggo ko,” sabi ni Gia, at ibinaba niya ang tingin niya. Nagmukha siyang kaawa-awa dahil sa maputla niyang ekspresyon.Ngunit hindi na tinatablan ng ganito si Lina.“Gia, hindi kita pinapahirapan,” sabi ni Lina
Kumunot ang noo ni Zuko. “Ang balat mo? Yung hugis buwan?”“Oo.” Nahihiyang ngumiti si Lina. “Hindi ko kaagad sinabi sayo dahil medyo nag-aalala ako… Hindi ba karamihan ng mga lalaki ay ayaw sa mga babae na nagpapa-plastic surgery?”“Hindi naman lahat.” Marahan na hinaplos ni Zuko ang buhok ni Lina. “Ang mga lalaki ay kayang tanggapin ang lahat para sa babaeng mahal nila. Pero bakit mo nga pala pinatanggal ang balat mo?”Huminto sandali si Lina at marahan na nagsalita. “Si Gia ang kumumbinsi sa akin na ipatanggal ito. Sinabi niya sa akin na… yung balat sa bewang ko ay hindi maganda at naapektuhan nito ang itsura ko sa ilang mga damit.“Sa totoo lang, wala akong kamuwang-muwang noon.” Humagikgik siya. “Ibig kong sabihin, gaano ba ako kadalas magsusuot ng damit na kita ang tiyan at bewang ko? Mahalaga ba talaga kung hindi ito maganda sa paningin!? Pero nagpadala ako at nakinig sa kanya at pinatanggal ko ang balat ko.”Dumilim ang tingin ni Zuko. Matagal na nakausap ni Gia si Melvi
Inakala ni gia na si Jacob, dahil sa wala itong karanasan na makipag-date, ay walang alam at hindi siya tatratuhin ng maayos. Kaagad niyang napagtanto na ginamit niya ang pagiging mautak niyang abogado sa kanilang relasyon, ayaw nga rin siya bigyan ng tsokolate nito. Kung kaya nauwi siya kay Tobias. Yun nga lang…Huminga ng malalim is Gia. Lahat ng mga lalaki ay hindi maaasahan. Nagtataka siya kung bakit may maasahan na lalaki si Lina habang kahit si Renee, na maituturing na kahihiyan, ay may nag-aalaga sa kanya. Kinuyom ni Gia ang kanyang mga kamao sa galit na nagliliyab sa kanyang magata na parang apoy. -Pasado 10 na ng gabi, at hanggang ngayon ay nakasubsob pa rin si Lina sa pag-aaral sa isang disenyo sa kanyang opisina. Nag-unat siya at napansin niya na nakangiti sa kanya si Renee, at sinesenyasan siya gamit ng mga mata nito. At doon napansin ni Lina na nakapasok na pala si Zuko ng hindi niya napapansin. Napasinghap siya ng mahina at sinuntok ito ng mahina. “Paano mo nag
Napasinghap si Gia, bakas sa kanyang mga mata ang pinaghalong galit at takot habang nakatingin siya kay Linda. Saka naman lumapit ang driver ng mga Thompson at tumayo sa harapan nila. Tiningnan ni Linda si Gia ng nakangiti an puno ng panlilibak."Mm! Mmph!"Ng bigla, isang kakaibang tunog ang nanggaling sa kanilang likuran. Lumingon si Linda at nakita niya ag isang lalaki na may balot ang ulo, na pagewang gewang papunta sa kanila habang umaalog ang malaking katawan nito. Nagulat si Linda ngunit napansin niya na parang may kakaiba sa ekspresyon ni Gia. Ang lalaking balot na balot ang ulo ay nagawang ibuka ang ang bahagi ng kanyang bibig at magalang silang binati. Yumuko siya at sinabi, “Mrs. Thompson, ako nga pala si tobias Chambers. Isang karangalan para sa akin ang makita kayo dito!”“Ano naman ang maganda tungkol sa makita mo ako sa ospital?” Tanong ni Linda.“Kasi…” tumigil si Tobias. Binulong ng driver kay Linda, “Siya ang manager ng film studio project at ang punong abala