Nabigla si Neil. Inisip niyang manghihingi ng malaking bagay si Aurelia. Lumabas na gusto niya lang kumain ng masarap na pagkain. Naisip niya ang kalyeng puno ng mga kriminal. Ang marumi at maliit na basement, ang mga nomad na sumasayaw at kumakanta sa square… Hindi niya naisip na may mga taong mabubuhay nang ganun sa mundo. Sinisikap nilang mabuhay. Sumama ang pakiramdam niya. Malumanay niyang tinaas ang mukha niya at tinignan ang mga mata ni Aurelia na puno ng sabik. Iniunat niya ang braso niya para haplusin ang ulo niya at nagbitaw ng isang salita. “Sige.”Tuwang-tuwa si Aurelia. Kakain siya pagkatapos niyang matulog nang maayos. Ang sarap mabuhay!Hindi nagtagal, may nagpadala ng pagkain sa kwarto niya. Niluto ito ng top chef ng hotel. Mas masarap pa ang pagkaing ito kumpara sa kinain niya sa dalawang araw na nagtatrabaho siya. Hindi nakapagpigil si Aurelia at sumigla ang mga mata niya. Nang dinampot niya ang kubyertos niya para kumain, bigla siyang huminto. Maingat s
Sinabihan ni Zephyr si Neil na manatili muna sa kanila. Nagpanggap si Neil na nahihiya pero kaagad niyang binitbit ang bag niya at lumipat sa villa. Nakaupo ang dalawang lalaki sa karpet nang umiinom habang nakaupo si Cordelia sa sofa at nakikinig ng prenatal music. Tumutugtog sa vinyl player ang Tchaikovsky’s symphony. Elegante at masigla ang engrandeng musika. Gayunpaman, nakakunot ang noo ni Neil. Iniisip niya ang tungkol sa square. Walang maayos na musical instruments ang mga nomad. Hindi nila kayang tumugtog ng symphonies. Gayunpaman, kayang gawing isang party ng tambourine at gitara ang buong malaking square. Nakakamulat ito. Iniisip niya kung anong magiging itsura ng babae kapag sumayaw siya nang nakasuot ng dress. Parang isang nightingale ang boses biya—tiyak na kaya niyang kumanta. Pagkatapos, papalibutan siya ng mga lalaki…Nakaramdam si Neil ng kirot sa puso niya pinisil niya ang wine glass hanggang sa pumutla ang daliri niya. “Anong ginagawa mo?” Pinaalal
Natulala si Zephyr at wala siyang nasabi. Ano ang pinakanakakatakot na bagay sa mundo?Hindi iyon ay ang maging biktima ng isang plane-accident scheme o maging alerto sa panganib simula noong bata pa siya. Iyon ay ang matalino niyang asawang nasa tabi niya…Palagi siyang nagbabato ng mga patibong na tanong na nagpapapawis sa kanya sa kaba!“Sabihin mo sa'kin!” Nilapit niya ang mukha niya sa kanya at ikinurap ang mga bilugan niyang mata. May misteryosong ngiti sa mukha niya. “Naisip mo ba yun o hindi?”Pinag-isipan ito ni Zephyr at nagpasya siyang sumagot na lang. Hinawakan niya ang mga kamay niya at tumingin sa kanya nang maigi. Malalim at nakakakilig ang boses niya. “Inaamin kong naisip ko yun noon, pero ang dali nitong nawala. “Dahil…“Ang bilis kong nahulog sa'yo kumpara sa inaasahan ko!“Wifey, para bang may hukbo sa ulo ko. Sa sandaling lumitaw ang isipang iyon, pinigilan ito ng hukbo!” Ngumiti siya. “Pagkatapos, nalaman ko kung bakit napakalakas ng hukbo na yun, ka
Nabigla si Aurelia. Hindi niya alam kung bakit nakatingin sa kanya nang ganito si Cordelia. Naiilang siyang ngumiti at nagtanong sa pasubok na paraan, “A-Anong problema, ate?”Hinila siya ni Cordelia bago siya natapos magsalita. Kasunod nito, pinalibutan siya ng mga makeup artist at stylist. “Dalhin niyo ang short dress!” Tinignan siyang maigi ni Cordelia at nag-utos. “Hmm… Hindi sapat ang taas niya. Hindi niya makukuha ang taas ng isang pangkaraniwang model kahit na magtakong siya. Kung ganun, wag natin siyang palakasin. Papaupuin natin siya sa float!”“Opo, ma'am!”“Tapos yung makeup niya, nipisan niyo lang.”Ang dahilan nito ay ang natatanging ganda ni Aurelia. Matatakpan ng makapal na makeup ang natatanging kagandahan niya. Kaagad na kumilos ang mga makeup artist. Mabilis na dinala ng stylists ang dress. Sinukat nila ang katawan niya at kuntentong tumango. Kahit na maliit siya, maganda ang katawan niya. Malaki ang dibdib niya at mahaba ang binti niya. Perpekto ang pro
Walang nagawa si Cordelia kundi sukuan ito dahil hindi siya makahanap ng papalit na model. Tumango siya. Sa sandaling iyon, ilang staff members ang nag-alis ng hindi kailangang props. Nilagay nila ang lahat sa isang malaking kahon. Tinignan niya ang mga ito at isang maskara ang nakatawag ng pansin niya! “Ano to?” Humakbang siya paharap at kinuha ito. Napakaganda ng maskara. Makaluma at elegante ang disenyo nito. Matatakpan lang nito ang itaas na bahagi ng mukha kapag sinuot ito ng isang tao. “Isa tong prop na hiniram namin sa teatro,” paliwanag ni Fan. “Ang sabi nila ginamit ng mga aktor to sa isang palabas ni Shakespeare.“Gawa ito ng isang sikat na designer.” Naglabas si Fan ng isa pa mula sa kahon. “Ma'am, isang pares ang maskara. Isang maliit at isang malaki. Suot ito ng lalaki at babaeng bida. Ang ganito nito. Tignan mo, may mga mamahaling batong nakadikit dito.”Hinawakan ni Cordelia ang dalawang maskara. Mabilis ang tibok ng puso niya. Maganda ang hipo ng maskara.
Walang nasabi si Neil. Gumalaw ang mga labi niya pero di siya makapagsalita. Kinakabahan si Aurelia dahil aapak siya sa stage, pero nasasabik din siya. Tumingin siya sa salamin pagkatapos isuot ang maskara. Magsisimula ang event sa susunod na sampung minuto. Inayos ni Cordelia ang buhok niya habang tumatawa. “Wag kang mag-alala. Ikaw ang mahuhuling pupunta sa stage. Ang kailangan mo lang gawin ay umupo sa float.”“Mm-hmm!”“Gusto ko rin sa float!” Biglang sabi ni Neil. Nabigla si Cordelia. Pinanood niya siyang kunin ang mas malaking maskara mula sa prop box at isinuot ito sa mukha niya. “Tigilan mo yan!” sabi ni Cordelia. “Hindi kami naghanda ng lalaki na sasakay sa float…”“Magkakaroon na ng lalaki kapag sumakay ako, di ba?”“Ikaw…”Hindi niya gustong sumakay sa float. Nag-aalala lang siya sa taong nasa float. Gusto niya sigurong harangan siya para di siya makita ng mga tao!Nagmamatigas na hinila ni Neil si Aurelia. Basa ng malamig na pawis si Cordelia habang nanati
“Heto ang statistics sa fashion week orders. Mayroon ring real-time records sa event,” sabi ni Zephyr nang may malalim na boses. “Kumpara sa mga competitors natin, sa tuktok ng ranggo ang kinita natin sa mga tela at damit. Hindi lang tayo gumawa ng damit para sa mga artista, tumawa pa tayo ng pasadyang kasuotan para sa mga maharlika ng Eropah.”Ngumiti ang board members at pinuri siya. Kalahati sa kanila ay tapat, habang ang kalahati ay sumisipsip lang sa matanda. Tuwang-tuwa si Janine. Hindi niya nakalimutang pasalamatan ang isa pang tao. “Oh, gawa tong lahat ni Zephyr! Maswerte siyang magkaroon ng mahusay na assistant! Haha… Si Cordelia ang may hawak sa fashion project!”“Tama!” Mabilis itong sinundan ng isa. “Nakita namin siya. Malumanay at mapagbigay siya. Magaling siya sa trabaho niya! Kagaya mo siya, Madam Baker!”“Tama siya! Sinong mag-aakalang daughter-in-law mo siya kung di mo sinabi sa'min? Iisipin namin ay sarili mo siyang anak!”“Hahaha!” Tumawa si Janine nang buong p
Nataranta si Hannah.Sa umpisa, hindi siya pumayag sa kagustuhan ni Ava na gumawa ng gulo sa launch. Sa lahat ng mga taong ikinasal siya sa pamilya, kabisado niya ang mala-impiyernong pag-uugali ni Zephyr. Gayunpaman, inisip niyang gamitin ang swerte niya. Lalo na't mayroon siyang alas—si Noah.Kung kaya't hinayaan niya si Ava na gumawa ng gulo. Hindi niya inasahang hindi lang siya mabibigong gumawa ng problema, hindi pa nila sinasadyang mapasikat si Cordelia. Dahil sa malikhaing launch, mas mataas nang nakatayo ang Baker Group sa fashion industry ngayon. At lahat ng ito ay dahil kay Cordelia!Huminga nang malalim si Hannah at umiral. Ngumiti siya kay Zephyr. “Anong sinasabi mo, Zen? Hindi ko maintindihan! Ha… Mukhang masyado na akong matanda para maintindihan ang mga bata ngayon! Hindi maganda ang pakiramdaman ng tito mo. Iuuwi ko muna siya. Kami—”Nang hihilahin na niya patayo si Noah, tinitigan siya nang masama ni Zephyr. Sumugod sa kanya ang mga bodyguard na nakapalibot sa
Natulala sandali sila Linda at Lina, sabay na bumaling ang atensyon nila sa pinto.Nakatayo doon si Nicholas, na may suot na hindi nakakapinsalang ngiti. Kanina pa siya tumatakbo sa labas ng kwarto ng kanyang anak, bago pa man dinala ni Linda ang tray sa itaas. Siya ay nag-aalala na ang kanyang anak na babae ay hindi kumain at nasa masamang kalooban. Ang takot na mawala ang anak na babae na pinaghirapan nilang hanapin ang sumasagi sa kanya.Gayunpaman, hindi niya alam kung paano siya lalapitan. Siya ay isang ama, isang lalaki, at may ilang mga bagay na maaaring hindi gustong pag-usapan ng mga babae sa isang lalaki.Habang nagdadalawang isip siya ay nakita niyang paakyat na si Linda kaya mabilis siyang nagtago sa gilid. Matapos kumatok si Linda sa pinto at pumasok, inilabas niya ang kalahati ng kanyang katawan at sumilip sa loob, pinipilit ang kanyang tenga sa pakikinig.Pero habang nakikinig siya, parang may kakaiba. Bakit umiiyak ang dalawang ito?Sa pagkabalisa, kumatok si Nicho
Ngumiti si Jacob, natuwa siya sa itsura ni Abigail, wala siyang kaalam-alam sa sakit na nararamdaman ni Abigail.“Hindi natin dapat balewalain ang sprain na ‘to. Kailangan nating pumunta sa ospital ngayon,” ang marahan niyang sinabi ngunit mayroong awtoridad ang kanyang tono. “Makinig ka sa’kin. Sasamahan kita!”Tumango si Abigail, ngumiti siya ng matamis habang nakasandal siya sa kanyang upuan. Pakiramdam niya ay nakalubog siya sa isang lalagyan na puno ng matamis na honey.-Kinagabihan, umuwi si Linda at agad na napansin ang problemadong ekspresyon ni Evelyn.“Anong nangyari?” Nadurog ang puso ni Linda. “Si Pammy ba?”Tumingin sa kanya si Evelyn at tumango. “Nalaman niya na may cancer si Mrs. Jenner, at…”Naalarma si Linda, tatakbo na sana siya paakyat ng hagdan, ngunit pinigilan siya ni Evelyn. “Madam, totoo ba ‘yun?”Nanatiling tahimik si Linda ng ilang sandali bago siya sumagot, “Oo.”“Sa tingin… medyo komplikado ‘to.” Kumunot ang noo ni Evelyn. “Pag-uwi niya, nagkulong
”Anong problema?” Napansin ni Jacob na may mali kay Abigail. Noong papaandarin na niya ang sasakyan, huminto siya at kabado siyang tumingin kay Abigail.‘Hindi ba komportable ang upuan? Masikip ba? Siguro hindi pasok sa standards niya ang kotse ko…”Maraming manliligaw si Abigail, lalo na ang mga mayayamang tagapagmana na hindi magdadalawang-isip na gumastos para sa kanya.Pinanghinaan ng loob si Jacob.Pagkatapos, noong sandaling iyon, napansin niya na hindi sinuot ni Abigail ang kanyang seatbelt. Nagkaroon siya ng ideya. Iyon kaya ang problema?Agad siyang lumapit at inabot niya si Abigail upang isuot ang kanyang seatbelt.Nabigla si Abigail, at kinabahan siya. Noong sandaling iyon, habang malapit sa kanya si Jacob, nalanghap niya ang preskong amoy ni Jacob na parang lavender at napansin niya ang kulay pulang bakas sa puting damit ni Jacob sa ilalim ng sikat ng araw.Noong inangat niya ang kanyang tingin at ngumiti siya pagkatapos niyang ayusin ang seatbelt ni Abigail, pakiram
Pagkatapos ay malinaw na narinig ni Lina na sabihin ng isang boses sa kabilang linya na, “Bed 35, Melissa Jones, oras na para sa gamot mo!”Agad na ibinaba ni Jesse ang tawag.Hawak ni Lina ang kanyang phone, tinititigan niya ang madilim na screen. Pakiramdam niya ay maiiyak siya, at tumulo ang mga luha pababa ng kanyang mukha.-Natapilok si Abigail sa set ngunit tiniis niya ang sakit hanggang sa huling eksena upang hindi maantala ang filming progress. Noong sumigaw ng “Cut” ang direktor, namamaga na ang kanyang paa, at hindi siya nangahas na humakbang.Naawa si Jackie kay Abigail at nakipagtalo siya sa crew, sinabi niya na hindi nila inalagaan ng mabuti ang pinakamamahal niyang artist.Hinila siya ni Abigail. “Ang sakit-sakit na ng paa ko, tapos gusto mo pang pasakitin ang ulo ko?”Agad na lumapit si Jackie upang alalayan siya at tinulungan niya siyang maglakad paalis ng set.Sa kasamaang palad, naka-schedule para sa maintenance ang kotse ngayong araw.Nauubos na ang pasensy
”Lina…” Ngumisi si Gia, nang mapansin niya ang galit sa mga mata ni Lina. Akala niya ay ang galit na ito ay nakatuon kay Linda. “Lina, nauunawaan ko na masama ang loob mo, pero isa itong seryosong bagay. Dapat mong hanapin si Mrs. Thompson para klaruhin ang bagay na ito! “Lina, sa tingin mo ba ay binalak ito ni Mrs. Thompson? Sinadya niyan itago sayo ang bagay na ito, para magdusa si Tita Melissa. At kapag nawala na ito, si Mrs. Thompson na lang ang maiiwan…”“Tapos ka na ba!?” Singhal ni Lina. Ang kape na dala ni Lina ay humulas sa kanyang mga kamay, na nalaglag at bumuhos ang mainit na kape sa likod ng paa ni Gia. Napasigaw si Gia, tumalon-talon na parang payaso. “Lina, ikaw…”“Nilinaw ko na ang sarili ko kanina.” Binitawan ni Lina ang kolyar ni Gia, na naging dahilan para matumba si Gia. “Tutulungan kitang isara yang mabaho mong bibig kung wala kang masasabing maganda!”Nanlaki ang mga mata ni Gia na may halong pagkabigla at takot sa kanyang mukha. Naniniwala siya na a
[Maraming salamat!]Sagot ni Toph: [Hindi mo kailangan maging pormal magkapatid tayo! Sana maging maganda ang iyong gabi~]Kung wala lang si Zuko sa opisina, tiyak na dinala na niya si Toph sa hardin para mag-sparring. -Makalipas ang dalawang araw, nung nasa ibaba si Lina para bumili ng. kape, ng bigla siya may nakitang pamilyar na imahe. “Lina, ang tagal nating hindi nagkita.”Nagulat si Lina, hindi maganda ang itsura ni Gia, hindi na siya kasing sigla nang gaya ng dati sa suot niyang damit at istilo. Tila mas mukha siyang pagod.Gayunpaman, may isang bagay na hindi nagbago—ang katusuhan sa kanyang mga mata.Ngumiti si Lina at sinabing, “Hindi pa naman gaanong matagal. Isang linggo pa lang ang nakakaraan mula nang matanggal ka.”“Pero hindi naging maganda ang buong linggo ko,” sabi ni Gia, at ibinaba niya ang tingin niya. Nagmukha siyang kaawa-awa dahil sa maputla niyang ekspresyon.Ngunit hindi na tinatablan ng ganito si Lina.“Gia, hindi kita pinapahirapan,” sabi ni Lina
Kumunot ang noo ni Zuko. “Ang balat mo? Yung hugis buwan?”“Oo.” Nahihiyang ngumiti si Lina. “Hindi ko kaagad sinabi sayo dahil medyo nag-aalala ako… Hindi ba karamihan ng mga lalaki ay ayaw sa mga babae na nagpapa-plastic surgery?”“Hindi naman lahat.” Marahan na hinaplos ni Zuko ang buhok ni Lina. “Ang mga lalaki ay kayang tanggapin ang lahat para sa babaeng mahal nila. Pero bakit mo nga pala pinatanggal ang balat mo?”Huminto sandali si Lina at marahan na nagsalita. “Si Gia ang kumumbinsi sa akin na ipatanggal ito. Sinabi niya sa akin na… yung balat sa bewang ko ay hindi maganda at naapektuhan nito ang itsura ko sa ilang mga damit.“Sa totoo lang, wala akong kamuwang-muwang noon.” Humagikgik siya. “Ibig kong sabihin, gaano ba ako kadalas magsusuot ng damit na kita ang tiyan at bewang ko? Mahalaga ba talaga kung hindi ito maganda sa paningin!? Pero nagpadala ako at nakinig sa kanya at pinatanggal ko ang balat ko.”Dumilim ang tingin ni Zuko. Matagal na nakausap ni Gia si Melvi
Inakala ni gia na si Jacob, dahil sa wala itong karanasan na makipag-date, ay walang alam at hindi siya tatratuhin ng maayos. Kaagad niyang napagtanto na ginamit niya ang pagiging mautak niyang abogado sa kanilang relasyon, ayaw nga rin siya bigyan ng tsokolate nito. Kung kaya nauwi siya kay Tobias. Yun nga lang…Huminga ng malalim is Gia. Lahat ng mga lalaki ay hindi maaasahan. Nagtataka siya kung bakit may maasahan na lalaki si Lina habang kahit si Renee, na maituturing na kahihiyan, ay may nag-aalaga sa kanya. Kinuyom ni Gia ang kanyang mga kamao sa galit na nagliliyab sa kanyang magata na parang apoy. -Pasado 10 na ng gabi, at hanggang ngayon ay nakasubsob pa rin si Lina sa pag-aaral sa isang disenyo sa kanyang opisina. Nag-unat siya at napansin niya na nakangiti sa kanya si Renee, at sinesenyasan siya gamit ng mga mata nito. At doon napansin ni Lina na nakapasok na pala si Zuko ng hindi niya napapansin. Napasinghap siya ng mahina at sinuntok ito ng mahina. “Paano mo nag
Napasinghap si Gia, bakas sa kanyang mga mata ang pinaghalong galit at takot habang nakatingin siya kay Linda. Saka naman lumapit ang driver ng mga Thompson at tumayo sa harapan nila. Tiningnan ni Linda si Gia ng nakangiti an puno ng panlilibak."Mm! Mmph!"Ng bigla, isang kakaibang tunog ang nanggaling sa kanilang likuran. Lumingon si Linda at nakita niya ag isang lalaki na may balot ang ulo, na pagewang gewang papunta sa kanila habang umaalog ang malaking katawan nito. Nagulat si Linda ngunit napansin niya na parang may kakaiba sa ekspresyon ni Gia. Ang lalaking balot na balot ang ulo ay nagawang ibuka ang ang bahagi ng kanyang bibig at magalang silang binati. Yumuko siya at sinabi, “Mrs. Thompson, ako nga pala si tobias Chambers. Isang karangalan para sa akin ang makita kayo dito!”“Ano naman ang maganda tungkol sa makita mo ako sa ospital?” Tanong ni Linda.“Kasi…” tumigil si Tobias. Binulong ng driver kay Linda, “Siya ang manager ng film studio project at ang punong abala